มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 2387
เผ่าจี้เริ่มโจมตีไปยังวิชาห้ามค่ายกลที่อยู่บนแท่นศิลา สำหรับเรื่องนี้หลัวซิวไม่ได้ยื่นมือเข้าไปแทรกแต่อย่างใด แต่นั่งอยู่บนบ่าของหุ่นเชิดยักษ์ เฝ้าระวังหากทางมหาจักรพรรดิยุทธ์จ้านเทียนเกิดลอบโจมตีขึ้นมากะทันหันแทน
เพียงแต่ว่าที่ตัวต้องห้ามที่มีสมบัติอยู่นั้นไม่ได้แข็งแกร่งมากเท่าใดนัก มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิทางนั้นเป็นผู้ที่สามารถทำลายตัวต้องห้ามได้ก่อน เอื้อมมือออกไปคว้าม้วนหยกม้วนนั้นออกมา
หลังจากที่ม้วนหยกถูกนำออกมาจากแท่นศิลาแล้ว ก็ปลดปล่อยออกร่าอันเยืแกเย็นถึงขีดสุดออกมา จากนั้นอักขระโบราณมากมายก็ลอยออกมาจากด้านใน เรียงเป็นแถวอยู่กลางอากาศ
อักขระเหล่านี้เป็นอักขระโบราณมีอายุเก่าแก่ที่สุด แต่เมื่อหลัวซิวได้เห็นกลับสามารถรู้ได้ภายในชั่วพริบตา นี่คือตัวอักษรที่ใช้ในยุคสมัยไท่ชู อีกทั้งอักขระประเภทนี้ยังน่าสนใจอย่างมาก เพราะเป็นภูตสวรรค์เท่านั้นจึงจะมีคุณสมบัติในการใช้อักขระนี้!
การค้นพบนี้ ทำให้ในใจของหลัวซิวรู้สึกประหลาดใจอย่างอธิบายไม่ถูก หรือว่าวังเทียนหมิงแห่งนี้ เกี่ยวข้องกับภูตสวรรค์ในตำนานของยุดสมัยไท่ชู?
สำหรับอักขระประโยคนั้นที่ลอยออกมาจากม้วนหยก แม้ว่าจะไม่รู้จัก แต่หากสัมผัสด้วยตัวสำนึก ก็สามารถรับรู้ได้อย่างทราบซึ้งถึงความหมายที่แฝงอยู่ภายใน
เคล็ดวิถีทมิฬเวหากาล!
อักขระวรรคนี้ คือวรยุทธ์วิชาหนึ่ง ยากล้ำเกินกว่าจะเข้าใจได้ ทำให้สายตาของทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้นต่างเบนความสนใจมา มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิและมหาจักรพรรดิยุทธ์จ้านเทียน ต่างก็จ้องอย่างไม่วางตา
เพียงแค่วรรคอักขระนี้กระพริบสองสามครั้ง จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิเก็บม้วนหยกเข้ามา เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้คนอื่น ๆ สำรวจความลึกลับของเคล็ดวิถีทมิฬเวหากาลนี้ต่อ
มหาจักรพรรดิยุทธ์จ้านเทียนขมวดคิ้ว เขาได้เห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่กลับพบว่าเคล็ดวิชาวรยุทธ์นี้ลึกล้ำเหลือกำหนด หากสามารถทำความเข้าใจแบบระยะยาวได้ ไม่แน่เขาอาจจะสามารถบรรลุกฎเกณฑ์ ไปถึงความสำเร็จที่สูงขึ้นกว่าเดิมได้
ถึงแม้จะใช้วิสัยทัศของหลัวซิวมอง ก็สามารถมองออกได้ว่าเคล็ดวิถีทมิฬเวหากาลนี้ไม่ใช่ธรรมดาทั่วไป แม้ว่าเมื่อเทียบกับเคล็ดเซียนขั้นเก้าในยุคสมัยที่ไท่ซ่างฉิงอยู่ จะค่อนข้างล้ำลึกกว่าก็ตาม
