ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1784
ฮาร์วีย์เคาะโต๊ะด้วยมือขวา เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วพูดว่า “งั้น…
“คุณก็หมายความว่าคุณจะไม่ตกลงตามเงื่อนไขของผม?
“แล้วก็หมายความว่าคุณจะไม่ให้ความยุติธรรมแก่ผมด้วย?”
แลรี่ยิ้ม
“พ่อหนุ่ม ยุคนี้เงินมันก็ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ…
“นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่สามารถเห็นด้วยกับสิ่งที่นายเรียกว่าความยุติธรรมได้
“แน่นอน ถ้านายยังรู้สึกไม่พอใจนายจะจัดการทุกอย่างตามวิธีการของนายและจะให้บทเรียนฉันก็ได้
“ถ้านายทำอย่างนั้นได้ ฉันอาจจะร้องขอความยุติธรรมให้กับนายได้เลยด้วยซ้ำ ใครจะรู้”
ความดูถูกเหยียดหยามถูกเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของแลรี่ สำหรับเขาแล้ว การที่ฮาร์วีย์มีเส้นสายกับตำรวจนั้นถือว่าน่าประทับใจทีเดียว
แม้จะมีความสามารถนี้ แต่แลรี่รู้สึกว่าฮาร์วีย์ยังเด็กเกินกว่าที่จะมาขัดแข้งขัดขาเข้าได้
“เก่งจริง ๆ!
“น่าประทับใจ!”
ฮาร์วีย์พยักหน้าเล็ก ๆ
“นับตั้งแต่ผมมาเหยียบที่มอร์ดู นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนไม่ให้เกียรติผมแบบนี้
“ผมหวังว่าพรุ่งนี้คุณจะไม่มาคุกเข่าร้องขอความเมตตาต่อหน้าผม
“เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นมันคงน่าเบื่อตายเลย!
“ตอนนี้ ลาก่อน!”
ฮาร์วีย์เตะโต๊ะข้าง ๆ และเหยียบซิการ์ที่แลรี่ให้เขา ก่อนจะอุ้มซีนเธียร์ออกจากสตูดิโอไป
เจย์และผู้ตรวจการคนอื่น ๆ ก็พาคนที่ถูกจับไปด้วย โดยหันมามองแลรี่และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทิ้งท้าย
“เด็ก ๆ มักจะเลือกทางออกที่ผิดเสมอเพราะคิดว่าเขาเป็นคนใหญ่โต ทั้งที่พอมีแค่ความสามารถเล็ก ๆน้อย ๆ แค่นี้นะเหรอ?
“คนบางคนก็เป็นพวกไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเอง พวกเขาจะตายโดยไม่ทันได้รู้เหตุผลด้วยซ้ำ!”
แลรี่ไขว่ห้างขณะที่เขาเฝ้าดูฮาร์วีย์หายวับไป จากนั้นเขาก็หันหน้าไปเล็กน้อย
“ไป! โทรหากรมตำรวจมอร์ดูและบอกให้พวกเขาอธิบายทุกอย่างให้เราฟัง!
“พวกเขาคิดจริง ๆ หรือว่าพวกเขาจจะลอยตัวจากการบุกรุกเฮงเดียน เวิร์ล สตูดิโอไปได้?!”
เพราะฮาร์วีย์ไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเอง แลรี่จึงไม่รังเกียจที่จะฆ่าเจย์และผู้ตรวจการคนอื่น ๆ เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู
“จัดให้ตามที่ขอครับ!”
เฟร็ดตื่นเต้นมาก เขารู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเขาฟื้นคืนกลับมาแล้ว
เขาโทรหาหมายเลขหนึ่งอย่างรวดเร็ว
ทว่าหลังจากวางสายสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขากล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณแชมเบอร์ส … เรามีปัญหาเล็กน้อย”
“ทางเจ้าหน้าที่แจ้งว่าเป็นเรื่องปกติ เพราะพวกเขาไม่มีปัญหากับปฏิบัติการดังกล่าว”
“เช่นนั้นพวกเขาจะไม่ให้คำอธิบายใด ๆ แก่เรา”
“พวกเขายังบอกอีกด้วยว่า…”
เฟร็ดลังเล
“เขาว่ายังไง?”
แลรี่ขมวดคิ้ว ไม่คิดเลยว่าวันนี้คนในมอร์ดูจะดูแคลนเขาได้มากมายขนาดนี้
“พวกเขายังกล่าวด้วยว่าทุกตารางนิ้วของแผ่นดินนี้นั้นเท่าเทียมกัน และทุกคนต้องอยู่ภายใต้กฎหมาย”
“พวกเขาเสริมด้วยว่าคุณไม่ควรมาคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้…” เฟร็ดพูดอย่างลังเล
กึก!
แลรี่ขยี้ซิการ์ในมือ สีหน้าของเขามืดมนราวกับกลางคืน
สายตาของเขาหันไปจับจ้องเฟย์ที่เพิ่งลุกขึ้นยืน ขมวดคิ้วมาถึงริมฝีปากของเขา
“เจ้าหญิงก็อดดาร์ด ฉันยังไม่ได้ถามเธอเรื่องผู้ชายคนนั้นเลย”
เฟย์หัวเราะอย่างเย็นชาก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโสไม่แพ้กัน
“เขาเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน”
“จริง ๆ แล้วเขาก็เป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เท่านั้น!”
“แต่เขาจะเป็นคนที่คุณไม่สามารถต้านทานได้!”
“แลรี่ ฉันจะเตือนคุณไว้เพราะคุณถือเป็นพลเมืองของฮ่องกง ถ้าคุณหยุดรถเขาไว้ตอนนี้และไปขอร้องต่อหน้าเขา คุณก็ยังพอมีโอกาสรอด”
“ไม่อย่างนั้น ฉันเกรงว่าพรุ่งนี้คุณจะไม่มีโอกาสทำแบบนั้นด้วยซ้ำ”
หลังจากนั้นเฟย์ก็จากไป
แลรี่เฝ้ามองเฟย์ที่หายไปด้วยรอยยิ้มที่น่าสมเพช จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างไร้ยางอาย
