ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1411
ผู้บริหารระดับสูงจากแผนกธุรกิจของสตาร์แชโบลจะยอมอ่อนข้อให้ลูกเขยแต่งเข้าบ้านภรรยาอย่างเขาจริงหรือ?
สีหน้าของบร็อกกลายเป็นความเลวร้ายอย่างยิ่ง
เมื่อสเตซี่ และเรย์ จำใบหน้าของฮาร์วีย์ได้ พวกเธอก็ไม่คิดจะซ่อนความรังเกียจเอาไว้ในใจอีก
“ผู้ชายน่าสมเพชคนนี้! เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!”
“ฮาร์วีย์! นายมาทำอะไรที่นี่?”
“นายได้รับอนุญาตให้มาที่นี่ด้วยเหรอ?”
“นายไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมายืนหายใจในสถานที่แบบนี้ด้วยซ้ำ!”
สเตซี่พุ่งไปข้างหน้าด้วยรองเท้าส้นสูง ใบหน้าของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง และทำท่าราวกับต้องการดึงความสนใจจากทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
บร็อกเข้าหาฮาร์วีย์และชี้ไปที่ทางเข้าบริษัท เสียงของเขาเยือกเย็นในตอนที่เขาตะโกนออกไป “ไปให้พ้น ไอ้ส*รเลว! อย่ามาทำหน้าตาไม่พอใจ!”
“วันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ! ฉันไม่มีเวลาเล่นกับนาย! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
“ถ้านายไม่ฟังและเอาแต่ทำให้ฉันโกรธ นายเจอดีแน่!”
บร็อกไม่สนใจว่าทำไมฮาร์วีย์ถึงมาปรากฏตัวในเวลานี้ หรือฮาร์วีย์จะมาที่นี่อย่างมีแผน
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เขาก็ไม่ต้องการเห็นชายคนนี้
ฮาร์วีย์จ้องมองทั้งบร็อกและสเตซี่ราวกับทั้งสองคนโง่เง่าแบบไร้ที่ติ
“บร็อค สเตซี่ คุณสองคนโง่ขนาดนี้เชียวเหรอ?”
“ถึงเราจะโง่ ก็ยังดีกว่าคนไร้ค่าอย่างนายเป็นร้อยเท่า!”
สเตซี่ตอกกลับ เธอมองฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“อย่างน้อยเราก็จะไม่เช่ารถโรลส์รอยซ์มาขับโชว์คนหรอก!”
“คุณต้องใช้เงินทั้งปีไปกับรถคันนั้นแน่ ๆ! ตอนนี้รู้สึกหดหู่ใจหรือยัง?”
บร็อคจ้องฮาร์วีย์ราวกับว่าฮาร์วีย์เป็นคนงี่เง่าอย่างโจ่งแจ้ง จากนั้นก็ปล่อยฮัมคออย่างเยาะเย้ยออกมา
“ลูกเขยแต่งเข้าบ้านอย่างไรก็คงเป็นได้แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน ไม่ว่านายจะพยายามเสแสร้งเป็นอย่างอื่นมากแค่ไหนก็ตาม!”
“ขยะไร้ค่าจะเป็นขยะไร้ค่าตลอดไป!”
ฮาร์วีย์ไม่อาจโต้เถียงกับคำพูดกับบร็อคได้ เขากลับเรียกร้องอย่างใจเย็น “หลีกทาง”
“นายกำลังบอกให้ฉันหลีกทางอย่างนั้นเหรอ?”
ใบหน้าของบร็อกเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
“ฮาร์วีย์นายไม่มีสมองใช่ไหม?”
“เมื่อคืนนายเกือบโดนอาเวล ไนส์เวลล์ซ้อมจนตาย! ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน นายคงกลายเป็นอาหารปลาไปแล้ว!”
“แต่นายยังกล้าบอกให้นายหลีกทาง?”
“สติสัมปชัญญะของนายมันหายไปไหน?!”
ฮาร์วีย์วิเคราะห์บร็อกด้วยความสนใจ จากนั้นจึงส่งยิ้มจาง ๆ ให้บร็อก
“ผู้คนจะคิดว่าพวกเขาน่าทึ่งจริง ๆ ถ้าพวกเขาโอ้อวดบ่อย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”
“โอ้อวด?! นายคิดว่าฉันเป็นเป็นเหมือนนายเหรอ? นายคิดว่าฉันเอาแต่คุยโม้โอ้อวดได้อย่างเดียวจริง ๆเหรอ!”
บร็อคเดือดดาลด้วยความโกรธ
“ถ้าเมื่อคืนนี้ฉันไม่โทรหานายท่านลี และขอให้เขาปกป้องนาย นายคิดว่านายจะรอดมาได้จริงหรือ?”
ในตอนที่บร็อกโทรหาสตีฟ ระหว่างการโทรเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ
สำหรับบร็อกแล้ว เขาคิดว่าสตีฟเป็นคนที่สุขุมรอบคอบและตรงไปตรงมา
อาเวลคงปล่อยทุกคนไปเพราะเขาโทรหาสตีฟ!
ในสายตาของบร็อก ชื่อเสียงของสตีฟนั้นทรงอิทธิพลยิ่งกว่าพระเจ้าเสียอีก!
สตีฟไม่จำเป็นต้องแสดงตัวด้วยซ้ำ เพียงการโทรครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะแก้ปัญหาทุกอย่างได้!
ดังนั้นบร็อกจึงรู้สึกว่าฮาร์วีย์ได้ประโยชน์จากการกระทำของเขา
เมื่อเห็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ทำตัวอกตัญญูและเอาแต่ก็พูดประชดประชันเช่นนี้ บร็อกก็เต็มไปด้วยความโกรธ
ใบหน้าของเขาหม่นลงราวกับกลางคืน เขาชี้ไปที่ฮาร์วีย์และร้องโหยหวน “ออกไปเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้เลย! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
“ถ้านายไม่ไป ฉันจะฆ่านาย! ในเมื่อเมื่อคืนนี้อาเวล ไนส์เวลล์ไม่ทำ อย่างนั้นฉันจะทำเอง!”
“นายควรออกไปได้แล้ว! คุณพาร์คโมโหแล้ว! นายรับผลที่ตามมาไม่ไหวหรอก!”
“ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราต้องต้อนรับเจ้าของใหม่ เราคงตีนายเหมือนหมาจรจัดไปแล้ว!”
เรย์จ้องมองฮาร์วีย์ด้วยท่าทางร้อนรน
“ทำไมนายถึงไม่รู้จักเลือกทางที่ถูกที่ควรกับตัวเอง? ถ้าไม่ใช่เพราะแมนดี้ นายคงตายไปแล้ว!”
