ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2637
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!
“ขยะยังไงก็ยังเป็นขยะอยู่วันยังค่ำ!
“พวกนายทุกคนมันก็แค่ขยะ!
“ดูตัวเองสิ!”
ลูอิสยังคงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ขณะมองไปยังเอ็ดวินและคนอื่น ๆ ด้วยความเศร้าสลด
“พวกนายยังกล้าทำตัวอวดดีต่อหน้าฉันอีกเหรอ!
“คิดจะทวงความยุติธรรมใช่ไหม?!
“ฮ่า! ฉันยังไม่ทันได้โยนลูก ๆ ของฉันออกไปเลยด้วยซ้ำ แต่พวกนายก็กลัวจนหัวหดหมดแล้ว!
“ถ้าฉันโยนมันออกไปจริง ๆ พวกนายคงรีบร้องไห้กลับไปฟ้องพ่อแม่!
“พวกนายทุกคนนี่ไร้ประโยชน์จริง ๆ เลยนะ!
“ตระกูลเมนโดซา? ตระกูลคลาร์ก?
“เลิกล้อเล่นได้แล้ว!
“ที่พวกนายเชิดหน้าชูคออยู่ในตำแหน่งของตัวเองได้ ก็เพราะไม่มีใครไปแย่งต่างหาก!
“คิดว่าตัวเองเก่งถึงขนาดเทียบกับพวกเราได้หรือไง!
“นายคู่ควรเหรอ!”
ลูอิสตบหน้าเอ็ดวิน ความเย่อหยิ่งแผ่ซ่านออกมาจากทุกอณูรูขุมขน
เฮเลน่าและสาวสวยคนอื่น ๆ ปิดปากหัวเราะคิกคักอย่างเย้ยหยัน
หลังจากคืนนี้ ทั้งตระกูลคลาร์กและตระกูลเมนโดซาจะกลายเป็นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฮ่องกงและลาสเวกัส
เอ็ดวินจ้องเขม็งไปที่ลูอิส ถ้าหากไม่มีผู้บริสุทธิ์อยู่รอบ ๆ เขาคงพร้อมที่จะตายไปพร้อมกับลูอิส
“ก็ได้! ฉันจะให้โอกาสนายได้ไถ่ตัว! พวกนายต้องเลือกระหว่างจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเราอีกหรือจะออกไปจากที่นี่แบบที่ไม่มีลมหายใจ!”
ลูอิสเย้ยหยันด้วยความขยะแขยง
“ถ้านายเห็นฉันหรือเคทลินที่ไหนนายต้องหนีไปให้ไกลที่สุด! ตระกูลเมนโดซาและตระกูลคลาร์กไม่มีสิทธิ์สู้หน้าเราไม่ว่ากรณีใดก็ตาม!
“ไม่อย่างนั้น ฉันจะเหยียบย่ำนายทุกครั้งที่เจอหน้า!
“นี่คือคำสั่งของฉัน!
“ส่งริน่าและเงินมาที่นี่ได้แล้ว!
“ไม่อย่างนั้น ฉันจะฆ่าพวกนายทุกคน! เข้าใจที่ฉันพูดไหม?!”
ลูอิสคว้าขวดแชมเปญบนโต๊ะแล้วทุบไปที่หัวของเอ็ดวิน ก่อนหัวเราะอย่างเย็นชา
“ในฮ่องกง ไม่มีใครมีค่าพอที่จะทวงความยุติธรรมกับฉัน!
“พวกนายทำอะไรไม่ได้หรอก!”
เอ็ดวินเดินโซเซไปข้างหลัง เขายกมือขึ้นกุมศีรษะไว้ตลอดเวลา เขาเดือดดาลด้วยความโกรธ ถ้าไม่ใช่เพราะระเบิดที่รัดอยู่รอบตัวลูอิส เขาคงลงมือไปนานแล้ว
เมื่อเห็นความไม่พอใจบนใบหน้าของเอ็ดวิน ลูอิสก็รู้สึกหยิ่งผยองและยโสโอหังยิ่งขึ้นกว่าเดิม
“ฉันจะเป็นคนทวงความยุติธรรมให้เอง!”
ชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากฝูงชนและมุ่งหน้าไปหาลูอิส
ลูอิสซึ่งล่องลอยอยู่ในโลกของตัวเองก้าวถอยหลังโดยสัญชาตญาณ แต่เขาก็ยังช้าเกินไป ขณะที่เขาเริ่มตอบสนอง ฮาร์วีย์ก็คว้าข้อมือเขาไว้ได้แล้ว
มีเสียงครืดคราดดังขึ้นเมื่อฮาร์วีย์ดึงหมุดนิรภัยของระเบิดในมือของลูอิสออกมาทันที
ฝูงชนทั้งหมดอ้าปากค้างด้วยความกลัวในขณะนี้ บรรดาผู้ที่ดูการแสดงด้วยความยินดีในตอนแรกสะดุดล้มในทันที ก่อนตะเกียกตะกายหนีไป
บางคนหลบเข้าหลังที่กำบัง ขณะที่บางคนวิ่งออกไปข้างนอกทันที
บางคนถึงกับถอดกางเกงออกด้วยความกลัว กลิ่นเหม็นรุนแรงลอยออกไปได้ไกลหนึ่งไมล์
แม้แต่เคทลินที่ดูสงบและสำรวมก็ยังกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่จะมุดไปหลบข้างหลังโซฟา ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ ทำให้ภาพที่เผยออกมานั้นดูน่าสมเพช
“นายอยากเล่นไม่ใช่เหรอ นายน้อยคาสโตร?
“ฉันจะเล่นกับนายเอง!”
ฮาร์วีย์ไม่สนใจผุ้คุ้มกันผิวคล้ำที่หันปืนมาทางเขา น้ำเสียงของเขาฟังดูสงบมาก ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ จากน้ำเสียงเหล่านั้น ราวกับว่าเขาเป็นเหมือนพื้นผิวที่เงียบสงบของทะเลสาบที่สงบเงียบ
“นายมีสองทางเลือก
“ทางเลือกแรกปล่อยระเบิดในมือนาย แล้วเราก็ตายไปด้วยกัน!
“ไม่ต้องห่วง ถ้าเป็นอย่างนั้น ทั้งนาย ฉัน และเคทลินจะตายไปพร้อมกับทุกคนที่นี่! ยังไงเราก็ไม่เหงาหรอก!”
