ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1686
การกินอาหารและเครื่องดื่มในสถานที่ระดับไฮเอนด์อย่างพาราเมาท์ถือเป็นการกระทำที่น่าอายสำหรับหญิงสาวที่มีชื่อเสียงเหล่านั้น
‘ผู้ชายคนนี้มาจากไหน?’
‘เขาเป็นผีหิวโหยกลับชาติมาเกิดหรือไง?’
หลังจากนั้นไม่นานก็มีชายวัยกลางคนสวมสูทเดินจากไป เขาดูค่อนข้างสุภาพ แต่มีแววตาดุร้ายเคลือบอยู่ในดวงตา
เห็นได้ชัดว่าคนแบบนั้นเคยอยู่ในโลกใต้ดินมาระยะหนึ่งและเพิ่งเกษียณ
มีนามบัตรอยู่บนหน้าอกของเขา ผู้จัดการห้องรับรอง เลนนี่ ทอมป์สัน ถูกเขียนไว้บนการ์ด
เลนนี่เดินไปหาฮาร์วีย์ ยอร์ก จากนั้นจึงกระแทกจานของฮาร์วีย์ลงบนโต๊ะและเอ่ยปากอย่างเย็นชาว่า “คุณครับ บัตรเชิญของคุณอยู่ที่ไหน? หรือบอกผมได้ไหมว่าใครเป็นคนพาคุณมาที่นี่?”
“อะไร? ผมต้องใช้บัตรเชิญในงานร่วมงานเลี้ยงนี้ด้วยเหรอ?”
“นี่ผมต้องให้คนอื่นเป็นคนพาเข้ามาด้วยงั้นรึ?
“ที่นี่คือพระราชวังของจักรพรรดิรึไง?”
ฮาร์วีย์เลิกคิ้วขึ้นชั่วขณะ จากนั้นก็คว้าทาร์ตมากินโดยไม่แยแส
“ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณขอดูบัตรเชิญของคนอื่นเลย?
“คุณเพ่งเล็งผมเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
เลนนี่พินิจมองฮาร์วีย์ จากนั้นแสดงนัยยะของความดูถูกเมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าธรรมดา ๆ ของฮาร์วีย์
“พาราเมาท์ไม่จำเป็นต้องให้คุณบอกว่าเราควรทำอะไร
“ผมมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าคุณไม่ใช่คนที่คุณหนูวอล์คเกอร์เชิญมา”
ในสายตาของเลนนี่ เห็นได้ชัดว่าคนอย่างฮาร์วีย์มาที่นี่เพื่อกินและดื่มตามที่พวกเขาพอใจเท่านั้น
ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ
“แล้วทำไมคุณถึงมีเหตุผลที่จะเชื่ออย่างนั้นล่ะ?”
เลนนี่ตอบอย่างตรงไปตรงมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “เพราะที่นี่เป็นสถานที่จัดงานระดับไฮเอนด์ แก้วน้ำของที่นี่แพงกว่าทุกอย่างที่คุณสวมใส่อยู่รวมกันเสียอีก!
“คุณมีกลิ่นอายของพวกบ้านนอกอยู่ด้วย! ที่นี่เราไม่ต้อนรับพวกบ้านนอกเข้ากรุง!
“เพื่อความปลอดภัยของแขกคนสำคัญทุกคน และเพื่อให้แน่ใจว่างานเลี้ยงอาหารค่ำจะดำเนินไปอย่างราบลื่น ผมต้องตรวจสอบตัวตนของคุณ!
“ถ้าไม่อย่าง ก็อย่าโทษที่ผมต้องลงมือ!”
ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ
“แล้วจะลงมือยังไงเหรอ?”
“คุณคิดว่านี่คือถิ่นของตัวเองหรือ? พ่อหนุ่ม?! คุณคิดว่าเมื่ออยู่ที่นี่ คุณจัสามารถกินและดื่มได้ตามที่คุณต้องการหรือไง?!
“ผู้คนที่มาปรากฏตัวที่นี่ล้วนเป็นคนพิเศษจากแวดวงสังคมระดับสูงและเป็นคนดังในวงการบันเทิง! การที่คุณอยู่ที่นี่จะส่งผลต่อความอยากอาหารของทุกคนโดยตรง!
“ไม่เพียงแค่นั้น ชื่อเสียงของเราจะเสื่อมเสียอย่างป่นปี้ หากสื่อพบว่าใครหน้าไหนก็เข้ามาในสถานที่ระดับไฮเอนด์เช่นนี้ได้!”
เสียงแห่งความยินดีดังไปทั่วห้องโถง
สตีเว่น วอล์คเกอร์พาเพื่อนผู้หญิงสองสามคนมาด้วยและจ้องไปที่ฮาร์วีย์ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย!
“คุณควรออกจากที่นี่ไปก่อนที่คุณหนูวอล์คเกอร์จะรู้เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นคุณอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณจะตายอย่างไร!
“ผมคิดว่าคุณคงไม่รู้ภูมิหลังของคุณหนูวอล์คเกอร์ด้วยซ้ำ
“พ่อของเธอคือจัสติน วอล์คเกอร์ ผู้นำสาขามอร์ดูแห่งหลงเหมิน!”
จากนั้นสตีเว่นก็จ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย้ยหยันหลังจากที่เขาพูดจบ
‘ผู้ชายคนนี้กล้าบอกว่าตัวเองเป็นหัวหน้าสาขามอร์ดูแห่งหลงเหมิน? ถ้าเขากล้าพูดถึงเรื่องนั้นที่นี่ เขาจะต้องถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณีแน่นอน!’
สตีเว่นต้องการยั่วฮาร์วีย์โดยชี้ให้รู้ถึงตัวตนของจัสติน
ฮาร์วีย์ทำเพียงแค่ยิ้มโดยไม่ให้คำตอบตรง ๆ ไม่สนใจสตีเว่นที่กำลังกระโดดโลกเต้นด้วยความยินดี
ฮาร์วีย์มองไปที่เลนนี่และถามอย่างใจเย็นว่า “ผู้จัดการทอมป์สัน ถ้าผมไม่ปฏิบัติตามล่ะ?”
“คุณจะทำอะไรผมได้?”
“คุณจะกล้าไล่ผมออกจากที่นี่จริง ๆ หรือ?
“คุณกล้าหาญชาญชัยขนาดนั้นเชียว?”
