หลัวซิวไม่ได้วางจ้าวมหาเทพเหล่านั้นไว้ในสายตา สิ่งที่เขาสนใจคือชายหนุ่มคนนี้ในชุดผ้าสีม่วงและคนไม่กี่คนที่อยู่รอบตัวเขา
ผลการฝึกตนของชายหนุ่มที่สวมชุดสีม่วงนั้นแข็งแกร่งมาก หลัวซิวฝึกฝนกฎชีวิตและกฎเวลา เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าชายหนุ่มที่สวมชุดสีม่วงนี้ไม่ใช่ว่าดูอายุน้อยแต่อายุน้อยจริงๆ และเวลาในการฝึกฝนของเขาจะไม่เกินพันปี
คนที่ฝึกฝนน้อยกว่าพันปีนั้นยังอายุมากในวิถียุทธ และผลการฝึกฝนของเขาได้มาถึงแดนเทะมารระดับ 5 แล้ว แม้ว่าจะเป็นเทพมารระดับ 5 ขั้นปฐมภูมิ แต่แข็งแกร่งกว่าชายชุดดำเมื่อครู่นี้และชายผมแดงที่หลัวซิวฆ่าในตอนนั้น
นอกจากนี้ ข้างๆ ชายหนุ่มในชุดสีม่วง มีสตรีสวยสองคนที่มีรูปร่างน่าหลงใหลยืนอยู่ คนหนึ่งมีผมยาวดุจสีเลือด และอีกคนมีผมสีแดงดั่งไฟ ทั้งสองคนมีผิวสีขาวและออร่าของพวกนางไม่อ่อนแอ
“ให้ข้าแนะนำตัวเอง ข้าชื่อซูอี้เฉิน ข้าเป็นผู้สร้างเกาะเทียนเหอขึ้นมาเอง” ชายหนุ่มในชุดสีม่วงพูดช้าๆ
เขายอมรับแล้วว่าเขามาจากโลกมหาศักดิ์ แต่เขาไม่ได้บอกว่าเขามาจากโลกใด
จากร่างกายของซูอี้เฉินนี้ หลัวซิวสามารถสัมผัสได้ถึงออร่าของพลังแห่งสวรรค์ ออร่านี้ เหมือนกับที่แสดงโดยหัวหน้าเกาะเทียนเหอและน่าจะเป็นของพลังแห่งสวรรค์แบบเดียวกัน
ยิ่งกว่านั้น พลังแห่งสวรรค์บนตัวของซูอี้เฉินนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่า แม้แต่หลัวซิวก็กลัวเล็กน้อย ถ้าเขาไม่ได้รับศิลาผนึกปีศาจที่สมบูรณ์จากหุบเขาผนึกปีศาจ เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูอี้เฉินคนนี้
แต่นอกจากซูอี้เฉินแล้ว ยังมีผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิเทพอีกสามคนอยู่ข้างเขา แม้ว่าเขาจะมีศิลาผนึกปีศาจ แต่หลัวซิวก็แน่ใจว่าเขาจะไม่ชนะ แอบคิดในใจว่าโชคดีที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ไปหาเรื่องเกาะเทียนเหอ
“ข้าชื่อหลัวซิว”
หลัวซิวตอบเรียบ ๆ พระโอรสจ้านเทียนและคนอื่น ๆ ยังคงไม่พูด
ซู่อี้เฉินไม่สนใจ หลัวซิวเป็นคนเดียวที่ถูกเขาวางไว้ในสายตาเท่านั้น สำหรับคนอื่น ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงมดตัวเล็กๆเท่านั้นเอง ไม่มีค่าที่ต้องพูดถึง และเขาก็ไม่สนใจที่จะรู้ว่าคนเหล่านี้ เป็นใคร
“สหายหลัวนี่เอง ความกล้าหาญของสหายหลัวช่างน่าชื่นชมนัก ฆ่าคนของข้ายังกล้าที่จะรุกรานดินแดนของข้า ทำให้ข้า ซูอี้เฉินอดไม่ได้ที่จะมองเจ้าด้วยความชื่นชม” สายตาของซูอี้เฉินจับจ้องไปที่หลัวซิว กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
หลัวซิวไม่ได้กลัว “คำพูดของสหายซูไม่ถูกต้อง ข้าเพิ่งอธิบายไปเมื่อครู่นี้ว่าที่นี่ไม่ใช่ดินแดนของเจ้า แต่เป็นดาราหลักของโลกาดาราเสวียนหมิง”
“เป็นสหายหลัวที่พูดผิดต่างหากมั้ง? สถานที่นี้เคยเป็นดาราหลักของโลกาดาราเสวียนหมิงในอดีต แต่นั่นเป็นเรื่องของอดีต ตอนนี้ถูกครอบครองโดยข้า ก็เป็นอาณาเขตของข้าโดยธรรมชาติ”
แม้ว่าซู่อี้เฉินจะพูดด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขาเอาแต่ใจและปฏิเสธไม่ได้
สำหรับคำพูดที่ซูอี้เฉินกล่าวว่าหลัวซิวฆ่าคนของเขา เขาหมายถึงชายผมแดงคนนั้นนั่นเอง และซูอี้เฉินดูเหมือนจะไม่พูดประเด็นนี้ต่อ ซึ่งทำให้หลัวซิวงุนงงเล็กน้อย
เมื่อหลัวซิวคิดไม่ออก จู่ ๆ ซูอี้เฉินก็ยิ้มอีกครั้ง “สหายหลัว ด้วยความแข็งแกร่งและพรสวรรค์ค่ายกลของเจ้า อยู่โลกามนุษย์เล็ก ๆ นี้ทำให้เจ้าลำบากจริง ๆ ข้าสามารถไม่ให้เจ้ารับผิดชอบที่เจ้าฆ่าคนของข้า แค่สหายหลัวยินยอมที่จะเข้าร่วมข้า ข้า ซูอี้เฉิน จะไม่ให้เจ้าลำบากแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นทรัพยากรการฝึกตน วิชาพลังอมตะหรือโอกาสต่างๆก็จะไม่ขาดเจ้าไป!”
“ถ้าข้าไม่ยินยอมล่ะ?” หลัวซิวยิ้มอย่างใจเย็น ไม่สำคัญว่าไท่ซ่างฉิงในชาติที่แล้วหรือหลัวซิวในชาตินี้ จักรวาลห้วงดารานั้นกว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด ยังไม่มีคนที่มีสิทธิ์ให้เขาเข้าร่วมและยอมสวามิภักดิ์ได้
