ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 574

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 574

ห้องทั้งห้องเงียบสงัด ทุกคนกลั้นหายใจ ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจ

คอลินที่กำลังโกรธจัดจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่เลวร้าย

ทุกคนกลัวว่าคนน่าขยะแขยงอย่างฮาร์วีย์จะลากพวกเขาลงไปในโคลนตมกับเขาด้วย

ร่างกายของฮาร์วีย์ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ใบหน้าของเขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง เขาไม่แม้จะสนใจคอลิน ทำราวกับว่าเขาเป็นอากาศ

“ฉันจะพูดอีกครั้ง ออกไปจากที่นี่ ไปให้พ้นสายตาฉัน!”

ใบหน้าของโคลินเย็นชาราวกับน้ำแข็ง น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น

ไม่เพียงแต่เมื่อที่กลายไปเป็นลูกเขยกาฝากเท่านั้น ในตอนนี้ฮาร์วีย์เป็นทายาทเศรษฐีเขายังทนมองไม่ได้ด้วยซ้ำ

ในทุกวันนี้ อำนาจมีค่ามากกว่าเงินทอง!

ฮาร์วีย์ยังคงจิบชาของเขาและไม่แม้แต่จะสบตากับคอลิน

หางตาของคอลินกระตุก จู่ ๆ หญิงสาวข้างกายก็เดินเข้าไปคว้าถ้วยชาบนโต๊ะแล้วเทราดลงบนตัวของฮาร์วีย์

“นายไม่ได้ยินนายใหญ่แซนเดอร์สั่งเหรอ? นายใหญ่แซนเดอร์อยากให้นายลุกออกไปจากตรงนี้! นายทำตัวเมินเฉยไม่สนใจได้ยังไง! นายไม่มีสิทธิ์แม้จะเดินเข้ามาเฉียดใกล้ เข้าใจไหม?!” หญิงสาวคนนั้นอย่างเย็นชาขณะกอดอกหน้าเชิด

ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นต่อหน้าพวกเขา

ไม่มีใครแม้แต่จะคิดว่าเรื่องต่าง ๆ จะมาถึงจุดนี้

แกรี่เข้าไปแก้ไขสถานการณ์ เขาพยายามทำให้ทุกอย่างราบรื่น

“ฮาร์วีย์ ขอโทษนายใหญ่แซนเดอร์เดี๋ยวนี้! เรื่องนี้จะได้จบ ๆ !”

“เราทุกคนล้วนเป็นศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยที่นี่ นายใหญ่แซนเดอร์จะไม่ทำให้นายอับอายไปมากกว่านี้อีกต่อไป!”

“ใช่! แค่อ้อนวอนขอโทษ มันจะยากอะไร? นายใหญ่แซนเดอร์เป็นคนใจกว้างมากพอ…”

“ใช่ รีบคุกเข่าเดี๋ยวนี้!”

“นายจะเดินสี่ขาเหมือนหมา ก็ไม่เป็นไร!”

ในเวลานี้ ทุกคนต่างโจมตีฮาร์วีย์ด้วยวาจาราวกับว่าเขาเป็นคนผิด

ทาร่าและเกวนไม่ได้พูดอะไรออกมา พวกเขามองไปที่ฝูงชนอย่างตกใจ

‘มันเป็นความผิดของคอลินและแฟนสาวของเขาไม่ใช่เหรอ?’

‘ต้องทำถึงขนาดเทน้ำชาใส่ฮาร์วีย์เลยหรือไง!’

‘แล้วพวกเขาอยากให้ฮาร์วีย์คุกเข่าต่อหน้าพวกเขาอย่างนั้นเหรอ?!’

‘ที่นี่ยังมีกฎหมายและระเบียบหลงเหลืออยู่ไหม?’

‘แต่ปัญหาคือสถานะของคอลินนั้นโดดเด่นเกินไป’

‘แม้ว่าเขาจะตบหน้าฮาร์วีย์ ทุกคนก็ยังบอกว่าเขาพูดถูก’

ฮาร์วีย์วางถ้วยน้ำชาลงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่คอลินและพูดอย่างใจเย็นว่า “พาผู้เฒ่าของนายมาขอโทษที่นี่ ถ้าไม่ มันคงจะไม่จบแค่นี้”

“อะไรนะ? ให้พ่อของนายใหญ่แซนเดอร์มาขอโทษงั้นเหรอ?”

ราวกับว่าสิ่งที่ฮาร์วีย์ฟังดูน่าประหลาดใจ เขาจะไม่จบจนกว่าคอลินจะพาพ่อเขามา ทันทีที่เขาพูดแบบนั้น ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างตกตะลึง

พวกเขาเหมือนถูกแช่แข็งเป็นเวลาเกือบหนึ่งนาที และตอนนี้พวกเขากลับมาได้สติอีกครั้ง

“ฮาร์วีย์! นายบ้าไปแล้วเหรอ?! รู้ไหมว่าพ่อของนายใหญ่แซนเดอร์คือใคร?!”

“แม้ว่าเขาจะมาขอโทษนาย นายจะกล้ารับมันงั้นเหรอ?”

“นายเป็นใครกันแน่? นายกำลังสั่งให้นายใหญ่แซนเดอร์ขอโทษจริง ๆ เหรอ?”

“นายเป็นแค่ลูกเขยกาฝาก ขยะไร้ค่า! นายไม่สมควรที่จะได้รับอะไรแบบนั้น? นายมีสิทธิ์สั่งด้วยงั้นเหรอ?”

ศิษย์เก่าต่างพากันโกรธจัดและกระวนกระวายใจ

พวกเขาโกรธที่ฮาร์วีย์ไม่รู้ว่าอะไรเหมาะสมสำหรับเขา พวกเขารู้สึกตื่นเต้นที่พวกเขาได้ทำตัวเป็นประโยชน์ต่อคอลิน

โอกาสแบบนี้หายากและคงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว!

แม้แต่ทาร่าที่แทบไม่รู้จักตัวตนของฮาร์วีย์ ก็คิดว่าเขาบ้าไปแล้ว

‘แน่นอนถ้าคุณมีเงิน!’

‘แน่นอนว่าถ้าคุณใช้ชีวิตแบบนักเลงหัวไม้!’

‘แต่พ่อของคอลิน แซนเดอร์ เป็นผู้นำตระกูลแซนเดอร์!’

‘เมื่อคุณเห็นเขา คุณจะไม่กลายเป็นหนูที่ถูกแมวจับได้หรือ?’

‘ให้เขาขอโทษคุณ คุณบ้าหรือเปล่า?’

‘คุณกำลังรนหาที่ตาย!’

แม้แต่ทาร่ายังคิดว่าฮาร์วีย์กำลังหารนหาที่ตายอยู่

เกวนเอื้อมมือออกไปสัมผัสหน้าผากของฮาร์วีย์ เธอเป็นคนจิตใจดีและคิดว่าเพื่อนเก่าของเธออาจจะไม่สบาย

เมื่อคอลินได้ยินว่าลูกเขยอย่างฮาร์วีย์กล้าที่จะให้พ่อของเขามาขอโทษ เขาโกรธมากขึ้น