บทที่ 135 อะไรนะ!
”อะไรนะ?”ฉันได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัย!”เมื่อฮวงเฟิงได้ทราบข่าวนี้จากพี่หวัง เขาก็ตะโกนออกมาทันทีด้วยความตกใจ
เดิมทีทุกคนในสำนักงานรักษาความปลอดภัยต่างพากันจับตาดูเขา
แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องนี้สีหน้าของพวกเขาทั้งหมดต่างพากันแสดงออกอย่างหลากหลาย และมีหลายคนที่มองเขาด้วยความรังเกียจหรือดูหมิ่น
ท้ายที่สุดแล้วในใจของทุกคนก็คือฮวงเฟิงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการของแผนกรักษาความปลอดภัยซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่รู้
บริษัทต่างๆทั่วไปมักจะต้องแจ้งเจ้าตัวให้ทราบก่อนที่พวกเขาจะได้รับการแต่งตั้ง ซึ่งมันไม่มีเหตุผลที่ฮวงเฟิงจะไม่รู้
ดังนั้นการแสดงก่อนหน้านี้ของฮวงเฟิงในสายตาของพวกเขาจึงเหมือนกันว่าเป็นเพียงการพูดเกินจริง
ฮวงเฟิงยังสังเกตเห็นสีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโดยรอบ
ใบหน้าของพวกเขาดูอึดอัดเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ถามพี่หวังอีกครั้ง: “พี่หวังคุณได้ข่าวนี้มาจากไหน? หยุดล้อฉันเล่นได้แล้ว ฉันจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการได้อย่างไรกัน?”
“นี่คุณไม่รู้จริงๆเหรอ?” พี่หวังยังถามด้วยความสับสน แม้ว่าความจริงที่ว่าฮวงเฟิงไม่ได้มาทำงานเมื่อวานนี้และพี่หวังเองก็พักผ่อนอยู่ที่บ้าน
แต่เขาก็รู้อยู่แล้วว่าฮวงเฟิงไม่มีเหตุผลที่จะไม่รู้
ในความเป็นจริงเมื่อพี่หวังรู้ข่าวนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ ที่โทรหาเขาเช่นกัน ใครๆ ก็บอกว่า ฮวงเฟิงนั้นสนิทกับพี่หวังมากที่สุดไม่ใช่หรือ?
ในช่วงเวลานี้พี่หวังรู้ดีว่าฮวงเฟิงเองไม่ได้มีเส้นสายใดๆ
เขาเป็นเพียงเป็นบัณฑิตมหาวิทยาลัยธรรมดาๆคนหนึ่ง
ถ้าจะบอกว่าคนไหนโดดเด่นกว่ากันก็คงจะเป็นเพราะการศึกษาของพวกเขา
แต่การศึกษาในสาขาการรักษาความปลอดภัยมันไม่มีประโยชน์มากนักดังนั้นทุกคนจึงยังคงสงสัย
ในทางกลับกันพี่หวังรู้ว่าฮวงเฟิงนั้นเพิ่งจะสนิทกับซูหยูโม่เมื่อไม่นานมานี้
ไม่ใช่ว่าเขาสงสัยในตัวของฮวงเฟิงแต่เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยเพราะช่องว่างระหว่างสถานะของพวกเขานั้นใหญ่เกินไป
แต่แม้ว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดแต่ถ้าหากพวกเขาติดตามผู้นำของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา มันก็คงจะเป็นเรื่องง่ายอย่างแน่นอน ที่จะทำให้ผู้นำประทับใจในตัวเขา
นอกจากนี้เมื่อตอนที่ฮวงเฟิงอยู่ในกะกลางคืนเมื่อสองวันก่อนเขาก็ยังมีส่วนร่วมในการทำคุณงามความดีครั้งใหญ่
