มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 2727 นางอสูรฟ้า
“ผู้ใดกล้าบังอาจโอหังในเมืองต้าฮวงโบราณเรา!”
การต่อสู้ด้านนี้ของร้านอาหารทำให้เกิดความโกลาหลและวุ่นวาย ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งลงมา เป็นชายวัยกลางคนสวมชุดเกราะสีม่วงทอง ดูแข็งแกร่ง“อาจารย์!” ฮวงหวูเต้าที่หน้าซีดบินมาพร้อมเรียกด้วยความเคารพ
คนนี้เป็นผู้อาวุโสพระบัญญัติของเมืองต้าฮวงโบราณ ชื่อว่าฮวงหยุนเทียน ข้างหลังเขามีกงล้อเทพปรากฏขึ้นซึ่งแสดงถึงพลานุภาพและทรงพลัง เป็นผู้แข็งแกร่งเทพมารระดับเก้าคนหนึ่ง!
“กล้าก่อปัญหาในเมืองต้าฮวงโบราณ ช่างกล้านัก!”
สายตาของฮวงหยุนเทียนเป็นเหมือนคบเพลิงและมองไปยังหลัวซิวในทันที หลัวซิวรู้สึกถึงความกดดันของตัวสำนึกที่เจาะทะลุตัวหยั่ง โจมตีจิตใจของเขา
แต่หลัวซิวไม่กลัว แม้ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นเทพมารระดับเก้า แต่ในด้านของระดับวิญญาณ จะด้อยกว่าญาณเทวของเขา
ทันทีที่ห้วงจิตของเขาเคลื่อนไหว ญาณเทวก็เกิดการเปลี่ยนแปลงการใช้พลังอมตะสรรพวิถีล้วนว้างในตัวหยั่งรู้ และตัวสำนึกของฮวงหยุนเทียนที่เจาะเข้าไปในตัวหยั่งรู้ของเขาและหายไปในทันที
ฮวงหยุนเทียนไม่ได้กำหนดเป้าหมาย ฮวงหวูจี๋หลังจากที่ ฮวงหวูจี๋เป็นเจ้าเมืองน้อย
“หือ? ช่างเป็นรุ่นเยาว์ที่เก่งกาจเสียจริง ความสามารถไม่น้อย!”
สีหน้าของฮวงหยุนเทียนขรึมลง เขาไม่ได้คาดหวังว่ารุ่นเยาว์คนหนึ่งจะลบล้างการโจมตีด้วยตัวสำนึกของเขาได้อย่างง่ายดาย เขายกมือขึ้นพร้อมตบฝ่ามือทันที ตั้งใจจะฆ่าหลัวซิวให้ตายอยู่ที่นี่ทันที
“หยุดนะ!”
ฮวงหวูจี๋ก้าวมายืนขวางตรงหน้าหลัวซิว เผชิญหน้ากับฮวงหยุนเทียนที่เป็นผู้อาวุโสพระบัญญัติอย่างไม่เกรงกลัว และพูดอย่างเย็นชา “สหายหลัวเป็นเพื่อนของข้า ผู้อาวุโสหยุนเทียน อย่ากระทำเกินขอบเขต!”
มีร่องรอยของความเย็นชาในดวงตาของฮวงหยุนเทียน เขาค่อยๆ หดฝ่ามือและพูดอย่างเย็นชา “เจ้าเมืองน้อย เพื่อนของเจ้าสร้างปัญหาในเมืองต้าฮวงโบราณและทำร้ายพี่ชายของเจ้า หรือว่าเจ้ายังจะปกป้องคนนี้รึ?”
