ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1496
“แกมันดื้อด้าน!”
คาร์ล ควินแลนกังวลมากในขณะนี้
เขาต้องการที่จะยืนขึ้น แต่เขาเหลือบมองไปที่ฮาร์วีย์ ยอร์กก่อน เมื่อเห็นฮาร์วีย์ผงกศีรษะ เขาถึงได้กล้าลุกขึ้นและเตะทริสตันลงไปกับพื้นอีกครั้ง
“คุกเข่าขอโทษซะ!”
ทริสตัน ควินแลนยกมือขึ้นกุมใบหน้าของเขาและตัวสั่น “ผมจะไม่คุกเข่า ผู้ชายควรมีศักดิ์ศรี ไม่ควรคุกเข่า…”
เพี๊ยะ!
คาร์ลตบเขาอีกครั้ง
“ฉันบอกให้แกคุกเข่า แต่แกไม่ทำ!”
เพี๊ยะ!
“บอกให้แกยอมรับผิด แกก็ไม่ทำ!”
เพี๊ยะ!
“ลูกผู้ชายไม่ควรคุกเข่าง่าย ๆ เหรอ?!”
เพี๊ยะ!
“วันนี้ฉันจะหักขาแกทิ้งแล้วจะทำขาข้างใหม่ให้แกด้วยทองคำ!”
“ลูกพี่ลูกน้อง!”
ทริสตันกุมหน้าของเขาและเซไปข้างหลัง เขาคำรามด้วยความเศร้าโศกและความขุ่นเคือง “พอแล้ว!”
“พอสักที!
“ไอ้ส*รเลวนี่มันทำอะไรได้? ทำไมนายถึงกลัวเขามากขนาดนี้”
“เขาเป็นใครกันแน่?!”
“เขาก็แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน!”
“การที่นายกลัวเขาไม่ได้หมายความว่าฉันต้องก็กลัวเขาเหมือนนาย!”
“ฉันมีตระกูลบราฟฟ์ ตระกูลควินแลนแห่งจอร์เจีย ตระกูลิเบเกอร์แห่งซานฟรานซิสโก และหลงเหมินหนุนหลังฉัน ฉันจะเหยียบย่ำเขาจนตายได้ในเวลาไม่กี่นาที ทำไมฉันต้องคุกเข่าขอโทษเขาด้วย!”
ทริสตันไม่เข้าใจ คาร์ลคือนายน้อยผู้ชั่วร้ายแห่งยุค!
แต่ทำไมเขาถึงกลัวฮาร์วีย์นัก
นี่เป็นความอัปยศอดสูของตระกูลควินแลนแห่งจอร์เจียอย่างที่สุด!
ในตอนนี้ฮิวจ์ เบเกอร์ดูแคลนคาร์ล ตระกูลควินแลนแห่งจอร์เจียแล้วไงล่ะ? เขายอมคุกเข่าให้ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเชียวนะ!
ทริสตันยังคงชี้ไปที่ฮาร์วีย์ในขณะนี้ เขาโกรธและไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้เลย “นายยอร์ก ฉันไม่รู้ว่านายทำอะไรกับลูกพี่ลูกน้องของฉัน!”
“แต่ฉันจะบอกนายให้ว่า ฉันทริสตัน ควินแลนไม่กลัวนาย!”
“อยากให้ฉันคุกเข่าให้นายเหรอ ฉันจะทำก็ต่อเมื่อนายอยุ่ในหลุมเท่านั้น!”
ฮิวจ์เย้ยหยัน “ใช่ ไม่มีคำว่า ‘คุกเข่า’ ในพจนานุกรมของคนในแวดวงชนชั้นสูงอย่างเรา!”
กลุ่มของพวกพ้องและลูกน้องทุกคนโห่ร้อง
‘เห็นไหม?’
นี่คือสิ่งที่คนชนชั้นสูงอย่างเราทำกัน นี่คือวิถีของนายน้อย!
การที่คาร์ลคุกเข่าทันทีที่เขามาถึง มันหมายความว่าอะไร?
เขาไม่เพียงแต่ทำให้ตัวเองขายหน้าเท่านั้น แต่เขายังทำให้พวกเขาเสียชื่อเสียงอีกด้วย!
พวกงี่เง่า!
คาร์ลกระวนกระวายจนแทบจะร้องไห้หลังจากรู้ว่าฮิวจ์และทริสตันยังคงประพฤติตัวไม่ดีอยู่ในขณะนี้
เขาไม่ได้อ่อนข้อให้เลย เขาทั้งตีและก่นด่าคนเหล่านั้น โดยหวังว่าฮาร์วีย์จะให้โอกาสพวกเขาในจุดนี้
ยิ่งกว่านั้นมันถือเป็นการให้คำอธิบายแก่ฮาร์วีย์ด้วย
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วฮาร์วีย์ก็จะไม่ฆ่าพวกเขาทุกคนอย่างแน่นอน
ทว่าตอนนี้ ทริสตันไม่เพียงแต่ไม่ยินดีรับฟังเท่านั้น แต่เขายังดูเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจอีกด้วย เขากำลังรนหาที่ตายอย่างแท้จริง!
“แก แก แก แก แก…”
คาร์ลแนะนำทริสตันด้วยอาการตัวสั่นและพูดว่า “ไอ้ส*รเลวเอ๊ย ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะอยู่หรือตาย!”
ทริสตันกุมใบหน้าที่บวมเปล่งของเขาและตะโกนว่า “ใครอยากให้นายสนล่ะ?”
“ตั้งแต่ตอนที่นายตีฉัน ทำให้ฉันอับอาย สำหรับฉันนายก็ไม่ต่างอะไรกับตายไปแล้ว!”
“ฉันขอให้นายมาที่นี่เพื่อช่วยฉัน ไม่ใช่มาทำให้ฉันอาย!”
ใบหน้าของทริสตันเป็นสีแดง วันนี้เขาอับอายจริง ๆ เขาอาจจะกลายเป็นตัวตลกของวงการในอนาคต
เขาชี้ไปที่ฮาร์วีย์และตะโกนว่า “ไอ้ยอร์ก ฉันไม่กลัวแกหรอก เดี๋ยวแกก็กำลังจะถึงวาระในไม่ช้า!”
“ฉันจะบอกแกให้เอาบุญว่าพ่อบุญธรรมของนายน้อยเบเกอร์ เป็นหัวหน้าสาขาของหลงเหมินแห่งมอร์ดู เขากำลังจะมาเร็ว ๆ นี้!”
“ฉันอยากจะเห็นว่าคุณน่าทึ่งแค่ไหน!”
“เก่งแค่ไหนก็ต้องคุกเข่าต่อหน้าเขา!”
“ตั้งตารอได้เลย แกได้คุกเข่าแน่!”
