บทที่ 407 สวี่ชีอัน vs เฉาชิงหยาง
‘ขั้นสามหรือ?’
‘เฉาชิงหยางเลื่อนสู่ขั้นสามแล้วหรือ?!’
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น สีหน้าของทุกคนต่างก็ตื่นตาตื่นใจ พวกเขาไม่ได้เห็นทหารขั้นสามในยุทธภพต้าฟ่งมาหลายปีแล้ว
แม้ว่ากลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์จะอ้างว่าผู้นำเฒ่ารุ่นแรกยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่มีใครเคยพบเห็น ชายชราที่วัยเดียวกับประเทศคนนั้นสาบสูญจากยุทธภพไปหลายร้อยปีแล้ว
ตอนนี้เฉาชิงหยางเลื่อนขั้นสู่ขั้นสาม อิทธิพลของกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์จะขยายออกไปสูงสุดในประวัติศาสตร์และอ๋องสยบแดนเหนือแห่งราชสำนักต้าฟ่งก็เพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อไม่นานนี้…
นี่หมายความว่าทหารในยุทธภพกำลังจะรุ่งเรืองขึ้นใช่หรือไม่
โครงสร้างของต้าฟ่งจะเกิดการเปลี่ยนแปลงเพราะเรื่องนี้ใช่หรือไม่
สิ่งที่น่าตื่นเต้นมากที่สุดคือกองกำลังของกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์ องค์กรในยุทธภพมีขั้นสามสนับสนุนบนเวที ซึ่งเป็นแนวคิดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับการปกปิดตัวตนจัดการอยู่แค่เบื้องหลัง
ราชสำนักต้าฟ่งมีเพียงอ๋องสยบแดนเหนือเท่านั้นและเขาก็เสียชีวิตไปแล้ว
ตอนนี้ เฉาเหมิงจู่ของพวกเราก็อยู่ขั้นสามเช่นกัน นี่หมายความว่าอย่างไร หมายความว่าในยุทธภพ กลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์จะกลายเป็นกองกำลังที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสองในที่ราบตอนกลางรองจากราชสำนักอย่างที่พูด
หลังจากอ๋องสยบแดนเหนือเสียชีวิต ราชสำนักก็มีเพียงท่านโหราจารย์คนเดียวเท่านั้น แต่กลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์ ผู้นำทั้งเก่าและใหม่อยู่ขั้นสามทั้งสองคน จะบอกว่าเป็นอันดับสองก็คงไม่เกินไปนัก
“เขาอยู่ขั้นสามแล้วหรือ…”
ดวงตาอันงดงามของเซียวเยว่หนูเปล่งประกายครั้งแล้วครั้งเล่า นางยินดีกับกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์อย่างจริงใจและชื่นชมผู้นำกลุ่มพันธมิตร เฉาชิงหยางจากใจจริง
นางเด็กกว่าเฉาชิงหยางหนึ่งรุ่น นางจำได้ว่าตอนแม่ของนางรับหน้าที่เป็นผู้ดูแลหอในปีนั้น นางเคยประเมินผู้นำกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์คนนี้ว่า พรสวรรค์ไม่ได้ยอดเยี่ยมและบุคลิกก็ไม่โดดเด่น
หากไม่ใช่เพราะผู้นำกลุ่มพันธมิตรรุ่นก่อนเลื่อนตำแหน่งให้โดยไม่มีเหตุผล เฉาชิงหยางไม่มีทางได้เป็นผู้นำกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์
แต่เวลาผ่านไปหลายปีขนาดนี้ เฉาชิงหยางก็ได้ใช้ความจริงพิสูจน์ตัวเองแล้ว เขากลายเป็นทหารสามอันดับแรกและขึ้นสู่บัลลังก์กลุ่มจอมยุทธ์ของเจี้ยนโจว แถมตอนนี้เขายังเลื่อนขั้นสู่ขั้นสามและกลายเป็นคนส่วนน้อยในระบบทหาร
