บทที่ 660 สุนัขขาว มื้อเย็นของวันนี้!
เมื่อมองเหล่าคนที่ถูกพาเข้ามา ใบหน้าของมันก็ยับย่นลงราวกับสามารถบิดน้ำออกมาได้
ตอนได้เห็นสมบัติเหล่านั้นมันก็ตื่นเต้นจนเผลอเก็บเข้ามาทั้งหมด ทว่าตอนนี้มันรู้ตัวขึ้นมาแล้ว เมื่อมองสมบัติเหล่านั้นอีกครั้ง ภายในของมันก็รู้สึก…ว่างเปล่าเล็กน้อย!
นี่มันมากเกินไปแล้ว มันจะสามารถรับมือกับสมบัติเหล่านี้ไหวหรือไม่?
ในมือแต่ละคนล้วนมีสมบัติอยู่!
ลองคิดดูแล้ว กระทั่งในแดนบรรพโกลาหลเองก็ไม่อาจกล่าวได้ว่า มีสมบัติมากมายถึงเพียงนี้ถูกรวมเข้าไว้ด้วยกัน!
‘ไม่เป็นไร อาณาจักรของพวกเขาต่ำเกินไป กระทั่งขอบเขตเซียนก็ยังไม่มีสักคน พวกเขาอาจไม่สามารถใช้งานสมบัติได้ทุกคน!’
มันเอ่ยปลอบตัวเองในใจ จากนั้นก็คิดว่ามันเป็นถึงจักรพรรดิเซียน ขอบเขตสูงกว่าเหล่าคนที่อยู่เบื้องหน้าเป็นอย่างมาก ภายในใจของมันเริ่มค่อย ๆ สงบลง
‘เกรงกลัวอันใดอยู่กัน ถึงแม้พวกเขาจะใช้งานสมบัติทั้งหมดได้ แต่แล้วอย่างไร? พวกเขาไม่มีทางสยบจักรพรรดิเซียนอย่างข้าได้หรอกกระมัง?!’
มันไม่รู้สึกแย่อีกต่อไป เรียกความมั่นใจของตนเองคืนมาได้ ตัวมันเป็นถึงจักรพรรดิเซียน ย่อมไม่มีทางถูกสยบได้ง่ายดายปานนั้น
นี่คือความน่ากลัวของแดนบรรพโกลาหล ตัวมันในแดนบรรพโกลาหลไม่อาจนับได้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งแต่อย่างใด ทว่ามันก็ยังมีพลังถึงขั้นจักรพรรดิเซียน
โกลาหลวิวัฒน์สรรพสิ่ง ด้วยแกนกลางโกลาหล ทุกสิ่งภายในนั้นล้วนอยู่เหนือเกินกว่าจะคิดได้!
โฮ่ง!
มันแผดเสียงร้องออกมาดังลั่น ปลดปล่อยลมหายใจทั้งหมดออกมา แรงกดดันของจักรพรรดิเซียนแผ่ออกไป สุนัขขาวเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งใหญ่เต็มที่
สมบัติเหล่านี้ล้วนเหนือชั้นไม่ธรรมดา เช่นนั้นมันจะปล่อยไปได้อย่างไร?
ไม่มีทาง!
มันเป็นถึงปรมาจารย์ด้านการช่วงชิง ขนาดชั้นในและถุงเท้าของผู้ฝึกตนหญิงในแดนบรรพโกลาหลยังกล้าขโมยไปขาย ไม่มีทางพลาดสมบัติเหล่านี้ที่ปรากฏขึ้นต่อหน้ามันอย่างแน่นอน!
“เกิดอันใดขึ้นที่นี่?”
หลิงอินสงบนิ่งเป็นอย่างมาก คันศรขนาดใหญ่ในมือของนางเปล่งแสง สกัดกั้นแรงสะกดข่มขั้นจักรพรรดิเซียนของสุนัขขาว จากนั้นนางก็เอ่ยถามขึ้นด้วยต้องการทราบเรื่องราว
“สุนัขตัวนี้ต้องการจะพาพวกเราไป!”
