มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 2413
หลัวซิวขมวดคิ้วลงเล็กน้อย เขาลงมือช่วยชีวิตฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ เมื่อพูดตามหลักแล้วฝ่ายตรงข้ามควรขอบคุณตัวเองต่างหาก ถึงแม้เขาจะไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านี้เลยก็ตาม แต่สิ่งที่สตรีนางนี้ใส่ใจมากกว่ากลับเป็นเรื่องอื่น ไม่ว่าเปลี่ยนเป็นผู้ใดก็ต้องรู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่บ้างแหละ
“ไผ่เทวดวงครามถูกข้าเอาไปก็จริง จากสภาวะ ณ เวลานั้นของเจ้า ไม่มีทางเอาไผ่เทวดวงครามไปได้อย่างแน่นอน ขณะที่ข้าเอาไผ่เทวดวงครามไปจึงรวดช่วยเจ้าออกมาด้วย”หลัวซิวตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง
เขาไม่ได้อธิบายว่าตัวเองทำเช่นนั้นได้อย่างไร เนื่องจากเขาไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายกับฝ่ายตรงข้ามเลยด้วยซ้ำ และเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกันที่ตนเอาไผ่เทวดวงครามไป
ดูเหมือนกับว่าสตรีนางนี้ก็สังเกตลักษณะท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปของหลัวซิวได้แล้วเช่นกัน และเข้าใจเรื่องทุกอย่างขึ้นมาในทันที มีอากัปกิริยาเกรงใจเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าอันเรียวบางที่งดงามอย่างยิ่งแล้วพูด: “ขออภัยด้วยนะ ข้าร้อนรนใจไปหน่อยน่ะ เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าควรขอบคุณเจ้า บุญคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าไป๋เฟยชิงจะตอบแทนเจ้าเอง”
“เรื่องตอบแทนน่ะไม่ต้องแล้ว ในเมื่อเจ้าฟื้นแล้ว ข้าก็ขออำลาล่ะ”หลัวซิวไม่อยากพูดอะไรมาก บัดนี้สตรีนางนี้กำลังอยู่ในสภาวะบาดเจ็บ หากนางฟื้นฟูกลับคืนสู่สภาพปกติแล้ว ยากที่จะรับประกันได้ว่านางจะไม่ลงมือต่อตนเพื่อแย่งไผ่เทวดวงคราม
“ช้าก่อน”ในขณะที่หลัวซิวกำลังจะหันหลังเดินจากไปอยู่นั้น จู่ ๆ ไป๋เฟยชิงก็ตะโกนเรียกเขาไว้แล้วพูด: “เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้ายังไม่ทราบชื่อเจ้าเลย”
“เรื่องเล็กน้อยเอง แม่นางไป๋มิต้องเก็บไปใส่ใจหรอก”หลัวซิวไม่ได้บอกชื่อตัวเองออกมา เขาไม่อยากให้ฝ่ายตรงข้ามนึกถึงตัวเองตลอดเวลาเพราะไผ่เทวดวงครามหรอกนะ
“เจ้ากลัวข้ามากเลยหรือ?”จู่ ๆ ไป๋เฟยชิงก็หัวเราะแล้วถาม
ฝีเท้าของหลัวซิวหยุดลงกะทันหัน ก่อนจะหันกลับมาเพ่งมองสตรีนางนั้น
ทุกครั้งที่สังเกตสตรีนางนี้อย่างพินิจพิเคราะห์ หลัวซิวก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านางงดงามมากจริง ๆ แต่เวลานี้เขากลับไม่มีความคิดที่จะชื่นชมความสมบูรณ์แบบเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย
“ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ ข้าไม่ได้กลัวเจ้าแต่อย่างใด จากสภาวะบาดเจ็บ ณ บัดนี้ของเจ้า หากข้าประสงค์ร้ายต่อเจ้าล่ะก็ เจ้าจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับข้าอย่างบัดนี้ด้วยซ้ำ”หลัวซิวพูดกระแทกเสียงต่ำ
“ในเมื่อเจ้าไม่กลัวข้าละก็ แล้วเหตุใดจึงรีบร้อนที่จะจากไปเช่นนี้? ข้ารู้สึกขอบคุณมากจริง ๆ ที่เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ อีกทั้งเจ้าก็เป็นคนดีคนหนึ่งเช่นกัน เมื่อครู่ขณะที่ข้าสลบไสล หากเปลี่ยนเป็นผู้ที่เจตนาชั่ว ไม่เพียงร่างกายข้าอาจจะด่างพร้อย บางทีทุกสิ่งทุกอย่างก็อาจจะถูกแก่งแย่งไปด้วย”นางยิ้มพลางพูด แม้ขณะที่พูดว่าร่างกายตนอาจจะด่างพร้อย สีหน้าอารมณ์นางก็ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
“เจ้าจะสื่ออะไรกันแน่?”
หลัวซิวไม่ได้หันหลังจากไป แต่เป็นการสบตากับไป๋เฟยชิงอย่างสงบนิ่งมาก ๆ หลังจากกินยาไปแล้ว สภาพอาการบาดเจ็บของนางก็ฟื้นฟูด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก ๆ จึงแสดงให้เห็นเลยว่ายาที่นางกินก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน อย่างต่ำสุดก็เป็นยาเซียนรักษาตัวระดับมหาจักรพรรดิขั้นสุดยอด
แต่ทว่าแม้นสภาพอาการบาดเจ็บของนางจะฟื้นฟูกลับคืนมาโดยสิ้นเชิงแล้ว หลัวซิวก็มั่นใจที่จะสามารถจากไปได้อย่างปลอดภัย ที่เขาจะจากไปในเมื่อครู่นี้นั้น ก็แค่ไม่อยากสร้างปัญหาเท่านั้นแหละ
“ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถคืนไผ่เทวดวงครามให้ข้า”ไป๋เฟยชิงบอกจุดประสงค์ของตัวเองออกมา
“คืน?”หลัวซิวหัวเราะแล้ว แต่ทว่าเสียงหัวเราะของเขาเยือกเย็นเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา: “ข้าคิดว่าแม่นางไป๋น่าจะพูดคำพูดนี้ผิดแล้วล่ะ เจ้าต้องรู้ไว้ด้วยว่าข้าสามารถมองดูเจ้าตายอยู่ในเขตแสงม่วงต่อหน้าต่อตา จากนั้นค่อยไปเอาไผ่เทวดวงครามมา”
“ข้าไม่ต้องการให้เจ้าตอบแทนบุญคุณที่ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ ทว่าข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจว่าไผ่เทวดวงครามไม่ใช่ของเจ้า”หลัวซิวพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
หินหยกกายสิทธิ์อย่างไผ่เทวดวงครามก็มีประโยชน์ต่อหลัวซิวเยอะมากเช่นกัน อย่างน้อยก็สามารถทำให้แดนกลั่นร่างของเขายกระดับขึ้นอย่างรวดเร็วภายในระยะเวลาที่สั้นที่สุด เขาจึงไม่มีทางคืนให้นางเป็นธรรมดาอยู่แล้ว อีกทั้งเขายังช่วยชีวิตสตรีนางนี้เอาไว้ด้วย การที่เอาไผ่เทวดวงครามไปนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมชาติที่สมเหตุสมผลอยู่
