ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2293
พอลลี่ โบลตันหรี่ตาและชำเลืองมองฮาร์วีย์ ยอร์กโดยไม่ได้มองโทรศัพท์ที่พื้น
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยิ้มออกมา
“ในเมื่อคุณบอกว่าคุณมีหลักฐาน งั้นก็คงหมายความแบบนั้น
“ฉันจะให้คำชี้แจงที่ยุติธรรมในเรื่องนี้แก่คุณเอง”
“คุณแม่…”
สีหน้าท่าทางของแจ็กซ์ แฮมิลตันเปลี่ยนไปในฉับพลัน
พอลลี่ชำเลืองมองไปที่แจ็กซ์แล้วอุทานอย่างเย็นชาว่า “น่าอายจริง ๆ!
“ในฐานะสมาชิกของตระกูลแฮมิลตัน ลูกจะเล่นพนัน ยื่นหมูยื่นแมว แถมยังสามารถขโมยใบอนุญาตคาสิโนตัวเองคืนได้ถ้าหากต้องการ!
“แต่พอถูกจับได้ว่าพยายามจะใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้แล้วลูกจะแก้ตัวว่ายังไง?!
“แจ็กซ์ แฮมิลตัน ลูกถูกกักบริเวณอยู่ในสวนหลังบ้านเป็นเวลาสามวัน! ถ้าไม่สำนึก ก็อย่าแม้แต่จะคิดที่จะกลับออกไป!”
แจ็กซ์แสดงท่าทางแปลก ๆ บนใบหน้าของเขาก่อนที่จะโค้งคำนับ
“รับทราบครับ”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น คนรอบข้างก็สับสน
‘นี่มันคำสั่งอะไรกัน? แจ็กซ์ไม่สามารถออกไปข้างนอกได้สามวัน?’
‘นี่มันเป็นบทลงโทษแบบไหนกัน?’
ก่อนที่ฮาร์วีย์จะมีโอกาสตอบโต้ พอลลี่ก็พูดต่อ
“สำหรับมอร์ดู คาสิโน พาเลซ…
“หัวหน้าซิมเมอร์ ลูกชายของฉันเซ็นสัญญากับเจ้าชายฌอง ไม่ใช่กับเธอ
“ตามกฎแล้ว เราต้องได้หุ้นคืนทันทีที่เจ้าชายฌองหมดลมหายใจ
“แต่เพื่อเป็นการชดเชยความเสียหายของคุณ เราจะให้มอบเงินให้เธอจำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์เพื่อแสดงความจริงใจของเรา
“เจ้าชายฌองซื้อหุ้นของเขาด้วยเงินจำนวนนี้ในตอนนั้น
“ถ้าเธอยอมเซ็นสัญญา เธอจะได้กลับออกไปพร้อมกับเงิน
“แต่ถ้าเธอไม่เซ็น เราก็จะแจ้งตำรวจมาจับผู้ชายคนนี้ในข้อหาทำร้ายร่างกาย…
“อย่าได้คิดที่จะลองดีกับฉันเชียวล่ะ คุณมีหลักฐาน แต่พวกเราก็มีเหมือนกัน”
พอลลี่ตบมือหลังจากพูดจบ
จากนั้น เลขาของเธอก็นำแล็ปท็อปออกมาและกดเล่นวิดีโอ
ในวีดีโอพบว่า ฮาร์วีย์ทำร้ายร่างกายผู้คนในวิลล่า
“ในเมื่ออยากจะคุยกันด้วยเหตุผล พวกเราก็จะเล่นตามกฎไปด้วย
“ก็อย่างที่บอก…
“ลาสเวกัสยังคงอยู่ในกำมือของตระกูลแฮมิลตัน
“ใบอนุญาตคาสิโนไม่อาจตกไปอยู่ในมือของบุคคลภายนอกได้ นี่เป็นกฎของตระกูล…
“นั่นคือเหตุผลที่หัวหน้าซิมเมอร์ โปรด…”
จากนั้นมีคนวางโต๊ะไว้ข้างหน้าแมนดี้พร้อมกับสัญญาว่าจะยอมสละหุ้นของเธอ
สีหน้าของแมนดี้น่ากลัวอย่างมาก เมื่อพิจารณาจากท่าทีของนายหญิงลำดับที่สี่ของราชาแห่งการพนันเธอจึงคิดได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เล่นอะไรตุกติกเลยแม้แต่น้อย
แต่ทุกอย่างเป็นกับดักตั้งแต่ต้น
แม้ว่าพอลลี่จะทำตัวเหมือนคนมีเหตุมีผล แถมเธอยังยินดีมอบเงินลงทุนจำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์ของลูคัส ฌองมาให้อีก…
ลูคัสซื้อหุ้นเหล่านี้เมื่อประมาณสิบปีที่แล้ว หากหุ้นถูกขายออกไป ตามมูลค่าหุ้นในปัจจุบันจะมีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งพันล้านห้าร้อยล้านดอลลาร์
หนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์?
พวกเขาคิดที่จะไล่ที่ขอทานหรือยังไง?
“ได้ยินหรือเปล่า หัวหน้าซิมเมอร์! เซ็นชื่อได้แล้ว!” เอลลี่ พาล์มเมอร์พูดพร้อมกับแสดงท่าทางดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าของเธอ
“ถ้าอยากได้เงินก็น่าจะบอกกันดีๆตั้งแต่ที่นั่นสิ! ทำไมต้องให้เรื่องวุ่นวายมาถึงหูนายหญิงลำดับที่สี่ถึงที่นี่ด้วย?
“ไม่อยากจะเชื่อเลยเธอจะโวยวายใหญ่โตกับอีแค่เงินแค่ร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์พวกนี้! คนจากประเทศ H อย่างพวกเธอนี่ขี้ตืดซะจริง!”
เอลลี่ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา
‘พวกบ้านนอกจากประเทศ H กล้าท้าทายตระกูลแฮมิลตันได้ยังไง?’
‘พวกเขากำลังคิดอะไรอยู่?!’
‘พวกเขาไม่รู้เหรอว่านี่คือถิ่นของใคร?!’
“นายหญิงลำดับที่สี่”
แมนดี้สูดหายใจเข้าลึก ๆ โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองเอกสาร
“ถึงฉันจะบอกไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันก็จะบอกอีกรอบ” เธออุทานอย่างช้า ๆ