จิ้งจอกน้อยสีแดงเพลิงเอ่ย “มันเอาผลไม้แย่ ๆ สองลูกออกมาหลอกล่อพวกเรา หากเราไม่ไปกับมัน มันก็จะใช้กำลังบังคับพวกเรา!”
สุนัขขาวระเบิดโทสะออกมาทันที แก้คำพูดของจิ้กจอกน้อยสีแดงเพลิงด้วยเสียงตะโกนดังลั่น “อันใดคือผลไม้แย่ ๆ นั่นเป็นถึงผลโกลาหลชั้นยอด!”
มันอยากจะบ้าตายจริง ๆ กระทั่งในแดนบรรพโกลาหลก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดกล้าพูดว่าผลโกลาหลชั้นยอดเป็นผลไม้แย่ ๆ!
จิ้งจอกน้อยกลับเอ่ยว่านั่นเป็นผลไม้แย่ ๆ มันไม่อาจทนได้จริง ๆ!
“ก็เป็นแค่ผลไม้แย่ ๆ จริง ๆ นี่ กลิ่นหอมสักนิดก็ไม่มี ทั้งยังดูไม่ดี ผู้ใดกันจะกินผลไม้เหล่านั้นกัน!”
จิ้งจอกน้อยว่าแล้วก็หยิบองุ่นพวงหนึ่งออกมา จากนั้นอ้าปากกินลูกหนึ่งเข้าไปพร้อมกล่าวระหว่างกินว่า “นี่ต่างหากที่เป็นผลชั้นดี เจ้าดูสิ ทั้งหอมทั้งหวาน อีกทั้งยังน่ากินมากด้วย”
ใช่แล้ว
องุ่นพวงนี้ดูดีกว่าผลไม้โกลาหลชั้นยอดที่สุนัขขาวนำออกมามาก แต่ละเม็ดล้วนอิ่มเอิบเปล่งประกายราวกับพลอยสีแดง เพียงแค่เพิ่งหยิบออกมาก็มีกลิ่นหอมองุ่นลอยอบอวล ไม่ต้องกล่าวเลยว่ามันสามารถดึงดูดผู้คนได้มากเพียงใด
อึก!
สุนัขขาวมองพวงองุ่นในมือของจิ้งจอกน้อย มันอดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้
สุนัขขาวรู้สึกบื้อใบ้ นี่มันองุ่นอันใดกันแน่?
กลิ่นหอมขององุ่นที่ลอยอบอวลเปี่ยมไปด้วยพลังที่ไม่อาจจินตนาการถึงได้ เพียงแค่สูดเข้าไป มันก็รู้สึกได้ว่าพลังภายในร่างราวกับจะยกระดับขึ้น หากสามารถกินองุ่นนี้ได้เพียงสักลูก มันเองก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะได้รับผลประโยชน์มากมายเพียงใด!
มันไม่รู้ว่าองุ่นพวงนี้อยู่ในระดับใด แต่ก็มั่นใจได้ว่าต้องสูงกว่าผลโกลาหลชั้นยอดที่มันนำออกมาอย่างแน่นอน ทั้งยังแข็งแกร่งกว่าไม่รู้ตั้งกี่เท่า!
ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่จะกล่าวว่า ผลโกลาหลชั้นยอดของมันไม่อาจเทียบองุ่นพวงนี้ได้ ความต่างชั้นมีมากเกินไป ไม่อาจเปรียบเทียบได้อย่างสิ้นเชิง
ในตอนนั้นเอง มันก็เข้าใจอย่างชัดแจ้งว่าเหตุใดจึงประสบความล้มเหลวในการใช้ผลโกลาหลชั้นยอดเพื่อหลอกล่อจิ้งจอกทั้งสอง
จะสำเร็จได้อย่างไรกัน!