“ผู้นำกลุ่มพันธมิตรเลื่อนขั้นสู่ขั้นสามแล้วจริงๆ หรือ” ผู้นำกลุ่มหมัดเทพเจ้า ฟู่จิงเหมินปิดความตกใจไว้ไม่อยู่ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง
“เมื่อเป็นเช่นนี้ ดอกบัวเก้าสีก็อยู่เพียงแค่ปลายนิ้วและด้วยความชื่นชมที่ผู้นำกลุ่มพันธมิตรมีต่อฆ้องเงินสวี่ เขาคงไม่ทำร้ายเขาจนถึงชีวิต…หากเป็นเช่นนี้ พวกเราถอนตัวจากการแย่งชิงและความเสียหายมหาศาลเถิด”
หยางซุยเสวี่ย เจ้าสำนักแห่งสำนักโม่เอ่ยอย่างเสียดาย
ทั้งสองคนมองหน้ากันและหายใจไม่ออกด้วยความปวดใจ
ในเมื่อพวกเขาสมัครใจเลือกถอย เมื่อดอกบัวเก้าสีสุกงอมในอนาคต มันจะไม่มีส่วนแบ่งของพวกเขาสองกลุ่ม
ฟู่จิงเหมินกัดฟันเจ็บใจและคร่ำครวญ “ไม่ แม้ว่าจะเป็นการกระทำไร้ยางอาย ข้าก็จะขอให้ผู้นำกลุ่มพันธมิตรให้อภัยข้า”
ใบหน้าของหยางซุยเสวี่ยกระตุก ฟู่จิงเหมินอายุน้อยกว่าเฉาเหมิงจู่ จะกระทำไร้ยางอายก็ไม่เป็นไร แต่เขาแก่กว่าเฉาชิงหยางหนึ่งรุ่น แม้ว่ายุทธภพจะเคารพในความแข็งแกร่ง แต่ก็ให้ความสำคัญกับลำดับความอาวุโสเช่นกัน
เขาไม่อาจก้มหน้าลงได้ แต่เขาก็รู้สึกทุกข์ใจมาก
ด้านนี้ปีติยินดี อีกด้านหนึ่ง ในคฤหาสน์เยวี่ยจือ เหล่าลูกศิษย์ของพรรคฟ้าดินหน้าถอดสี
ความมั่นใจกับความเลือดร้อนที่สวี่ชีอันสร้างให้พวกเขาเมื่อสักครู่นี้ได้หายไปแล้วในเวลานี้
“หากฟ้าไม่สร้างข้าหยางเชียนฮ่วน ราชวงศ์ต้าฟ่งคงราวกับค่ำคืนอันยาวนาน!”
หยางเชียนฮ่วนตะโกนเสียงดัง เขาควบคุมหน้าไม้กับปืนใหญ่เล็งไปที่เฉาชิงหยางและระดมยิง
นี่เป็นความดื้อรั้นครั้งสุดท้ายของเขา
หลังจากนั้น เขาก็เคลื่อนตัวจากไปโดยไม่แม้แต่จะคิด
‘ตูมๆๆ!’
เฉาชิงหยางยกมือขึ้นและกวาดเบาๆ ตรงหน้าเขา บาเรียที่ก่อตัวจากอากาศทั้งหมดปรากฏขึ้น กระสุนปืนใหญ่ระเบิด ลูกศรหน้าไม้แตกหัก ภายในระยะสามจั้งของเขายังคงสงบนิ่ง
ฉากนี้ทำให้เหล่าวีรบุรุษที่มามุงดูมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเขาเลื่อนขั้นสู่ขั้นสามแล้ว เพราะขั้นสี่ทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ง่ายๆ
เฉาชิงหยางก้าวเข้าสู่ค่ายกลอย่างช้าๆ เขาเดินไปตรงหน้าหนานกงเชี่ยนโหรวและเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าเป็นลูกบุญธรรมของเว่ยเยวียน คนที่มีภูมิหลังมักจะแตกต่างกันเสมอ ข้าจะให้เจ้าเลือก หลีกทางไปแล้วข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า หากไม่หลีกก็เผชิญหน้ากับความเป็นความตาย”
นิสัยของเฉาชิงหยางเป็นเช่นนี้ เมื่อเกรงกลัวภูมิหลังของอีกฝ่าย เขาจะพูดอย่างตรงไปตรงมา
หนานกงเชี่ยนโหรวมองเขา สีหน้าอึมครึม หลังจากนิ่งเงียบไปสองสามวินาที เขาก็ถอยไปด้านข้าง
ในเมื่ออีกฝ่ายอยู่ขั้นสาม เช่นนั้นก็ไม่มีความจำเป็นต้องรนหาที่ตาย นอกจากนี้ การปกป้องเม็ดบัวเป็นเพียงงานและไม่ใช่งานที่ต้องทำให้เสร็จ จึงไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อมัน
เฉาชิงหยางพยักหน้าเล็กน้อยและเดินต่อไปยังส่วนลึกของคฤหาสน์เยวี่ยจือ
ด่านที่สองเป็นค่ายกลกระบี่!
