ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 1631

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1631

การแสดงออกของนักสู้เหล่านั้นดูน่ากลัว พวกเขาไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้ แต่ก็ถอยไปไหนไม่ได้เช่นกัน

ใบหน้าของไอเดน บาวเออร์บวมแดงหลังจากถูกตบหน้าหลายครั้ง รอยฝ่ามือขนาดใหญ่บนใบหน้าของเขาทำให้ฝูงชนตกใจ ดวงตาของไอเดนกระตุกอย่างต่อเนื่องเพราะเหตุนี้

“แกมันสารเลว! ฉันจะบอกแกเอาไว้อย่างหนึ่ง ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นใคร ฉันไม่สนว่าแกมาจากไหน และฉันไม่สนใจว่าใครจะอยู่เบื้องหลังแก!”

“ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้เลย!”

“ไม่อย่างนั้น พรุ่งนี้ฉันจะฆ่าตระกูลของแกทั้งตระกูล!”

“ฉันไอเดน บาวเออร์ พูดคำไหนคำนั้น!”

ฮาร์วีย์ ยอร์กเดาะลิ้นด้วยความดูแคลน จากนั้นเขาก็เชยกรามของไอเดนขึ้นด้วยปลายปืนและตบหน้าของเขา

เพี๊ยะ!

“คิดว่าฉันจะไม่ฆ่านายเหรอ?”

เพี๊ยะ!

“คิดจะฆ่าคนทั้งตระกูลของฉันด้วยความสามารถง่อย ๆ ของตัวเองงั้นเหรอ?”

เพี๊ยะ!

“ฉันต้องกลัวนายรึไง?!”

เพี๊ยะ!

“ใครใช้ให้นายกล้าอวดดีต่อหน้าฉัน!”

ศีรษะของไอเดนส่ายอย่างรุนแรงเพราะการตบของฮาร์วีย์ จากนั้นเขาก็อุทานออกมาอย่างโมโหว่า “ฉันพูดคำไหนคำนั้น!”

ฮาร์วีย์ถอนหายใจ ก่อนจะปรากฏยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้า

“ดูเหมือนว่าฉันจะเมตตาต่อนายมากเกินไป”

ฮาร์วีย์คว้าผมของไอเดนไว้และกระแทกหน้าเขาลงบนโต๊ะหินอ่อนหลังจากที่เขาพูดจบ

เสียงของรอยแตกดังลั่น พื้นผิวของโต๊ะแยกออก ไอเดนซึ่งหน้าบวมตุ่ย มีเลือดไหลออกจากศีรษะอย่างมากมาย

เพื่อนสาวที่ดูแคลนฮาร์วีย์ราวกับเขาเป็นคนโง่กลัวมากเสียจนหน้าซีดไม่เหลือสี พวกเธอถอยหลังไปสองสามก้าวเพราะความหวาดกลัว สีหน้าดูหวาดกลัวอย่างยิ่ง

วิกเตอร์และคนอื่น ๆ ต้องการหยุดฮาร์วีย์ แต่ไทสัน วูดส์ขวางพวกเขาทันทีที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้า

มันคงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไอเดนโดนทำร้ายแบบนี้ ศีรษะของเขามีเลือดออกมากในขณะที่เขาเดินโซซัดโซเซจนเกือบจะเป็นลม

ไอเดนกรีดร้องอย่างเดือดดาลพร้อมกับเลือดที่ไหลลงมาตามใบหน้าของเขา “ไอ้สารเลว! กล้าดียังไงมาตบหัวฉัน! แกรู้ไหมว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น?!”

ปัง!

ฮาร์วีย์ยกปืนขึ้นและเหวี่ยงมันไปที่หน้าของไอเดนนั่นทำให้เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

ดวงตาของวิกเตอร์และคนอื่น ๆ กระตุกอย่างรุนแรง เซฟตี้ของปืนในมือฮาร์วีย์ถูกยกขึ้นไปแล้ว ไอเดนอาจมีกระสุนฝังในหัวหากปืนเกิดลั่นขึ้นมา

เพื่อนหญิงปิดปากเล็ก ๆ ของพวกเขาแล้วพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่กรีดร้อง

พวกเขาไม่เหลือสีหน้าดูถูกเหยียดหยามในขณะที่มองไปที่ฮาร์วีย์อีกต่อไป มีเพียงความหวาดกลัวและความหวาดหวั่นเท่านั้นที่ยังคงอยู่

ฮาร์วีย์เล็งปืนไปที่หน้าของไอเดนแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ไอเดน บาวเออร์ ทำไมนายไม่บอกถึงผลที่ตามมาของการทุบหัวนายให้ฉันฟังล่ะ?”

“แกมันสารเลว แกคิดว่าแกจะหนีไปได้หลังจากทำแบบนี้กับเรางั้นเหรอ?”

ไอเดนอุทานออกมาด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่

“ที่นี่เราอาจมีพรรคพวกเพียงไม่กี่สิบคน แต่เรามีอีกร้อยคนที่อยู่ข้างล่าง แกคิดว่าแกจะสามารถต่อสู้กับทุกคนได้เหรอ?”

“ไหนแกจะต้องลากนังผู้หญิงคนนี้ไปด้วยอีก?!”

ที่ไอเดนไม่จำเป็นจะต้องออกคำสั่งช วิกเตอร์ก็กดโทรหาเบอร์หนึ่งอย่างรวดเร็ว

“เราจะมีคนหนึ่งพันคน ไม่สิ หนึ่งหมื่นคนที่นี่ภายในสิบนาที!”

ไอเดนกัดฟัน เมื่อคิดว่าเขาอยู่ถิ่นของตัวเอง เขาก็รู้สึกกล้าได้กล้าเสียขึ้นมา

“แกจะสู้ฉันได้ยังไง?”

ฮาร์วีย์มองวิกเตอร์และคนอื่น ๆ อย่างใจเย็น จากนั้นพูดโดยไม่ให้คำตอบตรง ๆ ว่า “พวกโสโครกไร้ประโยชน์ที่นายมีอยู่หยุดฉันไม่ได้หรอก

“อีกอย่าง ชีวิตของเราไม่มีค่าเท่ากับชีวิตของนาย นายน้อยบาวเออร์ หากนายยอมตายไปพร้อมกับฉัน ฉันก็ไม่ขัดข้องเช่นกัน”

หากฮาร์วีย์ไม่รู้จักยั้งคิด เขาอาจจบชีวิตทุกคนได้ด้วยการถูกฟันเพียงคนละครั้ง

“ตายกับฉันเหรอ?!”

ไอเดนไอ แม้ว่าเขาจะฟกช้ำอย่างหนักและศีรษะมีเลือดออกมาก แต่สายตาที่จ้องมองไปยังฮาร์วีย์ก็เต็มไปด้วยความเดือดดาลและเกลียดชัง

“เจ้าหนู แกคิดว่าทุกอย่างจะจบลงในตอนที่แกตายไปพร้อมกับฉันงั้นหรือ?!”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะบอกแกให้เอาบุญแล้วกัน หลงเหมินจะสืบให้ได้ว่าเพื่อน พ่อ แม่ของแกเป็นใคร แม้กระทั่งหมาที่แกเป็นเจ้าของด้วย เราจะฆ่าพวกมันทั้งหมด!”