ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2142
“หลีกทาง! รถอาจระเบิดอีกรอบ!”
“อยู่ห่างจากรถเอาไว้! อย่าเข้ามาใกล้!”
ฮาร์วีย์ใช้เวลาเพียงสิบวินาทีในการโผล่ออกมาจากฝูงชน เขายืนอยู่ต่อหน้าทุกคนในขณะที่เขาตะโกนเตือนหลายต่อหลายครั้ง
“ใครก็ได้ขอยืมถุงมือหน่อย!”
คนในฝูงชนขว้างถุงมือยางลงลงมาที่พื้น ฮาร์วีย์รีบคว้าพวกมันไว้อย่างรวดเร็ว เขาจับมันด้วยมือทั้งสองข้างแล้วพุ่งไปที่รถแลมโบกินี่ที่กำลังระเบิดในทันที
ฝูงชนมองดูเขาและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เมื่อเทียบกับแดเนียลที่เพิ่งจะโอ้อวดตัวเอง พวกเขาสามารถบอกได้ว่าฮาร์วีย์กำลังพยายามช่วยชีวิตคุณหนูทอมป์สันจริง ๆ แม้ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด เขาก็ไม่ตื่นตระหนกและมีสติอยู่เสมอ
“เขาไม่กลัวการต้องเผชิญหน้ากับอันตรายเลยสักนิด เรียกได้ว่าเป็นมืออาชีพอย่างแท้จริง นี่สิผู้เชี่ยวชาญตัวจริง!
“ระวังตัวด้วยนะ คุณผู้เชี่ยวชาญ!
“เลิกชมเขาสักที! หาวิธีขยับรถของพวกคุณได้แล้ว! หน่วยดับเพลิงกำลังจะมาถึงแล้ว!”
“…”
ฮาร์วีย์เมินเฉยต่อฝูงชนโดยสิ้นเชิง ไม่สนใจว่าคนอื่น ๆ จะพูดอะไร เขาเคลื่อนที่เร็วมากและไปถึงด้านข้างของแลมโบกินีที่ลุกเป็นไฟในทันที
เมื่อเขาเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของผู้หญิงที่ติดอยู่ภายในรถ เขาก็ทำหน้าบูดเพื่อให้เธอเงียบและสงบสติอารมณ์ ในวินาทีต่อมา เขาคว้าประตูรถด้วยมือซ้ายและงัดมันขึ้นอย่างแรง
กรี๊ดดด!
มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น แท่งโลหะที่ยึดรถไว้ไม่ให้ตกลงไปในแม่น้ำเกือบจะหักพร้อม ๆ กับที่ฮาร์วีย์เปิดประตูรถออกได้สำเร็จ
รถแลมโบกินีไหลลงไปเรื่อย ๆ กำลังจะร่วงลงไปด้านล่าง
ดวงตาของฮาร์วีย์กระตุกอย่างรุนแรง เขากระโจนออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
แกร๊ก!
ตู้ม!
ขณะที่ฮาร์วีย์กระโดดลงมาจากสะพาน รถก็ตกลงไปในแม่น้ำด้านล่างและก็เกิดระเบิดเสียงดังโครมครามขึ้น
เมื่อทุกคนเห็นแสงสีแดงบนผิวน้ำ พวกเขาก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ
ปาฏิหาริย์ไม่ได้เกิดขึ้น แม้ว่าฮาร์วีย์จะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยชีวิตคุณหนูทอมป์สันก็ตาม แต่เขาก็ยังช้าไปอยู่ดี
พ่อบ้านทอมป์สันและผู้คุ้มกันทั้งสองเดินโซเซไปข้างหน้า ความสิ้นหวังเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของพวกเขา พวกเขาล้มลงไปก่อนกับพื้น จิตใจของพวกเขาว่างเปล่าจากความตกใจ
“ผมบอกคุณแล้ว! ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม?
“เราไม่มีทางช่วยเธอได้!
“ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญ! ผมจะตัดสินอะไรผิดพลาดได้ไง!”
แดเนียลซึ่งนอนอยู่บนพื้นอย่างน่าสมเพชหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ปฏิกิริยาของเขาดึงความสนใจของผู้คนรอบข้างที่หันมามองเขาอย่างว่างเปล่า พวกเขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร
ดูเหมือนว่าการการตัดสินใจของแดเนียลจะถูกต้อง หากเขาพุ่งไปข้างหน้าเพื่อช่วยชีวิตคุณหนูทอมป์สัน เขาก็คงไม่รอดเหมือนกัน เขาจะต้องพบกับจุดจบที่น่าเศร้าเช่นเดียวกับฮาร์วีย์…
“เอาล่ะ พวกคุณเลิกคุกเข่าแล้วมาพยุงผมขึ้นไปได้รึยัง…?”
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอันแผ่วเบาดังขึ้น
เมื่อควันจากเปลวไฟมอดลง ในที่สุด พ่อบ้านทอมป์สันก็เห็นคนสองคนห้อยอยู่บนสะพานอย่างน่ากลัว เขาตัวสั่นด้วยความประหลาดใจ
พ่อบ้านทอมป์สันมองลงไปโดยไม่รู้ตัว พ่อบ้านทอมป์สันเห็นฮาร์วีย์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อคว้าส่วนของสะพานที่อยู่ใต้ราวกั้นที่พังเอาไว้ มืออีกข้างของฮาร์วีย์อุ้มคุณหนูทอมป์สันซึ่งหมดสติเอาไว้ด้วย
ขณะถูกลมกระโชกแรงพัดเข้าใส่ร่าง ทั้งสองคนที่ห้อยอยู่ข้างสะพานก็แกว่งไปแกว่งมา นี่เป็นช่วงเวลาที่ใช้ชี้เป็นชี้ตายชีวิตของทั้งสองคนนี้
“ช่วยเขา! ช่วยเขาเดี๋ยวนี้!”
พ่อบ้านทอมป์สันกลับมามีสติอีกครั้ง ความปิติผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างห้ามไม่ได้ เขาไม่เคยคาดคิดว่าฮาร์วีย์จะช่วยคุณหนูของเขาได้อย่างทันท่วงทีเช่นนี้!
ผู้คุ้มกันทั้งสองปฏิบัติตามคำสั่งของเขาและดำเนินการทันที
คนในฝูงชนบางคนนำเชือกมาให้ พวกเขาผูกเงื่อนรอบตัวฮาร์วีย์และดึงเขาขึ้นมาพร้อมกับคุณหนูทอมป์สันอย่างปลอดภัย
ทั้งสองปลอดภัยดีแม้ว่าพวกเขาจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงก็ตาม
ฮาร์วีย์ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่ใบหน้าของคุณหนูทอมป์สันยังคงซีดเผือด อันที่จริงริมฝีปากของเธอเป็นสีม่วงอย่างเห็นได้ชัด สถานการณ์อันตรายที่เธอได้ประสบพบเจอทำให้เธอสิ้นสติไปอีกครั้ง
