ตอนที่ 317 น้องดาบผู้โชคร้าย
ตอนแรกถูกหมาป่าหลุมกัดขา ตอนนี้ถูกปลาแดงกัดมืออีก วันนี้ดวงของน้องดาบทำให้คนไม่กล้าสรรเสริญเลยจริงๆ
ถ้าเปลี่ยนเป็นยามปกติแล้วเยี่ยเว่ยหมิงเห็นเด็กสาวคนนี้โชคร้าย จะต้องฉวยโอกาสเยาะเย้ยสักสองสามประโยคแน่นอน แต่พอเห็นสภาพนางที่ดูน่ารันทดชัดเจนขนาดนี้แต่กลับแสร้งทำท่าเหมือนไม่แยแส เขาก็ดันรู้สึกทำใจไม่ไหว
พอได้ยินน้องดาบพูดแบบนี้ เขาก็ไม่ได้เก็บขวดยาที่นางทำตกบนพื้น แต่พลิกมือหยิบยาที่ตัวเองเตรียมไว้ออกมา แล้วดีดใส่อีกฝ่าย “อ้าปาก”
ในสายตาเยี่ยเว่ยหมิง วิธีการป้อนแบบนี้สบายกว่าก้มเอวลงไปตั้งเยอะ ทั้งยังดูมีระดับกว่าอีกด้วย
ความแม่นยำในการดีดก็ย่อมไม่ต้องพูดถึง น้องดาบเองก็เด็ดขาด พอเห็นสถานการณ์ดังนั้นก็อ้าปากรับยาโดยไม่ลังเล จากนั้นก็กลืนลงท้องทันที
ถึงอย่างไรก็เป็นเกม ตอนนี้แม้น้องดาบมีบาดแผลบนร่างกาย แต่เมื่อไม่ได้อยู่ในสถานะต่อสู้ นางก็ฟื้นตัวเร็วเป็นพิเศษ ยารักษาบาดแผลลงท้องไม่ถึงสามวินาที เนื้อบนแขนที่ถูกปลาประหลาดกัดก็งอกใหม่แล้ว แม้แต่รอยแผลเป็นก็ไม่หลงเหลือ
ส่วนไอเย็นในแม่น้ำก็ถูกนางขับออกนอกร่างกายด้วยกำลังภายในแล้วเช่นกัน นับว่าฟื้นตัวกลับมาอยู่ในสภาพปกติโดยสมบูรณ์
“มือปราบหน้าเหม็น ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้าแล้ว”
พอขอบคุณเยี่ยเว่ยหมิงแล้ว น้องดาบก็เก็บขวดยาที่ตัวเองทำตกไว้ก่อนหน้านี้ จากนั้นโบกมือ เรียกศพจ่าฝูงหมาป่าหลุมที่ตัวเองเก็บใส่กระเป๋าเป้ก่อนหน้านี้ออกมา “เมื่อครู่นี้ข้าเห็นเจ้ารีบเดิน จึงตั้งใจเก็บตัวนี้ขึ้นมาจากพื้น ข้ามองการณ์ไกลไหมล่ะ…
…ฝีมือการทำครัวข้าไม่ดีเท่าเจ้า หมาป่าตัวนี้ให้เจ้าปรุงดีไหม”
เมื่อเห็นศพของจ่าฝูงหมาป่าหลุม เยี่ยเว่ยหมิงกลับขมวดคิ้ว จากนั้นคว้าหางของมันขึ้นมา แล้วใช้พลังทั้งหมดที่มีโยนออกไป ศพของจ่าฝูงหมาป่าตัวนี้หายไปจากสายตาของน้องดาบอย่างนี้แล้ว มันตกลงในป่าทึบนอกฝั่งแม่น้ำร้อยเมตร ทำเอาฝูงนกตกใจบินกระเจิง
เมื่อเห็นเยี่ยเว่ยหมิงโยนวัตถุดิบอาหารของตัวเองทิ้งอย่างนี้ น้องดาบก็โมโหสุดๆ ตะคอกถามทันทีว่า “นี่! มือปราบหน้าเหม็น เจ้าทำอะไร”
เขาปัดฝุ่นซึ่งไม่มีอยู่จริงที่มือ เยี่ยเว่ยหมิงไม่มองน้องดาบเช่นกัน เพียงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “หมาป่าหลุมเป็นสัตว์ร้ายที่มีลางร้ายในตัวเอง ถ้าเจอแล้วฆ่าทิ้งก็พอ ถ้ากินเนื้อ หรือพกขนกับหนังของมันไว้ ก็จะนำพาความโชคร้ายมาให้คนคนนั้น เป็นหลักการที่ง่ายที่สุดในเกม มันจะลดความโชคดีของผู้เล่น ร้ายแรงมาก”
พอน้องดาบได้ยินดังนั้น ท่าทีแข็งกร้าวก็อ่อนลงไม่น้อย แต่ยังซักไซ้อย่างไม่ยอมแพ้ “เจ้ารู้ได้อย่างไร”
เยี่ยเว่ยหมิงยื่นนิ้วเคาะที่ขมับตัวเอง แล้วกล่าวอย่างภูมิใจว่า “เปิดอ่านแล้วได้ประโยชน์ เคยได้ยินไหม อ่านหนังสือเยอะๆ ใช้ความรู้เป็นอาวุธติดสมอง นำสิ่งที่อยู่ในความรู้มาเป็นพลังได้ ไม่ว่าไปที่ไหนก็ไม่มีผลเสีย”
“หลงตัวเอง!”
