บทที่ 355 ข้อความจากหลี่เมี่ยวเจิน
หลังออกจากศาลต้าหลี่ ก็เดินลงบันไดมายังห้องโถงใหญ่ หัวหน้ามือปราบเฉิน หยางเยี่ยนและผู้ตรวจสอบอีกสองนายนั่งจิบชากันเงียบๆ ตรงที่แห่งนั้น
บนโต๊ะมีพู่กัน น้ำหมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึกวางอยู่ครบครัน
ในวัยสี่สิบต้นๆ เช่นนี้ หัวหน้าศาลต้าหลี่ผู้ยังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ในแวดวงราชการ หย่อนกายลงนั่งเงียบๆ บนเก้าอี้ เขาหยิบพู่กันขึ้นมา แล้วจรดปลายพู่กันนั้นลงบนแผ่นกระดาษ
“มิใช่โหร!”
นอกจากนี้ในกระดาษยังมีอีกบรรทัดหนึ่ง ที่หัวหน้ามือปราบเฉินเขียนไว้ ‘มีบางอย่างซ่อนอยู่ในมือขวา’
จากนั้นฝ่ายตรวจการสองคนก็เข้ามาในห้องเพื่อสอบถามสายลับหญิง ก่อนออกไปหนึ่งในสองคนฝากข้อความทิ้งไว้ว่า ‘ไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้’ ส่วนอีกคนเขียนเอาไว้ว่า ‘จับตามองฆ้องเงิน’
หยางเยี่ยนขยำกระดาษจนมันกลายเป็นก้อนกลม กดคลึงเบาๆ จนท้ายที่สุดกระดาษแผ่นนั้นก็กลายเป็นเศษชิ้นกลมๆ เล็กๆ
เขาโยนมันทิ้งออกไปอย่างไม่ไยดี แล้วขึ้นไปชั้นบนด้วยใบหน้าปราศจากอารมณ์ เมื่อเดินมาถึงด้านหน้าห้องหนึ่ง ก็ผลักบานประตูเปิดออกทันที
“พระมเหสีหายตัวไป พวกเจ้าหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลต้องรับผิดชอบเรื่องนี้” สายลับหญิงเอ่ยเสียงหนักแน่น
หยางเยี่ยนนั่งลง องคาพยพบนใบหน้าราวกับหินแกะสลัก ปราศจากอารมณ์แม้แต่น้อย สำหรับข้อกล่าวหาของสายลับหญิงนั้น เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“มีอะไรก็เอ่ยมา”
“ดี!” สายลับหญิงพยักหน้ารับ ค่อยๆ อ้าปากกล่าว “ข้าขอเข้าประเด็น พระมเหสีอยู่ที่ไหน?”
“มือขวาซ่อนอะไรเอาไว้?” หยางเยี่ยนไม่ตอบคำถาม สายตาของเขาจับจ้องไปที่ไหล่ขวาของสายลับหญิง
“สมกับเป็นฆ้องทองคำ มองทะลุกลอุบายเล็กๆ ของข้าได้อย่างรวดเร็ว” สายลับหญิงยกมือของนางที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ แล้วแบออก แผ่นทองแดงแปดเหลี่ยมปรากฏขึ้นอยู่ในฝ่ามือนั้น
“อาวุธเวทมนตร์ของสำนักโหราจารย์ สามารถแยกแยะระหว่างความเท็จและความจริงได้” นางผลักแผ่นทองแดงแปดเหลี่ยมออกไป เอ่ยเสียงเรียบ “อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่ถูกต้องสำหรับเจ้าที่อยู่ในระดับสี่ หากจะบอกว่าเจ้าโกหกหรือไม่ จำเป็นต้องมีความสามารถของโหรระดับหกเข้าช่วย”
หยางเยี่ยนไม่ได้ดูแผ่นทองแดงแปดเหลี่ยมแม้แต่น้อย เขาเพิ่งจะตอบกลับคำถามก่อนหน้านี้ของนาง “ข้าไม่รู้ว่าพระมเหสีอยู่ที่ใด”
สายลับหญิงได้ยินเช่นนั้นก็รีบซักถามต่อทันที “สวี่ชีอันอยู่ที่ไหน เขาได้รับบาดเจ็บจริงๆ และกลับไปที่เมืองหลวงหรือไม่?”
