ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1631
การแสดงออกของนักสู้เหล่านั้นดูน่ากลัว พวกเขาไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้ แต่ก็ถอยไปไหนไม่ได้เช่นกัน
ใบหน้าของไอเดน บาวเออร์บวมแดงหลังจากถูกตบหน้าหลายครั้ง รอยฝ่ามือขนาดใหญ่บนใบหน้าของเขาทำให้ฝูงชนตกใจ ดวงตาของไอเดนกระตุกอย่างต่อเนื่องเพราะเหตุนี้
“แกมันสารเลว! ฉันจะบอกแกเอาไว้อย่างหนึ่ง ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นใคร ฉันไม่สนว่าแกมาจากไหน และฉันไม่สนใจว่าใครจะอยู่เบื้องหลังแก!”
“ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้เลย!”
“ไม่อย่างนั้น พรุ่งนี้ฉันจะฆ่าตระกูลของแกทั้งตระกูล!”
“ฉันไอเดน บาวเออร์ พูดคำไหนคำนั้น!”
ฮาร์วีย์ ยอร์กเดาะลิ้นด้วยความดูแคลน จากนั้นเขาก็เชยกรามของไอเดนขึ้นด้วยปลายปืนและตบหน้าของเขา
เพี๊ยะ!
“คิดว่าฉันจะไม่ฆ่านายเหรอ?”
เพี๊ยะ!
“คิดจะฆ่าคนทั้งตระกูลของฉันด้วยความสามารถง่อย ๆ ของตัวเองงั้นเหรอ?”
เพี๊ยะ!
“ฉันต้องกลัวนายรึไง?!”
เพี๊ยะ!
“ใครใช้ให้นายกล้าอวดดีต่อหน้าฉัน!”
ศีรษะของไอเดนส่ายอย่างรุนแรงเพราะการตบของฮาร์วีย์ จากนั้นเขาก็อุทานออกมาอย่างโมโหว่า “ฉันพูดคำไหนคำนั้น!”
ฮาร์วีย์ถอนหายใจ ก่อนจะปรากฏยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้า
“ดูเหมือนว่าฉันจะเมตตาต่อนายมากเกินไป”
ฮาร์วีย์คว้าผมของไอเดนไว้และกระแทกหน้าเขาลงบนโต๊ะหินอ่อนหลังจากที่เขาพูดจบ
เสียงของรอยแตกดังลั่น พื้นผิวของโต๊ะแยกออก ไอเดนซึ่งหน้าบวมตุ่ย มีเลือดไหลออกจากศีรษะอย่างมากมาย
เพื่อนสาวที่ดูแคลนฮาร์วีย์ราวกับเขาเป็นคนโง่กลัวมากเสียจนหน้าซีดไม่เหลือสี พวกเธอถอยหลังไปสองสามก้าวเพราะความหวาดกลัว สีหน้าดูหวาดกลัวอย่างยิ่ง
วิกเตอร์และคนอื่น ๆ ต้องการหยุดฮาร์วีย์ แต่ไทสัน วูดส์ขวางพวกเขาทันทีที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้า
มันคงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไอเดนโดนทำร้ายแบบนี้ ศีรษะของเขามีเลือดออกมากในขณะที่เขาเดินโซซัดโซเซจนเกือบจะเป็นลม
ไอเดนกรีดร้องอย่างเดือดดาลพร้อมกับเลือดที่ไหลลงมาตามใบหน้าของเขา “ไอ้สารเลว! กล้าดียังไงมาตบหัวฉัน! แกรู้ไหมว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น?!”
ปัง!
ฮาร์วีย์ยกปืนขึ้นและเหวี่ยงมันไปที่หน้าของไอเดนนั่นทำให้เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง
ดวงตาของวิกเตอร์และคนอื่น ๆ กระตุกอย่างรุนแรง เซฟตี้ของปืนในมือฮาร์วีย์ถูกยกขึ้นไปแล้ว ไอเดนอาจมีกระสุนฝังในหัวหากปืนเกิดลั่นขึ้นมา
เพื่อนหญิงปิดปากเล็ก ๆ ของพวกเขาแล้วพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่กรีดร้อง
พวกเขาไม่เหลือสีหน้าดูถูกเหยียดหยามในขณะที่มองไปที่ฮาร์วีย์อีกต่อไป มีเพียงความหวาดกลัวและความหวาดหวั่นเท่านั้นที่ยังคงอยู่
ฮาร์วีย์เล็งปืนไปที่หน้าของไอเดนแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ไอเดน บาวเออร์ ทำไมนายไม่บอกถึงผลที่ตามมาของการทุบหัวนายให้ฉันฟังล่ะ?”
“แกมันสารเลว แกคิดว่าแกจะหนีไปได้หลังจากทำแบบนี้กับเรางั้นเหรอ?”
ไอเดนอุทานออกมาด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่
“ที่นี่เราอาจมีพรรคพวกเพียงไม่กี่สิบคน แต่เรามีอีกร้อยคนที่อยู่ข้างล่าง แกคิดว่าแกจะสามารถต่อสู้กับทุกคนได้เหรอ?”
“ไหนแกจะต้องลากนังผู้หญิงคนนี้ไปด้วยอีก?!”
ที่ไอเดนไม่จำเป็นจะต้องออกคำสั่งช วิกเตอร์ก็กดโทรหาเบอร์หนึ่งอย่างรวดเร็ว
“เราจะมีคนหนึ่งพันคน ไม่สิ หนึ่งหมื่นคนที่นี่ภายในสิบนาที!”
ไอเดนกัดฟัน เมื่อคิดว่าเขาอยู่ถิ่นของตัวเอง เขาก็รู้สึกกล้าได้กล้าเสียขึ้นมา
“แกจะสู้ฉันได้ยังไง?”
ฮาร์วีย์มองวิกเตอร์และคนอื่น ๆ อย่างใจเย็น จากนั้นพูดโดยไม่ให้คำตอบตรง ๆ ว่า “พวกโสโครกไร้ประโยชน์ที่นายมีอยู่หยุดฉันไม่ได้หรอก
“อีกอย่าง ชีวิตของเราไม่มีค่าเท่ากับชีวิตของนาย นายน้อยบาวเออร์ หากนายยอมตายไปพร้อมกับฉัน ฉันก็ไม่ขัดข้องเช่นกัน”
หากฮาร์วีย์ไม่รู้จักยั้งคิด เขาอาจจบชีวิตทุกคนได้ด้วยการถูกฟันเพียงคนละครั้ง
“ตายกับฉันเหรอ?!”
ไอเดนไอ แม้ว่าเขาจะฟกช้ำอย่างหนักและศีรษะมีเลือดออกมาก แต่สายตาที่จ้องมองไปยังฮาร์วีย์ก็เต็มไปด้วยความเดือดดาลและเกลียดชัง
“เจ้าหนู แกคิดว่าทุกอย่างจะจบลงในตอนที่แกตายไปพร้อมกับฉันงั้นหรือ?!”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะบอกแกให้เอาบุญแล้วกัน หลงเหมินจะสืบให้ได้ว่าเพื่อน พ่อ แม่ของแกเป็นใคร แม้กระทั่งหมาที่แกเป็นเจ้าของด้วย เราจะฆ่าพวกมันทั้งหมด!”
