มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 2702 ตัวธรรมของถูโยวหมิง
สำหรับหลัวซิวในตอนนี้ สิ่งที่เขาขาดที่สุดก็คือโอกาสและลิขิตที่เหมาะสมกับตัวเอง
ร่างเทวแดนขั้นสูงอยากจะบุกทะลวงจนกลายเป็นร่างเทวขั้นแปด ต้องพึ่งพาการสั่งสมมายกระดับพลัง
ยังมีเคล็ดเทวกลั่นวิญญาณของเขาก็จะค่อยๆ เข้าสู่ดินแดนอย่างช้าๆ ถึงจะบรรลุดินแดนเทพมารขั้นเจ็ดในระยะแรก
สำหรับการฝึกฝนตัวเองของเขาก็ยิ่งต่ำลง ต้องรีบพัฒนาให้ถึงดินแดนเทพมารขั้นสูงขั้นหกให้โดยเร็วที่สุด จากนั้นก็เตรียมตัวเพื่อทะลวงเทพมารขั้นเจ็ด
เพื่อดินแดนไทชูก่อตัวเป็นแดนเทียนฮวง ต้องหาสถานที่หนึ่งดีๆ เพื่อขอโอกาสลิขิต แน่นอนว่าหลัวซิวไม่อยากจะพลาด
เพราะแบบนี้ หลัวซิวและลิ่งฮู๋จื่อเซวียนจึงต้องร่วมมืออีกครั้ง อันที่จริงลิ่งฮู๋จื่อเซวียนไม่บอกเขาเรื่องพวกนี้ ใช้ความสามารถของลิ่งฮู่จื่อเซวียน น่าจะสามารถชิงโควต้าเข้าแดนเทียนฮวงได้
แต่หลัวซิวกลับสามารถสัมผัสได้ ไอ่ลิ่งฮู๋จื่อเซวียนยังมีความคิดและเป้าหมายอื่น เขาตัวคนเดียวจะไม่ได้มีความมั่นใจมาก ดังนั้นถึงได้มาเจอเขา อยากจะลากเขาเป็นพรรคพวกเดียวกัน
สำหรับการร่วมมือกัน หลัวซิวไม่ได้ถือสาอะไร แต่เงื่อนไขสำคัญคือไอ่ลิ่งฮู๋จื่อเซวียนจะเล่นไม้อื่นอะไรหรือไม่ ถ้าไอ่หมอนี่ยังไม่สัตย์ซื่อ พอถึงเวลาหลัวซิวเองก็ไม่ถือสาอะไรที่จะสั่งสอนจนเขายากที่จะลืม
“การคัดเลือกอัจฉริยะรอบหนึ่งล้านปีต้องเป็นงานที่อลังการ ไม่รู้ว่าซูเสว่หลันจะไปหรือไม่” หลัวซิวครุ่นคิดเองในใจ ถ้าเขาอยากจะหาไฟเทวชิงเทียนเจอ ก็ต้องตามหาซูเสว่หลันเจอก่อน แต่ห้วงดาราใหญ่ปานนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าซูเสว่หลันอยู่แห่งใด
การรีบเดินทางไปโลกร้างอาณาจักรเหนือกับลิ่งฮู๋จื่อเซวียน หลัวซิวก็สังเกตเห็นว่ามีพรรคพวกนักยุทธ์ไม่น้อยที่รีบไปทางเขตตะวันออก เนื่องจากแดนเทียนฮวงมีแรงดึงดูด
ห้วงดาราโลกร้างใหญ่มาก จากตะวันออกไปอาณาจักรเหนือ ต้องผ่านธาตุดาวมากเท่าใดก็ไม่รู้ถึงจะถึง ทันใดนั้นสถานที่ที่มีวิถีค่ายวาร์ฟล่องหน ธุรกิจก็ยิ่งรุ่งเรืองขึ้นมา ทุกวันก็จะมีนักยุทธ์จำนวนมากมานั่งค่ายกลวาร์ฟ และต้องมีค่าใช้จ่ายของการล่องหนทุกครั้ง
หลังจากหนึ่งเดือน หลัวซิวและลิ่งฮู๋จื่อเซวียนมาถึงอาณาจักรเหนือ อยู่ในขอบอาณาจักรดาราเขตเหนือ มาถึงสถานที่ที่เรียกว่าเมืองเสว่น่า
เมืองเสว่น่าคือเมืองหลักของดาวหิมะเวหา นักยุทธ์มากมายที่มาจากอาณาจักรดาราอื่น ก็ต้องมาเหยียบณสถานแห่งนี้ทั้งนั้น
