ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1881
เพล้ง!
ไม่นานเสียงแตกของขวดไวน์ครั้งสุดท้ายก็ดังขึ้น ในตอนนั้นทุกคนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน
พวกเขาเห็นฮาร์วีย์หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดนิ้วของตัวเอง
คนของลูคนอนอยู่บนพื้น
บางคนดูยับเยินและฟกช้ำ
บางคนชักเกร็งไปทั้งตัว
และเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครลุกขึ้นยืนได้ไหวอีก
“อ๊าก อ๊ากกก…” เดมีและคนที่เหลือได้ยินเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดของพวกเขาอย่างชัดเจน เพราะเขาอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เพราะเขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้
โรนัลด์และผู้บริหารระดับสูงซ่อนตัวอยู่ด้านหลังสุด หางตาของพวกเขากระตุก ใบหน้าของพวกเขาก็ดูเหลือเชื่อ
ในความคิดของพวกเขา คนที่น่าจะสะบักสะบอม ฟกช้ำและนอนอยู่บนพื้นในเวลานี้ควรเป็นฮาร์วีย์ ไม่ใช่ลูกน้องของลูค
ไคท์ถอนหายใจโล่งอก แม้ว่าเธอจะรู้ว่าฮาร์วีย์แข็งแกร่ง แต่เธอก็ยังอดกังวลไม่ได้
ใบหน้าของลูคซีดและมืดหม่น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสีไปเรื่อย ๆ คล้ายกับโชว์เปลี่ยนหน้ากาก มันน่าเกลียดสุดจะพรรณนา
หลังจากที่ฮาร์วีย์ทำความสะอาดนิ้วของตัวเองเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปใกล้ลูค
ลูคถอยหลังไปหนึ่งก้าว สีหน้าของเขาดูแย่มาก เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า “ยอร์ก แกต้องการอะไร”
“มาทำร้ายคนของฉันในถิ่นของฉัน?”
“อยากตายนักหรือไง?”
ฮาร์วีย์ยิ้ม เขาตบหน้าลูคและพูดอย่างเฉยเมย “ตั้งแต่ฉันกล้าทำร้ายคนของคุณนายในถิ่นของนาย นายก็น่าจะรู้แล้วว่าฉันไม่กลัวนาย เรื่องง่าย ๆ แค่นี้นายไม่เข้าใจหรอ?”
“ฉันจะบอกนายตรง ๆ แค่ผู้คุ้มกันไม่กี่คนของนายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
“ถ้าอยากจะเล่นงานฉันจริง ๆ เกรงว่านายต้องมีคนมากกว่านี้”
“โดยปกติแล้วฉันจะให้เวลานายทำแบบนั้น”
“แต่วันนี้พิเศษหน่อย”
“ฉันหวังว่าจะเห็นนายคุกเข่าที่ทางเข้าของวอล์คเกอร์ คอร์ปอเรชั่น พร้อมหนังสือมอบอำนาจในมอร์ดูในมือตอนบ่ายสองโมง”
“นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม?”
ดวงตาของลูคกระตุก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
เขาอยากจะโกรธ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มแกน ๆ ของฮาร์วีย์ เขาก็ได้แต่ระงับความโกรธเอาไว้
คนที่กล้าทำเรื่องพวกนี้ในสถานะการณ์แบบนี้ คงมั่นใจในตัวเองไม่น้อย…
หรืออาจจะเป็นคนบ้าไม่ก็โง่เง่า
ถึงอย่างนั้นฮาร์วีย์ไม่ได้ดูบ้าหรือโง่เง่าเลยสักนิด ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว
แม้ว่าลูคอยากแต่จะสับฮาร์วีย์เป็นชิ้น ๆ…
เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม อย่างน้อยก็ไม่ใช่ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าฮาร์วีย์มีไพ่ตายอะไรอยู่ในมือหรือเปล่า
“จำไว้นะ ถ้านายมาไม่ทัน ก็หาซื้อโลงศพให้ตัวเองรอได้เลย”
จากนั้นฮาร์วีย์ก็หันกลับมา เขาจับมือของไคท์พร้อมที่จะจากไป
ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของฝูงชน จู่ ๆ ก็มีใครบางคนกระโดดออกมา
ความโกรธถูกเขียนขึ้นทั่วใบหน้าที่สวยงามของเดมี “แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น! จะไม่มีใครออกไปไหนได้!
“ไคท์ ฮาร์วีย์! อย่าคิดว่าเรื่องนี้มันจบลงแล้วนะ!
“เพียงเพราะตัวแทนลูคไม่โกรธพวกแก ก็ไม่ได้หมายความว่าเราเราจะคิดเหมือนเขา!
“แกกล้าตบผู้แทนลูคต่อหน้าฉัน! แกมันรนหาที่!
“ฉันจะขอเตือนแกไว้เลยนะ ถ้าแกไม่คุกเข่าขอโทษตัวแทนลูคเดี๋ยวนี้ ฉันจะแจ้งตำรวจ!”
เมื่อพูดจบ เดมีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขสามตัว เธอดูหยิ่งผยองอย่างหาที่เปรียบมิได้
ในตอนที่เธอขยับ เธอก็เข้าขวางทางของไคท์และฮาร์วีย์ทันที
