ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1700
ถุงเท้าและรองเท้าของฮาร์วีย์ถูกถอด เข็มขัดของเขาก็ถูกถอดออกไปเช่นกัน แต่พวกเขาไม่พบอะไรเลย
ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของไบรอันค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความไม่เชื่อ เขาเอ่ยอย่างแหย ๆ “เป็นไปไม่ได้! เพชรต้องอยู่กับเขาสิ!”
เลนนี่ขมวดคิ้ว เขาไล่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกไปและค้นตัวฮาร์วีย์ด้วยตัวเอง
จากนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ๆ ก็เข้าไปสำรวจทุกซอกทุกมุมในห้องโถงทั้งหมด ทว่าพวกเขากลับไม่พบอะไรเลย
หลังจากการค้นหาอย่างแข็งขันกว่าสิบนาที พวกเขาก็ดูเศร้าหมองและกลับกลายเป็นดูสลดลงอีก
หากพวกเขาพบเพชรที่มุมหนึ่งของห้อง พวกเขาก็ยังคงโบ้ยความผิดไปให้ฮาร์วีย์ได้
แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีอะไรเลย พวกเขาจะทำอะไรได้อีก?
สายตาของเลนนี่จับจ้องไปที่ไบรอัน
เมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้ ไบรอันขมวดคิ้วและพยักหน้า
เลนนี่หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกสองสามคนในนั้นมีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงด้วย
“ค้นให้ทั่ว!”
“ผู้ต้องสงสัยอาจซ่อนมันไว้ในร่างของคนอื่น ทุกคนต้องถูกค้นตัว!”
“ถ้าเขาขโมยเพชรไป รอยนิ้วมือของเขาจะต้องอยู่บนนั้น!”
ในไม่ช้าสถานการณ์ก็วุ่นวายขึ้น
ไบรอัน สตีเว่น และคนอื่น ๆ ก็ถูกค้นตัวเช่นกัน แม้แต่ไคท์ วอล์คเกอร์ที่มีสถานะสูงสุดในหมู่พวกเขาก็ยังมิวายถูกค้นไปด้วย
แต่แม้จะค้นหากันเป็นชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เจออะไรทั้งนั้น
แขกผู้หญิงบางคนสวมเครื่องประดับจากเพชร แต่หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วก็ระบุได้ว่าเพชรเหล่านั้นเป็นของพวกเธออยู่แล้ว
สีหน้าของไบรอันดูแย่มาก
ทามารามีโอกาสที่จะยัดเพชรเข้าไปในกระเป๋าของฮาร์วีย์ตอนที่เธอแกล้งข้อเท้าพลิก แต่ทำไมมันถึงหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้?
ยิ่งไปกว่านั้นฮาร์วีย์ก็ไม่เคยออกจากห้องโถงไปไหนเลย เขาไม่สามารถนำเพชรออกไปได้
“เอาล่ะ ทุกคนสนุกกันพอหรือยัง?”
“คุณไม่พบเพชรบนตัวผม ก็หมายความว่าผมไม่ใช่ขโมย”
ฮาร์วีย์หันไปหาเลนนี่ “คุณช่วยยืนยันความบริสุทธ์ให้ผมได้ไหม?”
สีหน้าของเลนนี่ดูน่าเกลียด แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มและพูดว่า “การจะจับขโมย ก็ต้องเจอของที่ขโมยมา แต่เนื่องจากไม่มีเพชรอยู่ที่คุณ คุณจึงหลุดพ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัย”
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอบคุณสำหรับความพยายามของคุณ” ฮาร์วีย์พูดด้วยน้ำเสียงแสนจะเฉยเมย
ทามารากระวนกระวายใจ เพชรเม็ดนั้นมีราคามากกว่าหนึ่งแสนหกหมื่นดอลล่าห์!
เธอเตรียมการมันอย่างดีสำหรับกลอุบายของพวกเขา พอเห็นมันหายไปจริง ๆ เธอก็เป็นทุกข์อย่างมาก
เธอคว้าฮาร์วีย์ไว้อย่างรุนแรงและโพล่งออกมาเสียงดังว่า “คุณซ่อนเพชรไว้ที่ไหน? ”
“คุณไม่ได้ยินที่ผู้จัดการทอมป์สันพูดเหรอ? ผมบริสุทธิ์”
ฮาร์วีย์ยังคงไม่สะท้กสะท้าน
“ที่นี่ที่คนตั้งเยอะแยะ คุณแน่ใจได้ยังไงว่าเพชรอยู่ที่ผม”
ทามาราพึมพำโดยอัตโนมัติว่า “เพราะเราใส่มัน…”
“คุณอีโบนี่!”
“เพชรไม่ได้อยู่ที่ฮาร์วีย์ บางทีคุณอาจลืมมันไว้ที่อื่น!” ไบรอันรีบพูดแทรก เพราะกลัวว่าเธอจะเปิดเผยแผนการของพวกเขา
สตีเว่นตอบรับอย่างรวดเร็ว “ใช่ ๆ! คุณคงทิ้งเพชรไว้ในรถ! เราเข้าใจฮาร์วีย์ผิด”
หากแผนของพวกเขาที่จะใส่ร้ายฮาร์วีย์ถูกค้นพบ มันจะสร้างปัญหาให้กับพวกเขา
“ในเมื่อเพชรไม่ได้ถูกขโมยไป เรื่องก็ยุติลง มาสนุกกันต่อเถอะ!”
เลนนี่ดูทำอะไรไม่ถูก เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถใช้โอกาสนี้จัดการกับฮาร์วีย์ได้ พวกเขาจึงทำได้เพียงเก็บความคับข้องใจไว้
ซีนเธียร์ถอนหายใจโล่งอก เธอรู้ว่าพี่เขยของเธอจะไม่เป็นอะไร
ไคท์หรี่ตาใส่ฮาร์วีย์ เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่เขาดูคล้ายจะเป็น
“เดี๋ยว”
“ถ้าผมจำไม่ผิด มีคนบอกว่าถ้าเขาพูดผิดและเรื่องทั้งหมดกลายเป็นเพียงเรื่องความเข้าใจผิด คุณจะหาอธิบายมาให้ผม”
“ไหนล่ะคำอธิบาย?” ฮาร์วีย์ยิ้ม เขาชี้ไปที่ทั้งสามคน
“คุณ คุณ คุณ คุกเข่าและขอโทษผมสิ เดี๋ยวนี้เลย”
ก่อนที่ใครจะพูดอะไร ทามาราที่โกรธเกรี้ยวก็กรีดร้องอย่างเกรี้ยวกราด “ยอร์ก อย่าอวดดีให้มันมากนักนะ! ฉันใส่เพชรเม็ดนั้นไว้ในกระเป๋าของคุณชัด ๆ!”
“อย่ามาเล่นบทผู้บริสุทธิ์อะไรกับฉัน!”
ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกจากปากของเธอ ฝูงชนก็เงียบไป รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮาร์วีย์
