ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1635
“ฮาร์วีย์ ยอร์กทำไมคุณยังทำให้ฉันอับอายอีก?!
“สะใจไหมล่ะที่ทำให้ผู้หญิงพิการอย่างฉันอับอายได้?!
“หรือคุณเองก็สนใจที่ในเรือนร่างของฉันด้วย?! อยากทำอะไรก็ทำเลย!
“ไม่อย่างนั้น ก็ได้โปรดปล่อยฉันไป”
ใบหน้าของราเชล ฮาร์ดีซีดเผือดในขณะที่เธอพูดอย่างหมดหนทาง
ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็นว่า “ผมขอโทษ คุณสวยและมีหุ่นที่ดี แต่ผมไม่สนใจหรอก
“สำหรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ผมไม่คิดว่ามันน่าละอายเท่าไหร่…
“ผมไม่ได้ช่วยคุณเพราะเห็นแก่ความยุติธรรมอะไรเหมือนกัน แต่ผมรู้สึกว่าคุณพอมีประโยชน์กับผมอยู่บ้าง
“บอกแล้วไงว่าถ้าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณทำงานให้ผม ฉันจะช่วยให้คุณหาย…”
“ฮาร์วีย์ ยอร์กคุณกำลังล้ำเส้น คุณ…”
ราเชลตัวสั่นด้วยความโกรธเมื่อได้ยินฮาร์วีย์ขอให้เธอทำงานให้เขา แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็ตัวแข็งทื่อ
“ว่าไงนะ? คุณจะช่วยให้ฉันหายดีงั้นเหรอ?”
‘เป็นไปได้ยังไง?’
หลังจากกลับมาที่มอร์ดู เธอได้พบกับแพทย์และผู้เชี่ยวชาญมากมาย แต่ไม่มีใครสามารถช่วยให้เธอหายได้
มีพระอาวุโสรูปหนึ่งบอกว่ามีเพียงผู้เชี่ยวชาญที่เทียบเท่ากับเทพแห่งสงครามเป็นอย่างน้อยเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้
แต่มีเทพแห่งสงครามเพียงไม่กี่คนในประเทศ H และสถานะของพวกเขาก็สูงส่งมาก พวกเขาไม่ใช่คนที่ราเชลจะสามารถขอความช่วยเหลือได้
“ถ้าผมทำให้คุณพิการได้ ฉันก็ต้องช่วยให้คุณหายได้เหมือนกัน”
“แน่นอนว่าไม่มีอะไรที่หล่นลงมาจากท้องฟ้าฟรี ๆ หรอก ผมจะช่วยให้คุณหายป่วย แต่คุณต้องยอมเป็นคนของผม ด้วยความเต็มใจ…
“คุณจะกัดใครก็ตามที่ผมสั่ง และจะทำทุกอย่างที่ผมบอก…
“แน่นอน คุณวางใจได้เลยว่าผมไม่ได้คิดจะทำให้คุณอับอาย ผมแค่รู้สึกว่าคุณเป็นเครื่องมือที่ฉันต้องการในตอนนี้
“ลองคิดดูสิ หลังจากวันนี้ไปจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว!”
“คุณช่วยฉันรักษา…”
ร่างกายของราเชลสั่นอย่างรุนแรง สายตาที่จ้องมองไปยังฮาร์วีย์เต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์
หลังจากสูญเสียพลังที่มีไป คน ๆ หนึ่งถึงจะเข้าใจว่าการมีพลังนั้นน่ากลัวเพียงใด
นั่นเป็นเพราะราเชลเป็นเพียงปลาบนเขียงที่ไร้เรี่ยวแรง เป็นสตรีผู้ที่จะถูกรังแกไม่จบสิ้น
และหากไม่คว้าเอาไว้ โอกาสเช่นนี้จะหลุดลอยไป
หลังจากนั้นไม่นานราเชลก็สงบลง ก่อนที่เธอก็ส่ายหัว
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก ฉันยอมรับว่าฉันไขว้เขวไปเหมือนกัน ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นลูกน้องของใครหรอกนะ!”
“ตั้งแต่ฉันฝึกฝนทักษะวันแรก ฉันก็สาบานไปแล้วว่าจะอยู่กับหลงเหมินไปจนตาย!
“ฉันไม่กลัวสวรรค์หรือนรก แต่คนที่ฉันจะรับใช้และเกรงกลัวคือคนจากหลงเหมินเท่านั้น!
“มีเพียงนายท่านแห่งหลงเหมินเองหรือผู้นำสาขาเท่านั้นที่สามารถสั่งฉันได้!
“คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาทำให้ฉันคุกเข่า!
“ต่อให้คุณจะมีพลังพิเศษก็เถอะฮาร์วีย์ ยอร์ก!
“ต่อให้คุณจะช่วยฉันให้หายได้ก็ตาม!
“แต่คุณทำให้ฉันกลืนน้ำลายตัวเองไม่ได้ และคุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำให้ฉันคุกเข่าด้วย!”
แม้ในตอนนี้ เรเชลก็ยังคงมีความภาคภูมิใจและมีศักดิ์ศรีอยู่
เธอจะไม่ทรยศต่อจิตสำนึกของเธอเอง แม้กระทั่งจะได้รักษาตัวก็ตาม
ฮาร์วีย์พินิจราเชล และพยักหน้า จากนั้นก็โยนตราที่ดูคล้ายคริสตัลแต่ไม่ใช่ออกไป จากนั้นเขาก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรคุกเข่าได้แล้ว”
ราเชลมองไปที่ป้ายโดยสัญชาตญาณ จากนั้นเธอก็ตัวสั่น
ไอเดน บาวเออร์ที่มองดูก็ตกใจกับภาพที่เห็นเช่นกัน
‘หัวหน้าสาขาหลงเหมินในมอร์ดู?!’