ดังนั้นความประทับใจของซูหยูโม่ที่มีต่อฮวงเฟิงจึงไม่เลวนัก
อย่างไรก็ตามแม้ว่าพี่หวังจะรู้ว่าฮวงเฟิงจะมีความประทับใจที่ดีต่อเขาต่อซูหยูโม่
แต่เขาก็ไม่ได้คาดคิดว่าซูหยูโม่จะนำฮวงเฟิงขึ้นสู่ตำแหน่งผู้จัดการได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ และมันยังเร็วเกินไป
ฮวงเฟิงเพิ่งจะมาที่นี่ได้ไม่นานนักและเขายังอยู่ในช่วงทดลองงานอยู่เลย
“ฉันไม่รู้จริงๆเมื่อวานตอนที่ฉันอยู่บ้าน ฉันก็ไม่ได้รับข้อมูลอะไรเลย ถ้าพี่ไม่บอกฉัน ฉันก็ไม่รู้เสียด้วยซ้ำ” แม้ว่าการเลื่อนตำแหน่งจะเป็นเรื่องดี แต่เขาก็ไม่ได้เตรียมการใดๆ
ก่อนหน้านี้เขากังวลว่าเขาจะตกงานแต่ตอนนี้เขากลับได้รับการเลื่อนตำแหน่ง
นอกจากนี้คนรอบข้างยังมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรซึ่งสามารถเข้าใจได้ง่าย
หากเขายืนอยู่ในตำแหน่งของคนเหล่านั้นและเห็นผู้มาใหม่ที่ยังไม่ผ่านการทดลองงานได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้จัดการและเป็นหัวหน้าของพวกเขา
ตัวเขาเองก็คงมีความคิดเช่นเดียวกับพวกเขาอย่างแน่นอน
“ฉันไม่ได้โกหกคุณข่าวนี้เป็นความจริงเช่นกัน ผู้อำนวยการซูได้ตัดสินใจเป็นการส่วนตัวเมื่อวานนี้ มีหลายคนที่คัดค้าน แต่ผู้อำนวยการซูยืนกราน ดังนั้นจะไม่มีเหตุการณ์ใดๆ กับคำสั่งแต่งตั้งของคุณ ถ้าคุณไม่รู้แล้ว งั้นเราก็มีเรื่องคุยกันทีหลังแล้วล่ะ”พี่หวังกล่าว
ฮวงเฟิงหัวเราะอย่างขมขื่นเมื่อเขาได้ยินพี่หวังพูดว่าเขาได้รับการแต่งตั้งขึ้นมาเป็นผู้จัดการ
ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของเขาก็คือซูหยูโม่เลื่อนตำแหน่งให้เขาเองและนอกเหนือจากเธอแล้วก็ไม่มีใครอื่น
สำหรับเจ้านายคนอื่นๆในบริษัทนี้ ไม่มีใครรู้จักเขาสักคน ซึ่งไม่มีทางที่จะเลื่อนตำแหน่งให้เขาอย่างแน่นอน ดังนั้นพี่หวังจึงได้มั่นใจในความคิดของเขาเอง
พี่หวังพูดถูกหลังจากนั้นไม่นานก็มีคนมาแจ้งฮวงเฟิงและเมื่อซูหยูโม่ตามหาเขา ฮวงเฟิงก็ถูกตามตัวพร้อมด้วยสายตาแปลกๆ ของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ และพวกเขาทั้งหมดก็เดินออกไปจากสำนักงานพร้อมกับกระซิบกระซาบกัน
”เป็นยังไงบ้าง?คุณรู้ข่าวหรือยัง? ฉันทำให้คุณประหลาดใจค่อนข้างมากเลยใช่ไหม?” ภายในห้องทำงานของซูหยูโม่ ซูหยูโม่กล่าวกับฮวงเฟิงพร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
”ผู้อำนวยการซูเซอร์ไพรส์ของคุณมากเกินจนผมแทบจะรับไม่ได้เลยนะ” ฮวงเฟิงหัวเราะอย่างขื่นๆ เขาไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย
”อะไรนะ?คุณไม่ต้องการงั้นหรือ?” ซูหยูโม่กล่าว
