ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2297
ฮาร์วีย์ ยอร์กได้แต่ยักไหล่
“ผมมีหลักฐานนะ คุณต้องการดูภาพวิดีโอแบบเต็มหรือเปล่า” เขาพูดอย่างใจเย็น
“วิดีโอแบบเต็ม?!”
ผู้ตรวจการร่างเพรียวแสดงความรังเกียจ
“คุณคิดว่าสถานีตำรวจลาสเวกัสมีแต่คนโง่หรือไง?! เราได้ตรวจสอบที่เกิดเหตุแล้ว และมีคนจงใจทำลายระบบเฝ้าระวัง หากเป็นเช่นนั้นแล้วจะมีวีดีโอหลักฐานได้ยังไง?
“เพราะงั้นหลักฐานที่คุณว่า ก็คงเป็นของปลอมล่ะสิ?”
“เท่าที่ฉันรู้ มีนวัตกรรมชั้นสูงที่ช่วยให้คุณสามารถจัดการกับวิดีโอจากกล้องวงจรปิดได้
“นอกจากนี้ ฉันได้สอบถามพยานทั้งหมดในสถานที่ก่อนหน้านี้แล้ว พวกเขาทั้งหมดล้วนให้การว่าคุณเป็นคนทำให้เจ้าหน้าที่บาดเจ็บ!
“คุณจะรับสารภาพไหม?! ไม่อย่างนั้นก็อย่าโทษถ้าเราต้องลงไม้ลงมือ!”
ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ
“อะไรกัน? คุณคิดว่าคุณจะโยนทุกข้อกล่าวหามาให้ผมได้แค่เพราะคนมีสิ่งที่เรียกว่าพยานน่ะเหรอ?
“คนได้ตรวจสอบต้นสายปลายเหตุบ้างหรือยัง?
“คุณได้ซักค้านไปบ้างแล้วหรือยัง?
“คุณมีหลักฐานอะไรจากสถานที่เกิดเหตุแล้วหรือยัง?
“ถ้าคุณไม่มีอะไรพวกนั้น แล้วทำไมคุณถึงพยายามยัดเยียดข้อหามาให้ผมด้วยล่ะ? คุณคิดอะไรอยู่?!”
สีหน้าของผู้ตรวจการร่างเพียวเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
“นี่นายกำลังสอนงานฉันอยู่เหรอ!
“ผมอยากโทรศัพท์หาใครสักคน”
ฮาร์วีย์ไม่แยแส
เขาต้องการใช้เหตุผลกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่ก็อย่างที่แจ็กซ์ แฮมิลตันพูด เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของคนในสถานีตำรวจลาสเวกัสเป็นคนของตระกูลแฮมิลตัน
เจ้าหน้าที่สอบสวนมีใจเอนเอียงต่อคนในตระกูลนั้นอยู่แล้ว และไม่มีทางที่พวกเขาจะบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง
เนื่องจากคนพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรอะไรตามกติกา ฮาร์วีย์จึงไม่อยากเล่นด้วยอีกต่อไป
ใบหน้าของผู้ตรวจสอบหัวโล้นหม่นลง
“ตอบคำถามมาซะ! ไม่ต้องคิดที่จะโทรหาใคร!”
“แน่ใจหรือว่าไม่อยากให้ผมโทร? และถ้าเกิดว่าคุณเผลอไปกระตุกหนวดเสือเข้าและเริ่มเสียใจกับการตัดสินใจตัวเองขึ้นมาคุณจะทำยังไง?” ฮาร์วีย์กล่าวอย่างเฉยเมย
“แหม! คิดจะโทรเรียกคนมาข่มเราหรอ?”
พวกบัญชาการร่างเพรียวเย้ยหยันอีกครั้ง จากนั้นพินิจมองฮาร์วีย์ก่อนจะขว้างโทรศัพท์ใส่หน้าเขา
“เชิญโทรตามสบาย! ฉันอยากจะเห็นกับตาเหลือเกินว่าคุณจะเรียกคนแบบไหนมาประกันตัวคุณจากสถานการณ์นี้!”
ฮาร์วีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาเอ็ดวิน เมนโดซาในทันที
“ทำไมคุณถึงโทรหาผมแต่เช้าเลย ซีอีโอยอร์ก? มีอะไรจะสั่งเพิ่มงั้นเหรอ?”
เอ็ดวินดูมึนงงเล็กน้อย
ฮาร์วีย์ยิ้ม
“นี่นายเพิ่งตื่นเหรอ?”
“ผมเพิ่งสอบปากคำคนสองสามคนมาตลอดทั้งคืนและพบเบาะแสบางอย่างเข้า ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ภายในวันนี้ผมน่าจะมีข้อมูลเกี่ยวกับคนที่รักพาตัวแม่ยายของคุณ”
“รีบ ๆ พูดได้แล้ว! อย่ามัวแต่โอ้เอ้อยู่! คุณคิดว่าที่นี่ที่ไหน! คุณคิดว่าที่นี่มีไว้ให้คุณโทรคุยเจ๊าะแจ๊ะกับใครไปเรื่อยงั้นหรอ?!”
ผู้บัญชาการร่างเพรียวตบลงบนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์
ดูเหมือนเอ็ดวินจะได้ยินอะไรบางอย่างจากอีกฝั่งของโทรศัพท์
“ซีอีโอยอร์ก ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?” เอ็ดวินถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“สถานีตำรวจลาสเวกัส นายน้อยสี่กล่าวหาว่าฉันทำร้ายเจ้าหน้าที่ ตอนนี้มีผู้บัญชาการสองคนกำลังพยายามยัดเยียดข้อหาหนักให้ฉันด้วย”
“สถานีตำรวจลาสเวกัส?!”
เอ็ดวินตัวแข็ง จากนั้นก็ระเบิดความโกรธออกมา
“พวกเขากล้าดียังไง?! นี่พวกเขากล้าจับคุณงั้นเหรอ?!
“ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”
หลังจากวางสาย ผู้บัญชาการร่างเพรียวก็ยึดโทรศัพท์ของฮาร์วีย์ไปพร้อมกับแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม
“มีอะไรสำคัญไหม? บอกฉันมาสิ! นายจะโทรไปทำไม!
“นี่ยังไม่เลิกวางมาดอีกเหรอ! คิดจะทำให้เราตกใจกลัวหรือไง!
“ถ้าไม่ใช่เพราะนายกำลังโทรหาพวกนักเลงข้างถนนที่ไหนสักคน ฉันจะยอมกลืนโทรศัพท์ลงคอเลยด้วยซ้ำ!”
ผู้บัญชาการหัวโล้นกำลังแสดงท่าทางขี้เล่นหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น
‘พลเมืองจากประเทศ H จะมีสายสัมพันธ์อะไรกับคนใหญ่คนโตในลาสเวกัส?
‘เขาคงอยากตายมากกว่า ถึงได้ไปหาเรื่องตระกูลแฮมิลตันแบบนั้น!’
