ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1705
บิ๊กฟลายไม่คิดว่าไพ่ตายของเขา ซึ่งเป็นนักสู้ที่เก่งกาจที่เขาพามาในคืนนี้ จะไม่มีประโยชน์อะไรเลยเมื่อเจอกับชายหนุ่มคนนี้
ทักษะของเขาน่ากลัวมาก!
น้อยครั้งนักที่บิ๊กฟลายจะได้เห็นชายผู้มีความสามารถเช่นนี้ แม้จะอยู่บนถนนของมอร์ดูมานานหลายปีแล้วก็ตาม
อย่างไรก็ตาม เขาเป็นหนึ่งในหัวหน้าใหญ่ของท้องถนน หลังจากที่พ่ายแพ้แล้วเขาจึงไม่ได้คิดที่จะระดมใครมาเพิ่ม
เขารู้ดีว่าในขณะนี้คนของเขาไม่สามารถเอาชนะฮาร์วีย์ได้อยู่แล้ว
เว้นแต่ว่าเขาจะโทรขอความช่วยเหลือจากเดนเซล วอชิงตันหรือลูคัส ฌอง
อย่างไรก็ตาม เขาจะต้องอับอายอย่างยิ่งหากเขาขอให้คนใหญ่คนโตสองคนนั้นช่วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้
เมื่อคิดได้ดังนั้น บิ๊กฟลายก็ระงับความโกรธของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ผมจะทำเป็นไม่รู้เห็นเรื่องของคืนนี้ แต่ผมรับรองไว้เลยว่าเราจะได้เจอกันอีกแน่”
ฮาร์วีย์ไม่สนใจเรื่องนั้นแต่อย่างใด “ขอโทษผมและให้การรตัดสินที่น่าพึงพอใจกับผมก่อน”
“ผมขอโทษครับ คืนนี้ผมสะเพร่าเอง!”
เมื่อพูดจบบิ๊กฟลายก็เริ่มตัดนิ้วหัวแม่มือของเลนนี่ ไบรอัน และทามาราด้วยตัวของเขาเอง
นิ้วที่ขาดสามนิ้วถูกวางลงตรงหน้าฮาร์วีย์ บิ๊กฟลายโค้งคำนับด้วยความเคารพและกล่าวด้วยความเคารพว่า “พอใจไหมครับ?”
ฮาร์วีย์ยิ้ม “ถ้าคุณไม่พอใจอะไรผม คุณมาหาผมได้ทุกเมื่อนะ
“ผมเชื่อว่าคนอย่างคุณคงจะหาผมเจอได้ไม่ยาก
“แต่ถ้าคุณมา คุณต้องเตรียมพร้อมที่จะพ่ายแพ้ด้วยนะ เพราะครั้งต่อไปผมจะไม่เมตตาใครทั้งนั้น!”
ฮาร์วีย์เตะเลนนี่ลงกับพื้นหลังจากที่พูดจบ จากนั้นเขาก็โบกมือให้ไคท์ ก่อนที่จะดึงซินเธียร์และจากไปพร้อมกัน
เหตุการณ์ในคืนนั้นบอกเขาว่าซินเธียร์จะไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ข้างนอกคนเดียวอีกต่อไป
ตราบใดที่เขาอยู่ที่มอร์ดู ซินเธียร์จะต้องอยู่กับเขาที่บ้านพักที่แฟรเกรินท์ ฮิลล์ของเขา วิธีนี้เธอจะปลอดภัยกว่า
หลังจากที่คิดดูแล้ว ฮาร์วีย์ก็ติดต่อเบลลามี่ เบลคทันที ย่านกังนัมเป็นถิ่นของเขา ฮาร์วีย์ต้องการให้เขาจัดบุคลากรที่ไว้ใจได้สองสามคนมาให้ แต่ไม่เอาพลทหาร เพราะนั่นจะเป็นการเปิดเผยตัวตนของเขา
เบลลามี่ตกลงโดยบอกว่าเขาจะหามืออาชีพในย่านกังนัมมารับใช้ฮาร์วีย์ อย่างไรก็ตาม เขาอาจจะต้องใช้เวลาหนึ่งหรือสองวัน
ฮาร์วีย์ส่งซินเธียร์ไปพักที่โรงแรมปรากชั่วคราว ส่วนเขา เขาไปซื้ออุปกรณ์รักษาความปลอดภัยระดับสูงเพื่อไปติดตั้งที่วิลล่า
ฮาร์วีย์ติดตั้งอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ในขณะเดียวกันไบรอันและทามาราก็พากันไปที่พาราเมาท์ด้วยการปกปิดแขนของตนเองด้วยความอับอาย
ในชั่วข้ามคืนพวกเขาได้นำนิ้วของตนเองไปเย็บกลับสำเร็จ แต่ตามความเห็นของแพทย์แล้ว แม้ว่านิ้วของพวกเขาจะถูกเย็บกลับไปได้ พวกมันก็จะไม่สามารถใช้งานได้เหมือนเดิมอยู่ดี
พูดอีกนัยนึงก็คือ นิ้วของพวกเขาไร้ประโยชน์
เมื่อคืนเดนเซลไม่อยู่และเพิ่งจะกลับมาเมื่อเช้านี้ ไบรอันต้องการให้เดนเซลช่วยยึดถิ่นของเขาคืนมา
เมื่อลงไปชั้นที่สามของชั้นใต้ดินของพาราเมาท์ ทั้งสองก็เห็นชายที่ดูอายุไม่เกิน 30 ปีที่กำลังเล่นกีฬาฉวัดเฉวียน เขาถือคันธนูและลูกศรและกำลังจะยิงธนู
ภายในห้องมีนกจำนวนมากบินไปมา
ทุกครั้งที่ชายคนนั้นยิงธนู นกจะตกลงกับพื้น ธนูของเขาแทบไม่เคยพลาดเป้าเลย
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว…!
ฝนลูกธนูโบยบินออกไปและนกทุกตัวในห้องก็ตกลงพื้น สิ่งที่ตามมาคือกลิ่นเหม็นเน่าของเลือด ซึ่งทำให้ไบรอันและทามาราแทบจะอาเจียน