”เป็นไปได้ยังไง?”ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่ฮวงเฟิงจะไม่เห็นด้วยกับการเลื่อนตำแหน่งนี้ได้อย่างไรกัน? “ผมรู้สึกประหลาดใจมากผมไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนหน้านี้ และผมก็ยังอยู่ระหว่างทดลองงานด้วย”
“นั่นไม่ใช่ปัญหาฉันรู้สึกว่าความสามารถของคุณนั้นเพียงพอที่จะทำหน้าที่ในตำแหน่งผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยได้” ซูหยูโม่กล่าว
เธอนั้นเห็นแก่ตัวที่แต่งตั้งฮวงเฟิงในฐานะที่เธอเป็นผู้อำนวยการแต่เธอก็คิดแล้วว่าฮวงเฟิงนั้นมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นผู้จัดการ ดังนั้นเธอจึงได้ตัดสินใจเช่นนั้น
“เอาล่ะในเมื่อ ผอ.ซู คาดหวังในตัวผมสูงเช่นนี้ แล้วผมจะดูถูกตัวเองได้อย่างไร” ฮวงเฟิงเองก็เพิ่งจะเปลี่ยนความคิดใหม่ และพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย
“ต้องอย่างนี้สิ”เธอพูดด้วยความพอใจ “ท่ามกลางเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหลายเหล่นี้ ต้องมีคนจำนวนไม่น้อยที่ไม่เชื่อใจ ดังนั้น แผนกรักษาความปลอดภัยจะต้องได้รับการยกเครื่องใหม่ และนี่เป็นเพราะว่าฉันไม่พอใจผลงานของผู้จัดการหลิวก่อนหน้าที่ ดังนั้นฉันยกสิทธิ์นี้ให้แก่คุณ ถ้าคุณคิดว่ามีใครที่ไม่มีความสามารถ คุณก็สามารถที่จะเปิดเผยได้
“ขอบคุณมากผอ. ซู” ฮวงเฟิงแสดงความขอบคุณ
ด้วยคำพูดอันล้ำค่าของซูหยูโม่ฮวงเฟิงรู้สึกสบายใจมากขึ้น และไม่จำเป็นต้องผ่านปัญหาทั้งหมดเพื่อแก้ไขสถานการณ์
“เอาล่ะในเมื่อเรื่องทุกอย่างคลี่คลายแล้ว คุณก็กลับไปทำงานของคุณได้แล้ว ฉันยังมีบางเรื่องที่ต้องทำอีก” ซูหยูโม่กล่าว
ไม่นานนักหลังจากที่ฮวงเฟิงออกไปจากออฟฟิศของซูหยูโม่ใครอีกคนก็เดินเข้ามา
ช่างเป็นผู้หญิงที่งดงามยิ่งนักและแน่นอนว่าอยู่ในระดับเดียวกันกับซูหยูโม่
ทั้งสองคนคงจะอายุพอๆกัน
“โอ้ยฉันง่วงนอนจังเลย” เมื่อหญิงสาวเข้ามาที่ออฟฟิศของซูหยูโม่ เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรและตรงไปนั่งที่โซฟาที่อยู่ด้านข้างและหลับตาเพื่อพักผ่อน
ซูหยูโม่มองดูเธอระคนขบขัน“นี่ฉันไม่ได้บอกให้เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านงั้นหรือ? เธอเพิ่งจะกลับมาเมื่อวานนี้เองและเมื่อก็ยังดื่มจนเมาไม่ใช่หรือ? น่าจะอยู่พักผ่อนสักวันก่อนไหม?”
หญิงสาวคนนั้นคือเซี่ยเมิ่งเจียว ที่เพิ่งจะกลับมาถึงเมื่อวานนี้
“ฉันขอพักสักครู่นะ”เซี่ยเมิ่งเจียวตอบ “ยังจะมีการเปิดอีกอยู่นะ”
“อืมใกล้จะถึงเวลาแล้วล่ะ ถ้าเธอไม่มีอะไรแล้ว งั้นก็ไปกันเถอะ” ซูหยูโม่มองดูเวลาและพูด
“ฉันไม่เป็นไร”เซี่ยเมิ่งเจียวลุกขึ้นยืนและพูด “อ้อ ใช่ ฉันได้ยินมาว่าผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยเปลี่ยนคนใหม่แล้วงั้นหรือ?
