ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 210
ยี่สิบห้าล้านดอลลาร์!
สีหน้าของแมนดี้เปลี่ยนไป แม้ว่าทรัพย์สินของตระกูลซิมเมอร์จะมีมูลค่ามากกว่าสามล้านดอลลาร์ แต่หากพวกเขามีเงินทุนหมุนเวียนมากขนาดนั้นพวกเขาก็ไม่ต้องการการลงทุนจาก ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ยิ่งไปกว่านั้น ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ โอนเงินงวดแระเพียง 7.6 ล้านดอลลาร์ โควีย์จะมาเรียกร้องเงินยี่สิบห้าล้านดอลลาร์ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ซึ่งเหมือนการปล้นเลยจริง ๆ เขาไม่ต้องการแม้แต่จะเจรจา
“ถ้าตระกูลซิมเมอร์มีเงินให้คุณมากขนาดนั้นเราก็คงไม่ต้องหาเงินลงทุนจากภายนอก มิสเตอร์แชดคุณต้องการอะไร? บอกเราตรง ๆ เราไม่เคยทำให้คุณขุ่นเคืองแล้วทำไมคุณถึงจงใจพุ่งเป้ามาที่เรา” แมนดี้บังคับตัวเองให้พูดอย่างใจเย็น
“แล้วไง? ผมมาตามนัดเพราะผมจริงจังกับคุณ เข้าใจไหม? ทำไมผมต้องให้เหตุผลหรือข้ออ้าง? ตระกูลซิมเมอร์คือใคร? คุณต้องการให้ผมอธิบายอีกงั้นเหรอ” โควีย์ขมวดคิ้วและมองไปที่แมนดี้อย่างไม่พอใจ
แมนดี้หายใจเข้าลึก ๆ และบังคับตัวเองให้ตัวเองสงบสติอารมณ์แล้วพูดต่อ “มิสเตอร์แชด ฉันมาที่นี่ด้วยความตั้งใจจริงดังนั้นฉันหวังว่าคุณจะทำเช่นเดียวกัน”
“ก็ดี ผมชอบคนตรงไปตรงมา” โควีย์พยักหน้าช้า ๆ “เมื่อคุณบอกว่าคุณจริงใจ งั้นก็แสดงความจริงใจของคุณให้ผมดูสิ มีห้องสวย ๆ อยู่หลังห้องนี้และผมได้เตรียมอ่างน้ำไว้ให้คุณแล้ว ผมคิดว่าคุณน่าจะชอบมัน”
ใบหน้าของแมนดี้ซีดลงทันที เธอไม่คาดคิดว่าโควีย์จะไร้ยางอายและกล้าที่จะร้องขอเรื่องที่ไร้สาระแบบนี้ เธอไม่ยอม!
ทันใดนั้นฮาร์วีย์ก็ก้าวไปข้างหน้า เขายืนอยู่ตรงหน้าแมนดี้อย่างปกป้องและพูดว่า “โควีย์ คุณพุ่งเป้ามาที่ซิมเมอร์โดยไม่มีจุดประสงค์อื่น เป็นไปไม่ได้แน่นอน ต้องมีคนบงการใช่ไหม? ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณซึ่งเป็นอันธพาลเจ้าถิ่นในนิอัมมี่ที่จะถูกคนอื่นสั่งการ”
“นายเป็นใคร? นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดต่อหน้าฉัน” โควีย์ไม่ได้มองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยซ้ำ “ฉันจะพูดแค่ตอนนี้ ถ้านายอยากช่วยแก้ปัญหานี้ของเมียนาย นายต้องทำตามที่ฉันบอก คนไร้ประโยชน์อย่างนายกล้าดียังไงมาพูดแย้งฉัน”
ทันทีที่โควีย์พูดจบนักเลงสองสามคนข้างหลังเขาก็ก้าวไปข้างหน้า บางคนถือท่อนเหล็กราวกับบอกฮาร์วีย์ว่าเขาจะต้องกลายเป็นพิการถ้าเขากล้าพูดอีก
แมนดี้ไม่เคยคิดเลยว่าโควีย์จะไม่มีเหตุผลและวางแผนที่จะทำร้ายพวกเขาเมื่อพวกเขาไม่เห็นด้วยกับเขา เธอหลบอยู่ข้างหลังฮาร์วีย์
“ฮ่า ๆ ๆ นางฟ้าของฉัน ทำไมคุณถึงซ่อนตัวอยู่หลังคนโง่เง่านั้น? เขาสามารถปกป้องคุณได้งั้นหรือ? ทำไมคุณไม่มาหาฉันล่ะ ไม่มีใครกล้าทำไม่ดีกับคุณไม่ดีหรือแตะต้องคุณ ยังไงซะผู้หญิงก็ต้องเลือกผู้ชายที่แข็งแรงกว่าใช่ไหม?” โควีย์ถามกลับ
แมนดี้จับเสื้อของฮาร์วีย์ไว้แน่น เธอรู้สึกเสียใจที่เข้ามาที่นี่ เธอรู้สึกไม่ดีมาตั้งแต่แรก แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันไม่มีเหตุผลที่จะพูดอะไรในตอนนี้ คนที่นี่เป็นลูกน้องของโควีย์ทั้งหมดและนี่คือย่านชานเมือง ไม่มีใครได้ยินพวกเราหรือมาช่วยพวกเราได้ มันสายเกินไปที่จะหนีไปในตอนนี้
“โควีย์ ถ้าคุณปล่อยเราไปฉันจะให้เงินคุณมากเท่าที่คุณต้องการ!” แมนดี้พูดอย่างรวดเร็วดูหมดหวัง
“เงินเหรอ? คุณคิดว่าผมขาดแคลนเงินงั้นหรือ?” โควีย์หัวเราะเสียงดัง “คุณถูกกำหนดให้เป็นของผมตั้งแต่คุณเดินเข้ามาที่นี่ด้วยความเต็มใจไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ก็ตาม คุณต้องยอมรับชะตากรรมของคุณเท่านั้น ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะไม่ขัดขืน แค่สนุกดีกว่าไม่คิดแบบนี้เหรอ?”
“พี่สะใภ้ทำตามที่พี่ใหญ่พูดจะดีกว่า!”
“จากนี้ไปคุณสามารถมีทุกอย่างในสิ่งที่คุณต้องการ! ไม่ดีอย่างนั้นเหรอ?”
“พี่ใหญ่เป็นลูกผู้ชายจริง ๆ เขาแตกต่างจากแมงดาที่คุณรู้จัก!”
“เฮ้ นายต้องให้เกียรติพี่สะใภ้มากกว่านี้” โควีย์ยิ้มและจ้องไปที่แมนดี้ “พูดถึงเรื่องนี้ ผมรู้สึกเสียใจกับคุณจริง ๆ คุณใช้ชีวิตเหมือนแม่ม่ายแม้จะแต่งงานมาสามปีแล้วก็ตาม”
โควีย์หัวเราะเยาะอีกครั้งหลังจากพูดคำเหล่านี้
ดวงตาของฮาร์วีย์เต็มไปด้วยแววอาฆาต เขาเดินไปหาโควีย์ที่นั่งเก้าอี้ตรงข้ามเขาแล้วยกขาขึ้นบนโต๊ะ
หนึ่งในพวกอันธพาลรีบพุ่งไปข้างหน้าทันทีและตะโกนว่า “แกเป็นแค่ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ แกไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะนั่งลงต่อหน้าพี่ใหญ่ ออกไป!”
เขาพร้อมจะเข้าทำร้ายฮาร์วีย์ทันทีที่พูดจบ
