ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2272
เดล ฟลินน์ดูไม่ทุกข์ร้อน เขายังคงเงียบ แต่เปลี่ยนสายตาและเหล่ไปทางประตูทางเข้า
ในดินแดนอย่างลาสเวกัสนี้ ไม่ว่าใครจะมาท้าทายพวกเขา คนพวกนั้นก็ต้องชดใช้ยังสาสม
หลังจากที่แขกคนอื่น ๆ ตกใจเพียงคู่หนึ่ง พวกเขาก็กลับมาแสดงท่าทีเย้ยหยันในขณะที่ถือแก้วไว้ในมือ
ในช่วงรายปีที่ผ่านมานี้ พวกเขาเคยเห็นคนที่ต้องการท้าทายนายน้อยสามมาไม่น้อย
แต่สุดท้ายคนพวกนั้นก็ถูกเขาบดขยี้กลับไปทุกที
ซึ่งสภาพจะน่าสมเพชยิ่งกว่าถูกหย่อนไปเป็นอาหารปลาในทะเลเสียอีก
สิ่งนี้ยังทำให้พวกเขากล้าเดินกร่างอยู่ในลาสเวกัส
ในขณะเดียวกัน ผู้คนต่างรอคอยที่จะได้เพลิดเพลินไปกับการแสดงสด
ในไม่ช้า ฮาร์วีย์ ยอร์กก็ก้าวเข้ามาเป็นคนแรก ตามด้วยเทเรซ่า ทอมป์สัน
“เทเรซ่า!”
เดลจำเทเรซ่าได้และถอนหายใจด้วยความโล่งอก งานของเขาจะถือว่าสำเร็จทันทีที่รุ่นน้องคนสวยของเขาปรากฏตัว
แต่จู่ๆ สีหน้าของ เดลก็ถอดสีเมื่อมองไปที่ฮาร์วีย์ซึ่งกำลังเดินนำหน้าเทเรซ่ามา
“คุณทอมป์สัน วันนี้ฉันก็บอกเธออย่างชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือไง?
“ฉันบอกแล้วไงว่าให้มาคนเดียว เธอนี่มันดื้อแพ่งจริง ๆ!
“แล้วนี่เธอพาลูกน้องมาด้วยทำไม ตั้งใจพาเขามาขู่ให้เราตกใจหรือเปล่า”
หลังจากพูดอย่างนั้น เดลก็ก้าวเท้าเข้าหาฮาร์วีย์อย่างเย่อหยิ่งและชี้ไปที่หน้าของเขา ก่อนพูดอย่างเย็นชา “ออกไปซะ!”
เทเรซ่าชำเลืองมองเดลอย่างเย็นชาก่อนที่ฮาร์วีย์จะทันได้ตอบโต้ สายตาเย็นชาของเธอทำให้เดลถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว
หลังจากนั้นเทเรซ่าก็ไม่สนใจที่จะเสียสายตามองผู้ชายคนนี้อีก เธอจ้องมองไปที่คนเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ในห้องโถงอย่างเย็นชา “คุณคือนายน้อยลำดับที่สามของตระกูลแฮมิลตัน เดนเวอร์ แฮมิลตันใช่หรือเปล่า?”
ทุกคนผงะเล็กน้อยหลังจากเห็นท่าทีของเทเรซ่า
เป็นไปได้ไหมว่าสาวงามผู้นี้ไม่รู้ถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเอง?
เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอขมา?
แต่มาที่นี่เพื่อกล่าวหาเขา?
ทุกคนตกตะลึงเล็กน้อยและพวกเขาไม่เข้าใจว่าเธอมีสิทธิ์อะไรและไปเอาความมั่นใจมาจากไหน?
เห็นได้ชัดว่าผู้คุ้มกันต่างชาติหลายคนเพิ่งเคยประสบกับสถานการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก พวกเขาทั้งหมดกอดอกและแสดงรอยยิ้มเย้ยหยันออกมา
เทเรซ่าคิดจะปล่อยให้สัตว์เลี้ยงแว้งกัดทันทีที่เข้ามาถึงเลยเหรอ?
เธอกำลังคิดอะไรอยู่?
เดนเวอร์ขี้คร้านที่จะตอบในขณะนี้ เขานั่งไขว่ห้าง หยิบแก้วขึ้นมาจิบอย่างสบาย ๆ
เขารู้วิธีจัดการกับเทเรซ่าแล้ว
เธอเป็นเหมือนม้าพยศ และหลายครั้งม้าพยศก็น่าสนุกและน่าสนใจมากกว่าลูกแกะเชื่อง ๆ เสียอีก
ในขณะนี้ เดนเวอร์มองเทเรซ่าด้วยสายตาขี้เล่นและมากตัณหา
“เดนเวอร์ นายไม่มีสมองหรือไง?”
ฮาร์วีย์ยังพูดอย่างไม่ใยดีท่ามกลางความเงียบของฝูงชน
“หรือนายกลัวเกินกว่าจะคุยกับเรา นายน้อยลำดับที่สามตระกูลแฮมิลตัน?”
“ไอ้เวรนี่!”
ก่อนที่เดนเวอร์จะทันได้พูดอะไร ชายหน้าเมือกคนหนึ่งก็เดินออกมาท่ามกลางกลุ่มชายหญิงในชุดจีนดังเดิม
เขาไม่สนใจฮาร์วีย์ แต่ชี้ไปที่เทเรซ่าและพูดด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ ว่า “ซีอีโอทอมป์สัน ทันทีที่นายน้อยสามขอให้คุณมาคุณก็ควรจะมาคนเดียวสิ คุณกล้าพาลิ่วล้อของตัวเองมาด้วยได้ยังไง?
“เป็นเพราะนายน้อยลำดับที่สามสั่งให้ปลดพนักงานของคุณในวันนี้เหรอ? คุณคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ที่จะหาเรื่องเขาได้หรือไง?
“เชื่อหรือเปล่าว่าแค่นายน้อยลำดับที่สามเอ่ยออกมาคำเดียว ลิ่วล้อของคุณจะถูกมัดและโยนทิ้งต่อหน้าคุณเลยด้วยซ้ำ ผมจะเป็นคนกำหนดชะตากรรมของพวกเขาเอง!”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ รอยยิ้มอันโหดร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา
เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ใช่แค่คำพูดโอ้อวดไร้สาระแต่กลับสามารถเกิดขึ้นได้จริง
