ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 740
เมื่อซีนเธียร์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฮาร์วีย์ฟัง สีหน้าของเขาก็มืดลงทันที
แต่ก่อนที่ฮาร์วีย์จะพูดอะไรออกไป วอลเลซก็เยาะเย้ยเขา “เดี๋ยวนะ คุณกำลังโทรฟ้องพ่อแม่ของคุณเหรอ?”
“ผมขอบอกไว้เลยว่า! อย่าคิดว่าเรื่องจะจบแบบนี้แน่!”
“บอกคนจากประเทศ J สองคนนั้นให้ออกไปจากที่นี่ซะ!”
ฮาร์วีย์สบถออกมาอย่างเย็นชา
“เด็กของคุณไม่รู้จักเคารพผู้อื่นและคุณก็คงไม่รู้เหมือนกัน?”
“พวกเขาเป็นแขกคนสำคัญจากต่างประเทศ!” วอลเลซตะโกนอย่างโกรธจัด “คุณกำลังพูดไม่ให้เกียรติพวกเขา”
ฮาร์วีย์ตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “พวกเขาจะถูกเรียกว่าแขกชาวต่างชาติได้ก็ต่อเมื่อพวกเขามาเยี่ยมเยือนที่นี่ด้วยความสุภาพ ผมมองพวกเขาแล้วคงเรียกได้เพียงแค่เป็นขยะ”
“ผมให้เวลาคุณสามวินาที ให้พวกเขาคลานออกมาตรงนี้และขอโทษซะ!”
“จะบ้าเหรอ! แกอยากให้แขกคนาสำคัญของเราคลานมาตรงนี้และขอโทษงั้นเหรอ? แกไปได้ความคิดนี้มาจากที่ไหน?”
วอลเลซโวยวาย
ฮาร์วีย์พยายามนับถอยหลังอย่างเย็นชา “สาม สอง หนึ่ง…”
วอลเลซพูดอย่างดูถูก “แกมันโรคจิต! แกนับจริง ๆ งั้นเหรอ? ต่อให้นับไปถึงร้อยก็ไม่มีใครสนใจหรอก!”
“แกรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”
“ที่นี่คือถิ่นของตระกูลไนส์เวลล์!”
“คนบ้าอย่างแกคงไม่รู้ว่าถิ่นของไนส์เวลล์หมายถึงอะไรหรอก ใช่ไหม?”
ขณะที่วอลเลซพูดแบบนั้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งพึงพอใจ ราวกับว่าคำพูดนั้นเป็นอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของเขา
ที่แห่งนี้ ใครบ้างจะไม่กลัวเมื่อเอ่ยชื่อไนส์เวลล์ขึ้นมา?
บอกได้เลยว่าใคร ๆ ก็กลัว อย่างน้อยพวกที่มาแวะชมตลาดของโบราณนี้เป็นหนึ่งในนั้น
“ตระกูลไนส์เวลล์เหรอ?” ฮาร์วีย์หัวเราะ
เขาเหลือบมองป้ายชื่อของวอลเลซแล้วพูดว่า “คุณชื่อวอลเลซ ชอว์นงั้นเหรอ? แค่คนรับใช้ของตระกูลไนส์เวลล์ กล้าใช้ชื่อไนส์เวลล์มากดขี่คนอื่นงั้นเหรอ? น่าอายสิ้นดี!”
“ใช่ ฉันเป็นแค่คนรับใช้ของตระกูลไนส์เวลล์! แต่ถึงอย่างนั้นคนอย่างฉันก็ไม่เคยถูกทำให้ขุ่นเคืองใจ โดยเฉพาะกับคนอย่างแก!”
“แกเทียบไม่ได้กับคนรับใช้ด้วยซ้ำ!”
“แกกล้าพูดชื่อฉันเหรอ? ทำไม แกจะยื่นเรื่องร้องเรียนกับฉันเหรอ?
วอลเลซตะโกน ชี้นิ้วไปที่หน้าฮาร์วีย์
ฮาร์วีย์ไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับวอลเลซไปมากกว่านี้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรออก
“โรซาลี ตระกูลของคุณช่างมีศักยภาพจริง ๆ !”
“เลี้ยงหมาชื่อวอลเลซ ชอว์น แล้วยังจะกล้าเห่าใส่ผมเสียงดังแบบนี้เลยเหรอ?”
“ผมจะไว้หน้าคุณและให้เวลาคุณห้านาที ถ้าคุณแก้ปัญหานี้ไม่ได้ พวกไนส์เวลล์ก็ไม่จำเป็นต้องมีชื่ออยู่อีกต่อไป!”
น้ำเสียงของฮาร์วีย์เย็นชา
โรซาลีซึ่งอยู่อีกปลายสายก็ชะงัก
เชน ไนส์เวลล์ยืนอยู่ข้างเธอ ขมวดคิ้วและถามว่า “โรส เกิดอะไรขึ้น?”
“ฮาร์วีย์ ยอร์กโทรมา! ผู้ชายที่ชื่อ วอลเลซ ชอว์นจากตลาดของโบราณอาจจะกำลังทำให้เขาขุ่นเคืองอยู่!”
“อะไรนะ?!”
เชนตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก
ตอนนี้ตระกูลไนส์เวลล์รับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฮาร์วีย์แล้ว
เจ้าชายแห่งตระกูลยอร์ก!
หัวหน้าผู้ฝึกสอนแห่งค่ายศัสตราวุธ!
ตำแหน่งแบบนี้สามารถบดขยี้ตระกูลไนส์เวลล์จนย่อยยับได้!
นอกจากนี้เชนยังได้รับข่าวเกี่ยวกับการเข้ารับตำแหน่งของโยนาธานด้วยวิธีการพิเศษ เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับเจ้าชายยอร์ก
ไม่มีใครรับรู้เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในของตระกูลยอร์กในค่ำคืนนั้น แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับทุกคนที่จะเข้าใจเบื้องต้นกับสถานการณ์
พวกเขาคงไม่กล้าทำอะไรให้ผู้ชายคนนี้ขุ้นเคืองอย่างแน่นอน
“โรส ไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”
“เดี๋ยว! ปู่ไปที่นั่นเอง เร็วเข้า ไปส่งปู่เดี๋ยวนี้!”
“เจ้าชายยอร์กกำลังอารมณ์ไม่ดี!”
เชนกระสับกระส่ายราวกับมดเต้นดีดในกระทะ
***
ในเวลาเดียวกัน
ในตลาดของโบราณ
วอลเลซที่เห็นว่าฮาร์วีย์พูดจบแล้วและมองเขาอย่างเย็นชา “อะไร? โทรเสร็จแล้วเหรอ?”
“คุณอยากจะฟ้องฉันและทำลายฉันอีกไหม?”
“พนันไหมว่าผมจะได้ฆ่าคุณก่อน?!”