ผู้คุมค่ายกล ฉู่หยวนเจิ่น
จ้วงหยวนหลางในชุดสีครามเหยียบตาวงแหวนและมองเฉาชิงหยางที่ใกล้เข้ามาอย่างเฉยเมย ไม่ใช่เพราะเขาอยู่ขั้นสามจึงหวาดกลัวหรือวิตกกังวล
“ข้าจะชักกระบี่เพียงครั้งเดียว หลังจากชักกระบี่ จะเข้าหรือออกขึ้นอยู่กับเจ้า”
เมื่อเฉาชิงหยางได้ยินเช่นนั้น สายตาก็จับจ้องไปที่กระบี่ยาวด้านหลังเขาและถามว่า “ใช่กระบี่ด้านหลังเจ้าเล่มนั้นหรือไม่”
“เจ้าไม่มีคุณสมบัติพอให้ข้าชักกระบี่เล่มนี้ออกมา” ฉู่หยวนเจิ่นเอ่ยเสียงเรียบ
“เข้าใจแล้ว”
เฉาชิงหยางพยักหน้า นั่นคือกระบี่วิญญาณ ไม่มีคุณสมบัติ ไม่ได้หมายถึงพลัง แต่เป็นเป้าหมายไม่ถูกต้อง
“เช่นนั้นเจ้าก็ห่างชั้น” เฉาเหมิงจู่กล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ฉู่หยวนเจิ่นชูนิ้วขึ้นราวกับกระบี่และแหงนมองฟ้า ทันใดนั้น ปราณกระบี่ก็อัดแน่นเต็มฟ้าดิน
เฉาชิงหยางที่อยู่ในนั้นเพียงแค่รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในดงกระบี่ พื้นดินใต้ฝ่าเท้า ท้องฟ้าเหนือศีรษะและอากาศรอบตัวเขาทั้งหมดกลายเป็นกระบี่
นี่คือพลังกระบี่!
ฉู่หยวนเจิ่นก้าวออกไปหนึ่งก้าวและชี้นิ้วกระบี่ไปทางเฉาชิงหยาง
เขาไม่มีกระบี่อยู่ในมือและไม่เคยควบแน่นวัตถุให้เป็นกระบี่ แต่ในสายตาของเฉาชิงหยางกลับมีแสงกระบี่ตระการตาที่ส่องสว่างไปทั่วฟ้าดินพุ่งมาด้วยความฮึกเหิมที่เกินจะรับมือไหว
เมื่อกระบี่เล่มนี้ถูกส่งมา ฟ้าดินก็ส่งจิตสังหารมาด้วยพร้อมกัน
เฉาชิงหยางกำหมัดอย่างช้าๆ เขาเผชิญหน้ากับแสงกระบี่ด้วยหมัดตรงและเผชิญหน้ากับจิตสังหารของฟ้าดินด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ของทหาร
‘กระบี่’ ของฉู่หยวนเจิ่นแตกละเอียดในกำปั้นของเขา ปราณกระบี่ที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ทิ้งร่องรอยกระบี่ไว้บนพื้น ไม่ว่าจะเป็นแนวนอน แนวตั้ง แนวเอียงหรือแนวเฉียง…
เมื่อมองดูอย่างละเอียด ร่องรอยกระบี่แต่ละชิ้นล้วนมี ‘พลังกระบี่’ แปลกประหลาดแฝงอยู่ สำหรับจอมยุทธ์พเนจร ร่องรอยกระบี่ทุกชิ้นในที่นี้ล้วนเป็นเคล็ดกระบี่ชั้นยอด
หากสามารถเข้าใจได้สักเล็กน้อย ระดับการฝึกตนจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน
“ข้าแพ้แล้ว”
มือขวาของฉู่หยวนเจิ่นสั่นเล็กน้อย ราวกับเป็นตะคริว เขาฝืนประสานมือคารวะและหลีกทางให้
