ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1860
หัวหน้าลีโอนาร์ด เบรย์มีท่าทางที่ชอบธรรมในขณะนี้
ด้วยสถานะของเขาในมอร์ดู ทุกคนล้วนต้องแสดงความเคารพเขา
ต่อให้เป็นเรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเขาเปรียบดั่งกฎหมาย แต่หากเป็นคนทั่วไป คำพูดของเขาจะสามารถถือเป็นคำพูดที่เด็ดขาดได้โดยไม่มีปัญหา
ส่วนสาเหตุที่เขาออกมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ในวันนี้ เขาไม่มีเจตนาที่จะอธิบาย
อย่างไรก็ไม่มีใครรู้ว่าจัสติน วอล์คเกอร์จ่ายเงินให้เขา 156.7 ล้านดอลลาร์เพียงเพื่อเชิญเขามาในคืนนี้
ในเมื่อเขารับเงินนั้นแล้ว เขาก็จะต้องช่วยจัสตินแก้ปัญหานี้อยู่แล้ว จากมุมมองของเขา จัสตินไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
จัสตินมีท่าทางพอใจในขณะนี้ ท้ายที่สุดเขาก็เป็นบุคคลสำคัญ เขาพูดเบา ๆ ว่า “ขอบคุณที่ดูแลเรื่องนี้ให้ผม หัวหน้าลีโอนาร์ด
“การที่มีคุณอยู่ในมอร์ดูถือเป็นพรแก่ผู้คนและรัฐบาลจริง ๆ!”
หัวหน้าลีโอนาร์ดรู้สึกอิ่มเอมใจหลังจากที่ได้ยินคำชมของจัสติน
ฮาร์วีย์ ยอร์กมองสองคนที่เริ่มยอกันเอง สีหน้าขี้เล่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“รองหัวหน้าสาขาวอล์คเกอร์”
ฮาร์วีย์จงใจเน้นคำว่า “รอง” จนกระทั่งดวงตาของจัสตินสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“ท่าทีของคุณในวันนี้ดูกระตือรือร้นมากเมื่อเทียบกับครั้งที่แล้วที่คุณเชิญผมไปทานมื้อเย็น
“แต่คุณมีความจริงใจน้อยมากและยังบ้าระห่ำเช่นเคย!
“ดังนั้น เชิญแองเจลิน่าเปื่อยเป็นผักตามสบายเลย
“ส่วนของของไคท์ จะไม่มีใครสามารถเอาไปได้!
“จะไม่มีใครตัดสินเรื่องการแต่งงานของเธอด้วย!
“ไว้พบกันใหม่”
จากนั้นฮาร์วีย์ก็ลุกขึ้นและกำลังจะออกจากสถานที่หลังจากที่พูดจบ
“ช่างหยิ่งผยอง!”
หัวหน้าลีโอนาร์ดยืนขึ้นอย่างกะทันหัน “ฉันจะให้เบรนแนนกลับมาเดี๋ยวนี้เลย
“พรุ่งนี้คุณได้ตายข้างถนนแน่!”
นี่คือไพ่ตายของเขา เขาไม่เชื่อว่าฮาร์วีย์จะไม่กลัวความตาย
อย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
“ไอ้สารเลว!”
เมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์หยิ่งผยองขนาดนี้ ร่างกายของหัวหน้าลีโอนาร์ดก็ขยับ เขาก้าวไปข้างหน้าและขว้างแส้ในมือลอยออกไปด้วยเสียงกร้าว
เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการสอนบทเรียนที่ยากจะลืมเลือนให้กับฮาร์วีย์
เพี้ยะ!
ฮาร์วีย์ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง แต่เขาสามารถตบหัวหน้าลีโอนาร์ดด้วยหลังมืออย่างแรง
มีเสียงดังขึ้น และหัวหน้าลีโอนาร์ดก็ลอยไปกระแทกกับเปียโนกลางห้องโถงทันที
เกิดการโกลาหลครั้งใหญ่ หัวหน้าลีโอนาร์ดยืนขึ้นด้วยความยากลำบากด้วยรอยฝ่ามือสีแดงบนใบหน้าที่ปกติจะซีดของเขา!
อย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์เพียงแต่เดินออกไปอย่างใจเย็นขณะที่ไขว้มือไว้ข้างหลัง
รอยยิ้มบนใบหน้าของจัสตินค่อย ๆ จางหาย เขามองตามฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
มือที่ตอนแรกถือส้อมกับมีดตอนนี้ออกแรงบีบจนพวกมันบิดเบี้ยวไปหมดโดยที่เขาไม่ทันได้รู้ตัว
หลังจากนั้นไม่นาน หัวหน้าลีโอนาร์ดก็เดินมาด้วยความยากลำบากและนั่งลงข้าง ๆ จัสติน
อย่างไรก็ตาม เขาสงบลงแล้วและไม่ได้มีความเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป
หางตาของจัสตินกระตุก จากนั้นเขาก็พูดว่า “หัวหน้า เมื่อกี้มันอะไรกัน…”
สีหน้าของหัวหน้าลีโอนาร์ดเปลี่ยนไปอีกครั้ง หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ถอนหายใจและพูดว่า “ฉันต้องหลีกทางให้หนุ่มนั่น…
“ไอ้สารเลวนั่น ฉันมองไม่ออกเลยว่าเขาจะเคลื่อนไหวยังไง
“แต่ทักษะของเขาสามารถเทียบได้กับราเชล ฮาร์ดี ศิษย์คนแรกของสาขาหลงเหมิน ได้อย่างไม่ต้องสงสัย
“ต่อให้ฉันทุ่มสุดตัว ผลลัพธ์ก็จะแค่ 50-50
“ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะหยิ่งผยองขนาดนี้!”
“ฮะ…”
จัสตินและคนอื่น ๆ ต่างอ้าปากค้าง มีเพียงไม่กี่คนที่จะได้รับคำชมจากหัวหน้าลีโอนาร์ด
และตอนนี้ฮาร์วีย์คือหนึ่งในนั้น!
