ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 105
ความอยากรู้อยากเห็นของแมนดี้พุ่งปรี๊ด เธอไม่สามารถต้านทานตัวเองได้และถามว่า “ความสัมพันธ์ของคุณกับอีวอนน์ยังเหมือนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยหรือเปล่า? คุณทั้งคู่ไม่ใช่คู่รักกันใช่ไหม?”
เมื่อเธอพูดแบบนี้แมนดี้รู้สึกว่านี่เป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างผิดปกติ เธอรู้ความสามารถของสามีที่ไร้ค่าของเธอ เขาจะมีแฟนเก่าที่สง่างามเหมือนอีวอนน์ได้อย่างไร?
ฮาร์วีย์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ได้โปรดอย่าเพิ่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราไม่เคยอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นมาก่อน”
ดวงตาของลิเลียนเป็นประกายในทันที ราวกับว่าเธอจับฮาร์วีย์ได้คาหนังคาเขา เธออยากตำหนิเขา “นั่นไง เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง! ผู้ชายอย่างนายแอบซ่อนผู้หญิงไว้อย่างนายไม่ได้มีแค่ลูกสาวของฉัน! ฮาร์วีย์ ฉันจะบอกอะไรให้นะ! นายต้องหย่ากับลูกสาวของฉันทันที! เดี๋ยวนี้!”
“แม่คะ!” แมนดี้จ้องไปที่ลิเลียน “ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง กลับไปคุยกันที่บ้านเถอะค่ะ”
“ไม่มีทาง!”
แซ็คพูดก่อนที่ลิเลียนจะพูดต่อ “ธุระของเรายังไม่จบ ฮาร์วีย์ โทรหาอีวอนน์และอธิบายความสัมพันธ์ของคุณให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้นอย่าคิดที่จะออกจากที่นี้ได้”
“คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?” ฮาร์วีย์พูดไม่ออก แซ็คพยายามทำอะไร?
ทันใดนั้น ฌอน ที่นั่งอยู่กับผู้อาวุโสก็พูดขึ้นว่า “ฮาร์วีย์ ถ้านายพิสูจน์ได้ว่านายมีเบอร์ส่วนตัวของอีวอนน์จริงและสามารถให้เบอร์กับแซ็คได้ ผมจะอนุญาตให้คุณทำงานกับตระกูลซิมเมอร์ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันจะให้คุณเจ็ดร้อยดอลลาร์เป็นค่าใช้เงินเดือนของนาน”
ฮาร์วีย์ตอบว่า “คุณปู่ คุณลืมไปแล้วเหรอ? ผมมีงานทำแล้ว”
“หืม คุณคิดจะเป็นภารโรงที่บริษัทยอร์กงั้นเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าคน ๆ นี้ไม่ชอบฮาร์วีย์
มันจะดีกว่าถ้าคน ๆ นี้อยู่เงียบ ๆ เมื่อเขาพูดแบบนี้ แซ็คก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที “ฮาร์วีย์ แกแอบเอาเบอร์ส่วนตัวของอีวอนน์ในตอนทำความสะอาดที่บริษทยอร์กงั้นหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันเคยเห็นคนเขาแกล้งกัน แต่ฉันไม่เคยเห็นคนแกล้งเล่นระดับนี้ แมนดี้สามีของเธอตลกเกินไปแล้ว เธอคงโง่มากที่แต่งงานกับเขา! ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ใบหน้าของแมนดี้และลิเลียนเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ซินเธียจ้องมองฮาร์วีย์และบ่นพึมพำ “เฮ้ ไอ้ขยะไร้ค่า นายไม่ได้พยายามช่วยภรรยาของนายเลยเมื่อเธอถูกรังแก”
ตอนแรกฮาร์วีย์ไม่ได้กังวลอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ใบหน้าของเขาเยือกเย็นลงทันที เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาแซ็ค
หวืด
ความสนใจของทุกคนหันมาหาพวกเขาทั้งคู่ในขณะนั้น
“อะ…อะไรของแก จะทำอะไร?” แซ็คตกใจมากเมื่อฮาร์วีย์เหวี่ยงหมัดจนเขาต้องเซถอยไป เขากลัวว่าฮาร์วีย์จะเริ่มทำร้ายทุบตีเขา เขาหน้าซีดเมื่อสัญชาตญาณของเขาสั่งให้ถอย แล้วทำไมเขาถึงถอยออกมา? นั่นจะพิสูจน์ได้ไหมว่าเขากลัวฮาร์วีย์จริงหรือเปล่า?