“อาศัยค่ายกลควบแน่นพลัง กระบี่ของเจ้าก็คือทหารขั้นสี่ ซึ่งต้องกล้ำกลืนกับความเจ็บช้ำ” เฉาชิงหยางประเมินสูงมาก
เขาปัดแขนเสื้อและเดินลึกเข้าไปในข้างในต่อ ผ่านไปไม่นาน เขาก็เห็นลี่น่าสาวน้อยผิวคล้ำจากซินเจียงตอนใต้
“เช่นนั้นด่านนี้คือพละกำลังหรือ” เฉาชิงหยางเพียงแค่กวาดตามองนาง เขาก็มองเห็นตัวตนของเผ่าลี่กู่ของนาง
“ข้าก็จะชกเพียงแค่หมัดเดียวเช่นกัน” ลี่น่าจ้องมองเขา
“ซื่อตรงดี” เฉาชิงหยางยิ้ม
ลี่น่าไม่พูดอะไรอีก นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มรวบรวมพละกำลัง
หน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย จากนั้นก็กระเพื่อมอย่างรุนแรง บนพื้นราบมีลมแรงพัดขึ้นมา ทุกครั้งที่นางหายใจจะทำให้กระแสลมเคลื่อนไหว
พลังที่มองไม่เห็นเสริมพลังให้กับร่างกายของนาง นี่คือการเพิ่มพลังของค่ายกลต้นกำเนิด
หลังจากสิบอึดใจ ใบหน้าของนางก็เริ่มแดงก่ำ ลำคอ แขนและผิวหนังที่อยู่ด้านนอกของนางก็ย้อมด้วยสีแดงเลือดเหมือนกับกุ้งที่ต้มจนสุก
‘ตุ้บๆ ตุ้บๆ…’ หัวใจของลี่น่าราวกับเสียงกลองดังสนั่น ซึ่งเต้นรัวอย่างต่อเนื่อง หากเป็นทหารธรรมดาๆ หัวใจคงทนภาระหนักไม่ไหวและระเบิดในตอนนั้นแล้ว
เลือดของนางราวกับน้ำท่วมที่ท่วมท้น ชะล้างหลอดเลือด ร่างกายของนางก็ราวกับอสูรยักษ์ที่หลับใหล ซึ่งฟื้นขึ้นมา
ลวดลายแปลกประหลาดปรากฏขึ้นบนผิวหนังราวกับรอยสัก ซึ่งเผยให้เห็นความงามอันน่าพิศวง
‘กริ๊ก!’
พื้นแตกทันใด ลี่น่าเหมือนกับลูกธนูที่ออกจากคันธนู ระหว่างนั้น นางกำหมัดแน่น บรรยากาศราวกับถูกบีบจนระเบิดและส่งเสียงดังสนั่นออกมา
‘ตูม…’
เวลาผ่านไปหลายปี สวี่ชีอันได้ยินเสียงคำรามที่นักสู้ความเร็วเหนือเสียงส่งออกมาอีกครั้ง
หมัดนี้ของลี่น่าเหนือกว่าความเร็วเสียง
เสียงอยู่เพียงครู่เดียวเท่านั้น จากนั้นก็จะถูกแทนที่ด้วยเสียงดังที่ดังขึ้นกว่าเดิม คล้ายกับกระสุนปืนใหญ่ระเบิด
แม้ว่าคนมากมายจะไม่ได้เห็นฉากนี้หรือดวงตาเปล่าไม่สามารถจับได้ แต่พวกเขาก็อนุมานได้ว่าเสียงระเบิดครั้งสุดท้ายเกิดจากการปะทะกันของคนสองคนโดยอาศัยการเปลี่ยนแปลงของเสียง
คลื่นกระแทกงัดแผ่นหินสีครามขึ้น พัดบ้านเรือน ต้นไม้ ภูเขาจำลองและของอื่นๆ ในบริเวณรอบๆ ปลิวออกไป ก่อให้เกิดพื้นที่ทรงกลมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่าสิบเมตร
ในพื้นที่ทรงกลมนี้เหลือเพียงพื้นดินเปล่าๆ แม้แต่แผ่นหินที่ปูไว้ก็ไม่มีเหลือสักแผ่น