“ข้าเป็นผู้ที่ทร้ายพี่ชายข้า ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเพื่อนของข้า” ฮวงหวูจี๋กล่าวอย่างเย็นชา
“ถ้าอย่างนั้นข้าอยากจะถามเจ้าเมืองน้อย เหตุใดเจ้าถึงทำร้ายหวูเต้า เขาไม่ใช่แค่ศิษย์ของข้าแต่ยังเป็นพี่ชายของเจ้าด้วย เจ้าทำลงไปได้อย่างไร?” ฮวงหยุนเทียนถามเสียงแข็ง
“ผู้อาวุโสหยุนเทียนกำลังถามข้าอยู่หรือ ข้าคือเจ้าเมืองน้อยแห่งเมืองต้าฮวงโบราณ หากเจ้าต้องการถามข้า ก็ควรเป็นท่านเจ้าเมืองที่มีคุณสมบัติ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของฮวงหยุนเทียนยิ่งเย็นลง แม้ว่าเขาจะเป็นผู้อาวุโส แต่สถานะของเจ้าเมืองน้อยนั้นไม่ธรรมดา เขายังไม่สามารถปกคลุมท้องฟ้าด้วยมือเดียวในเมืองต้าฮวงโบราณ เพราะด้านหลังเขาไม่เพียงมีเจ้าเมืองเท่านั้น แต่ยังรวมถึงบรรพอาจารย์หลายคนของชนเผ่าฮวงอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็เพียงพอที่จะทำให้เขาหวาดกลัว
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฮวงหยุนเทียนก็ส่งเสียงเย็นชา หันหลังกลับและเดินออกไป
“อาจารย์…” ฮวงหวูเต้าตามเขาไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจ
“หวูเต้า ไม่ว่าอย่างไรเขาเป็นเจ้าเมืองน้อยที่ได้รับการแต่งตั้งจากบรรพอาจารย์ทุกท่าน แม้ว่าเจ้าจะเป็นพี่ชายของเขา แต่ก็มีความแตกต่างอย่างมากในสถานะระหว่างพวกเจ้า เจ้าไม่ต้องกังวล ตราบใดที่หาโอกาสได้ ตำแหน่งของเจ้าเมืองน้อยก็อาจเป็นของเจ้าได้!” ฮวงหยุนเทียนพูดด้วยน้ำเสียงขรึม
“ขอรับ อาจารย์…” ฮวงหวูเต้าก็รู้เช่นกันว่าอาจารย์ก็พูดเช่นนี้แล้วและคราวนี้เขาต้องกลืนความสูญเสียนี้ไปชั่วขณะ
เมื่อฮวงหยุนเทียนและฮวงหวูเต้าอาจารย์และลูกศิษย์จากไป ทุกคนในห้องถอยออกไปเช่นกัน
ฮวงหวูจี๋มองไปที่หลัวซิว “สหายหลัว เป็นเพราะข้าสร้างปัญหาให้เจ้า เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของพี่ชายข้าคนนั้นที่จะหาเรื่องนั้นเป็นข้า”
หลัวซิวชื่นชมค่ายกลการจัดการกับเรื่องต่าง ๆ ของ ฮวงหวูจี๋และพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “สหายหวูจี๋ เจ้าคิดมากแล้ว เมื่อครู่นี้เจ้าสามารถเผชิญหน้ากับเทพมารระดับเก้าได้โดยไม่เกรงกลัวใดๆ สิ่งนี้สร้างความประทับใจให้กับข้าจริงๆ”
ณ จุดนี้ หลัวซิวไม่ได้ประจบฮวงหวูจี๋ หากเปลี่ยนเป็นเทพมารระดับแปดคนอื่น ๆ ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งเทพมารระดับเก้าคนหนึ่ง พวกเขาอาจถูกกดขี่จนพูดไม่ออก นับประสาอะไรกับการเผชิญหน้ากัน แล้วไม่ยอมถอยสักก้าว
ฮวงหวูจี๋ถอนหายใจ “น่าเสียดายที่สหายหลัวและข้ารู้จักกันราวกับเพื่อนที่สนิทกัน เดิมทีข้าคิดให้สหายหลัวอยู่ที่เมืองต้าฮวงโบราณสักระยะหนึ่ง แต่ข้ารู้จักพี่ชายข้า ถ้าเจ้าอยู่ในเมืองต้าฮวงโบราณนี้อีกหนึ่งวัน เจ้าจะยิ่งอันตราย”
“ไม่เป็นไร หลังจากดื่มเหล้าถ้วยนี้แล้วข้าก็จะจากไป โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ มีที่ว่างให้พักพิงมากมาย”
หลัวซิวยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้จริงจังมากนัก “ข้าวางแผนที่จะไปเมืองหยุนหลงเพื่อดูว่าข้าจะได้เห็นนางอสูรฟ้าเป็นอย่างไร?”
