ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1687
หากพวกเขาทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ฮาร์วีย์ ยอร์กก็จะไม่ทำให้เรื่องมันยากสำหรับพวกเขา เขาไม่รังเกียจที่จะบอกถึงตัวตนของเขาให้คนเหล่านั้นฟัง
แต่เนื่องจากเห็นได้ชัดว่าเลนนี่ ทอมป์สันมาที่นี่เพื่อสตีเว่น บาวเออร์ ฮาร์วีย์จะยอมอยู่เฉยได้อย่างไร?
“คุณพูดถึงความกล้าหาญชาญชัยงั้นเหรอ?”
“เจ้าหนุ่ม ผมไม่ต้องใช้สิ่งนั้นมาจัดการกับคุณหรอก
“แต่พูดถึงว่าทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”
เลนนี่มองฮาร์วีย์ราวกับว่าเขาเป็นคนเลวที่กู่ไม่กลับ
“ในเมื่อคุณเป็นแค่ชนชั้นรากหญ้าที่ไม่ได้อยู่ในวงสังคมชั้นสูงนี้ คุณก็ไม่ควรไปเข้ามาที่โดยไม่ได้รับเชิญสิ!
“คุณควรรู้ว่านอกจากจะทำให้ตัวเองต้องขายหน้าด้วยการมาที่นี่ทั้งที่ไม่รู้จุดยืนของตัวเองแล้ว คุณจะไม่ได้อะไรเลย
“คุณเข้าใจที่ผมพูดไหม?
“ถ้าคุณเต็มใจจะออกไปจากที่นี่แต่โดยดี ผมจะออกค่าแท็กซี่ให้คุณด้วย
“ฉันก็ไม่อยากให้เรื่องราวบานปลายในพาราเมาท์เหมือนกัน เข้าใจใช่ไหม?”
จากนั้นเลนนี่ก็ดึงธนบัตรหนึ่งร้อยดอลลาร์ออกมาจากกระเป๋าและกระแทกมันลงบนโต๊ะของฮาร์วีย์
“พรวด!”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังได้ทุกที่หลังจากที่ฝูงชนไม่อาจกลั้นหัวเราะได้
“วันนี้เขาต้องโชคดีแน่ ๆ! เขาทั้งได้กินและได้ดื่มฟรี ๆ แถมเขายังได้เงินหนึ่งร้อยดอลลาร์แถมไปอีกด้วย!
“ผู้จัดการเลนนี่เปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเป็นเลนนี่คนเก่า เขาคงหักแขนหักขาไอ้สารเลวนี่ไปนานแล้ว!
“เฮ้อ อย่าเพิ่งโกรธกันนะทุกคน งานเลี้ยงยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ ใครก็ได้ช่วยหาอะไรแก้เบื่อให้เราที
“มา ๆ ให้เงินกับชายคนนั้นกันสักหน่อย!”
จากนั้น ผู้คนรอบ ๆ ตัวฮาร์วีย์ก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหาเศษเงินและโยนมันไปใส่ฮาร์วีย์
“เฮ้ เจ้าหนู เลิกพูดจาเลอะเทอะได้แล้ว หยิบเงินนั้นแล้วออกไปให้พ้นสายตาผม! ผมจะไม่พูดซ้ำ!” เลนนี่อุทานออกมาอย่างเย็นชา
ฮาร์วีย์หรี่ตาเล็กน้อยแล้วตอบอย่างเย็นชา “คุณแน่ใจเหรอว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ร่วมงานเลี้ยงนี้?”
“ไม่ แต่ผมควรพาคุณออกไปตรวจสอบประวัติเพื่อความปลอดภัยของงานเลี้ยง
“แน่นอนว่า หากคุณพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่ ผมจะเชิญคุณกลับเข้าไปข้างในด้วยตัวเองทีเดียว!”
เลนนี่จ้องฮาร์วีย์อย่างเย็นชา
“แน่นอนว่าความเป็นไปได้ของเหตุการณ์นี้แทบจะเป็นศูนย์”
ประโยคนั้นกระตุ้นความสนใจของฮาร์วีย์
“แล้วถ้าผมสามารถพิสูจน์ได้ว่าตัวเองมีค่าพอที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงล่ะ?”
ความเสียใจฉายวับในดวงตาของเลนนี่ จากนั้นเขาก็ตอบอย่างใจเย็นว่า “งั้นผมก็จะขอโทษ”
“ขอโทษ?”
ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ
“แค่คำขอโทษมันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“แน่นอนว่ามี…”
สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยปรากฏอยู่บนใบหน้าของเลนนี่
“ผมเกรงใจคุณมามากพอแล้ว คนบ้านนอกอย่างคุณจะยังต้องการอะไรอีก? ผมบอกเอาไว้เลย…”
เพี๊ยะ!
จู่ ๆ ฮาร์วีย์ก็ก้าวไปข้างหน้าและเหวี่ยงหลังมือไปที่หน้าของเลนนี่ ก่อนจะส่งเขาบินข้ามห้องโถงและชนเข้ากับแชมเปญทาวเวอร์ในทันที สายตาของเขาในตอนนั้นดูน่ากลัว
เสียงโครมครามดึงดูดความสนใจของทุกคนในห้องโถง
ทุกคนค่อนข้างตกตะลึงเมื่อได้เห็นฮาร์วีย์ตบเลนนี่อย่างนั้น
เลนนี่อยู่ในโลกใต้ดินมาระยะหนึ่งแล้ว เขาเพิ่งลาออกมาเป็นผู้จัดการห้องโถงในพาราเมาท์ได้ไม่นาน
แม้ว่าผู้คนที่อยู่ที่นั่นจะเป็นชนชั้นสูง แต่พวกเขาก็ยังจำเป็นต้องให้ความเคารพเลนนี่อยู่ไม่น้อย
ถึงกระนั้นฮาร์วีย์กลับกล้าที่จะโจมตีเขา
“ขอโทษที ผมมือลื่น”
ฮาร์วีย์แสดงท่าทางขอโทษอย่างจริงใจ
“ผมขอโทษ คุณควรจะยกโทษให้ผมได้นะ”
“คุณบอกเองนี่ว่าคำขอโทษมันมีค่า”
“คุณ!”
เลนนี่ยืนขึ้นด้วยสีหน้าอนาถ จากนั้นก็ตวาดอย่างโกรธเกรี้ยวขณะชี้ไปยังฮาร์วีย์ “มาที่นี่เดี๋ยวนี้! จัดการผู้ชายคนนี้และโยนเขาออกไปจากที่นี่!”