ลี่น่านั่งหอบหายใจอยู่บนพื้น แขนขวาห้อยลงอย่างไม่มีแรง ทั่วทั้งแขน รวมถึงฝ่ามือ กระดูกแตกหักหมด
เฉาชิงหยางสะบัดกำปั้นที่เจ็บและถอนหายใจ “หากอาศัยพละกำลังเพียงอย่างเดียว เผ่าลี่กู่คงไม่มีใครเทียบได้”
ด่านที่สาม เขาเห็นพระรูปร่างกำยำรูปหนึ่งยืนประนมมืออยู่ หน้าตาขมขื่นเคียดแค้น
“ดูจากท่าทางของเจ้า ดูเหมือนเจ้าจะไม่ถอยงั้นหรือ อยากสู้กับข้าหรือ” ผู้นำกลุ่มพันธมิตรชุดม่วงยิ้มแย้ม
เขามองไปรอบๆ ทันทีและพบว่าบริเวณรอบๆ มีหมอกหนาปกคลุมอยู่ ซึ่งทำให้ผู้คนสูญเสียสัมผัสด้านทิศทางไปได้ง่ายๆ
“ดูเหมือนนี่จะเป็นค่ายกลวงกต ซึ่งไม่ได้เพิ่มพลังให้กับพลังต่อสู้ของเจ้า” เฉาชิงหยางเอ่ยเตือน “แม้แต่ขั้นสี่เจ้าก็ไม่ถึง ไม่กลัวว่าข้าจะตบเจ้าตายหรือ”
เหิงหย่วนไม่ได้โต้ตอบและถอยหลังไปหนึ่งก้าว หมอกหนาแหวกว่ายและกลืนเขาเข้าไปทันที
ไม่กี่วินาทีต่อมา ใบหูของเฉาชิงหยางก็ขยับเล็กน้อย เขาเหวี่ยงฝ่ามือไปทางด้านหลังฝั่งซ้าย
ท่ามกลางเสียงร้องอู้อี้ เหิงหย่วนปรากฏตัวขึ้นและเดินโซเซถอยหลังไป เขาถูกดึงเข้าไปในหมอกหนาอีกครั้ง จากนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเฉาชิงหยาง แต่ถูกผู้นำกลุ่มพันธมิตรชุดม่วงที่สังเกตเห็นก่อนเอี้ยวตัวหลบไปด้านหลังและชนกระเด็นออกไป
แล้วเขาก็ลุกไม่ขึ้นอีกเลย
เฉาชิงหยางเดินหน้าต่อ ผ่านหมอกหนาและมาถึงลานกว้างแห่งหนึ่ง ที่นี่มีลมกระโชกแรงและเสียงผีร้องโหยหวน ภาพลวงที่ดูไม่สมจริงว่ายอยู่ในอากาศและส่งเสียงกรีดร้องแหลมออกมา
“เจ้าไม่ใช่ขั้นสาม”
ระหว่างที่ผีนับหมื่นตนร้องโหยหวน หลี่เมี่ยวเจินก็ยืนลอยอยู่ในอากาศและมองลงมายังเฉาชิงหยางอย่างเงียบๆ
ร่างกายของนางดูเหมือนกับสสาร ทว่านี่ไม่ใช่กายเนื้อที่แท้จริง แต่เป็นเทพเจ้าหยินของนาง
วรยุทธ์ที่ลัทธิเต๋าเชี่ยวชาญมากที่สุดคือขอบเขตจิตเดิม แม้แต่พ่อมดที่เชี่ยวชาญขอบเขตนี้เช่นกันก็ยังด้อยกว่าลัทธิเต๋าหนึ่งขั้น
ทหารขึ้นชื่อเรื่องพลังทำลายล้างและทักษะทางกาย แม้ว่าด้านจิตเดิมจะไม่มีจุดอ่อน แต่ก็ไม่ได้โดดเด่นเช่นกัน
ค่ายกลหมื่นผีนี้เป็นค่ายกลที่ออกแบบมาเพื่อยับยั้งทหารขั้นสี่โดยเฉพาะ
“ตอนนี้ข้าอยู่ขั้นสามจริงๆ เพียงแต่จิตเดิมยังห่างจากขั้นสามเล็กน้อย” เฉาชิงหยางเอ่ยอย่างใจเย็น