หลัวซิวเคยได้ยินฮวงหวูจี๋พูดถึงนางอสูรฟ้า ฮู๋ชิงชิงมาก่อน และเขาก็อยากจะไปยืนยันว่าฮู๋ชิงชิงในโลกร้างคือสตรีที่เขารู้จักในโลกแสงดาวหรือไม่
เมื่อฮวงหวูจี๋ได้ยินเขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “สหายหลัว ข้าพูดความจริงกับเจ้า พี่ชายข้าคนนั้นใจแคป ถ้าเจ้าออกจากเมืองตอนนี้ เขาจะพาคนมาตามล่าเจ้าแน่นอน ดังนั้น ข้าจะไปเมืองหยุนหลงกับเจ้า ถ้าข้าอยู่ด้วย พี่ชายข้าจะไม่กล้าทำเกินไปนัก!”
เมื่อหลัวซิวได้ยิน เขาอยากจะบอกว่าไม่ต้อง เพราะเขาไม่วางความแข็งแกร่งของฮวงหวูเต้าไว้ในสายตา แต่หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เขาไม่สนใจฮวงหวูเต้า แต่ถ้าฮวงหวูเต้าเชิญอาจารย์ของเขาฮวงหยุนเทียนออกมาทำร้ายเขา แม้เขาจะมีวิธีหนีไปได้ แต่ก็จะมีปัญหามากมาย
“งั้นก็ขอบใจสหายหวูจี๋ที่ส่งข้า” หลัวซิวกำหมัดขอบใจ หยิบถ้วยเหล้าขึ้นมาดื่มรวดเดียว
หลังจากดื่มเหล้าถ้วยนี้แล้ว ทั้งสองก็เดินออกจากร้านอาหาร ร่างของหลัวซิวสว่างวาบ ลงไปอยู่บนไหล่ของลาร์ แล้วโบกมือให้ฮวงหวูจี๋ “สหายหวูจี๋ ขึ้นมาเถอะ”
“ตกลง!” ดวงตาของฮวงหวูจี๋เป็นประกาย แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าเมืองน้อยของเมืองต้าฮวงโบราณ แต่เขาก็ไม่เคยรู้จักกับยักษ์ตรีภพมาก่อน ดังนั้นเขาจึงกระโดดขึ้นไปอยู่ข้างๆ หลัวซิวทันที
ลาร์ไม่ได้คัดค้านเช่นกัน ตราบใดที่นายท่านอนุญาตให้คนอื่นขึ้นมา เขาย่อมไม่คัดค้าน
บูม! บูม! บูม!
ยักษ์พันฟุตเดินอยู่ในเมือง ผู้คนต่างหลีกทางให้เพราะกลัวว่าจะถูกเหยียบย่ำตาย ยืนอยู่บนไหล่ของยักษ์ สามารถมองเห็นได้ทุกทิศทาง ความรู้สึกนี้ไม่สามารถสัมผัสได้ด้วยการนั่งของขลังเรือรบ
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็เดินออกจากเมืองต้าฮวงโบราณ ฮวงหวูจี๋ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “สหายหลัว เจ้าเพิ่งมาถึงโลกร้างเขตกลางก็จะไปเมืองหยุนหลงเพื่อดูนางอสูรฟ้า หรือว่าเจ้าชอบสตรีอสูรนั่น?”
หลัวซิวยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้พูดเกี่ยวกับสตรีคนหนึ่งชื่อว่าฮู๋ชิงชิงที่พบในโลกแสงดาว เพราะเรื่องแบบนี้ไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนในประโยคสั้น ๆ
เมื่อลาร์ออกมาจากเมืองต้าฮวงโบราณหนึ่งล้านไมล์ บนท้องฟ้าสูงเบื้องหน้า ระลอกคลื่นก็ปรากฏขึ้นในอวกาศทันที มือขนาดใหญ่เจาะเข้าไปในอนัตตา ลมและเพลิงโหมกระหน่ำอย่างกะทันหัน ดินแดนที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์อยู่ภายใต้มือขนาดใหญ่ข้างหนึ่ง
“ผู้อาวุโสหยุนเทียน เป็นเจ้าจริงๆด้วย!”
