ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 143
ท่าทางที่เยือกเย็นและสง่างามของเธอเป็นภาพวาดที่น่ามองเหลือเกิน แค่รอยยิ้มของเธอก็ทำให้หัวใจหลายคนเต้นแรง
เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ ดอว์สัน เธอก็เห็นฮาร์วีย์ยอร์กและก็รู้สึกงงงวย
‘ดอว์สันมีชื่อเสียงแบบไหน? ทำไมถึงได้มีผู้ชายหน้าตามอมแมมอยู่ใกล้ ๆ เขาแยยนั้น?’
โรซาลีรู้ดีว่าควรทำตัวอย่างไร เธอยับยั้งตัวเองไม่ให้ตั้งคำถามเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น
ในตอนนี้เจคและแมนดี้ได้เข้ามาในห้องสำหรับการประมูลแล้ว แต่ไวแอตต์นังไม่ได้เข้าไป เขายังหลงใหลอยู่กับรูปลักษณ์อันน่าทึ่งของโรซาลี เขาเดินเข้าไปและหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“โอ้? นี่ใช่ลูกเขยที่อาศัยอยู่กับตระกูลซิมเมอร์หรือเปล่า?” ไวแอตต์พูดและขยับเข้าไปใกล้ “ไม่ใช่ว่าคุณถูกไล่ออกจากบ้านไปก่อนหน้าแล้วเหรอ? คุณแอบกลับเข้าอีกมาได้อย่างไร?”
“มิสเตอร์ร็อบบินส์ สาวน้อย… ชายคนนี้เป็นลูกเขยของตระกูลซิมเมอร์ที่มีชื่อเสียงน่าอับอายทั่วทั้งเมืองนิอัมมี่ ผมไม่รู้ว่าเขามาอยู่ในสถานที่ที่ดีงามแบบนี้ได้อย่างไร แต่ผมขอแนะนำว่าอย่าเกี่ยวข้องกับเขานั่นจะเป็นผลดีกับตัวคุณ”
ดอว์สันตัวแข็งทื่อ เขาไม่ได้คาดคิดว่าฮาร์วีย์จะเป็นลูกเขยที่มีชื่อเสียงด้านลบแบบนั้น แต่หลังจากเห็นฮาร์วีย์ไม่หวั่นไหวไปกับคำพูดพวกนั้นเขาก็ยังคงสงบสติอารมณ์ตัวเอง เขาทำในสิ่งที่จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ควรทำที่สุดนั่นคือการเฝ้าสังเกตจากทุกการเคลื่อนไหวของทุกคน เนื่องจากฮาร์วีย์ไม่ได้มีเจตนาที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาจึงไม่มีเหตุผลใดที่ดอว์สันจะทำเช่นนั้น
ใบหน้าของโรซาลีมืดหมองหลังจากได้ยินสิ่งที่ไวแอตต์พูด เธอจ้องมองฮาร์วีย์เกิดความสงสัยมากขึ้นเรื่อย ๆ
‘ผู้ชายคนนี้อาจจะดูไม่น่ามอง แต่ดูเหมือนเขาจะเป็นคนที่มีความสามารถมากเช่นกัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาเป็นลูกเขยไร้ค่าแบบนั้นจริง ๆ ! การมองผู้ชายอย่างเขาจะทำให้ตาของฉันมัวหมอง’
คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกรังเกียจฮาร์วีย์ทันนที ไวแอตต์ก็เต็มไปด้วยรู้สึกพึงพอใจ
“ผมควรจะเรียกคุณอย่างไรดีครับ? คุณดูไม่เหมือนคนที่มาจากเมืองนิอัมมี่”
“ไม่เป็นไร พวกเรามาจากนิอัมมี่ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องการต้อนรับ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ให้เกียรติผมที่ได้ดูแลคุณในนามของชาวนิอัมมี่!” ไวแอตต์พูดด้วยใบหน้าของเขาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
เขาเป็นคนกระล่อนอย่างแท้จริง ยังมีหน้ามาสนทนากับโรซาลีได้แม้ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้
ไวแอตต์มองฮาร์วีย์ด้วยสายตาเย็นชา
“คุณควรอยู่ให้ห่างผู้หญิงคนนี้ คุณมันไม่ได้ดีไปกว่าทิ้งขยะไร้ค่า! ทุกคนรู้ดีว่าคุณไม่ได้เป็นเพียงลูกเขยไร้ประโยชน์เท่านั้น แต่คุณยังเป็นผู้ชายลับ ๆ มีผู้หญิงคอยเลี้ยงดู ผมขอเตือนคุณ ผมจะดูแลผู้หญฺงคนนนี้เอง คุณไม่มีโอกาสที่จะได้ใกล้เธอ!”