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมแค่อยากให้คุณขอโทษภรรยาของผม” ฮาร์วีย์พูดเบาๆ
“นายบ้าไปแล้ว? ขอโทษเธอเหรอ? ฝันไปเถอะ!” แซ็คตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
แซ็คเห็นว่าฮาร์วีย์ดูเหมือนจะเข้ามาใกล้อีกครั้ง เขาจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “นายมันขยะจริง ๆ นายจะทำตัวเป็นผู้ชายที่ดีและไม่ดุร้ายตลอดเวลาได้หรือเปล่า?”
“คุณหมายถึงอะไร?” ฮาร์วีย์ถาม
“พิสูจน์สิ! พิสูจน์ว่าคุณมีเบอร์ส่วนตัวของอีวอนน์จริง ๆ แล้วผมจะขอโทษเธอ หากนายไม่มีละก็ หึหึหึ” แซ็คยังคงหัวเราะเยาะเย้ย
“ได้สิ!” ฮาร์วีย์พยักหน้าและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดหมายเลข
ตืด ตืด ตืด
“ขออภัยหมายเลขที่คุณติดต่อไม่สามารถใช้งานได้ในขณะนี้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง”
ตืด ตืด ตืด
ฮาร์วีย์แข็งทื่ออยู่ตรงนั้น อีวอนน์ไม่รับสายได้ยังไง?
“นี่คือเบอร์ส่วนตัวของคนอื่นใช่ไหม? ฮ่าๆๆๆ คุณเป็นคนโง่จริง ๆ! คืนนี้ผมคงบ้าเหมือนกันที่ต้องมาวุ่นวายกับคนงี่เง่าอย่างนาย!” แซ็คหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันกลับและจากไป
ฮาร์วีย์รู้สึกหม่นหมอง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อีวอนน์จะไม่กล้าเพิกเฉยสายของเขา
“ไอ้ขยะ!” ซินเทียร์ตะคอก ใบหน้าของเธอฉาบไปด้วยความรังเกียจ มันน่าอดสูเกินไปที่จะมีพี่เขยแบบนี้
ลิเลียนก็เดินไปด้วยและจ้องไปที่ฮาร์วีย์อย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็พูดด้วยเสียงต่ำ “รีบไปซะ! ออกไปจากตระกูลซิมเมอร์และไม่ต้องกลับมาอีก! ถ้านายกล้ากลับมาฉันจะหักขานาย!”
แมนดี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เป็นเรื่องน่าอับอายที่สามีของเธอไม่มีเบอร์ส่วนตัวของอีวอนน์ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกยินดีในใจ?
“ไป! ออกจากตระกูลซิมเมอร์ซะ”
“ตระกูลซิมเมอร์ไม่ต้องการขยะไร้ค่าเช่นคุณ!”
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“คุณยังคิดว่าคุณเป็นลูกเขยอยู่หรือเปล่า? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”
“ตระกูลซิมเมอร์เลี้ยงสุนัขอยู่หรอเนี่ย เราเห็นเขาเป็นคนได้อย่างไร? อีวอนน์แค่ให้เกียรติคุณเลยทำให้คุณคิดว่ามีความสามารถอย่างนั้นเหรอ? คุณก็กลายเป็นคนงั้นเหรอ? สุนัขยังไงก็จะเป็นสุนัขเสมอ!”
คนในตระกูลซิมเมอร์ปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชา ลางสังหรณ์แห่งความโชคร้ายนี้น่ารังเกียจเกินไป เขาน่าจะถูกเตะออกเร็วกว่านี้
ฮาร์วีย์ยิ้ม เขาเบื่อเกินไปที่จะอธิบายความจริงให้พวกเขาฟัง จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องโถง เมื่อเขาหันไปเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยที่ไร้ที่สิ้นสุดอยู่ข้างหลังเขา