เมื่อเปรียบเทียบกับองุ่นพวงนี้แล้ว ผลโกลาหลชั้นยอดที่มันนำออกมานั้นนับได้ว่า เป็นผลไม้ที่แย่จริง ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่จิ้งจอกทั้งสองจะไม่ชายตามอง!
ใช่แล้ว
องุ่นพวงนี้มาจากเถาองุ่นที่ปลูกในลานเล็ก ๆ ของหลี่จิ่วเต้า
เถาองุ่นแต่เดิมนั้นไม่ได้มีระดับสูงอย่างใด ไม่อยู่กระทั่งขั้นเซียน ทว่าภายใต้การดูแลเอาใจใส่ของหลี่จิ่วเต้า ระดับของเถาองุ่นก็ทะยานขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้มาถึงในระดับที่ล้ำลึกจนไม่อาจหยั่งถึง กระทั่งผลโกลาหลใด ๆ ก็ไม่อาจเทียบได้
“สิ่งนี้มาจากที่ใดกัน!”
สีหน้าของมันแปลกประหลาด ภายในใจเกิดอารมณ์ซับซ้อน เหตุใดมันจึงรู้สึกว่าแดนบรรพโกลาหลเป็นเพียงแดนเล็ก ๆ ส่วนอาณาจักรแห่งนี้ต่างหากที่เป็นแดนสูงสุดไร้ที่เปรียบ?!
เด็กไม่กี่ขวบปีก็ล้วนมีสมบัติอยู่ในมือ องุ่นพวงที่จิ้งจอกน้อยหยิบออกมาอย่างไม่ใส่ใจมากนักก็เหนือชั้นไม่ธรรมดา สวรรค์! ฉากแบบนี้กระทั่งในแดนบรรพโกลาหลก็อยากจะพบเห็นได้เป็นอย่างยิ่ง
ทว่ามันก็เก็บความคิดเหล่านี้กลับไปอย่างรวดเร็ว ในดวงตาเปล่งประกายแวววับ
เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าบนร่างของคนเหล่านี้มีความลับอันยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่ หากสามารถเปิดเผยออกมาได้ มันอยากแข็งแกร่งขึ้นก็เป็นเรื่องง่ายดาย!
ความโลภภายในใจของมันเพิ่มมากขึ้น
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนั้น”
หลิงอินมองไปที่สุนัขขาวแล้วเอ่ยออกมาด้วยเสียงเย็นชา “เหตุใดเจ้าจึงคิดวางแผนจับพวกนาง? จุดประสงค์ที่แท้จริงของเจ้าคือสิ่งใด?!”
นางเองก็คิดถึงเฟ่ยชงขึ้นมาเช่นกัน บางทีสุนัขขาวตัวนี้อาจเป็นพวกเดียวกับเฟ่ยชง
สุนัขขาวอาจเพ่งเล็งไปที่จิ้งจอกทั้งสอง ก็เพราะมีแผนบางอย่างเกี่ยวกับคุณชาย
“เจ้าจะสนใจอันใดมากมาย เรื่องเหล่านี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า!”
สุนัขขาวลงมือด้วยความดุดันที่ไม่เป็นรองผู้ใด มันอ้าปากพ่นสายฟ้าออกมาหนึ่งสาย ทำลายร่างพระพุทธรูปที่สร้างขึ้นมาจากลูกประคำ
พลังของมันแข็งแกร่งมาก พลังของจักรพรรดิเซียนไม่อาจดูแคลนได้ สีหน้าของต้าเต๋อแปรเปลี่ยนภายในพริบตา นี่คือลูกประคำที่คุณชายทำขึ้นเพื่อมอบให้กับเขา เปี่ยมด้วยอำนาจพุทธะอย่างถึงที่สุด ด้วยลูกประคำนี้เขาสามารถจัดการเหล่าซากศพทั้งหมดที่มายังอาณาจักรแห่งนี้ได้ ทว่าตอนนี้กลับถูกสุนัขขาวสยบลงได้
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
เท้าทั้งสี่ของสุนัขขาวค่อย ๆ เยื้องย่าง เหมันต์ที่เกิดจากภาพวาดหิมะของอันหลานเสวี่ยแตกสลายลงในบัดดล ความเหน็บหนาวทั้งหมดมลายหายสิ้น
นางเองก็คาดไม่ถึงเช่นเดียวกัน ตั้งแต่ได้รับภาพวาดหิมะมา นางก็ไม่เคยถูกกำราบ ภาพวาดหิมะสามารถจัดการศัตรูทั้งหมดลงได้!