หลังจากเข้าสู่เมืองเสว่น่า หลัวซิวก็สามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันมีอำนาจในทุกมุมทั้งในที่ลับและที่แจ้งในเมืองหลวง
หลัวซิวพยักหน้า เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้การเสียหายของเหตุไม่คาดคิดของอัจฉริยะ เป็นธรรมดาของกองกำลังใหญ่ทั้งหลายที่จะมีคนที่แข็งแกร่งคอยปกป้องทางอย่างลับๆ
อย่างไรก็ตาม จากมุมมองของหลัวซิว วิธีการนี้ไม่ใช่วิธีที่ฉลาด แม้ว่าสิ่งนี้จะทำให้พรสวรรค์เติบโตขึ้นอย่างราบรื่น แต่หลังจากเติบโตถึงขั้นหนึ่ง หากต้องการไปถึงขั้นสูงสุด ก็จะกลายเป็นเรื่องยากมากที่จะบรรลุและแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำ เว้นแต่จะได้รับโอกาสลิขิตที่ท้าทายสวรรค์
บางคนบอกว่านี่คือโชคชะตาของอัจฉริยะ ผู้แข็งแกร่งที่ปกป้องวิถีทางอย่างลับๆ ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตและการเดินทางที่อัจฉริยะควรประสบ การเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้อัจฉริยะส่วนใหญ่สูญเสียความเป็นไปได้ที่จะเติบโตเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก แต่ก็ช่วยให้อัจฉริยะสามารถอยู่รอดได้โดยไม่ต้องตายเช่นกัน
นี่เป็นแนวทางที่มีทั้งข้อเสียและข้อดี แต่ไม่มีใครสามารถบอกเหตุและผลของมันได้ และเกี่ยวข้องกับความลึกลับของโชคชะตา
อาจกล่าวได้ว่าโชคชะตาเป็นการดำรงอยู่ที่ลึกลับที่สุด บางคนบอกว่าโชคชะตาก็เป็นธรรมชนิดหนึ่งซึ่งเป็นหนึ่งในธรรมของจักรวาล
แต่หลัวซิวคือไท่ซ่างฉิงในชาติที่แล้ว เขาฝึกฝนจนถึงอาณาจักรสูงสุด และในชีวิตนี้เขายังฝึกฝนวิถีแห่งความไร้รูปแบบ หลุดพ้นจากวิถีอันยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าหากโชคชะตาเป็นเช่นนั้น ก็เป็นเต๋าแบบหนึ่ง มิใช่เป็นของจักรวาลสวรรค์ก็มีโชคชะตา เพราะสวรรค์ในจักรวาลก็มีกำหนดเช่นกันว่าจะรุ่งเรืองหรือตกต่ำหรือแม้แต่ความพินาศ
หลัวซิวเคยจินตนาการว่าถ้าใครสามารถควบคุมชะตากรรมของตนได้ก็จะฝืนสวรรค์จริงๆ แม้ว่าวิถีแห่งการเกิดใหม่จะเกี่ยวข้องกับการกลับชาติมาเกิดและโชคชะตาก็ยังไม่สามารถควบคุมชะตากรรมของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์
“สหายหลัว ทุกรอบคัดออกการแข่งขันคัดเลือกผู้มีความสามารถจะจัดขึ้นในเมืองเสว่น่า สองสามวันนี้เจ้าสามารถมาเดินเล่นที่นี่ได้ แต่อย่าก่อปัญหาล่ะ”
หลังจากมาถึงเมืองเสว่น่า ลิ่งฮู๋จื่อเซวียนบอกว่าเขามีบางอย่างที่ต้องทำ หลังจากแลกเปลี่ยนไข่มุกสื่อสารแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหนแล้ว
