ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 348
ฮาร์วีย์ยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องนี้และพูดว่า “นายใหญ่ไนส์เวลล์ ประธานซาราเต้เคยพูดไปแล้วว่าเขาไม่สนใจ ถ้าหากเขาไม่สนใจ ผมคิดว่าเราก็ไม่จำเป็นต้องแข่งขันกันอีก ผมชนะแล้วและผมไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรอีกแล้ว”
ทุกคนชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น หลุยส์เป็นคนแรกที่โพล่งขึ้นก่อนคนอื่นจะตอบสนอง เขาก็ชี้ไปที่ฮาร์วีย์ “นายชนะตอนไหน? นายขี้โกง มาอวดดีที่นี่ได้ยังไง?! ถ้านายไม่กล้าที่จะแข่งกันอีกรอบก็แสดงว่านายไม่มีความสามารถจริง ๆ ! นายไม่มีประโยชน์! นายก็แค่ขี้ขลาด!”
“ใช่! เป็นเรื่องยากมากที่จะเห็นประธานซาราเต้ให้คำแนะนำใครสักคน แต่สารเลวคนนี้ทำตัวภูมิใจในตัวเองเกินไป!”
“เป็นไปได้ไหมที่เขามีเสน่ห์แค่ภายนอก แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนไร้ค่า? เขาเลยกลัวที่จะแข่งขันกับประธานซาราเต้อีกครั้ง?”
ฮาร์วีย์มองคนเหล่านั้นอย่างสิ้นหวัง “คุณเอาแต่บอกว่าเมื่อกี้ผมโกง คุณกำลังบอกเป็นนัยว่าคนอย่างนายใหญ่ไนส์เวลล์จะทำลายกฎของอุตสาหกรรมวัตถุโบราณเพื่อผมงั้นเหรอ?”
ผู้คนที่ส่งเสียงดังก่อนหน้านี้เงียบเสียงลงทันที ทุกคนกล้าตำหนิฮาร์วีย์ แต่ไม่มีใครกล้ากล่าวหาเชน ไนส์เวลล์ แน่นอน
นี่คือนายใหญ่แห่งไนส์เวลล์ ซึ่งเป็นตระกูลเฟิร์สคลาสในเมืองหลวงของมณฑล ใครจะกล้าทำเขาขุ่นเคือง?
ฮาร์วีย์ยิ้มเมื่อเห็นฉากตรงหน้า “ดูเหมือนว่าทุกคนจะยอมรับในความสามารถของผม แล้วทำไมผมต้องแข่งขันกับคนแพ้อีก?”
ทุกคนพูดไม่ออก ชาร์ลส์โกรธมากจนมือไม้ของเขาสั่นแทบจะหายใจไม่ออก ถ้าไอ้สารเลวคนนี้ไม่แข่งกับเขา เขาจะต้องแบกรับความจริงที่ว่าเขาไม่มีไหวพริบ
แน่นอนว่าเขาสามารถใช้การโกงเป็นข้ออ้างได้ แต่เรื่องนี้มีเชนเข้ามาเกี่ยวข้อง แม้ว่าตอนนี้ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้กำลังยิ้มอยู่แต่เขาจะน่ากลัวมากถ้าเขาโกรธ
ชาร์ลส์พยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้และห้ามปรามหลุยส์ด้วยสายตา
หลุยส์สูญเสียอาการไปชั่วขณะ เชนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เขาไม่กล้าพูดมากออกไปอย่างแน่นอน
หลังจากจ้องมองฮาร์วีย์เป็นเวลานาน เขากัดฟันและพูดว่า “ฮาร์วีย์ นายโชคดีที่อาจารย์แนะนำนาย ทำไมนายพูดเรื่องไร้สาระขนาดนี้ออกมา?”
ฮาร์วีย์รู้สึกประหลาดใจ จากนั้นเขาก็พูดว่า “แนะนำผม? ทำไมผมต้องให้คนแพ้มาแนะนำด้วย? แล้วคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คุณเป็นเพียงลูกศิษย์ของขี้แพ้ คุณมีสิทธิ์อะไรพูดกับผมแบบนี้? ”
“แก…” สีหน้าของหลุยส์เปลี่ยนไปทันที เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกดูถูกตั้งแต่เขาเติบโตมา
“อาจารย์ของคุณไม่ได้สอนการมีสมบัติผู้ดี งั้นผมจะสอนคุณเอง” ฮาร์วีย์พูดอย่างเย็นชา “ถ้าคุณต้องการให้ผมแนะนำอาจารย์ของคุณ คุณก็ควรเคารพผมมากกว่านี้ ผมไม่ต้องการอั่งเปาจากคุณ แต่คุณต้องรินชาให้ผม”
“อ๊ะ…ไอ้…” หลุยส์โกรธมากจนรู้สึกจุกในลำคอและแทบกระอักเลือดออกมา เขาไม่รู้ว่าเขาใช้พละกำลังทั้งหมดไปเท่าไหร่ก่อนที่เขาจะจ้องไปที่ฮาร์วีย์อย่างพูดอะไรไม่ออก
“คุณกำลังจ้องอะไร? หยุดจ้องผม ไม่งั้นผมจะจัดการคุณ” ฮาร์วีย์พูด
ไม่มีใครให้ความสนใจคำพูดของเขา นี่เป็นงานของชนชั้นสูง ใครจะกล้าคิดก่อความวุ่นวายที่นี่?
มีเพียงแซ็คเท่านั้นที่ตัวสั่นและเอามือกุมหัวของเขาเอาไว้
ฮาร์วีย์เป็นคนบ้า เขาจะทำตามที่พูดไว้แน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นเขาชอบทำร้ายคนอื่นโดยใช้ที่เขี่ยบุหรี่ เขามันบ้า!
ชาร์ลส์ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป ฮาร์วีย์ดูถูกและทำให้เขาอับอาย
เขาก้าวเดินไปข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชาว่า “พ่อหนุ่ม นายไม่เห็นแก่หน้าฉันเลยเหรอไง!”
ฮาร์วีย์ไม่รู้จะพูดอะไร “ทำไมผมต้องไว้หน้าคุณด้วย?”
“แก…” ชาร์ลส์ชี้ไปที่ฮาร์วีย์ คราวนี้ร่างทั้งร่างของเขาเริ่มสั่นและไม่สามารถนิ่งสงบได้อีกต่อไป
เมื่อเห็นว่าชาร์ลส์เกือบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาก็พูดอย่างใจดีว่า “ถ้าคุณต้องการแข่งกับฉันจริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่คุณไม่คิดว่าคุณเหรอว่าต้องให้อะไรผมบ้าง?
“ตกลง!” ชาร์ลส์ตกลง จากนั้นเขาก็ถอดนาฬิกาออกจากข้อมือและโยนมันต่อหน้าฮาร์วีย์
“ถ้านายเอาชนะฉันได้อีกครั้ง นาฬิกาเรือนนี้จะเป็นของนาย!”