หยางเยี่ยนยกมือขึ้นห้าม เอ่ย “เจ้าถามหนึ่งคำถาม ข้าถามหนึ่งคำถาม”
ภายใต้หน้ากาก ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เขาครู่หนึ่ง เอ่ยช้าๆ “เจ้าถามมา”
“เหตุใดคนพวกนั้นถึงได้มุ่งเป้าไปที่พระมเหสี” คำถามของหยางเยี่ยนเจาะเข้าประเด็นทันที
หากแต่สายลับหญิงกลับไม่เอ่ยตอบ
หยางเยี่ยนพยักหน้ารับ “เช่นนั้นข้าจะเปลี่ยนคำถาม ฉู่เซียงหลงยืนกรานที่จะใช้ทางน้ำในวันนั้น ก็เพราะจะรอพบเจ้าใช่หรือไม่?”
“อืม”
สายลับหญิงตอบรับ เอ่ยถามต่อทันที “สวี่ชีอันอยู่ที่ไหน”
หยางเยี่ยนส่ายหน้า “มิอาจรู้ได้ เหตุใดสายลับถึงไม่กลับเมืองหลวง คุ้มกันเขาเงียบๆ และนัดหมายเขาที่ชายแดนฉู่โจวเล่า?”
‘มิอาจรู้ได้ งั้นหรือ…เป็นไปได้หรือไม่ว่า สวี่ชีอันไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่กลับไปเมืองหลวง’ สายลับหญิงกล่าวเสียงเข้มต่อทันที “พวกข้ามีศัตรูของพวกข้า เว่ยกงทราบเรื่องที่พระมเหสีจะเสด็จไปทางเหนือหรือไม่?”
หยางเยี่ยนตาทอประกายวาบ เอ่ย “รู้”
…
สายลับหญิงออกจากศาลาพักม้า แล้วมุ่งตรงไปยังค่ายทหารในหว่านโจวเพียงลำพัง นางพักในกระโจมหลังหนึ่ง ตกกลางคืนตอนที่นางพลันลืมตาตื่น ก็พบว่ามีใครบางคนกำลังเข้ามาในกระโจมพอดี
ผู้ที่มาก็สวมชุดคลุมสีดำพร้อมสวมหน้ากากที่เผยให้เห็นแค่คางเท่านั้น เขาไว้เคราสีเข้ม เสียงแหบแห้ง
“ข้าเพิ่งกลับมาจากเมืองเจียงโจว และพบสถานที่สองแห่ง แห่งหนึ่งมีการต่อสู้ที่ดุเดือด และอีกแห่งไร้ร่องรอยการต่อสู้ แต่มีใยไหมเหลือไว้โดยแมงมุมขนไม้สีทอง…แล้วทางนี้เล่า?”
สายลับหญิงตอบกลับเสียงต่ำด้วยเช่นกัน
“สอดคล้องกับข้อมูลที่ข้าสอบถามเพิ่มจากภารกิจ เผ่าพันธุ์ปีศาจและกลุ่มคนป่าเถื่อนส่งระดับสี่ออกมา ได้แก่ ปีศาจงูหงหลิง มังกรน้ำถังซานจวิน และจาเอ๋อร์มู่ฮาแห่งธาราทมิฬ แต่ไม่มีเทียนหลางจากพฤกษาสุวรรณ
“ฉู่เซียงหลงถูกสวี่ชีอันและหยางเยี่ยนเข้าไปพัวพัน ทำให้ทหารองครักษ์พาพระมเหสีและสาวใช้ออกไป อีกอย่าง ผู้คนกลุ่มนี้ไม่รู้จักนิสัยเฉพาะตัวของพระมเหสีเลย และหยางเยี่ยนเองก็ไม่รู้ว่าพระมเหสีอยู่ที่ไหน”
สายลับชายตอบรับ “อืม” หนึ่งคำ “ดูเหมือนว่า อาจเพราะเทียนหลางรอกระต่ายอยู่กระมัง ฉู่เซียงหลงนั้นโชคดีกว่าและด้อยกว่าสำหรับพระมเหสี”
บรรยากาศในกระโจมเคร่งเครียดยิ่ง
“ช้าก่อน เจ้าเพิ่งจะบอกว่า ฉู่เซียงหลงให้ทหารองครักษ์พาสาวใช้และพระมเหสีหลบหนีไปอย่างนั้นหรือ?” สายลับชายพลันเอ่ยถาม
