มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1225
เกี่ยวกับเรื่องนี้ เฟิ่งหวูซินไม่ได้ถามต่อ ซึ่งทำให้หลัวซิวโล่งใจเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม หลัวซิวสังเกตว่ ซุ๋นหวู่หยามองมาที่เขาด้วยความสงสัยและการคาดเดา
แบบนี้ทำให้ใจของหลัวซิวขรึมลงเล็กน้อย เขาแอบคิดในใจว่าเขาได้เผยบางสิ่งออกมาเลยถูกถูกสงสัยหรือ?
ความคิดทุกอย่างแวบเข้ามาในสมอง หลัวซิวก็พบปัญหาบางอย่าง นั่นคือความแข็งแกร่งของเขาสะดุดตาเกินไป
“ไม่สามารถอยู่โลกเสวียนเทียนได้อีกแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าคนของสำนักเซียนไร้เจตสิกจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อฆ่าข้า เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะฝึกฝนอยู่ในสำนักเป็นเวลานาน มีเพียงการออกไปฝึกฝนภายนอกเท่านั้นที่จะสามารถบรรลุแดนไปได้อย่างต่อเนื่อง ก้ามไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ”
“และยิ่งข้าอยู่ที่นี่นานเท่าไร โอกาสที่จะเปิดเผยความลับก็ยิ่งมากขึ้น โดยเฉพาะความลับของสำนักเต๋าเสวียนเทียนและใจแห่งศุภร ทันทีที่ถูกเปิดเผย โลกนี้ก็จะไม่มีที่สำหรับข้าอีกต่อไป”
ความคิดเหล่านี้ดูเหมือนจะมากมาย แต่สำหรับผู้เชี่ยวชาญห้วงยุทธ์ที่มาถึงแดนอย่างหลัวซิว เป็นเพียงความคิดที่ผุดขึ้นมาแล้วหายวับไปเท่านั้น
เขามองขึ้นไปที่เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมิน เฟิ่งหวูซินพร้อมกล่าวว่า “การปิดกั้นฝึกฝนระยะยาวโดยไม่มีการออกไปพบกับปัญหาแล้วผ่านอุปสรรคใดๆนั้นไร้ประโยชน์สำหรับผลฝึกตน ข้าต้องการไปต่างพิภพเพื่อฝึกฝน ไม่รู้ว่าเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์มีวิธีหรือไม่?”
“ไปฝึกฝนต่างพิภพ?”
เฟิ่งหวูซินตกใจเล็กน้อย จ้องไปที่หลัวซิวด้วยความประหลาดใจ “เจ้ารู้ไหมว่าการไปฝึกฝนต่างพิภพ อันตรายแค่ไหน?”
“พิภพทั้งสองถูกแยกออกจากกัน หากเจ้าพบกับอันตรายใด ๆ ไม่มีใครสามารถช่วยเจ้าได้”
“ข้าเข้าใจ แต่สำนักเซียนไร้เจตสิกพยายามจะฆ่าข้าทุกวิถีทาง และข้าไม่สามารถออกไปฝึกฝนได้ หลบอยู่ในสำนักเหมือนเต่าไม่ออกไป ข้ายอมออกไปฝึกฝนข้างนอกดีกว่า ความเป็นความตายปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม!” หลัวซิวกล่าวอย่างเด็ดขาด
“ไปฝึกฝนต่างพิภพ?”
ในตำหนักเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ เหล่าเทพมารและเทพฟ้าทั้งหลายต่างตกใจเล็กน้อย
ผลการฝึกฝนได้มาถึงแดนอย่างพวกเขาแล้ว วิสัยทัศน์และความเข้าใจนั้นไม่ธรรมดา พวกเขารู้ว่ามีพิภพนับไม่ถ้วนในจักรวาล โลกเสวียนเทียน พิภพกลางอย่างนี้ มีอยู่หลายล้านหรือหลายสิบล้าน
ในพิภพระดับเดียวกัน สภาพแวดล้อมของฟ้าดินก็แตกต่างกันด้วย เนื่องจากความแข็งแกร่งของผู้แข็งแกร่งที่สร้างพิภพแตกต่างกัน
“ไม่ได้ อันตรายเกินไป” มีผู้อาวุโสคนหนึ่งส่ายศีรษะทันทีพร้อมกล่าวว่า “ผู้ฝึกตนจากพิภพอื่น รังเกียจผู้ที่มาจากพิภพอื่นมาก และความประมาทเพียงเล็กน้อยอาจนำไปสู่ความตายในต่างพิภพได้”
“หลัวซิว พรสวรรค์และศักยภาพของเจ้าไม่ธรรมดา หากเจ้าอดทนต่อความเหงาและอดทนร้อยปีพันปีได้ เมื่อผลการฝึกฝนของเจ้าไปถึงแดนเทพฟ้า เจ้าจะไม่ต้องกลัวสำนักเซียนไร้เจตสิก”
มีผู้อาวุโสบางคนไม่เห็นด้วยกับหลัวซิวที่จะไปฝึกฝนต่างพิภพ สำหรับผู้อาวุโสเหล่านี้ คนที่พรสวรรค์ความสามารถและศักยภาพที่เหนือกว่าเทียนหวูเชว จะไม่ยอมให้เกิดเหตุบังเอิญ ไม่เช่นนั้นจะเป็นการสูญเสียอย่างใหญ่หลวงของสำนักศักดิ์สิทธิ์
“หลัวซิว เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าต้องการไปฝึกฝนที่พิภพอื่น?” เฟิ่งหวูซินถามสายตาจ้องหลัวซิวนิ่ง
“ใช่ ข้าตัดสินใจแล้ว” หลัวซิวพยักหน้าด้วยความหนักแน่น “ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงเติบโตขึ้นความยากลำบากและความตาย หากข้าซ่อนตัวอยู่ในสำนัก แม้ว่าในอนาคตข้าจะสามารถบรรลุถึงแดนเทพฟ้าได้ แต่คงไม่แข็งแกร่งเท่าเทพฟ้าผู้ผ่านประสบการณ์ชีวิตและความตายอย่างแน่นอน”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ หลัวซิวจ้องไปที่เฟิ่งหวูซินและกล่าวว่า “ข้าคิดว่าเมื่อตอนที่เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ถึงแดนเทพฟ้า ก็ต้องประสบกับความยากลำบากมากมายและความตายเช่นกัน