แก่นโลหิตที่บรรพบุรุษมอบให้ทำให้เขาได้สัมผัสกับความน่ากลัวและความแข็งแกร่งของทหารขั้นสามภายในระยะเวลาสั้นๆ แต่จิตเดิมยังคงหยุดอยู่ที่ระดับเดิม
หลี่เมี่ยวเจินหยิบกระจกมายาออกมาและถ่ายภาพอยู่บนฟ้า ร่างของเฉาชิงหยางปรากฏขึ้นในกระจก
นางยื่นมือล้วงเข้าไปในกระจก เอาร่างคนร่างนั้นออกมาและดีดนิ้วส่งเข้าไปในร่างของหุ่นไล่กา
วิญญาณที่ดับสูญพุ่งเข้าไปในหุ่นไล่กาและสิงแขนขากับศีรษะของมัน
หลี่เมี่ยวเจินยื่นมือไปคว้าสว่านลวงตาออกมาจากในความว่างเปล่าและกำลังจะแทงไปที่ระหว่างคิ้วของหุ่นไล่กา
พลังปราณของเฉาชิงหยางกระเพื่อมขึ้น เขาเห็นเพียงหุ่นไล่การะเบิดอย่างรุนแรงและระเบิดวิญญาณดับสูญที่สิงอยู่ในร่างจนกลายเป็นผุยผงไปพร้อมกัน
หลี่เมี่ยวเจินเงยหน้าขึ้นและระเบิดเสียงกรีดร้องแหลมออกมาในทันใด
ในค่ายกล ดวงวิญญาณมากมายเงยหน้าขึ้นเช่นเดียวกันและส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมา
คลื่นเสียงที่ไร้ตัวตนทิ่มแทงเข้าไปในสมองของเฉาชิงหยางราวกับตะปูเหล็ก ปลุกปั่นจิตเดิมของเขาและทำลายสติปัญญาของเขา
ในขณะเดียวกัน เสื้อผ้าบนร่างของเฉาชิงหยางก็ก่อกบฏทีละชิ้นๆ เข็มขัดพยายามรัดคอเขา เสื้อผ้าพยายามมัดเขา แขนเสื้อข้างซ้ายกับข้างขวาก็ผูกเป็นปมและมัดมือทั้งสองข้างของเขาแบบอ้อมๆ
หลี่เมี่ยวเจินฉวยโอกาสระหว่างที่อีกฝ่ายตกอยู่ในภวังค์ถลาลงมา เปลี่ยนตัวเองเป็นลูกศรอันแหลมคมและพุ่งไปที่หว่างคิ้วของเฉาชิงหยาง
ข้างหลังนางมีกองกำลังนับหมื่นนับพัน
เหล่าวิญญาณที่ดับสูญล้อมรอบนางและไล่ตามนางไป
เฉาชิงหยางตื่นขึ้นทันเวลา เขากัดปลายลิ้นและพ่นละอองเลือดออกมา
‘ชี่ชี่ชี่…’
เมื่อวิญญาณที่ดับสูญสัมผัสละอองเลือดก็กรีดร้องและสลายไป
หลี่เมี่ยวเจินกลิ้งไปมาในอากาศด้วยความเจ็บปวดและส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา เทพเจ้าหยินของนางหรี่ลงเล็กน้อย
“แต่เลือดลมของข้าอยู่ขั้นสามและเลือดที่ปลายลิ้นของข้าก็ทรงพลังที่สุด เจ้าไม่ได้กลายเป็นเทพเจ้าหยาง จึงทนเลือดของข้าไม่ได้” เฉาชิงหยางหัวเราะ
“การเลี้ยงผีไม่ใช่เรื่องง่าย เจ้าจะเก็บวิญญาณที่ดับสูญเหล่านี้เองหรือจะให้ข้าทำพิธีแทนเจ้า” เขายิ้มเยาะ
หลี่เมี่ยวเจินพยายามเต็มที่แล้ว เทพเจ้าหยินของนางกลับมายังกายเนื้อ จากนั้นก็ปลดถุงหอมที่เอวออก คลายปมและเก็บวิญญาณที่ดับสูญกลับไป