“พูดให้ถูกคือ เขาพาพระมเหสีหนีไป ส่วนทหารองครักษ์ก็หนีไปกับสาวใช้” สายลับหญิงกล่าว
“หึ เขาไม่ใช่คนโง่” สายลับชายเยาะเย้ยแล้วเอ่ยวาจาถากถางต่อ
“เห็นได้ชัดว่าพระมเหสีที่เขาพาไปนั้นเป็นตัวปลอม พระมเหสีตัวจริงปะปนอยู่กับพวกสาวใช้ วิธีนี้ทั้งเฉียบแหลมและเบาปัญญานัก เฉียบแหลมด้วยสร้างความสับสนให้แก่สายตา และโง่เขลานักที่คิดทำเช่นนี้ เขาจะหลบสายตาเทียนหลางได้นานสักเท่าไรกัน
“ในช่วงวิกฤต เขายังพาสาวใช้หลบหนีไปได้ นี่บ่งบอกได้ว่าพระมเหสีตัวจริงนั้นแฝงกายอยู่ในหมู่สาวใช้ อืม…เขาไม่ไว้วางใจในกลุ่มภารกิจอย่างยิ่ง กล่าวอีกอย่างคือ ฉู่เซียงหลงมองว่าภารกิจต้องถูกกำจัดออกไปในตอนนั้น”
สายลับหญิงพยักหน้าตอบรับ “เป็นสวี่ชีอันที่พยายามหยุดถังซานจวินและจาเอ๋อร์มู่ฮา เช่นนั้นแล้วฐานบ่มเพาะแท้จริงของเขาน่าจะอยู่ระดับหก”
นางเล่าถึงการกระทำล่าสุดของสวี่ชีอัน “ตามที่เจ้ากรมอาญาบอกเล่า สวี่ชีอันสามารถเอาชนะศิษย์จากนิกายสวรรค์และนิกายมนุษย์ได้ โดยอาศัยวรยุทธ์ขงจื๊อ ฉู่เซียงหลงอาจไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะทำเช่นนี้ “
สายลับชายตอบกลับเสียงแหบแห้ง “ไม่เพียงแค่นั้น ยังมีเวลาที่วัตถุแปลกปลอมหมดอยู่เสมอ อีกอย่างนักวรยุทธ์ระดับสี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะต่อกรได้ แต่ผลสุดท้ายก็คือสวี่ชีอันจัดการได้หมด ดังนั้นฉู่เซียงหลงจึงเลือกละทิ้งพวกเขา”
“มีเหตุผล”
สายลับหญิงทอดถอนใจ กล่าวด้วยความกังวล “จะทำอย่างไรถ้าพระมเหสีตกไปอยู่ในมือของคนเถื่อนทางเหนือ เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ “
สายลับชายหัวเราะเบาๆ “ไม่ได้เลวร้ายถึงเพียงนั้นหรอก ส่งผู้นำทั้งสี่คนมาร่วมกันซุ่มโจมตีพระมเหสี พวกคนเถื่อนย่อมรู้ถึงความพิเศษของพระมเหสีแน่นอน”
“แล้วใครกันที่อยากได้พระมเหสีมากที่สุด?”
จู่ๆ สายลับหญิงก็พูดออกมา “หัวหน้าแห่งชิงหยานผู้นั้น”
ศีรษะของชายที่ซ่อนอยู่ในผ้าคลุมหน้าสั่นไหว คล้ายกำลังพยักหน้าตอบรับ “เช่นนั้นพวกเขาจะพาพระมเหสีกลับไปทางเหนือก่อน ไม่ก็คงแบ่งปันวิญญาณเท่าๆ กัน หรือได้รับผลประโยชน์มหาศาล กล่าวโดยรวมแล้ว พระมเหสีจะปลอดภัยจนกว่าหัวหน้าแห่งหน่วยชิงหยานไม่เข้าร่วม”
สายลับหญิงเห็นด้วยกับเขา ก่อนจะเอ่ยหยั่งเชิงออกมา “ตอนนี้ วิธีเดียวที่จะแจ้งไหวอ๋องได้ คือต้องให้พระองค์ปิดกั้นชายแดนทางเหนือ เพื่อค้นหาพวกถังซานจวินทั้งสี่คนนั้นให้ทั่วเจียงโจวและฉู่โจว และนำพระมเหสีกลับมา?”