แต่ว่าเคล็ดวิถีทมิฬเวหากาลนี้ไม่ได้สมบูรณ์ เมื่อครู่เขากวาดตามองดูอย่างคร่าว ๆ พบว่าเป็นเพียงเศษเสี้ยวเท่านั้น สามารถนำมาใช้เพื่อเรียนรู้เป็นแบบอย่างได้ แต่ไม่สามารถนำมาฝึกตนโดยตรงได้
ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่สำหรับผู้แข็งแกร่งมากมายแล้ว ก็ถือเป็นสมบัติที่ไม่สามารถประเมินค่าได้ หากสามารถทำความเข้าใจจากมันได้ มันจะเป็นประโยชน์มหาศาลไปชั่วชีวิต
มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิราวกับได้รับสิ่งล้ำค่า หัวเราะออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง แสดงให้เห็นว่าเขาพึงพอใจกับสิ่งนี้มากเพียงใด
ในเวลานี้เอง เผ่าจี้ก็ทำตัวต้องห้ามได้สำเร็จ จ้าวแห่งเผ่าจี้นำขวดหยกสีแดงนั้นออกมา
ก่อนนี้ค้นพบมุกหยกเคล็ดวิถีทมิฬเวหากาลเพียงครู่เดียวทุกสายตาก็พากันหันมาสนใจขวดหยกนี้ ด้านในบรรจุยาเซียนเอาไว้ และแน่นอนว่ามันต้องไม่ใช่สิ่งธรรมดา
จ้าวแห่งเผ่าจี้ไม่ได้เปิดขวดหยกออก แต่กลับยื่นขวดหยกไปให้หลัวซิว พร้อมเอ่ยว่า “หากไร้ซึ่งผู้มีพระคุณ สมบัติชิ้นนี้ก็ไม่สามารถตกอยู่ในมือของพวกเราเผ่าจี้ได้ ดังนั้นสิ่งของชิ้นนี้ก็ย่อมต้องเป็นของผู้มีพระคุณด้วย”
การกระทำเช่นนี้ของจ้าวแห่งเผ่าจี้ ทำให้หลัวซิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมต่อเขา ในฐานะจ้าวแห่งเผ่า สามารถครอบครองความใจกว้างได้มากถึงเพียงนี้ ภายในนักยุทธ์ สามารถกล่าวได้ว่าหาได้ยากเต็มที
“เจ้าเผ่าพูดเช่นนี้จะเป็นการเกรงใจกันเกินไปแล้ว ตัวข้าเองเดิมทีก็เป็นนักกลั่นยา ยาเซียนที่อยู่ด้านในนั้น คือของพวกเจ้าเผ่าจี้” หลัวซิวไม่ได้รับมา
จ้าวแห่งเผ่าจี้ยังคิดที่จะพูดสิ่งใดต่อ แต่ถูกหลัวซิวห้ามปรามเอาไว้ด้วยสายตา หลังจากนั้นก็ไม่ได้เปิดขวดหยกออก ณ ที่นี้ แต่เป็นการเก็บขวดหยกลงไปก่อนแทน
“ไม่รู้ว่าขวดหยกที่เผ่าจี้ได้รับนั้นด้านในคือยาเซียนชนิดใดกัน ข้าใคร่อยากจะเชยชมสักครั้งจริง ๆ”
ในเวลานี้เอง มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิก็เดินตรงเข้ามา พร้อมกับพูดด้วยนน้ำเสียงแหบพร่า
“มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิเหตุใดไม่นำม้วนหยกออกมา ใช้พวกเราได้เชยชมเคล็ดวิชานั้นให้ดี ๆ อีกสักครั้งเล่า?” หลัวซิวพูดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ตอบโต้การยั่วยวนของมหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิกลับไปโดยตรง
