ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 141
ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์อีวอนน์ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะจัดการอย่างไร
“เราเพิ่งมาถึงล็อบบี้ แต่ตอนนี้มิสเตอร์ยอร์กกำลังถูกพนักงานเสิร์ฟบังคับให้ออกไป ฉันกำลังมองหาเขาอยู่ตอนนี้…”
อีวอนน์เห็นฮาร์วีย์ถูกนำตัวออกจากอาคารโดยไม่รู้เหตุผลว่าทำไม
“ฮะ?” ดอว์สันร็อบบินส์พูดตะกุกตะกักด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “พวกนี้มันทำงานกันยังไงนะ? เอาอย่างนี้ ผมจะออกไปรับคุณทั้งสองคนเข้างาน รอสักครู่”
ดอว์สันวางสายและมาถึงห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว
เจคเห็นดอว์สันวิ่งมาตามทิศทางของเขา เขาลูบจัดแต่งเสื้อผ้าและส่งสัญญาณให้แมนดี้ด้วยสายตา ความทะเยอทะยานปราฏขึ้นทั่วใบหน้าของเขา เขารีบเข้าไปทักทายดอว์สัน
“มิสเตอร์ร็อบบินส์ ผม…”
ดอว์สันรีบเดินผ่านเขาไปโดยไม่แม้แต่จะเสมองมาที่เขา
มือของเจคต้องนิ่งค้างอยู่กลางอากาศมันทำให้เขารู้สึกอับอาย
เซซิเลียที่อยู่ข้างหลังเขาเข้ามาแทรกอย่างรวดเร็ว “นั่นคือมิสเตอร์ร็อบบินส์ใช่มั้ย? ดูจากท่าทางของเขาแล้ว เขาคงจะรีบออกไปต้อนรับแขกคนสำคัญแน่นอน…”
“ใช่ ใช่ ต้องใช่แน่ ๆ” เจคพูดอย่างเร่งรีบ “มิสเตอร์ร็อบบินส์มักจะทำสิ่งต่าง ๆ อย่างหุนหันพลันแล่น คงไม่เหมาะสมที่เราจะเข้ไปรบกวนเขาตอนนี้ ผมจะพาคุณไปพบเขาในภายหลังแล้วกัน”
บริกรที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าของเมาน์เทนท็อปวิลล่า กำลังตะโกนใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนตรงนั้น
“นายสองคนใช้สมองบ้างไหม? แม้ว่าจะมีคนตรวจสอบบัตรเชิญที่ที่จอดรถแล้ว แต่พวกนายยังต้องตรวจสอบอีกครั้งที่ทางเข้า เข้าใจไหม?”
“ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนคนขอทาน และพวกนายไม่แม้แต่จะตรวจสอบบัตรเชิญเขาด้วยซ้ำ นายยังอนุญาตให้มันเข้ามา! นายไม่กลัวว่ามันอาจขัดจังหวะการประมูลเลยหรือไง? พวกนายรับผิดชอบได้ไหมถ้ามีอะไรเกิดขึ้น…?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำได้เพียงพยักหน้ารับ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น นั่นเพราะที่นี่ไม่เพียงแค่คนธรรมดาหรือใครก็ได้ที่จะสามารถได้รับการแต่งตั้งให้ทำหน้าที่ที่เมาน์เทนท็อปวิลล่า
ในขณะนั้นดอว์สันเดินไปที่ทางเข้าอย่างเร่งรีบ เขาเหลือบไปมองข้างนอกอย่างรวดเร็ว แต่กลับไม่พบใครสักคน เขาหันไปหาเจ้หน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองทันทีและถามว่า “ฉันอยากถามว่าพวกนายเห็นผู้ชายผู้หญิงคู่หนึ่งหรือไม่? ผู้หญิงสวย ๆ ในชุดนักธุรกิจและไว้ผมหางม้า ผู้ชายอีกคนสวมเสื้อผ้าที่เรียบง่ายมากที่เหมือนซื้อจากแผงลอย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เหลือบมองสบตากัน พวกเขาจำผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ แต่ผู้ชายที่ดูจน ๆ ที่พวกเขาไล่ให้ออกไปดูเหมือนจะตรงกับคำอธิบายของดอว์สัน
พนักงานเสิร์ฟถามด้วยอาการตัวสั่นว่า “มิสเตอร์ร็อบบินส์มีชายคนหนึ่งแอบเข้ามาที่นี่ซึ่งมันตรงกับคำอธิบายของคุณ…เขาไม่ได้ขโมยของจากคุณมาใช่ไหม?”
“ไป! ไปรับผู้ชายคนนั้นกลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้ ฉันไม่สนว่าพวกนายจะทำยังไงแค่พาเขากลับมาที่นี่แล้วเชิญเขาไปที่ห้องรับรองวีไอพีของฉัน”
ดอว์สันต้องการพาแขกของเขาเข้างานผ่านทางเข้าหลัก แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่ามิสเตอร์ยอร์กเป็นคนสุขุมนุ่มลึก ดังนั้นเขาจึงยั้งตัวเองไว้
บริกรที่ไล่ฮาร์วีย์ยอร์กออกไปก็ตกตะลึง เขาคิดว่าเขาอาจจะได้ยินผิดไป
“มิสเตอร์ร็อบบินส์ คุณกำลังพูดถึงชายผู้ที่มีผู้เลี้ยงดู? ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์คนนั้นเหรอ?”
“ไร้สาระ!” ดวงตาของดอว์สันเป็นประกายด้วยความโกรธ “ผู้ชายคนนั้นเป็นแขกคนสำคัญที่ฉันพยายามเชิญมา ฉันไม่สนว่าคุณจะทำอย่างไร แค่พาชายคนนั้นกลับมาที่นี่ให้ได้ ไม่เช่นนั้นต้องมีต้องมีคำอธิบายให้ฉัน!”
เหงื่อเริ่มหยดลงบนใบหน้าของพนักงานเสิร์ฟ เขาไม่สามารถบอกได้เลยว่าชายยากจนคนนั้นพิเศษอย่างไร แต่เขาก็ยังรีบร้อนออกไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน
“เฮ้ ผมคิดว่าผมเข้าใจแล้ว ผู้ชายคนนั้นอาจไม่มีอะไร แต่เมื่อกี้มีผู้หญิงหน้าตาดีออกไปข้างนอกด้วยไม่ใช่เหรอ? หรือจริง ๆ แล้วเธอกำลังมองหาเขา ท่าทางของเธอ ลักษณะของเธอ…ไม่มีทางที่เธอจะมาจากครอบครัวธรรมดา”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งตัวสั่น
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นเต็มไปด้วยความอิจฉา “ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ร่ำรวยจะดูสวยได้ขนาดนี้…”
“เอาล่ะหยุดชื่นชมได้แล้ว ฉันเคยลองทำอะไรแบบนั้น มันเหนื่อยกว่าการเป็นรปภ. ซะอีก!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งถอนหายใจ
ไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาต้องสะดุดกับฮาร์วีย์และอีวอนน์ระหว่างทางไปที่จอดรถ
“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงครับ…มิสเตอร์ร็อบบินส์ขอให้ผมพาทั้งสองคนไปที่ห้องรับรองวีไอพี”
บริกรที่ดูเหมือนกำลังสับสนเหงื่อไหลออกมาจนชุ่มในขณะที่เขาเข้าใกล้ฮาร์วีย์ เมื่อเขาเห็นอีวอนน์ความอิจฉาก็กัดกินเขา
‘ผู้ชายคนนี้โชคดีที่ได้พบกับหญิงสาวที่ร่ำรวยแบบนี้ได้อย่างไร?