เขาฝ่าด่านทั้งห้าได้ในหนึ่งลมหายใจ คฤหาสน์เยวี่ยจือวางแผนมาอย่างยากลำบาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉาชิงหยางกลับถูกทำลายและบดขยี้ราวกับเด็กเล่นขายของ
“เฉาเหมิงจู่ไร้เทียมทานหาใดเปรียบ เขาเป็นวีรบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก”
“ไม่อยากจะเชื่อ เดิมทีคิดว่าจะเป็นศึกอันขมขื่น ไม่คิดว่าจะง่ายดายเช่นนี้”
“เฉาเหมิงจู่ ไม่รู้ว่าพวกเราจะได้รับส่วนแบ่งบ้างหรือไม่ แต่พวกเรายินดีรับใช้กลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์”
กำลังคนที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเดินตรงเข้าไปตามทางที่เฉาชิงหยางเปิด
ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พวกเขาไม่คิดว่าเฉาชิงหยางจะแข็งแกร่งเช่นนี้จริงๆ ทำให้ศึกมังกรปะทะพยัคฆ์กลายเป็นการเล่นขายของ
ค่ายกลที่โหรระดับสูงตระเตรียมไว้อย่างยากลำบาก ลูกศิษย์ผู้โดดเด่นของสองนิกายสวรรค์กับมนุษย์ดูแลด้วยตัวเองก็ยังไม่เพียงพอที่จะขัดขวางเฉาชิงหยาง
บุกไปทางไหนก็แหลกราบไปทางนั้น
หากเฉาเหมิงจู่ไม่ได้ก้าวเข้าสู่ขั้นสาม นี่อาจจะเป็นศึกอันขมขื่น แต่ตอนนี้ การแย่งชิงดอกบัวเก้าสีไม่มีอุปสรรคใดแล้ว กล่าวได้ว่าง่ายนิดเดียว
“ที่แท้ผู้นำกลุ่มพันธมิตรก็มั่นอกมั่นใจ ไม่แปลกที่เขาจะไม่เคยสนใจท่าทีของพวกเราและไม่สนใจที่หยางซุยเสวี่ยกับฟู่จิงเหมินถอนตัว” เจ้าสำนักสำนักเฉียนจีทอดถอนใจ
“เช่นนั้นจุดประสงค์ที่เขาเรียกระดมพวกเรามา…” เซียวเยว่หนูผู้มีจิตใจงดงามพึมพำออกมา จากนั้นก็นิ่งเงียบไป
คำตอบนั้นชัดเจนมาก จุดประสงค์ที่เฉาชิงหยางเรียกระดมกลุ่มใหญ่ๆ มาไม่ใช่เพื่อจัดการกับคฤหาสน์เยวี่ยจือ ศัตรูที่แท้จริงของพวกเขาคือนิกายปฐพีกับกำลังคนของราชสำนัก
แม้แต่จอมยุทธ์พเนจรที่รวมตัวกันมาก็เป็นหนึ่งในศัตรูที่ต้องระวังเช่นกัน
หากมีเพียงคฤหาสน์เยวี่ยจือ เฉาเหมิงจู่ก็สามารถบดขยี้ได้ด้วยตัวคนเดียว
เหล่าลูกศิษย์ของพรรคฟ้าดินกัดฟันอย่างคับข้องใจ พวกเขารวมตัวกันและถูกวีรบุรุษบีบให้ถอยไปครั้งแล้วครั้งเล่า
พวกเขาไม่มีความจำเป็นต้องรักษาตำแหน่งแล้ว เพราะเดิมทีในความคิดของทุกคน นี่ควรจะเป็นศึกอันขมขื่นและเป็นการต่อสู้ที่สู้กันยาวนาน
ความสิ้นหวังท่วมท้นจิตใจของลูกศิษย์ทุกคน
“โอ้ สาวน้อยคนนั้นงดงามมาก ฮ่าๆ ข้าไม่ต้องการเม็ดบัวแล้ว คว้าสาวงามกลับไปดีกว่า”
มีคนเห็นชิวฉานอีในกลุ่มลูกศิษย์และดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที
