ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 1782

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1782

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

แลรี่ไร้ความเมตตา เขาเหวี่ยงฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของเฟร็ดอย่างโหดเหี้ยม เขายังตบต่อไปอีกหลายสิบครั้ง การตบแต่ละครั้งเต็มไปด้วยพลัง ในแต่ละครั้งที่เฟร็ดโดนตบ เขาจะร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฮาร์วีย์มองทุกอย่างด้วยสายตาที่หรี่ลงโดยไม่พูดอะไร เขาอยากรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป

ขณะที่แลรี่พูดเขายังคงตบเฟร็ดอยู่เช่นเดิม “การที่มีคนมาสร้างปัญหาที่นี่มันไม่ใช่ปัญหาหรอก”

“ปัญหาก็คือนายมันไร้ประโยชน์เกินไป! นายไม่เพียงแต่ปล่อยให้ผู้คนมาทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ที่นี่เท่านั้น แต่นายยังปล่อยให้พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้านอกออกใหม่ที่นี่ได้ตามต้องการอีกด้วย! ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?!”

แลรี่ดูถูกคนอื่นอย่างเปิดเผยเช่นนี้เป็นปกติ

เจย์อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาเสียงดังว่า “นี่คุณ…”

ฮาร์วีย์ส่งสัญญาณมือให้เจย์เงียบ เขาอยากจะดูว่าแลรี่จะทำอะไรได้อีก

“แล้วฉันบอกนายไปกี่ครั้งแล้ว?! ว่าให้อยู่ให้ห่างจากผู้หญิงคนนี้ให้มากสุดเท่าที่จะทำได้!

“เธอเป็นแค่นังจิ้งจอกที่นอนกับคนไปทั่ว! เธอจะวางก้ามได้ก็ตอนที่เจอแต่พวกตาสีตาสาเท่านั้นแหละ แต่ถ้าเธอได้พบกับคนใหญ่คนโตเข้าเธอจะทำอะไรได้?

“นายไปขอให้เธอมาช่วยนายเนี่ยนะ? นายเสียสติไปแล้วเหรอ?”

แลรี่ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้เฟร็ดเป็นไปตามความคาดหวังของเขา

เฟร็ดเข้าใจในคำพูดของแลรี่เขารีบคร่ำครวญด้วยความยำเกรง

“คุณแชมเบอร์สวางใจได้เลย เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก!”

เฟร็ดจ้องไปที่เฟย์ซึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เขา

‘ผู้หญิงคนนี้มีแต่เล่ห์เหลี่ยม แถมยังดีแต่พูด เธอไม่มีอะไรดีสักอย่าง!’

‘การที่เธอพาผู้คุ้มกันมาขนาดนี้มันมีประโยชน์อะไร?’

‘ถ้าเธอคุกเข่าซะเอง! แล้วผู้คุ้มกันพวกนั้นจะทำอะไรได้อีก!’

แม้ว่าจะถูกแลรี่ดูแคลน แต่สีหน้าของเฟย์ก็ยังคงนิ่งเฉย

เธอไม่คิดที่จะปรามแลรี่

เธอได้เรียนรู้บทเรียนของเธอหลังจากพยายามชนกับคนที่มีอำนาจมากกว่ามาแล้ว และไม่รังเกียจเลยที่ปล่อยให้สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับแลรี่ แชมเบอร์สบ้าง

แลรี่ไม่สนใจเฟย์ และหันไปทางฮาร์วีย์ซึ่งเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากนั้นเขาก็มองไปที่เจย์และคนอื่น ๆ

แลรี่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการเหยียบย่ำฮาร์วีย์ให้ตาย

แต่เขาจำได้ว่าเฟย์คุกเข่าลงทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว และเจย์ก็กล้าที่จะเพิกเฉยต่อกฎของสตูดิโอถึงได้กล้ามาดำเนินการจับกุมคนของเขา

ทั้งหมดนี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าฮาร์วีย์มีภูมิหลังหรือความสามารถที่ค่อนข้างดี

เมื่อแลรี่เข้าใจสถานการณ์คร่าว ๆ แล้ว เขาก็จุดซิการ์แล้วสูบมัน

“พ่อหนุ่ม นายมาจากตระกูลไหนกันแน่? พ่อแม่ของนายรู้ไหมว่านายกำลังก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่ที่นี่”

ฮาร์วีย์ไม่สะทกสะท้าน “เลิกไร้สาระได้แล้ว คุณแชมเบอร์ส ตอนนี้จะมาพูดจาอ้อมค้อมอะไรก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว”

“ผมต้องการคำอธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับซีนเธียร์ ซิมเมอร์”

เฟร็ดและคนอื่น ๆ อยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ แต่แลรี่ปรามพวกเขาไว้อย่างรวดเร็ว

แลรี่มีคนเอาเก้าอี้มาให้ เขานั่งอยู่ข้างหน้าฮาร์วีย์ขณะที่สูบซิการ์ไปด้วย

“ขอถามหน่อยว่าจะให้อธิบายยังไง?”

ฮาร์วีย์ระบุเงื่อนไขของเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย

“ข้อแรก เฟร็ด มิลเลอร์และเซธ คีตันจะต้องคุกเข่าขอโทษซีนเธียร์จนกว่าเธอจะพอใจ”

“ข้อที่สอง คุณจะต้องจ่ายค่าทำขวัญสิบห้าล้านดอลลาร์”

“และข้อที่สาม ผมต้องการให้คุณหาสาเหตุที่แท้จริงของอุบัติเหตุผ้าม่านนั่น!”

ฮาร์วีย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ราวกับว่าเขากำลังพูดเรื่องปกติธรรมดาอย่างเรื่องสภาพอากาศอะไรทำนองนั้น

“ถ้าคุณทำได้ทั้งหมด ผมจะปล่อยคุณไป”

“และถ้าคุณทำไม่ได้ ผมจะทำให้คุณต้องจ่ายด้วยราคาที่สูงลิบ”

ซิการ์ของแลรี่ในมือสั่นเล็กน้อย เขาพ่นควันออกมาอีกครั้ง พ่นควันใส่หน้าฮาร์วีย์ เขายิ้มอย่างไม่แยแสที่จะตอบตรง ๆ

“พ่อหนุ่ม ฉันรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่แล้ว”

“แต่เรื่องมันเลวร้ายอย่างที่นายพูดจริง ๆ น่ะเหรอ?”