ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2200
“ฉันขอเตือนแกไว้เลย! ตั้งใจฟัง…
“ฉันเป็นผู้นำของชินดัน เวย์และหนึ่งในหกยอดนักดาบแห่งประเทศหมู่เกาะ อากิโอะ ยาชิโระ!
“ซากุระเป็นศิษย์คนสุดท้ายของฉัน! ถ้าแกกล้าทำร้ายเธอ ฉันจะฆ่าล้างตระกูลแก!
“ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะเป็นใครและมีตัวตนที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน ฉันสั่งให้แกปล่อยเธอไปเดี๋ยวนี้! และคุกเข่าขอโทษเธอซะ!
“ถ้าแกไม่ยอมทำตามที่ฉันบอก ฉันจะไปที่นั่นและทำลายล้างแกและทั้งตระกูลของแกด้วยมือของฉันเอง!
น้ำเสียงของอากิโอะดูชอบธรรมและเด็ดขาด เขาคิดว่าถ้าเขาโอ้อวดตำแหน่งของตัวเอง แล้วจะสามารถขู่ให้ฮาร์วีย์เชื่อฟังเขาได้
เขามั่นใจว่ามันจะได้ผลอย่างเคย
แต่ฮาร์วีย์ทำเพียงแค่หัวเราะเบา ๆ แทนคำตอบ
“เอาล่ะ ผมจะรอคุณอยู่ที่มอร์ดู”
ฮาร์วีย์ดีดนิ้วเป็นสัญญาณ สมาชิกหลงเหมินจึงยัดร่างของซากุระลงในกระสอบสกปรก ๆ ทันที
“อาจารย์ อาจารย์ต้องระวังนะ! ตัวตนที่แท้จริงของเขาคือ…”
บุ๋ม บุ๋ม บุ๋ม…
ซากุระไม่ทันได้พูดให้จบประโยค สมาชิกหลงเหมินก็กระชับกระสอบและเหวี่ยงเธอลงไปในน้ำทันที เธอกำลังจมลงไปใต้คลื่นอย่างรวดเร็ว และไม่อาจทำอะไรได้อีก
ในขณะนั้นความเสียใจได้พัดพาซากุระไป หากย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่ยั่วยุฮาร์วีย์ตั้งแต่แรก
ตอนนี้เธอเพิ่งได้รู้ว่าการทำแบบนั้นคือการรนหาที่ตาย!
“กล้าดียังไง?!” อากิโอะกรีดร้องออกมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ ใบหน้าของเขามืดมน
“แกมันเลว! แกล้ำเส้นไปแล้ว!
“รอก่อนเถอะ! ฉันจะไปที่มอร์ดูและปลิดชีวิตแกด้วยมือของฉันเองภายในหนึ่งเดือน!”
ฮาร์วีย์ตอบกลับคำพูดของอีกฝ่ายด้วยการให้ลูกน้องคนหนึ่งกดปุ่มวิดีโอคอลบนโทรศัพท์เพื่อให้อากิโอะได้เห็นซากุระจมน้ำตายกับตาตัวเอง
เพล้ง!
เกิดเสียงโทรศัพท์แตกเป็นเสี่ยง ๆ ขึ้น หน้าจอของเขากลายเป็นสีดำ
ฮาร์วีย์ยิ้มขบขันและโยนโทรศัพท์ลงแม่น้ำอย่างไม่แยแส
“นักดาบของเราคนนี้ค่อนข้างอารมณ์ร้อนทีเดียว…”
…
ขณะที่ฮาร์วีย์กำลังจัดการกับซากุระ…
อลิซก็กำลังระบายความโกรธของเธอในห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทของโรงแรมพอทโฮล
ด้วยความโกรธ เธอทุบชุดน้ำชาลายครามซึ่งมีมูลค่าหนึ่งหมื่นห้าพันดอลลาร์และโทรทัศน์ความคมชัดระดับ 8K มูลค่าหนึ่งแสนห้าหมื่นดอลลาร์ทิ้ง
ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลทอมป์สัน เธอไม่เคยประสบความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน
ไม่เพียงแต่เธอทำให้ตัวเองอับอายเท่านั้น เธอยังทำภารกิจที่สำคัญที่สุดที่เฮกเตอร์มอบให้อย่างการปกป้องซากุระล้มเหลวด้วย
เธอไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเขาได้อย่างไร
เชอริลถูกขังอยู่ในห้องของตัวเองอย่างเต็มไปด้วยความกลัวและความโกรธ
ความอัปยศอดสูของอลิซทำให้เธอต้องประสบความพ่ายแพ้อย่างแสนสาหัส
อาจารย์ฟาทัลผู้คุ้มกันของเธอพิการ สำหรับเชอริลนี่เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้
หลังจากนั้นไม่นาน ความโกรธในใจของอลิซก็สลายไป เธอถอนหายใจยาว
เธอทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาหนังจากอิตาลีอย่างหมดเรี่ยวแรง ใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของความโกรธ
“เราจะทำยังไงดีเชอริล? จะทำยังไง?
“เราควรจะกลับไปที่โวลซิ่งเหมือนหมาที่หางจุกก้นอย่างนั้นเหรอ?
“ถ้าเราจากไปถ้าอย่างนี้แล้วเราจะกล้าสู้หน้าคนได้อย่างไร?
“ฉันเกรงว่าต่อจากนี้ไปพวกเราจะกลายเป็นตัวประหลาด เราอาจกลายเป็น…ของเล่น…”
เมื่อตระหนักถึงความจริงนี้ อลิซก็เริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว วงสังคมที่เธออยู่นั้นโหดร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ มีเพียงสองชะตากรรมสำหรับคนที่ถือว่าเป็นขยะไร้ค่า
พวกเธอจะต้องตายหรือไม่ก็กลายเป็นของเล่น
ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ทั้งสองทางจะนำไปสู่จุดจบที่น่าสยดสยองอย่างที่สุดไม่ต่างกัน