ความประทับใจของโรซาลีที่มีต่อฮาร์วีย์เริ่มแย่ลงอย่างมากหลังจากที่เธอได้ฟังกระแสข่าวลือเยี่ยงนี้
‘ไม่แปลกใจที่เขาตัวติดกับมิสเตอร์ร็อบบินส์เหมือนกาวหนียวหนึบเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาจะใช้โอกาสนี้ประจบมิสเตอร์ร็อบบินส์เพื่อเงิน’
ฮาร์วีย์ยิ้มโดยไม่ใส่ใจกับคำพูดที่น่ารังเกียจเหลานั้น ไวแอตต์ก็แค่ตัวตลก แต่ถ้าหากเขาล้ำเส้นเกินไป ฮาร์วีย์จะไม่ลังเลที่จะทำให้ชีวิตเขาหมดลงอย่างง่ายดาย
แม้แต่ดอว์สันก็ยืนยิ้มอยู่ด้านข้าง ไวแอตต์สมควรตายไปซะ ดอว์สันรู้จักตระกูลชนชั้นที่สามซึ่งก็คือพวกจอห์นสันนั้นเอง หากคนอย่างฮาร์วีย์จะทำเช่นนั้นเขาสามารถบังคับให้ตระกูลของพวกเขาล้มละลายได้ง่าย ๆ เพียงแค่ดีดนิ้ว
การประมูลกำลังจะเริ่มขึ้นและผู้คนก็หลั่งไหลเข้ามามากมาย หญิงสาวที่งดงามเช่นโรซาลีดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก พวกเขาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“คุณเป็นลูกเขยที่อาศัยอยู่กับตระกูลซิมเมอร์!”
“ลูกเขยอย่างเขาต้องการคุยกับมิสไนส์เวลล์จากเมืองหลวงงั้นเหรอ? ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี!”
“ถ้าคิดไม่ผิดอาจารย์จอห์นสันผู้สง่างามกำลังทำหน้าที่แทนทุกคนจากเมืองนิอัมมี่ มันคงเป็นเรื่องน่าอายสำหรับชาวนิอัมมี่ทุกคนหากลูกเขยอย่างเขาทำให้ความสัมพันธือันดีกับมิสไนส์เวลล์ต้องจบลง!”
ทุกคนรอบตัวไวแอตต์สนับสนุนเขา ความเย่อหยิ่งของเขาเพิ่มสูงขึ้นจนทะลุหลังคาและเขาก็ยิ่งทำตัวโอ้อวดต่อฮาร์วีย์
“น่าขันสิ้นดี ลูกเขยอย่างคุณไม่มีความละอายเลยหรือ? คุณกล้าที่จะมาที่นี่ได้อย่างไร? ผมไม่รู้ว่าคุณได้รับคำเชิญมาได้อย่างไร แต่ลองมองดูตัวคุณเองสิ! คุณมีเงินสำหรับการประมูลไหม? คนงี่เง่าที่ไหนที่ส่งคำเชิญให้คุณ? คุณไม่ได้ขโมยมาจากตระกูลซิมเมอร์ใช่ไหม”
ฮาร์วีย์เพียงแค่ยิ้ม
“มิสเตอร์จอห์นสัน ไม่เป็นไรถึงแม้คุณจะดูถูกผม ใช่…ที่มีคนส่งบัตรเชิญให้ผม แต่คุณไม่กลัวหรือไงว่าถ้าเขารู้มันจะเหมือนคุณกำลังแส่หาเรื่อให้ตัวเอง?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ไวแอตต์หัวเราะลั่น “ฮาร์วีย์ ผมก็เพียงแค่ชมคุณเล็กน้อย แต่คุณกลับมีอีโก้ในตัวเองสูงขึ้น คุณคิดว่าจะมีใครส่งบัตรเชิญไปหาคนแบบคุณจริง ๆ เหรอ? คุณเสียสติไปแล้วหรือไง?”
“แนะนำนะ จะดีกว่าถ้าคุณออกไปเร็ว ๆ หากใครในตระกูลซิมเมอร์รู้ว่าคุณขโมยบัตรเชิญของพวกเขา คุณอาจไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นลูกเขยอีกต่อไป!”
“ดีจริง ๆ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่ดีมิสเตอร์จอห์นสัน”
“ออกไปซะเดี๋ยวนี้! ทำไมลูกเขยอย่างนายถึงไม่รู้ที่ต่ำที่สูงซะเลย? น่ารังเกียจแค่ไหนกัน!”
“ถ้าคุณพูดแบบนั้น…” ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ “งั้นผมควรที่จะต้องขอบคุณคุณในตอนนี้สินะมิสเตอร์จอห์นสัน?”