บทที่ 136 กบฏ
“ใช่ฉันเองก็กำลังจะบอกเธอเรื่องนี้แหละ ที่ฉันเล่าเรื่องของผู้จัดการหลิวเมื่อคืนนี้ และตอนนี้ก็มีคนใหม่แล้ว ผู้จัดการคนใหม่ชื่อว่า ฮวงเฟิง ถึงแม้ว่าเขาจะยังหนุ่ม แต่เขาก็เป็นคนมีความสามารถ เธออยากจะพบเขาไหมล่ะ? ซูหยูโม่ กล่าว
“ไม่จำเป็นฉันเชื่อในการตัดสินใจของเธอ พวกเราไปประชุมกันเถอะ” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว
เธอยังคงเชื่อมั่นในตัวของซูหยูโม่เป็นอย่างมากดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องพบฮวงเฟิง เพราะว่ายังมีโอกาสที่จะทำเช่นนี้อีกมากในอนาคต
“เอาล่ะงั้นก็แล้วแต่เธอนะ” ซูหยูโม่กล่าว
“เป็นไงล่ะฉันไม่ได้โกหกนายนะ ผู้จัดการฮวง!” เมื่อฮวงเฟิงกลับไปที่ออฟฟิศของเขา พี่หวังก็พูดกับเขา
เขาพยักหน้ารับรู้ถึงแม้ว่าข่าวนี้จะเป็นเรื่องที่เกินคาด แต่ฮวงเฟิงก็มีความสุขมาก การที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งนั้นทำให้เขามีความสุขมากจริงๆ
และถึงแม้ว่าเขาจะได้รับกล่องจักรวาลมาเขาก็จะไม่ใช่แค่คนธรรมดาๆ อีกต่อไปในอนาคน
อย่างไรก็ตามสภาพจิตใจของเขาในตอนนี้นั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก ซึ่งนั่นทำให้ทำไมเขาถึงยังอารมณ์ดี
ไม่นานหลังจากนั้นจางหยุนก็มาถึง เธอกล่าวแสดงความยินดีกับฮวงเฟิง จากนั้นก็นำฮวงเฟิงไปที่ออฟฟิศใหม่
เพราะว่าในตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการแล้วดังนั้นเขาจึงไม่ต้องอยู่ที่ออฟฟิศนี้ไปตลอดอย่างแน่นอน
เมื่อได้เห็นออฟฟิศที่สดใสฮวงเฟิงก็รู้สึกว่ามันก็ไม่เลวนักเมื่อเขาไปนั่งในจุดที่ผู้จัดการหลิวเคยนั่ง
เมื่อฮวงเฟิงกำลังพยายามทำความเข้าใจความรู้สึกของการเป็นผู้จัดการ
หลังจากที่ผู้คุ้มกันชิวได้หลบหนีไปจากจวนของที่ปรึกษากระทรวงจางชีวิตของเขาก็ไม่ง่ายเลย
ในเวลานั้นเขารีบมากและไม่มีเวลาเตรียมการใดๆ เลย
อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผู้คุ้มกันชิว
เพราะว่าเขาเป็นคนที่มีทักษะและในเวลานี้เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
เพราะว่าหลังจากที่ได้ฉวยโอกาสทำการค้าเล็กๆบนถนนนั้น ปัญหาที่ผูกเป็นปมของเขาก็ดูเหมือนว่าจะคลี่คลาย ซึ่งมันกลายมาเป็นปัญหาใหญ่ของเขา
“แม่งเอ้ยทำไมโชคไม่ดีอย่างนี้นะ! ฉันไม่ได้อะไรมาเลยสักอย่าง แล้วฉันก็ยังต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้อีก” ภายในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ผู้คุ้มกันชิวพึมพำขณะที่กำลังรับประทานอาหาร
ยิ่งเขาคิดมากเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ
เขารู้สึกว่าเขาต้องถูกวางแผนโดยใครสักคนหรือเขากำลังตกเป็นเป้าหมายหรือไม่เช่นนั้นพระหยกนั้นก็เป็นเป้าหมาย และศัตรูก็เป็นผู้เชี่ยวชาญมาก
ไม่เช่นนั้นแล้วเขาก็คงจะไม่เพียงแค่ได้รับมันไว้ และพระหยกนั้นก็ได้หายไปในพริบตาได้
อีกฝ่ายต้องมาขโมยไปจากเขาอีกครั้งในคืนนั้นซึ่งมันก็เป็นเพราะว่าเขานั้นสะเพร่าเอง
ขณะที่กำลังคิดว่าเป้าหมายของอีกฝ่ายนั้นคือพระหยกแต่เขาไม่ได้อีกฝ่ายจะกล้ากลับมาขโมยไข่มุกราตรีไปอีก
ในเวลานั้นถัดไปไม่ไกลจากผู้คุ้มกันชิวนัก ก็มีโต๊ะตัวหนึ่งที่มีแขกเต็มโต๊ะกำลังพูดคุย และพุ่งความสนใจมาที่ผู้คุ้มกันชิว
เพราะว่าเขาเคยเป็นสมาชิกในกองทัพมาก่อนและก็เพิ่งจะปลดประจำการมาก