รูปโฉมของชิวฉานอี แม้จะอยู่ในหอหมื่นบุปผาที่มีสาวงามมากมายก็ยังโดดเด่น
ในเครือข่ายเหล่าจอมยุทธ์พเนจรไม่เคยขาดการสร้างปัญหา ทันใดนั้นก็มีผู้ชายสองสามคนตะโกนเรียกเพื่อนและเดินไปล้อมชิวฉานอีกับคนอื่นๆ
เมื่อเต๋ามารแห่งนิกายปฐพีเห็นเช่นนี้ก็แย้มยิ้มหนาวเหน็บออกมา “ถูกต้อง แม้ว่าจะไม่ได้รับเม็ดบัว แต่สามารถคว้าสาวงามกลับไปได้ก็ไม่เสียแรงที่เดินทางมาในครั้งนี้”
“หากพวกเจ้าไม่ลงมือ เช่นนั้นพวกเราก็ใครมาก่อนได้ก่อน ”
นักพรตแห่งนิกายปฐพีกำลังยุยงให้เหล่าจอมยุทธ์ลงมือฆ่า ‘คนทรยศ’ ของนิกายปฐพีที่ไม่ยอมเข้าร่วมกับเต๋ามารเหล่านี้
ลูกศิษย์ของพรรคฟ้าดินถอยแล้วถอยอีก ถอยไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของคฤหาสน์และถอยไปยังสระน้ำเย็นที่เลี้ยงดูดอกบัวเก้าสี
เมื่อถอยมาจนถึงสระน้ำเย็น พวกเขาจะถอยไปที่ใดได้อีก
ถึงเวลานั้น พวกเขาก็ทำได้เพียงสู้จนสุดใจขาดดิ้น
เหล่าลูกศิษย์ของพรรคฟ้าดินแสดงสีหน้าเด็ดเดี่ยวออกมา
การต่อสู้ของทางนี้ยังไม่เริ่มต้นขึ้น เพราะในเวลานี้ ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยดังมาจากทางสระน้ำเย็น
“เฉาเหมิงจู่ จะดีกว่าหากท่านรอข้าประเดี๋ยว ข้าจะฆ่าคนชั่วเหล่านี้ก่อนแล้วค่อยมาตัดสินชี้ขาดกับท่าน”
จอมยุทธ์ที่ละโมบในความงามของชิวฉานอีเหล่านั้นนิ่งเงียบและหยุดความคิดทันที
พวกเขายังคงกลัวฆ้องเงินสวี่อยู่มาก
ชิวฉานอีโล่งอก นางเพียงแค่รู้สึกว่าเสียงนั้นราวกับมีพลังพิเศษ ซึ่งทำให้ผู้คนเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย
ทั้งสองฝ่ายประจันหน้ากันพลางเคลื่อนไหว ไม่นานนักก็มาถึงสระน้ำเย็น สิ่งแรกที่เห็นคือดอกบัวเก้าสีที่เปล่งแสงเรืองรองในสระน้ำ
ริมสระน้ำมีนักพรตเฒ่าคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่
บนเส้นทางที่นำไปสู่สระน้ำเย็นมีชายหนุ่มที่สวมจิ้นจวงสีดำและมัดผมทรงหางม้าสูงยืนอยู่ เขาจับด้ามดาบด้วยมือข้างเดียวและประจันหน้ากับเฉาชิงหยาง
ด้านพลัง เขาไม่แพ้เลยแม้แต่น้อย
“ดูเหมือนด่านนี้จะไม่มีค่ายกลงั้นหรือ ฆ้องเงินสวี่ตั้งใจจะป้องกันอย่างไร” เฉาชิงหยางยิ้มอย่างอ่อนโยนและเผยให้เห็นถึงความมั่นใจในตัวเองที่มุ่งมั่นจะชนะ
ทันใดนั้น สายตาของ ‘ผู้ชม’ หลายร้อยคนต่างก็มองไปที่สวี่ชีอัน
…………………………………………………
