ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 2245

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2245

ผู้ชายที่เป็นผู้นำกลุ่มมีออร่าที่โดดเด่นและน่าประทับใจ เขามีสีหน้าดูถูกเหยียดหยามและดูเหมือนจะสนุกกับการเหยียบย่ำคนอื่น

ข้าง ๆ เขาเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้างดงาม แม้ว่าท่าทางของเธอจะดูเย็นชามากก็ตาม

ยังมีชายอีกสองคนและหญิงอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา รวมเป็นหกคน

ถึงกระนั้น พวกเขาทั้งหมดก็มีออร่าที่สามารถครอบงำทุกคนในห้องโถงได้อย่างง่ายดาย

สมาชิกหลงเหมินหลายคนที่เฝ้าประตูก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว โดยไม่คาดคิด พวกเขาถูกเตะออกไปก่อนที่พวกเขาจะทันได้ขยับตัว และไม่สามารถต่อสู้กลับได้

เป็นอีกครั้งที่ฝูงชนต้องตกตะลึง

ใบหน้าของจัสตินดูไม่ดีนัก ในทันใดนั้นเขาตบมือและออกคำสั่งว่า “จัดการเลย!”

ตามคำสั่งของเขา ผู้ใต้บังคับบัญชาสายตรงของเขาจำนวนมากกว่าโหลกระโจนไปข้างหน้า ทุกคนพุ่งตัวออกไปข้างหน้า

‘ปัง ปัง ปัง!’

แต่ชายคนหนึ่งในหกคนก้าวไปข้างหน้าและจัดการกับพวกเขาอย่างง่ายดาย

ด้วยการเตะและต่อยเพียงไม่กี่ครั้ง พวกเขาก็ปลิวว่อนไปในพริบตา!

บางคนกระอักเลือดออกมาเต็มปากก่อนที่จะหมดสติไป

บางคนดิ้นรนอยู่กับพื้น ชักไม่หยุด สีหน้าของพวกเขาไม่น่าดูนัก

แขกหลายคนอ้าปากค้างในที่เกิดเหตุ ตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก ทุกสายตาจับจ้องไปที่ฮาร์วีย์ พวกเขาอยากรู้ว่าหัวหน้าสาขาคนใหม่จะจัดการกับการบุกรุกที่อุกอาจมีอย่างไร

ในที่สุด เฮเซลและครอบครัวของเธอก็ฟื้นคืนสติได้เล็กน้อย ตอนนี้รู้สึกยินดีกับสถานการณ์ของฮาร์วีย์

ในขณะนี้ สิ่งที่พวกเขาต้องการเห็นมากที่สุดคือการที่ฮาร์วีย์จะได้ประสบกับปัญหาอย่างหนัก

ถ้าฮาร์วีย์ถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ แล้วตายไปซะ จูนคงตื่นเต้นที่จะได้จัดงานฉลอง!

ในขณะเดียวกัน จัสติน วอล์คเกอร์ดูไม่พอใจ เขาพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อจัดการกับผู้บุกรุกทั้งหกคนนี้

วันนี้มันไม่ควรเกิดปัญหา และเขาต้องรับผิดชอบในการรักษาความปลอดภัย

เดิมทีเขาจะตั้งใจที่จะสร้างผลงานได้ดีต่อหน้าฮาร์วีย์และพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะชิงตำแหน่งรองหัวหน้าสาขา แต่ตอนนี้ สิ่งเดียวที่เขารู้สึกได้คือความอัปยศอดสู

ฮาร์วีย์โบกมือส่งสัญญาณให้จัสตินหยุด จากนั้นเขาก็เดินเข้าหาผู้บุกรุกอย่างสงบและไม่แยแสเหมือนอย่างเคย “ฉันคือฮาร์วีย์ ยอร์ก มีอะไรให้ฉันช่วยงั้นหรอ?”

ฮาร์วีย์คาดการณ์ถึงสิ่งเหล่านี้ไว้ล่วงหน้านานแล้ว

เนื่องจากคู่ต่อสู้ของเขากำลังหมายหัวเขามา จึงไม่มีความจำเป็นต้องให้คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง

“ฉันชื่อจูปิเตอร์ โลว์ เป็นศิษย์ชั้นยอดของกองบังคับคดีของหลงเหมิน! ฉันยังเป็นศิษย์หมายเลขหนึ่ง ของผู้อาวุโสแห่งกองบังคับคดีของหลงเหมินอีกด้วย!”

“ตอบฉันมาหน่อยซิ ฮาร์วีย์! ใครให้สิทธิ์ในการขึ้นเป็นหัวหน้าสาขาหลงเหมินแห่งมอร์ดูกับนาย?

“เหตุใดกองบังคับคดีจึงไม่ได้รับเอกสารสำหรับการแต่งตั้งของนายเลย!

“นายไม่มีเอกสารสำหรับการแต่งตั้ง แต่นายก็แต่งตั้งตัวเองเป็นหัวหน้าสาขา นี่ถือเป็นการกระด้างกระเดื่อง!

“ตอนนี้เราต้องการให้นายหักแขนขาของตัวเองเพื่อเป็นการลงโทษและไปที่กองบังคับคดีกับเรา นายจะต้องรอคำตัดสินสำหรับอาชญากรรมที่นายก่อ แค่นั้นทุกอย่างก็จบ!

“แต่ถ้านายไม่เชื่อฟังพวกเรา ทุกคนที่นี่จะต้องตายในวันนี้! ฉันจะตัดหัวนายและเอาไปทำลูกบอล!”

สมาชิกจากกองบังคับคดีอีกห้าคนที่มากับจูปิเตอร์มีสีหน้าเย็นชาพอ ๆ กัน พวกเขาไม่สนใจฝูงชนที่อยู่รายล้อมเลยแม้แต่น้อย

พวกเขาทุบตีสาวกของหลงเหมินสาขามอร์ดูเกือบร้อยคนทันทีที่พวกเขาบุกเข้ามา

สำหรับพวกเขาแล้ว หลงเหมินสาขามอร์ดูก็เป็นเพียงแค่ขยะไร้ค่า

ไม่แปลกเลยที่พวกเขาจะไม่มีความเคารพต่อฮาร์วีย์

ราเชลและคนอื่น ๆ มีสีหน้าแย่ลงหลังจากพบว่าผู้บุกรุกเป็นสาวกของกองบังคับคดีของหลงเหมิน เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ดีว่ามันสื่อถึงอะไร

“กระด้างกระเดื่อง?”

ทว่าฮาร์วีย์ยังคงไม่สะทกสะท้าน

“สัญลักษณ์นี้สามารถทำหน้าที่เป็นหลักฐานยืนยันตัวตนของฉันในฐานะหัวหน้าสาขาได้ แล้วนี่มันกระด้างกระเดื่องยังไงไม่ทราบ?

“นายเป็นแค่ศิษย์อันดับต้น ๆ ของกองบังคับคดี แต่ยังกล้าเข้ามาที่นี่และเรียกร้องคำอธิบายจากฉันเนี่ยนะ?

“นายรู้จักคำว่าลำดับชั้นสูงต่ำบ้างหรือเปล่า!

“นายมาสร้างปัญหาให้กับงานเลี้ยงของฉัน ทำร้ายคนของฉัน และทำให้ฉันอารมณ์เสีย นายคงอยากตายมากสินะ!

“คุกเข่าแล้วหักแขนขาต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ยอมจบแน่”