ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1403
หลังจากนั้น ลูกน้องของอาเวลก็คว้าขวดไวน์เปล่าหลายขวด เป็นที่แน่ชัดว่าพวกเขากำลังจะทุบขวดใส่หัวฮาร์วีย์ในอีกอึดใจ
“ให้ฉันแนะนำนายสักหน่อยแล้วกัน ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว หากนายคุกเข่าอ้อนวอน นายก็อาจยังมีโอกาสรอด!”
“ใช่! อ้อนวอนแค่ไม่กี่ครั้ง นายน้อยไนส์เวลล์ก็อาจจะอารมณ์ดีและปล่อยให้นายมีลมหายใจต่อไป”
“นายค่อนข้างเก่ง แต่ถ้าตอนนี้นายยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องยืนอยู่ตรงไหน มันจะสายเกินไป”
ผู้หญิงสองสามคนที่เหลือจ้องมองฮาร์วีย์ที่สงบนิ่งและคิดว่าเขายังคงเสแสร้งอยู่
‘ในเวลาเช่นนี้ ทำไมไม่รีบคุกเข่าร้องขอความเมตตากัน? อยากหาเรื่องเจ็บตัวนักรึอย่างไร?! ช่างเจ็บปวดอะไรอย่างนี้!’
พวกเขาไม่เข้าใจว่าฮาร์วีย์จะทรงพลังเพียงใด
สำหรับพวกเขาแล้ว ฮาร์วีย์คงไม่มีทางจะมีอำนาจมากไปกว่านายน้อยไนส์เวลล์
ฮาร์วีย์พูดอย่างเฉยเมย “คุกเข่าเหรอ? ถ้าอาเวลคุกเข่าให้ ผมก็อาจจะปล่อยเขาไป”
ทุกคนขำในความเย่อหยิ่งของเขา
“อยากให้ฉันคุกเข่าเหรอ?”
อาเวลหัวเราะ
เขาโยนที่เขี่ยบุหรี่ในมือแล้วเดินเข้าไปหาฮาร์วีย์ทีละก้าว “นี่ นายยอร์ก พอเห็นนายเย่อหยิ่งได้จนถึงตอนนี้ ฉันนับถือนายในฐานะลูกผู้ชายตัวจริงเลยล่ะ”
“วันนี้ฉันมีพวกพ้องหลายคนอยู่กับฉันด้วย แต่ละคนจะโจมตีนายคนละครั้ง”
“หลังจากหนึ่งรอบ ไม่ว่านายจะตายหรือไม่ เรื่องก็จะจบ”
“คงไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
สีหน้าของอาเวลเย็นชาและมืดมน
เขาหยิ่งยโสและเผด็จการอย่างแท้จริง ช่างเอาแต่ใจนัก!
เหล่าเพื่อนผู้หญิงของเขาจ้องมองที่แผ่นหลังของเขาด้วยความกลัวปนประหลาดใจ
นายน้อยไนส์เวลล์หล่อและเท่มาก!
ขณะที่อาเวลเข้าใกล้ฮาร์วีย์เขาก็เห็นฮาร์วีย์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกดหมายเลข จากนั้นฮาร์วีย์ก็โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
อาเวลมองไปที่มันโดยไม่รู้ตัว เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง น้ำเสียงชราดังมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์
“ซีอีโอยอร์กคุณโทรหาผมกลางดึกอย่างนี้มีอะไรให้ผมช่วยไหม?!”
ใบหน้าของอาเวลแข็งทื่อทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงนั้น
นี่คือเสียงของปู่!
สำหรับอาเวลแล้ว ปู่มักจะอยู่อย่างสันโดษเสมอ
แต่ทำไมตอนนี้ถึงมีความเคารพและความยำเกรงในน้ำเสียงของเขา?
ตัวตนของผู้ชายคนนี้…
อาเวลไม่ได้โง่เขลาเบาปัญญาไปเสียทีเดียว ทว่ากลับกันแล้วเขาฉลาดมาก เขาเหงื่อตกทันที
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ได้ยินเสียงของเชนไนส์เวลล์เช่นกัน พวกเขาทั้งหมดตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เขาจะพูดคุยกับเชนอย่างเป็นกันเองเช่นนี้ได้อย่างไร
ฮาร์วีย์ตอบอย่างเฉยเมยว่า “นายท่านไนส์เวลล์ ขอโทษที่โทรหาคุณดึกดื่นอย่างนี้ แต่ผมแค่อยากจะถามคุณบางอย่าง”
“เมื่อเร็ว ๆ นี้ ผมให้ทรัพยากรแก่ไนส์เวลล์มากเกินไปหรือ? คุณไนส์เวลล์ถึงเข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในเซาท์ไลท์?”
ทุกคนต่างอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้
‘กล้าพูดกับเชนแบบนี้ คนแบบนี้หากไม่น่าทึ่งจริง ๆ ก็คงเป็นพวกโง่เง่า’
‘แต่ถึงอย่างนั้น…’
ก่อนที่พวกเขาจะทันได้คิดจนจบ เชนก็ตอบอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณล้อเล่นแน่เลย! ถ้าไม่มีคุณ พวกเรา ตระกูลไนส์เวลล์คงไม่เป็นอย่างทุกวันนี้ ทุกสิ่งที่ไนส์เวลล์ได้รับนั้นมาจากคุณ”
“อย่างนั้นเหรอ?”
ฮาร์วีย์พูดอย่างเย็นชา
“ผมคิดว่าคุณไนส์เวลล์ยอดเยี่ยมมากทีเดียว! นายน้อยของคุณขอให้ภรรยาผมนอนกับเขาหนึ่งคืน ผมสอนเขาและตบเขาสามครั้ง แต่แล้วเขาก็ยังอยากให้คนของเขาตบผมคนละหนึ่งครั้งอีก”
“ฉันสงสัย ว่าเขากำลังรนหาที่ตายหรือเปล่า?”
