ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1996
ฮาร์วีย์ ยอร์กถึงกับพูดไม่ออก ใครต้องการการดูแลพิเศษที่แม้แต่พี่ชายตัวยงบนลีดเดอร์บอร์ดก็ไม่ได้รับจากเธอกันล่ะ?
ดูเหมือนว่ามิวะ ฟุจิฮาระจะรู้สึกได้ถึงความเคอะเขินของฮาร์วีย์ เธอยังคงโยกย้ายร่างกายของเธอต่อไปพร้อมกับหัวเราะอย่างเอียงอาย
“โถ่ คุณยอร์ก คุณก็น่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรนี่นา ในขณะที่ผู้ชายกำลังเสพสุข ผู้หญิงมักเป็นฝ่ายที่ต้องยอมรับความทุกข์ระทมเอาไว้เอง
“คุณกลัวงั้นเหรอ? หรืออาจเพราะ…
“คุณไม่มีน้ำยา?!” มิวะพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยุ
เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าบางครั้งการยั่วยุอาจได้ผลดีกว่าการล่อลวง
ผู้ชายบางคนมักอดไม่ได้ที่จะสอนบทเรียนให้สาว ๆ หลังจากถูกยั่วยุเพื่อแสดงให้เห็นว่าใครที่อยู่เหนือกว่า!
ฮาร์วีย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วขมวดคิ้ว
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า? ผมเป็นผู้คุ้มกันของอีวอนน์ ซาเวียร์
“ผมมาที่นี่ตามหน้าที่ของผม ก็แค่นั้น”
มิวะหัวเราะเบา ๆ
“ผู้คุ้มกัน? ฉันไม่คิดว่างานของคุณจะมีความจำเป็นกับเธออีกต่อไปแล้ว
“ก่อนที่ฉันจะไปอาบน้ำ ฉันเห็นแกรี่ ดันเคนมาเคาะประตู
“ยามดึกดื่นที่ยากจะหลับได้ลง ชายและหญิงย่อมเกิดความหลงใหลในกันและกันเป็นธรรมดา คุณคงไม่คิดจะไปรบกวนพวกเขาตอนนี้หรอกใช่ไหม?”
สีหน้าของฮาร์วีย์เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น
เขารู้ว่าอีวอนน์เกลียดแกรี่มากแค่ไหน หากแกรี่ได้ย่างกรายเข้าไปในห้องของเธอ ย่อมต้องมีอะไรผิดพลาด…
สีหน้าของฮาร์วีย์เปลี่ยนไปเล็กน้อยในทันที เขาทิ้งมิวะและรีบวิ่งออกจากห้องไป
เขาได้ยินเสียงกรีดร้องเบา ๆ จากห้องของอีวอนน์ ในขณะนั้นฮาร์วีย์ก็เตะประตูให้เปิดออกอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก
หลังจากรีบเข้าไปในห้อง อีวอนน์ซึ่งสวมชุดนอนกำลังเอนกายอยู่บนโต๊ะกาแฟ เธอดูคล้ายจะเจ็บปวดในขณะที่เธอจับเท้าที่ดูอ่อนโยนของเธอ
ฮาร์วีย์มองไปรอบ ๆ ห้องหลังจากเข้ามาข้างใน แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น
ก่อนหน้านี้มิวะบอกว่าแกรี่มาเคาะประตูห้องของอีวอนน์ไม่ใช่หรอ? แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครอยู่
บางทีเขาอาจจะออกไปแล้วหรือเปล่านะ?
ความคิดหลายชุดแล่นอยู่ในหัวของฮาร์วีย์ แต่หลังจากนั้นไม่นานความคิดเหล่านั้นก็มลายหายไป
ฮาร์วีย์รู้จักอีวอนน์ดี เขารู้ว่าเธอจะไม่ปล่อยให้แกรี่เข้าไปในห้องแบบนั้นง่ายๆแบบนั้น
อีวอนน์น่าจะไม่เป็นอะไร เว้นแต่แกรี่จะไม่ยอมยั้งตัวเอง
ฮาร์วีย์เดินไปหาอีวอนน์ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
“หลังอาบน้ำเสร็จ ฉันไม่ได้สวมรองเท้าแตะเอาไว้ แล้วก็บังเอิญเตะโต๊ะกาแฟเข้า”
อีวอนน์กลั้นน้ำตาไว้ขณะที่เธออธิบายอย่างเงียบ ๆ
“คุณเตะโต๊ะกาแฟเหรอ?”
ฮาร์วีย์ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนในวัยนี้จะทำอะไรแบบนี้ได้
“ต้องไปหาหมอไหม?”
อีวอนน์ส่ายหน้า
“ไม่ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย นวดสักพักก็คงหายแล้ว”
“ให้ผมดูหน่อย อย่าประมาทอุบัติเหตุเล็ก ๆ แบบนี้ ถ้าเกิดคุณทำให้นิ้วเท้าบาดเจ็บเพราะอุบัติเหตุเล็ก ๆแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่”
อีวอนน์ส่งเสียงร้องอู้อี้เมื่อเธอนั่งบนโซฟา จากนั้นก็วางเท้าของเธอไว้ข้างหน้าฮาร์วีย์
หลังจากตรวจดูเท้าของอีวอนน์อย่างระมัดระวังแล้ว ฮาร์วีย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากยืนยันได้ว่าไม่มีอะไรแตกหัก
เมื่อฮาร์วีย์ปล่อยมือ เขาก็ตัวแข็งทื่อ
ทั้งสองอยู่ในลักษณะที่ล่อแหลมเป็นอย่างมาก อีวอนน์ไม่ได้สวมกางเกงซับในหลังอาบน้ำเช่นกัน ซึ่งนั่นเผยให้เห็นกางเกงชั้นในสีขาวของเธอ…
ฮาร์วีย์มองไปทางอื่นอย่างรวดเร็วในขณะที่ปล่อยเท้าของอีวอนน์ เขารู้สึกอับอายอย่างที่สุด
อีวอนน์ดึงสติกลับมาได้และหดเท้ากลับไป
“ซีอีโอยอร์กหากมีคนเข้าใจเราผิดหลังจากที่คุณเข้ามาในห้องของฉันตอนดึกแบบนี้คงไม่ดีแน่” อีวอนน์พูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
