ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1509
ภายใต้สายตาของทุกคน ฮาร์วีย์ ยอร์กตบหน้าราเชล ฮาร์ดีครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่คิดจะอ่อนโยนกับเธอ เขาไม่คิดที่จะมอบความเมตตาให้เธอเช่นกัน
ในไม่ช้าสาวงามล่มเมืองเช่นราเชลก็ถูกตบจนหน้าบวมเหมือนหมู ลูกน้องของเธออ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพนั้น
แม้แต่โยเอล เกรฮัมและยานนิค บิสสันที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ยังตกใจ
พวกเขารู้ว่าฮาร์วีย์มีพลัง แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าชายผู้นี้จะทรงพลังขนาดนี้
เขาแข็งแกร่งมากจนถึงขนาดที่ราเชลซึ่งได้รับใบอนุญาตฆ่าเละเป็นโจ๊กเพราะฮาร์วีย์!
ปัง!
หลังจากตบหน้าราเชลเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ถูกเหวี่ยงออกไปอีกครั้ง
หลังจากดิ้นรนอยู่บนพื้นสักพัก เธอก็กระอักเลือดออกมาและพยายามยืนขึ้นอีกหน
ฮาร์วีย์เดินไปข้างหน้าและเตะไปที่ลำตัวของราเชลอย่างแรง
“ไม่!”
ราเชลเหงื่อท่วมตัว เธอต้องการหลบ แต่เธอไม่มีแรงเหลือแล้ว
ปัง!
ลูกเตะตกลงมาอย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลาต่อมาราเชลก็หมดสภาพ
ราเชลซึ่งถูกส่งให้ลอยขึ้นไปอีกครั้งเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความสยดสยอง
เธอพยายามลุกขึ้นหลังจากล้มลงกับพื้นอีกครั้ง แต่หลังจากไอเป็นเลือด เธอก็กระตุกไม่หยุด
“อะไรกัน?!”
เหล่ารุ่นน้องทั้งชายและหญิงของเธอมองภาพนั้นด้วยใบหน้าซีดเผือด
‘ราเชลพิการแล้วเหรอ?’
‘ไม่อยากจะเชื่อเลย เธอไม่สามารถหลบหลีกการตบของชายคนนี้ได้แม้แต่ครั้งเดียว?’
‘แล้วเธอก็พิการอย่างนั้นเหรอ?’
พวกเขาทุกคนมองไปที่ฮาร์วีย์ ด้วยความหวาดกลัวและความโกรธเกรี้ยว พวกเขารู้สึกเหมือนได้เห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเข้า
สิ่งมีชีวิตแบบเขาต้องน่ากลัวแน่ ๆ
ในตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้ว
แม้ว่าหลงเหมินจะไม่ปรามโอลิเวอร์ บาวเออร์ แต่เขาก็ไม่มีทางสู้ฮาร์วีย์ได้อย่างแน่นอน
“สาขามอร์ดูของหลงเหมินทำได้แค่นี้เองเหรอ?”
“คุณกล้าพูดกับผมเรื่องใบอนุญาตพิเศษในการฆ่าก่อนที่จะรายงานของประเทศ ด้วยความสามารถแค่นี้งั้นเหรอ?”
“คุณป้องกันการโจมตีไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว!”
ฮาร์วีย์เดินเข้าไปหาราเชลด้วยสีหน้าเฉยเมย
ราเชลสั่นสะท้านอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เธอรู้แล้วว่าฮาร์วีย์เหนือชั้นกว่าเธอมากแค่ไหน
เรื่องที่เธอเรียกร้องให้ฮาร์วีย์ทำให้ตัวเองพิการ ด้วยการบอกให้หักแขนตัวเอง ให้เขาคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพของโอลิเวอร์เมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมานั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องน่าขัน
ทว่ากลับกลายเป็นว่า
สิ่งที่เรียกว่าความสามารถสูงสุดของเธอเป็นเพียงเรื่องตลกสำหรับฮาร์วีย์เสียอย่างนั้น
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก ฉันจะยอมรับความพ่ายแพ้ในวันนี้ แต่ถึงฉันจะแพ้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสาขามอร์ดู ของหลงเหมินจะแพ้ไปด้วย!”
ราเชลเงยหน้าขึ้นในขณะที่แสดงความเย่อหยิ่งและจองหองออกมา
“เราจะระดมพลและลงมือแก้แค้นแกไม่ช้าก็เร็ว!”
ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าและมองดูเรเชล จากนั้นตอบอย่างใจเย็นว่า “ศิษย์เอกพ่ายแพ้แล้ว คุณคิดว่าใครจะกล้าออกมาท้าทายผมอีก?”
“คุณมันอ่อนแอเกินไป! คุณไม่สามารถทำให้ฉันตื่นเต้นได้แม้แต่น้อย!”
“แต่เพื่อเห็นแก่ที่คุณต้องการแก้แค้นให้เจ้านาย วันนี้ผมจะไม่ฆ่าคุณ!”
ฮาร์วีย์ไม่แยแส การฆ่าราเชลหรือไม่จะไม่ส่งผลกระทบต่อเรื่องอื่น ๆ
จากนั้นเขาก็ยิ้มจาง ๆ และจ้องมองไปที่สมาชิกคนอื่น ๆ ของสาขามอร์ดูแห่งหลงเหมิน
“มีใครจะทำให้ผมประหลาดใจได้บ้างไหม?”
คนหยิ่งจองหองเหล่านั้นหลบสายตาโดยไม่รู้ตัว พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะมองตาฮาร์วีย์ตรง ๆ
แม้แต่ราเชลผู้เป็นลูกศิษย์อันดับต้น ๆ ก็ไม่สามารถป้องกันการโจมตีได้แม้แต่ครั้งเดียวและพ่ายแพ้อย่างเอน็จอนาจ หากพวกเขาออกมาสู้ก็เท่ากับรนหาที่ตาย
“ถ้าไม่มีใครอยากทำผมประหลาดใจ ก็ถึงคราวที่ผมจะคิดบัญชีแล้ว!”
การแสดงออกของฮาร์วีย์ค่อนข้างเมินเฉย
“พวกคุณคงเคยชินกับการฝ่าฝืนกฎหมายในประเทศของพวกคุณใช่หรือเปล่า? กล่าวหาว่าผมฆ่าโอลิเวอร์โดยไม่คิดจะสอบสวน แล้วคิดจะมาฆ่าผมเหรอ?”
“ผมเห็นภาพเลยว่าพวกคุณชอบทำตัวไร้ยางอายขนาดไหน”
“แต่เพราะเห็นแก่ผู้อาวุโสบาวเออร์ ผมจะไม่ฆ่าพวกคุณ หักแขนตัวเองและโอดครวญต่อไปเถอะ หลังจากที่พวกคุณขอโทษแล้ว ก็ออกไปให้พ้นจากสายตาของผม!”
“หรือคุณอยากจะให้ผมลงมือฆ่าคุณซะ?”
