ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 115

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 115

เวสตันตะลึงไปชั่วขณะเช่นกัน

มันคืออะไร? เธอหมายความว่าอย่างไรกับคำว่า “สตาร์รี่ คลาวน์ เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ มีรสนิยมที่ดี”?

เธอควรหยิบนามบัตรของเขา ตื่นเต้นกับคำเชิญของเขาอย่างที่เขาวางแผนไว้ ไม่ใช่หรือ?

ในโลกของผู้ใหญ่ ศิลปะแห่งการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกันนั้นเรียบง่ายและตรงไปตรงมา

อย่างไรก็ตามทุกสิ่งที่เธอทำล้วนคือคำตอบมาจากการกระทำของเธอ? เธอดูถูกเขาหรือเปล่า? หรือเป็นเพราะผู้ชายหน้าตาไม่ดีข้างๆเขา?

ในตอนนี้เวสตันก็จ้องมองฮาร์วีย์อย่างจริงจัง ต่อมาเขายิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณผู้หญิงเป็นเพราะผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ คุณทำให้คุณไม่กล้าตอบรับคำเชิญของผมหรือเปล่า? คุณต้องคิดให้ดีนี่คืออนาคตของคุณและคุณจะมีโอกาสแบบนี้เพียงครั้งเดียวในชีวิตของคุณ ถ้าคุณพลาดคุณจะต้องกลับไปร้องห่มร้องไห้”

เมื่ออีวอนน์ยุ่งอยู่กับการลองคุณสมบัติใหม่ของโทรศัพท์ให้กับฮาร์วีย์ เวสตันที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็แอบฟังเธอ ตอนนั้นเธอรู้สึกรำคาญมาก เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา เธอพูดว่า “คุณไม่ต้องทำตัวน่ารำคาญเหมือนแมลงวันได้ไหม? คุณคิดว่าคุณสามารถเข้าถึงฉันด้วยตำแหน่ง ‘ผู้จัดการทั่วไปของสตาร์รี่ คลาวน์ เอ็นเตอร์เทนเม้นท์’ ได้จริง ๆ หรือ? ฉันจะบอกคุณว่าฉันไม่สนใจที่จะร่วมงานกับสตาร์รี่ คลาวน์ เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ อย่างแน่นอน คุณช่วยหยุดคุกคามเราได้ไหม?”

“ว้าว คนสวยช่างโมโหร้ายจริง ๆ !”

“นี่เป็นครั้งแรกที่เวสตัน แจ็คแมน ถูกผู้หญิงปฏิเสธ… ”

“พระอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกหรือเปล่านะ?”

ภายในร้านขายโทรศัพท์มือถือหลายคนรู้สึกงุนงง ช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยาก

ในขณะเดียวกันใบหน้าของเวสตันก็ดูแย่มาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอเรื่องแบบนี้ จากนั้นเขาก็ตะคอกและพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “คุณคิดว่าผู้ชายหน้าตาน่าสมเพชคนนี้จะซื้อโทรศัพท์แบบนั้นให้คุณได้จริง ๆ เหรอ? สองพันดอลลาร์ไม่ใช่สองร้อยดอลลาร์ ฉันกำลังจะมอบสิ่งนั้นให้คุณเป็นของขวัญ อย่าทำตัวอวดดีเกินไป!”

“คุณ…” อีวอนน์ไม่รู้จะพูดอะไรกับผู้ชายน่ารำคาญคนนี้

“เอาล่ะ เรากำลังจะซื้อโทรศัพท์ ตอนนี้คุณไสหัวไปได้ไหม?” ในตอนแรกฮาร์วีย์มีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกรำคาญเช่นกัน สิ่งสำคัญคือพวกเขากลายเป็นจุดศูนย์กลางความสนใจของฝูงชนอีกครั้ง ฮาร์วีย์ไม่ชอบความรู้สึกนี้

“ซื้อโทรศัพท์? คุณเหรอ?” เวสตันออกท่าทางดูถูก “ผมไม่ไป แล้วเรื่องนี้ล่ะ? ถ้าคุณจ่ายค่าโทรศัพท์สองเครื่องได้ผมจะจากไปโดยไม่พูดอะไร หากคุณไม่สามารถจ่ายเงินได้ คุณควรจะหยุดแสร้งทำเป็นร่ำรวยต่อหน้าคนสวยนี้ได้หรือไม่”

ฮาร์วีย์ตอบอย่างช่วยไม่ได้ว่า “คุณเป็นโรคจิตหรือเปล่า? เรื่องที่ว่าฉันสามารถซื้อโทรศัพท์ได้หรือไม่มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณงั้นหรือ?”

“ทำไมมันถึงไม่เกี่ยวกับผมล่ะ!” เวสตันตอบเสียงดังและชัดเจน “เห็นได้ชัดว่าใครบางคนไม่สามารถจ่ายค่าโทรศัพท์ได้ แต่เขาก็ยังมาที่ร้านโทรศัพท์เพื่อที่จะมาเล่นโทรศัพท์ทุกวัน เขากลัวที่จะถูกพนักงานเตะออกไปเขาจึงเริ่มแกล้งทำเป็นซื้อมันและยังขอให้พนักงานเอาเครื่องใหม่มาให้เขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีเจตนาที่จะซื้อ เขาแค่มาวุ้นวายพนักงานขายเท่านั้น ผมเกลียดคนประเภทนี้มากที่สุด!”