เมื่อฮวงหวูจี๋เห็นมือใหญ่นี้ เขาก็รู้ว่าคนที่โจมตีคือฮวงหยุนเทียน ก็คืออาจารย์ของพี่ชายเขา ฮวงหวูเต้า
“ผู้อาวุโสหยุนเทียน ด้วยผลการฝึกฝนเทพมารระดับเก้าขั้นปฐมภูมิก็อยากกำจัดข้าและสนับสนุนพี่ชายข้าให้แทนตำแหน่งข้าก็ยังไกลอยู่มาก!”
ฮวงหวูจี๋พูดอย่างเย็นชา เมื่อเห็นว่ามือใหญ่กำลังจะตกลงมาจากบนท้องฟ้า คิ้วของเขาสั่นไหว นิ้วยื่นหนึ่งออกมาจากคิ้วของเขา
นิ้วนี้ต้านไปตามลม หนาเหมือนเสาทองแดง ล้อมรอบด้วยพลังเต๋าที่ทรงพลัง เพียงนิ้วเดียวก็ทำลายอนัตตา ท้องฟ้าพังทลาย แข็งแกร่งนัก!
เมื่อเห็นฉากนี้ หลัวซิวก็เข้าใจว่าเหตุใดฮวงหวูจี๋ถึงมั่นในและใจเย็น ในฐานะเจ้าเมืองน้อยแห่งเมืองต้าฮวงโบราณ มีพลังอมตะซ่อนอยู่ระหว่างคิ้วของเขา!
และอย่างน้อยยังเป็นพลังอมตะที่ทิ้งไว้โดยผู้แข็งแกร่งราชาเทพระดับเก้า!
หลัวซิวไม่ต้องนึก เขาสามารถเดาได้ว่าผู้ที่ปลูกพลังอมตะไว้ระหว่างคิ้วของฮวงหวูจี๋น่าจะเป็นเจ้าเมืองคนปัจจุบันของเมืองต้าฮวงโบราณ!
ภายใต้นิ้วของ ราชาเทพ มือใหญ่ที่มาจากท้องฟ้าก็พังทลายลงในทันที การโจมตีทั้งหมดก็หายไป
หลังจากบดขยี้มือใหญ่ที่โจมตี นิ้วทองสัมฤทธิ์ก็หดเข้าที่ระหว่างคิ้วของฮวงหวูจี๋ และฮวงหวูจี๋ยิ้มอย่างผ่อนคลาย “สหายหลัว เราสามารถเดินทางต่อไปได้แล้ว”
“สหายหวูจี๋ได้ช่วยข้าผ่านวิกฤตแล้ว เจ้าไม่คิดจะกลับไปแล้วรึ?” หลัวซิวอดไม่ได้ที่จะถาม
“เหอะเหอะ ข้าไม่ได้ออกมานานมากแล้ว ดังนั้นข้าจึงวางแผนที่จะไปเมืองหยุนหลงกับสหายหลัวพร้อมกับหาประสบการณ์ด้วยตัวเอง สหายหลัวไม่ต้อนรับข้ารึ?” ฮวงหวูจี๋ยิ้ม
เดิมทีเขาวางแผนที่จะคุ้มกันหลัวซิวสักระยะทางหนึ่ง แต่หลังจากครุ่นคิดเรื่องนี้แล้ว เขาไม่อยากกลับเมืองต้าฮวงโบราณ เกรงว่าเขาจะทะเลาะกับพี่ชายตลอดทั้งวัน
“สหายหวูจี๋กำลังพูดถึงอะไร ข้าสนใจวรยุทธ์เคล็ดเซียนของชนเผ่าฮวงมาก ตอนนี้มีโอกาสขอความคิดเห็นจากสหายหวูจี๋พอดีเลย”หลัวซิวหัวเราะ
มีฮวงหวูจี๋เดินทางไปด้วย หลัวซิวไม่มีความคิดเห็นใด ๆอยู่แล้ว มีพลังอมตะราชาเทพระดับเก้าซ่อนอยู่ระหว่างคิ้วของผู้ชายคนนี้ซึ่งเพียงพอที่จะปกป้องพวกเขาสองคนในโลกร้างเขตกลางนี้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกกำจัดทิ้ง
“ข้าสนใจวิชากลั่นร่างของสหายหลัวเช่นกัน เรามาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันไหม?”