ทว่าตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น นางไม่อาจสยบสุนัขขาวเอาไว้ได้
วูบ!
แสงสีทองสว่างวาบ หงอคงฟาดกระบองทองสารพัดนึกลงมาอย่างรุนแรง กฎแห่งสวรรค์และโลกถูกทลายลงทันที ราวกับไม่มีสิ่งใดสามารถหยุดยั้งได้!
โฮ่ง!
สุนัขขาวเห่าออกมา พลังจักรพรรดิเซียนพุ่งออกไปโจมตีใส่หงอคงจนถอยร่น!
สุดท้ายอย่างไรเสีย ช่องว่างระหว่างขอบเขตนั้นยังมีมากเกินไป แม้ว่าพวกต้าเต๋อ อ้ายฉานและอันหลานเสวี่ยจะมีความเข้าใจในวิถีเต๋าสูง สามารถสำแดงพลังของสมบัติออกมาได้อย่างแข็งแกร่ง แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับการต่อกรกับจักรพรรดิเซียน
ทว่านั่นก็เป็นเพียงแค่ตอนนี้เท่านั้น
วันหนึ่งที่ต้าเต๋อ อ้ายฉาน และอันหลานเสวี่ยก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนแล้ว ลูกประคำ ตุ๊กตาหงอคง และภาพวาดหิมะจะต้องสำแดงพลังออกมาได้น่ากลัวมากยิ่งขึ้น แม้จะไม่สามารถสยบจักรพรรดิเซียนได้เลยในทันที แต่ก็ไม่แย่ไปกว่ากันอย่างแน่นอน
สมบัติทั้งหมดถูกสร้างขึ้นด้วยมือของหลี่จิ่วเต้าเอง ขีดจำกัดนั้นสูงอย่างถึงที่สุด ต้าเต๋อ อ้ายฉาน และอันหลานเสวี่ยที่ยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนนั้นมีเพียงความเข้าใจวิถีเต๋าเท่านั้นที่ใช้สำแดงพลังออกมา ทำให้ผลที่ได้นั้นต่ำกว่าขีดจำกัดเป็นอย่างมาก
ขอบเขตเซียนนั้นเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ก้าวกระโดดอย่างมาก ความแตกต่างของการเป็นเซียนหรือไม่เป็นนั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าจะสามารถนำมาเปรียบได้
“ลุย!”
“ทุบตีสุนัขตัวนั้นให้ตาย!”
พวกเด็กคนอื่น ๆ ไม่อยู่เฉย หาได้มีความหวั่นเกรงใด ๆ ไม่ คุณชายนั้นนั่งตกปลาอยู่ริมทะเลสาบห่างออกไปเพียงไม่ไกล สุนัขสีขาวแข็งแกร่งแล้วอย่างไร? สุดท้ายก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าให้กลายเป็นชิ้นเนื้อ!
“ดูเหมือนวันนี้จะได้มื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว…”
เซี่ยเหยียนยิ้มหวาน ไร้ซึ่งความกังวลใจใด ๆ
นางคิดถึงขั้นที่คุณชายจะนำเนื้อสุนัขขาวไปทำเป็นอาหารอย่างไรเรียบร้อยแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นพวกนางที่ลงมือหรือคุณชายเป็นผู้ลงมือ สุนัขขาวตัวนี้ก็ล้วนหนีไม่พ้นชะตากรรมที่ต้องถูกกิน
สิ่งนี้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")