หลัวซิวเดินเล่นรอบเมืองแบบสบายๆ เมืองเสว่น่าค่อนข้างเจริญกว่าดารามังกรดำ และร้านค้าทุกประเภทก็เฟื่องฟู ผู้คนส่วนใหญ่จะเป็นนักยุทธ์ นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับแดนเทียนฮวงที่ยังไม่ได้สำรวจและการคัดเลือกของเหล่าอัจฉริยะ
เมื่อผ่านร้านอาหาร หลัวซิวก็หยุด จากนั้นมองไปที่สถานที่ริมหน้าต่างของร้านอาหารด้วยความประหลาดใจ
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ไอ้หมอถูโยวหมิงเหรอ?” ลาร์ก็หันไปมองด้วย พอเห็นเงาคนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งริมหน้าต่าง ก็พูดด้วยความแปลกใจ
“เจ้านาย ไอ้หมอนี่ไม่ใช่ไปธาตุดาราอัคคีศักดิ์สิทธิ์เหรอ ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ?” ลาร์พูดด้วยความสงสัย
“ข้าก็ไม่รู้ ไปดูเถอะ” หลัวซิวส่ายหัว จากนั้นสาวเท้าเข้าไปในโรงน้ำชาร้าน
พอเจอถูโยวหมิงอีกครั้ง สิ่งที่ทำให้หลัวซิวนึกไม่ถึงคือเขายังคงเหงาเศร้าซิม ฝึกตนก็ไม่ได้พัฒนาขึ้นเท่าไหร่ ยังคงอยู่ในเทพมารขั้นหกตอนท้าย ถึงโลกร้างนานขนาดนี้ ยังไม่ถึงขั้นสูงสุดเทพมารขั้นหกสักที
อันที่จริงแล้วตามการฝึกฝนของถูโยวหมิง ตามหลักแล้วน่าจะถึงแดนขั้นสูงของเทพมารขั้นหกตั้งนานแล้ว แต่หลังจากที่เขามาถึงโลกร้าง ก็เกิดเรื่องมากมายติดต่อกัน จึงส่งผลกระทบต่อเขาไม่น้อย ตัวธรรมก็ได้รับกระทบ ดังนั้นวรยุทธของเขาจึงไม่ได้พัฒนาไปไหน
เวลานี้ถูโยวหมิงนั่งอยู่ตรงที่นั่งริมหน้าต่างแล้วดื่มเหล้าคำโตๆ สีหน้าค่อนข้างซีดเซียว แล้วก็ยังไออยู่ตลอดเวลา
จนหลัวซิวเดินไปแล้ว ถูโยวหมิงยังคงไม่ได้สังเกตเห็น นี่ทำให้หลัวซิวอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น
นักยุทธ์คนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ในห้วงดารา ถ้าแม้แต่การระวังตัวแบบนี้ก็ยังไม่มี ก็ไม่ถือว่าเป็นนักยุทธ์ที่ผ่านมาตรฐานคนหนึ่ง
ถ้าพูดถึงว่าเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นถูโยวหมิงเศร้าซึมในเมืองเยว่คง เขาก็ยังถือว่าเห็นใจและเข้าใจได้ งั้นครั้งนี้เขากลับค่อนข้างรู้สึกเสียดาย หากถูโยวหมิงไม่สามารถแม้แต่จะแบกรับความพ่ายแพ้ในชีวิตศิลปะการต่อสู้ของเขาได้ เส้นทางของศิลปะการต่อสู้ก็ไม่เหมาะสำหรับเขาอีกต่อไป
ถ้าเขาเป็นไท่ซ่างฉิงในชาติที่แล้ว เขาคงจะหันหลังกลับและจากไปในตอนนี้ แต่หลัวซิวยังคงนั่งลง นั่งอยู่ตรงข้ามกับถูโยวหมิง
“เจ้า… สหายหลัว?” เมื่อถูโยวหมิงเอื้อมมือไปหยิบเหยือกสุรา เขาก็เห็นคนๆ หนึ่งอยู่ตรงข้ามเขา เมื่อเขาหมดความอดทนที่จะพูดอะไร เขาก็เห็นว่าคนที่นั่งตรงข้ามคือหลัวซิ่ว
“ศิษย์พี่ถูโยวหมิง ตัวธรรมของพี่อยู่ที่ไหน?” หลัวซิวถอนหายใจเบาๆ
“ตัวธรรม?”
ถูโยวหมิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และพึมพำกับตัวเอง “ใช่ ตัวธรรมของข้าอยู่ที่ไหน ตัวธรรมของข้าอยู่ที่ไหน? …”
หลัวซิวเมื่อรู้ว่าถูโยวหมิงต้องตกอยู่ในความลำบากอีกครั้ง เขาจึงยกมือขึ้นและจัดขบวนรอบตัวเขาทันที เพื่อไม่ให้ใครได้ยินการสนทนาระหว่างเขากับถูโยวหมิง
“เจ้าได้รับบาดเจ็บ เกิดอะไรขึ้น?” หลัวซิวถาม เขายังคงวางแผนที่จะช่วยเขา หากถูโยวหมิงไม่สามารถทำให้ตัวธรรมของเขามั่นคงได้หลังจากนี้ หลัวซิวก็จะไม่ช่วยเขาอีกต่อไป
ศิลปะการต่อสู้ ต้องฝึกไปด้วยตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปรากฏตัวเพื่อช่วยคนอื่นแก้ปัญหาตลอดเวลา
“หลังจากที่ข้าแยกจากเจ้า ข้าไปที่ธาตุดาวว่านเริ่น และพบสมาชิกนิกายหนึ่งจากมหาโลกาพันสาม”
ถูโยวหมิงถอนหายใจ ดวงตาที่ขุ่นของเขากลับมาชัดเจนอีกครั้ง และกล่าวว่า “เมื่อข้าไปที่ธาตุดาราอัคคีศักดิ์สิทธิ์ ข้าได้ยินข่าวเกี่ยวกับการคัดเลือกอัจฉริยะในแดนเทียนฮวง ข้ารู้สึกว่านี่เป็นโอกาสสำหรับข้า”
เดิมที ความคิดของถูโยวหมิงนั้นดีมาก ด้วยทรัพยากรการฝึกที่หลัวซิวมอบให้เขา ตราบเท่าที่เขาพบสถานที่ที่ปลอดภัยในการฝึกฝน ไม่ช้าก็เร็ว เขาสามารถฝ่าด่านไปยังแดนเทพมารขั้นเจ็ดได้ นอกจากนี้ถ่ายังมีโอกาส อนาคตอาจกลายเป็นเทพมารขั้นแปด และกลายเป็นจ้าวแห่งดวงดาวก็อาจเป็นไปได้
เพียงแต่ว่าถูโยวหมิงไม่ได้นำแนวคิดเหล่านี้มาใช้ ได้ยินเกี่ยวกับแดนเทียนฮวงและจากนั้นก็มาที่เมืองเสว่น่า เขาเป็นคนที่มีความทะเยอทะยาน เขาหวังจะได้รับโควต้าแดนเทียนฮวง เช่นนี้อาจทำให้ตนสร้างลิขิตอันแจ็งแกร่งเป็นได้
อย่างไรก็ตาม ความคิดนั้นดีแต่ความจริงนั้นโหดร้าย ในสถานประลองยุทธ์ ผู้ใต้บังคับบัญชาสำนักบางคนของถูโยวหมิงก่อปัญหาเล็กน้อย และจากนั้นก็ถูกสังหารที่สถานประลองยุทธ์
สิ่งนี้ทำให้ถูโยวหมิงโกรธจัด ดังนั้นเขาจึงรีบไปที่สถานวนยุทธ กลับเกือบโดนปรมาจารย์เทพมารช่วงปลายขั้นหกสังหาร