“ใช่ ใช่ มีคนประเภทนี้จริง ๆ !”

“คนอย่างเขาเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุด พวกเขาเป็นแค่พวกที่ชอบใช้ทรัพยากรสาธารณะอย่างสิ้นเปลือง!”

“ผู้ชายคนนั้นไร้ยางอายได้ขนาดไหน? เพื่อจุดประสงค์เดียวคือต้องการดึงดูดความสนใจของสาวงาม เขาไม่แม้จะซื้อโทรศัพท์ที่มีมูลค่าหลายพันดอลลาร์ด้วยซ้ำ เรามาดูกันว่าเขาจะหลีกหนีจากเหตุการณ์นั้นได้อย่างไร!”

“คุณออกไปไม่ได้หรือไงถ้าคุณไม่ได้ต้องการจะซื้อ พวกเราก็อยากดูเช่นกัน!”

“ถูกต้อง! ถูกต้อง! มันเพราะทั้งสองคนเราจึงไม่สามารถจะเลือกซื้อได้!”

สถานการณ์รายรอบของพวกเขาเริ่มโหวกเหวก โทรศัพท์รุ่นนี้ที่มีราคาสองพันดอลลาร์ถือเป็นรุ่นยอดนิยมของปีและมีเพียงร้านนี้เท่านั้นที่มีตัวอย่างสำหรับจัดแสดงในเมืองนิอัมมี่ ภายในฝูงชนที่รายล้อมพวกเขามาที่ร้านนี้โดยมีจุดประสงค์เพียงแค่อยากมาจับสัมผัสโทรศัพท์รุ่นนี้ และต้องการถ่ายรูปอวดบนโซเชียลมีเดีย แต่ ตอนนี้พื้นที่จัดแสดงถูกครอบครองโดยฮาร์วีย์และอีวอนน์ แน่นอนว่ามันทำให้คนจำนวนไม่น้อยไม่พอใจ

ฮาร์วีย์มองไปที่เวสตันและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณกำลังบอกว่าผมแค่มาดู แต่ไม่ได้ซื้องั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่งั้นเหรอ? คุณผู้ชาย ช่วยดูตัวเองซะหน่อยไม่ได้เหรอ!” เวสตันเยาะเย้ยเขา

ตอนนั้นพนักงานขายเดินมาหาพวกเขาพร้อมกับกล่องสองกล่องในมือ เมื่อเขาได้ยินบทสนทนาของพวกเขา เขาก็ดูเป็นกังวลเช่นกัน มันเพิ่มงานให้กับอย่างมากเมื่อจะนำโทรสัพท์ทั้งสองเครื่องมาทีร้านนี้ และสุดท้ายแล้วหากเขาไม่สามารถขายมันออกไปได้เขาก็อาจถูกผู้จัดการตำหนิ

เมื่อเขาไปถึงที่นั่นเขาพยักหน้าให้เวสตันก่อน จากนั้นเขาก็มองไปที่ฮาร์วีย์ เขาก็พูดในขณะที่รู้สึกกระอักกระอ่วนว่า “คุณผู้ชายครับ คุณยังต้องการโทรศัพท์อยู่ไหม? หากคุณต้องการ ผมคงต้องรบกวนคุณชำระเงินก่อน”

“ผมต้องจ่ายเงินก่อน?” ฮาร์วีย์โกรธมากจนถึงจุดที่เขาหัวเราะออกมา “ผมควรทดสอบก่อนที่จะชำระเงินไม่ใช่หรือ?”

พนักงานขายอธิบายอย่างสุภาพว่า “ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ รุ่นนี้เป็นรุ่นพิเศษที่ผลิตขึ้นมาเฉพาะไม่กี่เครื่องเท่านั้นและคนซื้อส่วนใหญ่เป็นวีไอพี ไม่เคยมีใครได้ทดสอบก่อนตัดสินใจซื้อ อย่างไรก็ตามเรารับประกันคืนเงิน 100% หากโทรศัพท์มีปัญหา ”

ฮาร์วีย์ชี้ไปที่เวสตันและพูดว่า “ถ้าเขาเป็นคนซื้อคุณจะให้เขาทดสอบใช่ไหม แต่เงื่อนไขเปลี่ยนไปเมื่อเป็นผม เพราะเป็นผมใช่ไหม”

พนักงาานขายลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับไปอย่างรู้สึกเสียใจ “คุณผู้ชายครับ มันเป็นความจริงอย่างนั้นและผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ หากโทรศัพท์ถูกเปิดผนึกแต่ไม่สามารถขายได้ ผมคงจะรับผิดชอบไม่ไหวเพราะผมเป็นเพียงพนักงานขายเท่านั้น”

เมื่อได้ยินพนักงานขายพูดอย่างสุภาพมากฮาร์วีย์ก็เข้าใจการดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของเขา เขาเห็นว่าอีวอนน์ชอบโทรศัพท์มากเขาจึงหยิบบัตรเอเม็กแบล็กการ์ดของเขาออกมาและวางไว้บนโต๊ะ “รูดบัตรของผมได้เลย!”