ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 547
“ใช่ นายน้อยซิลวาพูดถูก ในเมื่อลูกเขยที่อาศัยอยู่กับเราสามารถจองร้านอาหารสปินนิ่งทั้งหมดได้ เราก็ต้องไปดู”
จุดประสงค์ของแซ็ค ซิมเมอร์ ในวันนี้คือการร่วมมือกับเบรนท์ ซิลวาเพื่อทำลายแมนดี้ ซิมเมอร์ เขาจะพลาดโอกาสที่จะโจมตีฮาร์วีย์ คนขี้แพ้ได้อย่างไร?
เขาและเบรนท์ แอบส่งสายตาให้กัน ทั้งคู่เห็นความทะเยอทะยานในสายตาของกันและกัน
เรื่องตลกแบบนี้มันจะไปเทียบกับแผนการที่พวกเขาตระเตรียมมาอย่างรอบคอบได้ยังไง?
ไซม่อน ซิมเมอร์ และลิเลียน เยตส์ ไม่ต้องการที่จะไป แต่เบรนท์ยืนยันหนักแน่นว่าพวกเขาควรไปให้ได้
แม้ว่าเขาจะมีลักษณะที่อ่อนโยน แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เต็มไปด้วยการข่มขู่ ไซม่อน และ ลิเลียน ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องคล้อยตามความประสงค์ของเขา
แมนดี้ยิ่งสับสนมากขึ้นกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ฮาร์วีย์มองไม่เห็นเจตนาของเบรนท์หรือไง?
อย่างไรก็ตาม เขายังปล่อยให้คนอื่นพ่นน้ำลายใส่หน้าเขา และทำเขาให้อับอาย เขาอยากโดนไล่ออกจากตระกูลซิมเมอร์มากรึไง?
ถ้าไม่ใช่เพื่อรักษาหน้าของฮาร์วีย์ ตอนนี้แมนดี้ก็คงจับเขาแล้วหยิกไปแล้ว
“อาสาม ป้าสาม ไปขึ้นรถของผม”
“แมนดี้เป็นคนสำคัญในวันนี้ ให้เธอนั่งในเมอร์เซเดสเบนซ์ จีคลาสเถอะครับ”
แซ็คพูดด้วยรอยยิ้ม เขาต้องการสร้างโอกาสให้เบรนท์มากขึ้น
ในที่สุดไซม่อน ลิเลียน แมนดี้ และซีนเธียร์ ซิมเมอร์ ก็ตามเบรนท์ไปขึ้นรถเมอร์เซเดสเบนซ์ จีคลาส
“คุณยอร์ก คุณนี่ช่างเป็นคนที่โดดเด่นจริงนะ คุณจัดการจองสถานที่ทั้งหมดด้วยตัวเอง คุณคงไม่สบายใจหากต้องนั่งในรถเมอร์เซเดสของผมใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น ผมคิดว่าคุณไปเองคงจะดีกว่า”
เบรนท์แสยะยิ้ม เขากระแทกประตูและปล่อยให้ฮาร์วีย์ยืนอยู่นอกรถ
“ผมจะไปเอง” ฮาร์วีย์พูดอย่างเฉยเมย เหลือบมองซีนเธียร์ ในเวลาเดียวกัน
ซีนเธียร์กระพริบตากลับไปที่ฮาร์วีย์ด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่า เธอจะไม่ปล่อยให้พี่สาวของเธอถูกเอาเปรียบ
หลังจากที่รถทั้งสองคันออกไป ฮาร์วีย์ก็หันกลับมามองไปบนชั้นสองของบ้านแฝดหลังหนึ่งในหมู่บ้าน หลังจากจ้องดูอยู่พักหนึ่ง เขาก็พูดช้า ๆ ว่า “จะออกมาเองหรือจะให้ฉันลากออกมา”
แปะ แปะ แปะ
ได้ยินเสียงปรบมือเบา ๆ ชายหนุ่มรูปงามในชุดสูท เดินลงมาจากชั้นสองอย่างช้า ๆ เขาดูค่อนข้างประทับใจเมื่อมองไปที่ฮาร์วีย์
“ตอนแรกฉันคิดว่าลูกเขยที่เกาะครอบครัวเมียกิน คงไม่คู่ควรกับทักษะของฉัน ตอนที่มีคนขอให้ฉันจัดการกับแก ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจอีกฝ่ายผิด” ชายคนนั้นยิ้ม ลูกน้องสวมเสื้อกล้ามร่างสูงและกำยำหลายคนพุ่งออกมาจากเงามืดของอาคาร
ชายคนนี้เป็นพวกอันธพาล
“ควินตัน ยอร์กสั่งให้นายมาเหรอ” ฮาร์วีย์พูดเบา ๆ
ชายคนนั้นหัวเราะ “แกคิดว่าไงล่ะ?”
ฮาร์วีย์พูดช้า ๆ “ไม่ว่าใครจะสั่งให้นายมา นายควรคร่ำครวญขอความเมตตา และ ออกไปก่อนที่มันจะสายเกินไป”
“ฉันจะฉลองวันเกิดของภรรยา ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาเล่นเกมส์กับนายหรอกนะ”
“ขอโทษที” ชายคนนั้นยิ้มอีกครั้ง “งานของฉันคือ ห้ามแกออกไปจากที่นี่”
“นอกจากนี้ ฉันไม่เคยชอบคนที่ทำตัวจองหองกับฉัน”
“ไม่ต้องร้องขอความช่วยเหลือหรอก ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว”
ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว “ไม่มีคน?”
“มันง่ายมาก” เขาพูดพลางยักไหล่อย่างผ่อนคลาย “แค่ให้คูปองช้อปปิ้งฟรีกับผู้คนที่นี่ ในระยะเวลาจำกัด แน่นอนว่าจะไม่มีใครเหลืออยู่เลย”
เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ใช่คนประเภทที่ใช้กำลังเพื่อแก้ปัญหาเท่านั้น
“เอาล่ะ คุณลูกเขยกาฝาก แกจะยอมนอนลงให้พวกเราหักขาดี ๆ หรืออยากให้เราใช้กำลังแทนล่ะ?”
“อย่าโทษพวกเราเลย ถ้าพวกเราหยาบไปหน่อย”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แต่เขากลับดูเคร่งขรึม
