ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1488
หลังจากที่ผู้คุ้มกันของแมนดี้พาเธอออกจากห้องอาหารนั้น ฮาร์วีย์ก็หันไปพูดกับฮิวจ์และพวกพ้องของเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฮิวจ์ เบเกอร์ แกไม่กลัวว่าจะต้องตายในบัควู้ดเพราะสิ่งที่แกพูดกับฉันงั้นสิ?”
“ตายในบัควู้ดเหรอ?”
ฮิวจ์หัวเราะออกมา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
“นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
“แม้ว่านายจะไม่ได้ค้นหาตัวตนของฉันในฐานะนายน้อยลำดับที่สองของตระกูลเบเกอร์แห่งซานฟรานซิสโก แต่นายไม่กลัวพ่อบุญธรรมของฉันเหรอ? คุณไม่กลัวหลงเหมินรึไง?”
“นายควรรู้ว่าการที่โยเอล เกรฮัมสนับสนุนนาย เทียบอะไรไม่ได้กับหลงเหมินของเรา!”
หลงเหมินเป็นองค์กรใต้ดินในประเทศ H
ตำนานกล่าวว่าชายผู้เป็นเจ้าของหลงเหมินนั้นเป็นบุคคลสำคัญจากโวลซิ่ง ตัวตนของเขานั้นน่ากลัว และเขาก็เป็นหนึ่งในผู้อาวุโสอีกด้วย
หลังจากเกษียณแล้วเขาก็ก่อตั้งหลงเหมินขึ้นมา
หลงเหมินมีสาขาในทุกหัวเมืองใหญ่ ตัวอย่างเช่น โอลิเวอร์ บาวเออร์ หัวหน้าสาขาในมอร์ดูนั่นเอง
ด้วยมุมมองนี้ ตัวตนของฮิวจ์จึงดูน่าหวาดกลัวทีเดียว
“หลงเหมิน?”
ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ
“แม้แต่ผู้นำของหลงเหมินยังต้องให้ความเคารพฉัน”
“แกคิดจะใช้หัวหน้าสาขามาขู่ให้ฉันกลัวอย่างนั้นเหรอ? สมองตายหรือยังไง?”
“ถ้าฉันฆ่าแกตอนนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าสุนัขสักตัวหรอก”
ทริสตันกำลังเดือดดาลด้วยความโกรธ
“ส*รเลว! ฉันท้าให้แกพูดอีกครั้ง!”
“แกเชื่อไหมว่าฉันจะทำให้แกพิการ?!”
ฮิวจ์โบกมือให้ทริสตันหยุด
“อย่าใจร้อน ฉันจะนั่งอยู่ที่นี่ตรงนี้แหละ!”
“แกเก่งกล้ามากใช่ไหม นายท่านยอร์ก!”
“มา! ตีฉันเลยสิ!”
“ฉันจะบอกแกเอาไว้เลย! ถ้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บ ภรรยาและน้องภรรยาของแกจะจบลงบนเตียงของฉัน!”
“ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะส่งคนไปจัดการพ่อตาแม่ยายของแก!”
“กล้าไหม? ถ้าไม่กล้า ก็ออกไปบอกภรรยาของแกให้แก้ผ้าแล้วกลับเข้ามาใหม่ ฉันรอไม่ไหวแล้ว!”
ฮิวจ์และผู้ติดตามของเขาแสดงท่าทีเยาะเย้ยฮาร์วีย์
คนอย่างฮาร์วีย์มีพรสวรรค์และการสนับสนุนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
กล้ากวนน้ำให้ขุ่นราวกับว่าตัวเองเป็นราชา
แต่หลังจากเจอเจ้าชายหรือเจ้านายอย่างนายน้อยเบเกอร์ เขาจะทำอย่างไร?
เขาไม่มีทางเทียบได้!
ปัง!
ฮาร์วีย์ไม่พูดอะไร วินาทีต่อมา เขาก้าวไปข้างหน้า จับผมของฮิวจ์ แล้วดึงให้ฟาดลงไปบนโต๊ะ
ฮาร์วีย์เร็วมาก ไม่ใช่แค่ผู้ติดตามของฮิวจ์เท่านั้น เพราะแม้แต่ฮิวจ์เองก็ไม่มีโอกาสปัดป้อง
เพล้ง!
ในชั่วพริบตา แก้วบนโต๊ะก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ
จานและแก้วปลิวไปทั่ว
เลือดไหลซึมออกจากหน้าผากของฮิวจ์ ใบหน้าที่ดูดีของเขาซีดเผือดไปหมด
“ตีแกเหรอ?”
ฮาร์วีย์หัวเราะอย่างเย็นชา
“ในเมื่อแกขอมา ฉันก็ยินดีทำให้!”
ฮาร์วีย์ไม่หยุดแค่นั้น เขากระชากผมของฮิวจ์และเหวี่ยงฮิวจ์ลงไปกับพื้น
“อ๊าาา!”
ใบหน้าของฮิวจ์กระแทกลงกับพื้น เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงนั้นฟังดูเหมือนหมูถูกเชือด
ฝูงชนตกใจอย่างมาก
ทุกคนตกตะลึง ไม่มีใครคิดว่าฮาร์วีย์จะทำตามที่ฮิวจ์พูด
ผู้ติดตามและพวกพ้องของฮิวจ์งุนงงมากจนไม่สามารถตั้งสติมาช่วยฮิวจ์ได้
ผีเสื้อสังคมอยากกรีดร้องออกมา แต่พวกเธอไม่มีแรงที่จะทำเช่นนั้น ร่างกายของพวกเธออ่อนปวกเปียกและตัวสั่นเทิ้มอย่างที่สุด
“แกขู่ฉันเหรอ?”
ก่อนที่ฮิวจ์จะกรีดร้องจบ ฮาร์วีย์ก็คว้าขวดเบียร์แล้วทุบไปที่หัวของฮิวจ์
ปัง!
ขวดแก้วแตกเป็นเสี่ยง ๆ และแรงกระแทกก็ทำให้ฮิวจ์สั่นไปทั้งตัว เขาเข้าใจแล้ว
ฮาร์วีย์ไม่ได้เพียงแต่โอ้อวดเท่านั้น แต่เขากล้าทำร้ายฮิวจ์จริง ๆ!
