ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1827
สีหน้าของเอลีซาดูหวาดกลัวมากหลังจากได้ยินคำพูดของเบนจามิน
เธอรู้ดีว่าถ้าเบนจามินพูดอย่างนั้น อนาคตและความมั่งคั่งของเธอก็ถึงคราวย่อยยับ
ตระกูลฌองจะไม่ออกมาปกป้องและพูดแทนเธอ
ยิ่งไปกว่านั้นเธอพ่อไม่ได้เป็นสมาชิกสายหลักของตระกูลฌอง เธอไม่ใช่ทายาทโดยตรง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เอลีซาก็รู้สึกวิงเวียน เธอจ้องมองแลรี่โดยไม่รู้ตัว อย่างนึกอยากจะบีบคอเขาให้ตายในทันที
เขาเป็นคนลากเธอเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้! มิฉะนั้นสิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับเธอได้อย่างไร?
เฟร็ดปิดบังใบหน้า สีหน้าของเขาแย่มาก แม้แต่เอลีซายังถูกข่มเหง แล้วผู้กำกับภาพยนตร์ตัวเล็ก ๆ อย่างเขาจะเอาตัวรอดไปได้อย่างไร?
มีเพียงแลรี่เท่านั้นที่ยังคงสงบได้ดีในระดับหนึ่ง
แต่เขาก็รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะทำให้เขากลับอีเลียสมีปัญหาอย่างแน่นอน
เขาอาจจะต้องให้คำอธิบายแก่ตระกูลฌองแห่งมอร์ดู
อีเลียสจะพบว่าเขามันกระจอกและคงจะไล่ตะเพิดเขาไป
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ แลรี่ก็ทำได้เพียงข่มใจตัวเองและพูดว่า “นายท่านลินช์!
“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นความผิดของเรา โปรดยกโทษให้กับความขาดเขลาของเราและยกโทษให้เราที่ล่วงเกินนายน้อยยอร์กไปด้วย!
“เฟร็ดสมควรเจอเรื่องแบบนี้แล้ว! เฮงเดียน เวิร์ล สตูดิโอเองได้รับไงสิ่งที่พวกเขาสมควรได้รับ!
“สำหรับป้ายสัญลักษณ์ของเจ้าชายพาเทล ผมเป็นคนบังเอิญทำมันพังเอง!”
สีหน้าของแลรี่ดูน่าเกลียดมากเมื่อเขาพูดคำเหล่านี้
เพื่อไม่ให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปกว่านี้ เขาต้องยอมรับผิดในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
“เรายินดีจะชดเชยให้คุณซิมเมอร์เป็นจำนวนเงินสิบห้าล้านดอลลาร์!”
“ผู้กำกับมิลเลอร์จะคุกเข่าอยู่ที่หน้าประตูแผนกผู้ป่วยของคุณซิมเมอร์เป็นเวลาสามวันสามคืน!
“ผมจะให้คุณซิมเมอร์รับบทนักแสดงนำหญิงในภาพยนตร์เรื่องใหม่หลาย ๆ เรื่องในปีหน้าด้วย!
“ผมหวังว่านายท่านลินช์และนายน้อยยอร์กจะแสดงความเมตตาต่อเราเพราะเห็นแก่เจ้าชายพาเทล เรามาถอยกันคนละก้าวแล้วลืมความบาดหมางระหว่างเราไปดีไหม?”
แลรี่รู้ว่าเมื่อใดควรรุก เมื่อใดควรถอย เมื่อใดควรแข็งกร้าว และเมื่อใดควรอ่อนน้อม
เหล่าดาราสาวจ้องมองแลรี่ด้วยความประหลาดใจ
พวกเธอไม่คาดคิดเลยว่าคุณแชมเบอร์สผู้มีชื่อเสียงจะยอมถอยให้อีกฝ่าย
หลังจากนั้นในทันทีพวกเขาจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยสายตาไม่พอใจนัก
ในเมื่อคุณแชมเบอร์สยอมแพ้แล้ว ทำไมไอ้บ้านนอกคนนี้ยังนิ่งเฉยอยู่ได้?
หรือเขายังอยากที่จะทำตัวเย่อหยิ่งและทำให้ทุกคนอับอายอยู่?
ในความคิดของพวกเธอ ฮาร์วีย์ดีแต่ทำตัวเย่อหยิ่งและจองของเพราะเขาได้รับการสนับสนุนจากเบนจามิน
หากไม่มีเบนจามิน เขาก็เป็นแค่ไอ้บ้านนอกที่ไม่มีอะไรดีเลยสักนิด
เขาอาจจะคุกเข่าให้ให้อีกฝ่ายไปแล้วก็ได้!
เด็กสารเลวคนนี้หน้าด้านที่สุด เขาใช้อำนาจของคนอื่นมาทำให้ตัวเองเชิดหน้าชูคออยู่ได้
“คุณแชมเบอร์สใช่ไหม? ฉันขอโทษนายด้วย แต่ฉันจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ กับเรื่องในคืนนี้”
“และไม่มีการถอยให้ใครแม้แต่ก้าวเดียว!”
เบนจามินมีสีหน้าเฉยเมย จากนั้นเขาพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าฉันเป็นฝ่ายถูกคุณยั่วยุ ฉันคงจะยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเพราะเห็นแก่อีเลียส
“แต่นายกลับไปยั่วยุน้องยอร์ก!
“ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกต่อไปแล้ว!
“ในวันพรุ่งนี้ เอลีซาต้องออกไปจากที่นี่!”
เปลือกตาของแชมเบอร์สกระตุกอย่างรุนแรง “นายท่านลินช์ เจ้าชายพาเทลคงไม่ชอบใจกับเรื่องนี้แน่”
ใบหน้าของเอลีซาดูน่าเกลียด เธอกรีดร้องอย่างไม่มีอะไรจะเสีย “ฉันจะกลับมาเอาคืนแน่! อย่าเผลอก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาจะเลวร้ายน่าดู!”
“เบนจามิน คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าการที่คุณมาทำร้ายพวกเราแบบนี้จะมีผลอะไรตามมาหาคุณบ้าง?”