ชายคนนั้นไม่ได้พยักหน้าหรือคัดค้าน เขาเอ่ย “มีอะไรเพิ่มเติมอีกหรือไม่”
“มี! สวี่ชีอันไม่ได้กลับไปยังเมืองหลวง แต่ลอบไปทางเหนือ ส่วนหยางเยี่ยนอ้างว่าเขาไม่รู้ว่าสวี่ชีอันอยู่ที่ไหน แต่ข้าว่าพวกเขาต้องมีการแลกเปลี่ยนสาส์นกัน”
“เจ้าแน่ใจได้อย่างไร?” สายลับชายถามกลับ
“สวี่ชีอันได้รับคำสั่งสืบสวนในคดีสังหารเลือดหมู่สามพันลี้ เขาเกรงว่าไหวอ๋องจะต้องโทษ และกลัวว่าจะถูกจับตามากขึ้น ดังนั้นการใช้ภารกิจเป็นความลับในการสืบสวนจึงเป็นทางเลือกที่สมควรแล้ว เป็นเรื่องปกติสำหรับความสามารถราวกับเทพเซียนที่จะตัดสินคดีและไตร่ตรองมันอย่างรอบคอบ และเป็นเรื่องปกติที่เขาจะมีการตอบสนองเช่นนั้น ไม่เช่นนั้นก็ไร้เหตุผลนัก”
สายลับหญิงกล่าวต่อ “อีกอย่าง ความสัมพันธ์ภายในภารกิจไม่สอดคล้องกัน และเจ้าหน้าที่ของหน่วยสามกองพลและหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลก็ไม่คุ้นชินกัน ภารกิจนี้ไม่เป็นประโยชน์กับเขาเลย ถ้าเขาอยู่ เขาอาจถูกควบคุมโดยเจ้าหน้าที่ของหน่วยสามกอง”
ชายคนนั้นแตะเคราของตนเบาๆ ปลายนิ้วสัมผัสเคราสั้นนั้นพลางกล่าว “อย่าประเมินพวกเขาต่ำเกินไป บางทีพวกเขาอาจกำลังทำบางอย่างอยู่”
“แต่หากเจ้ารู้ว่าสวี่ชีอันเคยหยุดเจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารพวกนั้นได้ ซ้ำยังเขียนบทกลอนเยาะเย้ยพวกเขาแล้ว เจ้าจะไม่คิดอย่างนั้น” สายลับหญิงกล่าว
นางนิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยเสริม “เว่ยเยวียนรู้ว่าพระมเหสีกำลังไปทางเหนือ เรื่องของพวกคนเถื่อนเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่?”
ชายคนนั้นยิ้มหยัน “อย่าถามข้าเลย ความคิดของเว่ยชิงอี้ พวกเรามิอาจคาดเดาได้หรอก แต่เราก็ต้องระมัดระวัง อืม แพร่ภาพเหมือนของสวี่ชีอันออกไป หากพบเขาแล้ว ให้เฝ้าติดตามอย่างใกล้ชิด ส่วนเรื่องภารกิจ ให้มุ่งเน้นไปที่การตรวจสอบการกระทำของหยางเยี่ยน ส่วนพวกเจ้าหน้าที่ในหน่วยสามกองนั้น มาคิดหาวิธีกัน”
…
เช้าวันรุ่งขึ้น พระมเหสีที่สวมชุดคลุมของสวี่ชีอันก็ตื่นขึ้นในถ้ำ นางมองเห็นสวี่ชีอันนั่งยองๆ อยู่ที่หน้าปากถ้ำ ประคองอ่างทองแดงที่ไม่รู้ว่าไปหาจากที่ไหนเอาไว้ และใบหน้าทั้งหมดจมอยู่ในอ่าง
พระมเหสียังโกรธอยู่ นางกอดอกมองดูเขา
จากนั้น บุรุษผู้นี่ก็หันหลังให้และนวดบนใบหน้าของตนเงียบๆ ก่อนจะหันหลังกลับมาอีกทีหลังจากผ่านไปนาน
“อ๊ะ!”
