ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 355
ชาร์ลส์โกรธมาก ความสุขก่อนหน้านี้มลายหายไปทันที จากนั้นเขาก็มองไปที่ฮาร์วีย์อย่างเหยียดหยาม
“พ่อหนุ่ม กำลังพูดอะไร? นายใหญ่ไนส์เวลล์ได้สรุปแล้วว่าภาพวาดนั้นเป็นของจริง แต่คุณยังคงพูดพล่ามอะไรอีก หรือว่าไม่เชื่อในคำตัดสินของเขา?”
เชนเป็นปรมาจารย์แห่งการพิสูจน์ประเมินค่า ใครจะกล้าตั้งคำถามในความสามารถของเขา?
ลูกเขยขยะยังไม่ยอมรับว่าเขาผิด เขาไม่กลัวความตายใช่ไหม
ในตอนนี้ทุกคนในงานกำลังตัดสินฮาร์วีย์
เชนเหวี่ยงมือไปด้านหน้า
“ทุกคน ได้โปรดหยุดก่อน ฮาร์วีย์พูดถูก ทำไมพวกคุณไม่ให้ฉันพูดให้จบก่อน?”
‘ฮะ?’
‘นายใหญ่ไนส์เวลล์พูดไม่เสร็จเหรอ? แต่เขาพูดออกมาแล้วว่าภาพวาดนี้เป็นของจริง เขาจะคืนคำได้ยังไง?’
‘เพื่อปกป้องเจ้าลูกเขยขยะนี้นั้นเหรอ?’
‘มันคุ้มค่างั้นเหรอ?’
เชนยังคงพูดต่อไป “ภาพวาดนี้เป็นของจริง ใช่ แต่ไม่ใช่ภาพที่ถูกวาดโดย แจสเปอร์ ฮิกกินส์ แต่เป็นภาพที่วาดโดย เจอรัลด์ มอร์ตัน ซึ่งเป็นการเลียนแบบภาพวาดของ แจสเปอร์ ฮิกกินส์!”
ทุกคนตัวสั่นทันทีที่เชนพูดจบ ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แม้แต่คำเดียว
ไม่มีใครคาดคิดว่าฮาร์วีย์จะรอดจากสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ได้
ภาพวาดนี้มาจาก เจอรัลด์ มอร์ตัน จริง ๆ !
นั่นหมายความว่าในการแข่งขันนี้ ชาร์ลส์แพ้และฮาร์วีย์คือผู้ชนะ!
ทุกคนพวกเขาทุกคนมองไปที่ฮาร์วีย์เหมือนเขาเป็นสัตว์ประหลาด
ฮาร์วีย์หยิบเล่นนาฬิกา Rolex โบราณขึ้นวางบนขาตั้งอย่างไร้มารยาทและสวมมัน เขาก็มองไปที่มันและยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ก่อนหน้านี้ผมทำนาฬิกาหายพอดี ขอบคุณสำหรับรางวัลชิ้นนี้นะครับประธานซาราเต้”
“แก…แกมัน…”
ชาร์ลส์โมโหจนตัวสั่น ความโกรธก่อตัวขึ้นภายในตัวเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงนั่งลงบนพื้นทันที
“อาจารย์!”
หลุยส์ประคองชาร์ลส์ขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นจ้องไปที่ฮาร์วีย์
“ฮาร์วีย์ นายควรคืนนาฬิกาให้อาจารย์ของฉันจะดีกว่า ลูกเขยขยะแบบนายไม่คู่ควรที่จะสวมใส่มัน!”
“ผมไม่คิดว่ามันจะเกี่ยวกับคุณว่ามันจะเหมาะกับผมหรือเปล่า ถ้าผมชอบ ผมก็จะให้สุนัขที่บ้านของผมสวมมันด้วยซ้ำ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ”
ฮาร์วีย์กลอกตามองบน
หางตาของชาร์ลเริ่มกระตุก จากนั้นก็ยิ่งสั่นกระตุกมากขึ้น
หลุยส์กำลังประคองชาร์ลส์เดินออกไป แต่ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าขวางพวกเขา
“คุกเข่า”
“ฮาร์วีย์ แก…”
หลุยส์กัดฟันกรอด ด้วยสถานะของเขาในตอนนี้ เขาจะคุกเข่าลงได้ยังไง?
หากเขาคุกเข่า เขาและอาจารย์ของเขาจะต้องอับอายมากแน่ ๆ
“หลุยส์ นี่คือการเดิมพัน สิ่งที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับอาชีพนี้คือความไว้วางใจ”
“ถ้าเธอไม่รู้ว่าการรักษาสัญญาหมายความว่ายังไง ฉันยินดีสอนเธอเอง!” เชนพูดมาจากด้านหลัง
เกมนี้น่าตื่นเต้นมาก และเขาก็พอใจกับประสบการณ์นี้มากเช่นกัน แต่ไม่ว่าใครก็ตามหากพวกเขาจะเดิมพันในงานแสดงวัตถุโบราณที่ไนส์เวลล์จัดขึ้น พวกเขาจะต้องทำตามเดิมพันนั้น
ใบหน้าของชาร์ลส์เปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง เชนเป็นหัวเรือใหญ่ในสาขาอาชีพนี้ ไม่มีใครกล้าต่อต้านเขาแน่นอน
เขาออกมาแบบนี้ หากหลุยส์ไม่ทำตามเดิมพัน ผลที่ตามมาจะเลวร้ายขนาดไหนไม่อาจคาดคิด
ไม่ต้องให้ย้ำเตือนเป็นครั้งที่สอง หลุยส์คุกเข่าลงอย่างรวดเร็วจนเสียงเข่าของเขากระทบพื้น และกระแทกศีรษะของเขาลงบนพื้น
ในขณะที่เขาโน้มศีรษะของเขาลงบนพื้นใบหน้าของเขาก็แสดงออกแววอาฆาตออกมา ถ้าใครได้เห็นจะต้องตกใจกลัวอย่างแน่นอน
‘ฮาร์วีย์! เราไม่จบแค่นี้แน่!’
คำพูดเหล่านั้นเปล่งออกมาในหัวของหลุยส์ แต่เขาก็ไม่กล้าพูดออกไป เขาเกรงกลัวเชน
จากนั้นหลุยส์ก็ประคองชาร์ลส์ขึ้นจากพื้น และออกจากห้องจัดเลี้ยงอย่างรวดเร็ว
เชนเห็นแบบนี้แล้วก็ยิ้มโดยไม่พูดอะไร
ชาร์ลส์และลูกศิษย์ของเขาเก็บงำความคิดชั่วร้ายมาตลอด พวกเขาพยายามจะทำให้โรซาลีเป็นของพวกเขา
การทำให้เชน ไนส์เวลล์ เสียชื่อเสียงด้วยการยืมมือของฮาร์วีย์ในวันนี้นั้นก็เป็นแผนการที่ดีเช่นกัน
และในตอนนั้นเขามีความสุขเหมือนเด็กได้กินไอศกรีม
“เอาล่ะทุกคน! เราไปต่อกันที่ของโบราณเก่าชิ้นถัดไป”
เชนปล่อยให้คนนำของโบราณที่เหลือออกมาประเมินค่า
และด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทุกคนต่างจับจ้องไปที่ฮาร์วีย์โดยหวังว่าเขาจะอะไรเกี่ยวกับของโบราณชิ้นนี้