“ฉันได้ยินมาตั้งนานแล้วดูเหมือนว่าจะมาจากเพื่อนบ้านของเรา อาณาจักรจื่อเฟิง ซึ่งมีอยู่เมืองเล็กๆ อยู่ประมาณสิบเมือง แต่พวกเขาได้ถูกขัดขวางโดยนายพลซื่อและสงครามก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ” ชายคนนั้นกล่าว
“เฮ้อโลกนี้ช่างไม่สงบสุขเสียจริง มีการลุกฮือภายในอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแถมยังมีการจลาจลเล็กๆ มาจากข้างนอกอีกด้วย” คนข้างๆถอนหายใจ
โลกนี้ไม่ใช่ที่ที่สงบสุขผู้คุ้มกันชิวทราบเรื่องนี้มาโดยตลอด
ไม่ว่าจะในฐานะผู้คุ้มกันในกองทัพหรือผู้คุ้มกันในที่พักอาศัยเขาก็รู้สึกได้
ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในกองทัพเมื่อเขาถูกส่งประจำการใกล้ชายแดน เขามักจะปะทะกับอาณาจักรจื่อเฟิงที่อยู่ใกล้เคียง
และความขัดแย้งระหว่างพวกเขาทั้งสองก็เกิดขึ้นเพียงไม่กี่ครั้งอย่างไรก็ตามมันเป็นความขัดแย้งเล็กๆ มาโดยตลอดและไม่ใช่เรื่องใหญ่
เมื่อเขาออกจากกองทัพและกลายเป็นผู้คุ้มกันที่จวนของที่ปรึกษากระทรวงจางเขาก็ยังรู้สึกได้ว่าโลกนี้ไม่สงบสุข
ที่ปรึกษากระทรวงจางมีชื่อเสียงในเรื่องการเป็นคนร่ำรวยดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะบางคนที่ต้องการจะเอาชนะสมาชิกคนหนึ่งของจวนชั้นนอก
เมื่อพิจารณาจากการสนทนาของพวกเขาการต่อสู้เล็กๆ ทางตอนเหนือได้กลายเป็นสงครามครั้งใหญ่แล้ว เขาไม่ได้คาดหวังถึงสิ่งนี้และรู้สึกว่ามันก็มีเหตุผล
“ใครผิดล่ะไม่เป็นไรหรอกถ้าจะมีกบฏอยู่ทุกที่ แต่โจรก็มีอยู่ทุกที่เช่นกัน ครั้งสุดท้ายที่ฉันส่งผ้าไปขายฉันเจอโจรหลายระลอกก่อนที่ฉันจะไปถึงที่นั่นและในที่สุดฉันก็สูญเสียทุกอย่าง” ชายวัยกลางคนถอนหายใจ
”คุณยังโชคดีที่คนไม่ได้เป็นอะไร ดังนั้นจึงไม่แย่นัก ฉันได้ยินมาว่าคนในตระกูลฮัวก็เจอโจรเช่นกัน และสุดท้ายพวกเขาก็ถูกฆ่าและปล้นทรัพย์สินของเขาไป”
“เฮ้อโลกนี้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่นะ?”
ยิ่งมีการกวาดล้างโจรมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีผู้คนมากขึ้นและมีคนจำนวนมากขึ้นในกองทัพกบฏ
ในท้ายที่สุดก็ไม่มีทางที่รัฐบาลแห่งจักรวรรดิจะดูแลสถานการณ์ได้มีหลายคนได้ยึดครองภูเขาแล้ว
แต่พวกเขาก็ยังกล้าที่จะแขวนธงประกาศการกบฏและรัฐบาลจักรวรรดิไม่สามารถทำอะไรกับมันได้และแม้กระทั่งสั่งให้พวกเขาหยุด ซึ่งแน่นอนว่าไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไร
เขาเคยเป็นทหารมาก่อนและเคยเป็นผู้คุ้มกัน
สำหรับกองทัพเขามีพื้นฐานทางกฎหมายแต่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้
และเขาไม่ต้องการเป็นผู้คุ้มกันอีกต่อไปแล้วถึงแม้ว่าเขาจะได้เป็นหัวหน้าผู้คุ้มกันแต่ในท้ายที่สุดเขาก็ยังถูกเรียกตัวจากผู้คนและท้ายที่สุดเขาก็ไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้
กบฏ!
ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้เขาก็ยิ่งตื่นเต้นคนที่ไม่มีความสามารถเลยแม้แต่คนที่ไม่มีสมองก็ยังสามารถประท้วงด้วยการชักธง
แล้วทำไมเขาถึงจะทำอย่างนั้นไม่ได้?ทำไมเขาถึงบอกไม่ได้ว่านั่นเป็นเพราะการปราบปรามจากราชสำนัก?
เขาไม่ได้กังวลในฐานะคนที่เคยรับราชการทหารมาก่อนเขารู้ดีกว่าใครๆ ว่ากองทัพแข็งแกร่งเพียงใด
นอกจากนี้ยังมีกลุ่มกบฏอีกมากมายและรัฐบาลของจักรวรรดิไม่สามารถดำเนินการกับพวกเขาได้อย่างจริงจัง