พระมเหสีกรีดร้องและขดตัวราวกับกระต่ายน้อยที่กำลังหวาดกลัว ดวงตาของนางเบิกกว้าง ชี้นิ้วไปที่เขา เอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา “เจ้า เจ้า เจ้า…สวี่เอ้อร์หลางหรือ?”
“ทำท่าทางราวกับเห็นผีเลยรึ?” บุรุษผู้นั้นตะโกนกลับมา
นางเคยเจอเขาแล้ว เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของสวี่ชีอัน แต่ว่าสวี่เอ้อร์หลางมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?
สวี่ชีอันฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี “นี่เป็นทักษะเฉพาะตัวของข้าในการเปลี่ยนใบหน้า แม้แต่นักวรยุทธ์ที่มีระดับการฝึกฝนในระดับสูงก็ไม่สามารถมองเห็นการแปลงกายของข้าได้ “
ขณะพูด เขาก็เทยาลงในอ่างทองแดง
“เจ้าเปลี่ยนเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าทำไมกัน?” เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย พระมเหสีก็รู้สึกสบายใจและมองมาที่เขาด้วยความสงสัย
นางโง่เขลาจริงๆ บางทีนางอาจจะเคยชินกับการแสดงพลังของตนในคฤหาสน์ของไหวอ๋อง ที่นั่นไม่มีใครกล้าขัดใจนาง เหมือนกับท่านอาสะใภ้ สวี่ชีอันเอ่ยเสียงขุ่นเคือง
“เจ้าโง่หรือไม่? ข้าจะเข้าไปในเมืองได้อย่างไรหากใช้ใบหน้าของตนเอง นี่คือความตระหนักในการต่อต้านการลาดตระเวนขั้นพื้นฐานที่สุด”
ต่อต้านอะไรกัน? พระมเหสีไม่เข้าใจ นางมุ่ยหน้า “ข้าหิว”
“โจ๊กพร้อมแล้ว ด้านนอกนั่นมีไก่ฟ้าที่เพิ่งจะจับได้อยู่ตัวหนึ่งด้วย ถอนขนมันออก นำไปล้างให้สะอาด แล้วจากนั้นก็ย่าง สวี่ชีอันสั่ง
“อื้อ!” พระมเหสีตอบรับว่าง่าย
ในช่วงเวลานี้ นางเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังแล้ว แน่นอนว่าสวี่ชีอันย่อมพึงพอใจ พระมเหสียอมจำนนต่อเขาแล้ว แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ต้องก้มหัวลงตรงแทบเท้านางอยู่ดี
แน่นอน พระมเหสีก็เป็นหญิงร้ายกาจคนหนึ่ง นางไม่เคยขัดแย้งกับสวี่ชีอันอย่างเปิดเผย แต่มักจะแก้แค้นเป็นการส่วนตัว
ตัวอย่างเช่น ซ่อนเสื้อผ้าของเขาในขณะที่เขาอาบน้ำ และเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนโมโหอยู่ในน้ำเช่นนั้น
อีกตัวอย่างหนึ่งคือการทามูลนกบนใบไม้แล้วย่างให้กิน
และตอนนี้ นางกำลังคิดที่จะถ่มน้ำลายใส่เนื้อย่างด้วย
ทุกครั้งนางต้องถูกเขาบังคับให้ฟังเขาเล่าเรื่องผีตอนกลางคืน นางข่มตานอนแทบไม่ได้ และแทบร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว บางวันก็ต้องทนหิวโดยไม่มีอะไรตกถึงท้อง และต้องออกเดินทางไกล
