ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 534

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 534

แน่นอนว่าบริกรคิดว่าทั้งคู่อยากทานอาหารที่นี่

ฮาร์วีย์ส่ายหัว

“ผมไม่ได้จองไว้ และผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาทานอาหารด้วย”

“ผมต้องการจองทั้งร้านร้านอาหารสำหรับวันพรุ่งนี้”

ซีนเธียร์ตัวสั่นทันที เธอมองฮาร์วีย์ราวกับว่าเธอกำลังมีความรัก

‘พี่เขยของฉันหล่อมาก ไม่สิ เขาดูอลังการมาก!’

‘เขาสามารถจองที่แบบนี้ได้โดยไม่ต้องถามราคาด้วยซ้ำ!’

“คุณผู้ชายอาจไม่ทราบเกี่ยวกับนโยบายร้านอาหารของเรา คุณต้องจองออนไลน์ก่อนล่วงหน้าหนึ่งเดือน และเราไม่ได้มีบริการเช่าเหมาร้านอาหาร” พนักงานเสิร์ฟอธิบาย

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณไม่เข้าใจผมงั้นเหรอ? ผมต้องการจองที่นี่สำหรับวันพรุ่งนี้”

ในเวลานั้น ฮาร์วีย์สวมใส่เสื้อผ้าที่ซื้อจากร้านค้าราคาถูก ๆ เขาดูไม่เหมือนเศรษฐีเลยสักนิด

บริกรมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า และท่าทางของพวกเขาก็เปลี่ยนไป

“คุณผู้ชายครับ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณมาสร้างความวุ่นวายได้! คุณรู้หรือเปล่าว่าการจองทั้งร้านอาหารค่าใช้จ่ายเท่าไร?”

“คุณอาจจะหาเงินมากขนาดนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ แม้ว่าคุณจะทำงานมาทั้งชีวิตก็เถอะ!”

“หากคุณต้องการจองทั้งร้าน โปรดจองออนไลน์ทุกที่นั่งล่วงหน้าหนึ่งเดือน!”

“ถ้าคุณทำแบบนั้นไม่ได้ งั้นก็รีบออกไปซะ!”

“คนที่เราให้บริการที่นี่ล้วนเป็นลูกค้าที่มีเกียรติ! อย่าคิดจะมาที่นี่ถ้าคุณไม่มีเงิน!”

“คุณนี่โง่ซะจริง อย่ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่เพียงเพราะคุณต้องการโอ้อวดต่อหน้าสาวน้อยคนนี้ ไร้ยางอายสิ้นดี!”

เห็นได้ชัดว่าพนักงานเสิร์ฟปฏิบัติต่อกับฮาร์วีย์ราวกับว่าเขามาที่นี่เพื่อหลอกเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้

ฮาร์วีย์จ้องไปที่บริกรอย่างไม่สนใจและพูดว่า “ไร้สาระพอแล้ว จะจองทั้งร้านหนึ่งวันราคาเท่าไหร่?”

“จะไม่ยอมแพ้จริง ๆ ใช่ไหม?! ฟังนะ หนึ่งวันมีค่าใช้จ่ายอย่างน้อยเจ็ดหมื่นห้าพันดอลลาร์ คุณมีเงินมากเท่านี้ไหมล่ะ?!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“ทำไมคุณถึงยังทำตัวโอ้อวดอีกในเมื่อคุณไม่มีเงินมากขนาดนั้น?!”

พนักงานเสิร์ฟหัวเราะลั่นเมื่อเห็นฮาร์วีย์ตัวแข็งทื่อ

ฮาร์วีย์มองไปที่หน้าร้าน แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ็ดหมื่นห้าพันดอลลาร์ต่อวันทั้งร้านดูจะถูกไปนะ คุณต้องเปลี่ยนกฎเกณฑ์ซะไหม ต้องมีเงินอย่างน้อยหนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์ มันถึงจะดูอลังการ ลูกค้าก็ชอบเหมือนกัน…”

ฮาร์วีย์ไม่ได้บ่นว่าราคาแพงเกินไป ยังไงที่นี่มันเป็นของเขา สุดท้ายแล้วเงินก็จะถูกส่งกลับไปหาเขาอยู่ดี

เขาไม่ชอบที่ราคาสำหรับจองทั้งร้านที่มีราคาเพียงแค่เจ็ดหมื่นห้าพันดอลลาร์ ควรจะเปลี่ยนราคาเป็นหนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์ดูจะน่าฟังมากกว่า

“ว่าไง ผมจะให้ราคานี้ ผมต้องการจองทั้งร้านสำหรับวันพรุ่งนี้ ผมจ่ายหนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์…” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น

พนักงานเสิร์ฟมองฮาร์วีย์ราวกับว่าเขาเป็นคนงี่เง่า

“คนนี้บ้าไปแล้วหรือไง? เขาบ่นเรื่องราคา แล้วอยู่ ๆ ก็เพิ่มราคาขึ้นเองงั้นเหรอ?”

“เสื้อผ้าที่เขาใส่ก็ดูมีราคาไม่ถึงยี่สิบดอลลาร์ด้วยซ้ำ แต่เขายังคงพยายามจะโอ้อวดอยู่อีกงั้นเหรอ?”

“แล้วเขาก็พยายามหลอกล่อเด็กน้อยคนนี้? เขากำลังคิดอะไรอยู่?”

พนักงานเสิร์ฟพวกนั้นก็พูดประชดประชันไม่หยุด

พวกเขาเคยเห็นคนที่ชอบโอ้อวด แต่ไม่ถึงขนาดนี้

ตอนที่ฮาร์วีย์กำลังจะดึงบัตรแบล็คการ์ดออกมา เสียงลึกลับก็ดังขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น? มีคนทำตัวไร้อารยธรรมที่ร้านอาหารของเราที่นี่งั้นเหรอ? เขาไม่รู้หรือไงว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“แม้ว่านายหญ่ของตระกูลและสุภาพสตรีชั้นยอดในบัควู้ดมาที่นี่ พวกเขาก็ต้องปฏิบัติตามกฎ…”

“ใครมันที่กล้าแหกกฎที่นี่ ฉันจะกำจัดออกไปทันที!”

เงาดำเดินออกมาพร้อมกับเสียงสะท้อนของเขา

คนนั้นเป็นชายหนุ่ม

เขาสวมเสื้อผ้าหรูหรารุ่นพิเศษซึ่งมีวางจำหน่ายในฤดูกาลนั้นเท่านั้น ข้อมือของเขาสวมนาฬิกาสำหรับนักดำน้ำ รุ่น Green Submariner ของ Rolex และกุญแจรถเบนซ์ห้อยอยู่ที่เอว เขาดูเหมือนเป็นทายาทตระกูลเศรษฐี

ชุดของเขาดูมีมูลค่าหลายพันดอลลาร์ สิ่งของพวกนั้นเป็นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปหาซื้อไม่ได้

แฮร์รี่ ซาปาตา ลูกชายของเจ้าของร้านอาหาร และยังเป็นรุ่นพี่ที่ซีนเธียร์ได้พูดถึงก่อนหน้านี้