ย์เทพมารช่วงปลายขั้นหกสังหารเหมือนกัน ถูโยวหมิงกลับไม่ใช่ศัตรูของเขาเลยสักนิด และฝ่ายตรงข้ามยังเป็นผู้แข็งแกร่งเทพมารช่วงปลายขั้นเจ็ด นี่ทำให้ถูโยวหมิงหมดหวังกับการแก้แค้น มันช่างทำอะไรไม่ได้เสียเลย การอดกลั้นนี้มันทำให้เขารู้สึกหมดอาลัยตายอยาก
“แม้นว่าจะไม่มีทางแก้แค้นชั่วคราว เจ้าก็หาสักที่บำเพ็ญตน รอให้เจ้าฝึกถึงแดนเทพมารขั้นเจ็ดขั้นแปดแล้ว แก้แค้นก็ไม่สาย”
พอหลัวซิวฟังจบก็รู้สึกเรียบเฉย พูดอย่างเรียบๆ “เจ้าลืมแล้วหรือ ตอนที่เจ้ายังเป็นมหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิ เจ้าเสียเปรียบที่เขาดึกดำบรรพ์ กระทั่งบาดเจ็บสาหัส การฝึกตนตกต่ำ แต่พอร้อยล้านปีต่อมา เจ้าก็แก้แค้นได้อยู่ดั่งเดิม？”
“ในตอนนั้น เจ้าทนได้หลายร้อยล้านปี ทำไมวันนี้เจ้าทนไม่ได้? เจ้ายังหมดอาลัยตายอยาก เกือบจะทำลายตัวธรรมของเจ้าเอง?”
เมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ หลัวซิวไม่ได้ซ่อนความผิดหวังเลย เขารู้สึกผิดหวังกับถูโยวหมิงรู้จริงๆ คนที่มีตัวธรรมไม่สามารถทนต่ออารมณ์และการทดสอบถูกกำหนดให้ถูกกำจัด นั่นคือวิธีเดียวที่เขาจะชนะ ไม่สนใจอะไรเลย
“ข้าเข้าใจที่เจ้าพูด แต่เจ้ารู้หรือไม่ พวกเขามาจากนิกายร้อยอสูร ข้าได้ยินมาว่าหัวหน้าของนิกายร้อยอสูรก็อยู่ที่นี่ด้วย เขาเป็นแดนเทพมารที่แข็งแกร่งขั้นเก้า!”
ถูโยวหมิงรู้หมดหวังจริงๆ “ข้ารู้จักความอดทน และข้าก็ต้องการที่จะแก้แค้น แต่ข้ารู้ถึงความสามารถของตัวเอง และข้าไม่สามารถฝึกฝนอาณาจักรเทพมารขั้นเก้าได้ในชีวิตนี้ ดังนั้นข้าควรทำอย่างไร ใช้อะไรแก้แค้นเหรอ”
“ไม่ เจ้าคิดผิด ใครบอกว่าเจ้าจะไม่สามารถฝึกฝนอาณาจักรแห่งเทพมารขั้นเก้าได้ในชีวิตนี้ หากเจ้าสูญเสียตัวธรรมของเจ้า นับประสาอะไรกับเทพมารขั้นเก้า เจ้าทำไม่ได้ แม้กระทั่งไปถึงอาณาจักรของเทพมารขั้นเจ็ดก็ยังไม่สามารถฝึกฝนได้!”
“ตราบใดที่ยังมีความหวัง อะไรๆก็เป็นไปได้ แต่ถ้าเจ้ายอมแพ้ เจ้าก็จะถูกกำจัดไปแล้ว”
หลัวซิวพูดอย่างชัดเจน เขาก็รู้ว่ามันยากที่จะกลายเป็นเทพมารขั้นเก้าด้วยพรสวรรค์ของถูโยวหมิง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับถูโยวหมิงรู้ในตอนนี้คือการได้ตัวธรรมกลับคืนมา