บ้างก็ผล็อยหลับไปในตอนกลางคืน โดยปล่อยให้น้ำลายไหลย้อยออกมาจากปาก
ผ่านไปสักพัก ไก่ย่างก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว พระมเหสีถ่มน้ำลายแล้วผุดยิ้มมุมปาก ก่อนจะวางไก่ย่างไว้ข้างๆ แล้วหันกลับมาบอกว่า
“ไก่ย่างเสร็จแล้ว ข้าจะกินโจ๊ก “
สวี่ชีอันกินเนื้อส่วนพระมเหสีกินโจ๊ก นี่คือความเข้าใจโดยปริยายที่ทั้งสองปลูกฝังให้กันเมื่อเร็วๆนี้
สวี่ชีอันโกรธมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมให้พระมเหสีกินเนื้อสัตว์ พระมเหสีก็โมโหเช่นกันที่เขาไม่ยอมให้ตนกินเนื้อ ดังนั้นนางจึงพยายามแก้แค้นตลอดเวลา
เป็นเช่นนี้เรื่อยมา
สวี่ชีอันเปลี่ยนเป็นใบหน้าของสวี่เอ้อร์หลางก่อนออกจากถ้ำ แล้วนั่งลงข้างๆ กองไฟ เอ่ย “เราจะไปถึงมณฑลซานฮวงก่อนพลบค่ำวันนี้”
ใบหน้าของพระมเหสีฉายแววยินดี นั่นหมายความว่าการเดินทางอันยากลำบากกำลังจะสิ้นสุดแล้ว
สวี่ชีอันเหลือบมองนาง เอ่ยเสียงเรียบ “ไก่นี้ให้เจ้า “
ใบหน้าของพระมเหสีพลันตื่นตะลึง
“ทำไมกัน ไม่อยากกินรึ หรือว่าเจ้าแอบเอามูลนกมาป้ายใส่ไก่ของข้าอีกแล้ว” สวี่ชีอันหรี่ตา รีบถามกลับ
“เจ้า เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้าสิ” พระมเหสีคว้าไก่ แล้วยื่นมันไปตรงหน้าเขา เอ่ยเสียงเขียว “เจ้าดูเอาเองสิ ว่ามูลนกอยู่ตรงไหนกัน”
“เช่นนั้นเจ้าก็กินเถอะ” สวี่ชีอันพยักหน้าให้
พระมเหสีเปิดปากของตนช้าๆ เอ่ยตอบเบาๆ “ข้า ข้าไม่ค่อยหิว ไม่อยากกินเนื้อเท่า… “
“รีบกินเข้าไป อย่าให้เสียของ เจ้าเริ่มจะทำให้ข้าโมโหอีกแล้ว” สวี่ชีอันหรี่ตา
ใบหน้าของหน้าพลันเปลี่ยนเป็นยับยู่ยี่ในทันตา
ในเวลานี้ หัวใจของสวี่ชีอันเต้นรัว หลังจากผ่านไปหลายวัน ใครบางคนในกลุ่มสนทนาของหนังสือปฐพีก็ส่งสัญญาณมาให้
เขาหยิบโจ๊กขึ้นมาแล้วกลับไปที่ถ้ำ ขณะออกเดินก็กล่าว “รีบกินเสีย ไม่งั้นข้าจะให้เจ้ากินหนอนที่นี่”
พระมเหสีใบหน้าบูดบึ้ง มองตามแผ่นหลังเขาที่เดินออกไป
สวี่ชีอันนั่งพิงผนังถ้ำ จ้องไปที่ซากหนังสือบนพื้น หยิบโจ๊กตักเข้าปากคำหนึ่ง กระจกหยกบานเล็กๆ เผยให้เห็นประโยคสั้นๆ หนึ่งบรรทัด
หมายเลขสอง ‘นักบวชเต๋าจินเหลียนโปรดปิดกั้นทุกคนให้ข้า’
ไม่กี่ลมหายใจ หลี่เมี่ยวเจินก็ส่งบางอย่างตอบรับ ‘สวี่ชีอัน เจ้าเคยไปทางเหนือหรือไม่?’
สวี่ชีอันวางถ้วยลง ตวัดนิ้วต่างพู่กันเขียนบางอย่าง ‘วันนี้จะไปถึงชายแดนทางเหนือ เจ้าตรวจสอบเจออะไรบ้างหรือไม่’
………………………………………………………