ฮวงหวูจี๋ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระว่าวิชาอาถรรพณ์ของชนเผ่าฮวงไม่สามารถให้คนนอกรู้ เขาสามารถเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดของรุ่นเยาว์ของชนเผ่าฮวงดังนั้นเขาจึงเข้าเหตุผลที่ว่าวิถียุทธ์ไม่สามารถปกปิดซ่อนเร้น
ทั้งสองเดินทางแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการฝึกฝนวิถียุทธ์ของกันและกัน วิชาอาถรรพณ์ที่สืบทอดโดยชนเผ่าฮวง มีต้นกำเนิดมาจากยุคโบราณ ตามตำนานกล่าวว่าถูกสร้างขึ้นโดยบรรพเทพ เป็นระดับเดียวกันกันวิชาที่ภูตสวรรค์และจ้าววัฏสงสารสร้างขึ้นมา
หลัวซิวมีเคล็ดเซียนมหาศักดิ์สองประเภทไว้ในมือ ระดับต่ำกว่าเคล็ดเซียนบรรพจารย์ฮวงมาก ยืนยันร่วมกันแล้วได้รับผลประโยชน์มากมาย
แต่เขาก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฮวงหวูจี๋จะสอนแก่นแท้ของเคล็ดเซียนบรรพจารย์ฮวงให้เขา แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้การอนุมานวิถีไร้ลักษณ์ของเขาสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น
หลัวซิวก็ไม่ขี้เหนียวเช่นกัน เขาสอนวิชาฝึกร่างกายที่เขาได้เรียนรู้จากหนังสือยุทธภัณฑ์ให้ฮวงหวูจี๋ ความเข้าใจของฮวงหวูจี๋นั้นสูงมาก มีวิชาฝ฿กร่างกายนี้ ความแข็งแกร่งของเขาจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น
ทั้งคู่ได้สิ่งที่ต้องการ และผลประโยชน์ ต่างมีความยินดี
ห้วงดาราของโลกร้างเขตกลางมีขนาดใหญ่มาก ลาร์เดินทางอยู่ในห้วงดารานานกว่าครึ่งเดือนก่อนที่จะมาถึงสถานที่ใกล้กับเมืองหยุนหลง
ขนาดของเมืองหยุนหลงนั้นเล็กกว่าเมืองต้าฮวงโบราณนัก เพราะไม่มีกองกำลังใดในโลกร้างที่สามารถมีความแข็งแกร่งอันยาวนานและลึกซึ้งอย่างชนเผ่าฮวงได้
เมืองหยุนหลงสร้างอยู่กลางอากาศ เป็นเมืองที่ลอยอยู่กลางอากาศ หากมองลงมาจากที่สูง จะพบว่าโครงสร้างของเมืองทั้งเมืองเหมือนกับมังกรแท้ที่บินอยกลางอากาศ ล้อมรอบด้วยเมฆและหมอก ดังนั้นจึงเรียกว่าเมืองหยุนหลง
“เป็นนางอสูรฟ้า!”
ทันทีที่พวกเขาทั้งสองเข้าไปในเมือง พวกเขาได้ยินเสียงอุทานของใครบางคน และฝูงชนบนถนนก็เกิดความโกลาหล
หลัวซิวไม่ได้คาดคิดว่าจะบังเอิญเช่นนี้ เขามาที่เมืองหยุนหลงเพื่อจะดูนางอสูรฟ้า คาดไม่ถึงว่านางอสูรฟ้าจะปรากฏตัวหลังจากเพิ่งมาถึงที่นี่
เขามองไปตามเสียงแล้วเห็นหงส์เทพสีทองสามตัวดึงรถม้าสง่างามล้ำค่าบินเข้าสู่เมืองหยุนหลง
รอบๆ รถม้าสง่างามล้ำค่า มีผู้อารักขาที่สวมชุดเกราะเทพอยู่ ซึ่งแต่ละคนล้อมรอบด้วยรัศมีดุดัน ซึ่งมองแล้วน่าหวาดหวั่น
บนรถม้าสง่างามล้ำค่า ม่านลูกปัดแกว่งไปมา มองเห็นร่างอ่อนช้อนนั่งอยู่ข้างใน แต่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงได้อย่างชัดเจน
