ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1727
ฮาร์วีย์ไม่ได้สนใจคำพูดของเฮเซล เมื่อเธอจากไปแล้วฮาร์วีย์ก็โทรหาซีนเธียร์
เมื่อเขาพบว่าหลังจากมีสายเข้ากะทันหัน ซีนเธียร์ต้องไปถ่ายทำอีกครั้งและเธอไม่ได้อยู่ที่วิลล่า ฮาร์วีย์จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย
ฮาร์วีย์โทรหาไทสันและบอกให้ไทสันหาคนมาดูแลซีนเธียร์
หลังจากนั้นฮาร์วีย์ก็นำอาหารของเขาเข้าไปในวิลล่าของตัวเอง
เขาใช้คีย์การ์ดเปิดประตู จากนั้นก็เตะประตูให้เปิดออกก่อนจะถอยหลังไปครึ่งก้าว
ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!
เสียงอู้อี้แหวกผ่านอากาศ ขณะที่ลูกกธนูสามดอกพุ่งตรงไปยังจุดที่ฮาร์วีย์ยืนอยู่
จิตสังหารแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ
ฮาร์วีย์ดูเหมือนจะคาดหวังกับการโจมตีครั้งนี้ เมื่อลูกธนูจำนวนมากบินมาหาเขา เขาก็เหวี่ยงมือโยนกล่องอาหารเข้าไปในวิลล่า เขากระโดดขึ้นไปจับขอบระเบียงชั้นสองด้วยแรงจากมือขวาของเขา เขาดึงตัวเองขึ้นไปยังชั้นสองอย่างว่องไวอย่างกับลิง
กล่องใส่อาหารนั้นกลับเปิดสวิตช์ของวิลล่าและไฟก็ถูกเปิดขึ้นในทันที
นักฆ่าที่ซ่อนตัวอยู่บนชั้นสองถูกเผยตัว พวกเขาสวมชุดดำ ที่แม้แต่ศีรษะของพวกเขาก็ถูกคลุมไว้จนหมดชนิดที่มองแทบไม่เห็นตา จมูก และปากของพวกเขา
น่าฆ่าเหล่านั้นหรี่ตาลงทันทีที่ไฟเปิดขึ้น พยายามจับจ้องไปที่ฮาร์วีย์อีกครั้ง
แต่ทันใดนั้นพวกเขาตระหนักได้ว่าตะเกียบจากกล่องอาหารนั้นหายไปแล้ว
ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!
นักฆ่าสามคนที่อยู่ใกล้ฮาร์วีย์ที่สุดคว้าที่คอของตัวเอง ก่อนจะล้มลงกับพื้นอย่างนิ่งสนิท ใบหน้าของพวกเขาดูตื่นตกใจ
ฮาร์วีย์พุ่งไปที่ซากศพหนึ่งและใช้ร่างนั้นเป็นเกราะกำบังทันที
ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!
ลูกธนูอีกสามชุดถูกยิงออกไป แต่มันกลับไม่มีผลอะไร
ฮาร์วีย์หยิบหน้าไม้ตรงหน้าขึ้นมา แล้วยิงไปหลายทิศทาง
เสียงคำรามอู้อี้ดังตามมา และนักฆ่าอีกสามคนก็ตกลงมาจากระเบียงชั้นสองไปยังห้องโถงชั้นหนึ่งในทันที
ฮาร์วีย์เตะศพไปด้านข้างอย่างไม่ลวก ๆ ก่อนจะคว้ากระดาษทิชชู่บนโต๊ะขึ้นมาเช็ดเลือดออกจากมือ
แปะ แปะ แปะ!
เสียงปรบมือเบา ๆ ดังก้อง จากนั้นชายคนหนึ่งก็ลุกขึ้นจากโซฟาหรูและพูดด้วยความชื่นชมว่า “มืออาชีพที่สามารถบดเพชรด้วยมือเปล่านี่เก่งอย่างที่คิดเอาไว้เลย”
ฮาร์วีย์เดินลงมาข้างล่างด้วยรอยยิ้ม
“เดนเซลจากพาราเมาท์งั้นเหรอ? ผมรอคุณอยู่เชียว”
“จริงเหรอ?”
เดนเซลแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแบบดั้งเดิมและสวมรองเท้าผ้า เขาดูคล้ายนักปราชญ์เลยทีเดียว ราวกับว่าเขาเป็นปรมาจารย์แห่งยุคก็ว่าได้
เขาชะงักกับคำพูดของฮาร์วีย์ จากนั้นก็มองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เขาอยากจะรู้ว่าฮาร์วีย์มีใครหนุนหลังอยู่หรือไม่ หรือเพียงแค่พยายามจะทำตัวลึกลับไปวัน ๆ แต่เขาก็ไม่อาจบอกได้ว่าอะไรคือความจริง
ความชื่นชมของเดนเซลที่มีต่อฮาร์วีย์ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก
เพราะอย่างไรเสีย มันก็ไม่ง่ายเลยสำหรับคนวัยนี้ที่จะสงบสติอารมณ์ได้เหมือนฮาร์วีย์
ฮาร์วีย์เดินไปที่โต๊ะกาแฟที่ใกล้ที่สุดและรินน้ำใส่แก้ว ขณะที่เขาดื่ม เขาก็พูดออกมา
“แน่นอน ผมรอคุณอยู่”
“บอกคนของคุณให้ออกมาเถอะ ผมจะซ่อนใครไปเพื่ออะไรกัน?”
“คุณกำลังรอให้ผมทำอะไรงั้นเหรอ?”
เดนเซลกอดอกอย่างไม่ยี่หระ เขาส่งสัญญาณมือให้ผู้ใต้บังคับบัญชาตรวจสอบการซุ่มโจมตี
ไม่นานก็มีชายฉกรรจ์ราวแปดคนเดินออกมา พวกเขาส่ายศีรษะยืนยันว่าไม่มีการซุ่มโจมตีซ่อนเร้นอยู่
ในเวลาเดียวกัน บิ๊กฟลายที่ฮาร์วีย์เคยเจอมาก่อน ก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและอุทานว่า “ที่นี่ไม่มีปัญหาอะไร พี่ชาย!”