สำหรับข้ออ้างของเยี่ยเว่ยหมิง น้องดาบคิดว่าตัวเองวิจารณ์อย่างตรงประเด็นมาก
หลังจากมองเหยียดความขี้โม้ของเยี่ยเว่ยหมิง น้องดาบก็หย่อนก้นนั่งลงบนพื้นหญ้าริมแม่น้ำ แล้วถามอย่างจนใจว่า “อย่าบอกนะว่าวันนี้พวกเราได้กินแค่ธัญพืช”
พอพูดถึงการกินธัญพืช ในใจน้องดาบก็กลัดกลุ้มอยู่พักหนึ่ง
ต้องทราบไว้ว่า สาเหตุที่นางดึงดันจะตามเยี่ยเว่ยหมิงมาที่เสินหนงจย้าให้ได้ นอกจากหาความตื่นเต้นเร้าใจแล้ว ที่จริงก็เพราะมีเจตนาส่วนตัวนิดหน่อย นั่นก็คือ นางอยากจะเนียนกินอยู่ข้างกายเจ้าคนที่มีฝีมือทำครัวอันน่าทึ่งคนนี้!
ศพจ่าฝูงหมาป่าที่ได้มาอย่างยากลำบาก ผลปรากฏว่าอีกฝ่ายกลับเตือนว่ากินไม่ได้!
พอคิดว่าอาหารป่าเลิศรสกำลังจะกลายเป็นธัญพืช น้องดาบก็รู้สึกแย่ไปทั้งตัว
“กินธัญพืช?” เยี่ยเว่ยหมิงส่ายหน้าทันที “มีปลาเหิงกง[1]เลิศรสเฝ้าอยู่ตั้งมากมาย ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าคิดจะกินแค่ธัญพืช ช่างไม่รู้จักของอร่อยจริงๆ!”
น้องดาบได้ยินแล้วถลึงตาทันที ชี้ไปยังแม่น้ำสายเล็กที่ทำให้นางเจ็บตัว พร้อมกล่าวด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “เจ้ากำลังบอกว่า ปลากินคนในแม่น้ำสายนี้ เอามากินได้หรือ”
“แน่นอน” เยี่ยเว่ยหมิงตอบอย่างมีเหตุผลเต็มปากเต็มคำ “ที่จริงก็ไม่มีปลาชนิดไหนกินพืชอยู่แล้ว ต่างกันก็แค่กินเนื้อกับกินทั้งพืชและเนื้อก็เท่านั้นเอง ปลาเหิงกงที่เพิ่งกัดเจ้าเมื่อครู่นี้ ไม่ใช่แค่กินได้นะ กินแล้วยังมีเอฟเฟ็กต์ขจัดสิ่งชั่วร้ายด้วย ก่อนหน้านี้เจ้าเก็บศพจ่าฝูงหมาป่าหลุมไว้นานขนาดนั้น ปนเปื้อนพลังโชคร้ายไปแล้ว ใช้สิ่งนี้ปัดเป่าได้พอดี…
…อยู่ที่เสินหนงจย้า ทุกย่างก้าวคืออันตราย ประเดี๋ยวเจ้าต้องกินเนื้อปลาให้มากๆ หน่อย ชำระล้างพลังโชคร้ายให้หมด”
พอได้ยินเยี่ยเว่ยหมิงพูดแบบนี้ น้องดาบก็รู้สึกอุ่นใจทันที
มือปราบหน้าเหม็นคนนี้แม้จะไม่พูดอะไร แต่ที่จริงแล้วใส่ใจคนอื่นมาก!
ตอนนี้เอง กลับได้ยินเยี่ยเว่ยหมิงพูดต่อไปว่า “จะได้ไม่ทำให้ข้าลำบากไปด้วย”
ความอบอุ่นเล็กๆ ที่เพิ่งก่อตัวในใจน้องดาบถูกประโยคสุดท้ายของเขาทำลายจนหมดสิ้น นางโมโหจนอมลมไว้ที่กระพุ้งแก้มแดง ถลึงตาเถียงกลับว่า “บนตัวใครมีพลังโชคร้ายกัน ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ข้าเป็นคนโชคดีมาก! ต่อให้ต้องดวงซวย ก็เป็นเพราะในท้องมือปราบหน้าเหม็นอย่างเจ้ามีแต่น้ำชั่วร้ายไงล่ะ…โอ๊ย!”
ท่ามกลางเสียงร้องตกใจ น้องดาบราวกับแมวน้อยถูกเหยียบหาง หางยังสั่นอยู่กลางอากาศ เข้ากับชุดสีแดงของนางมาก
เดี๋ยวก่อนนะ!
นี่คือเกมออนไลน์ที่มีฉากหลังเป็นยุทธภพ ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่น้องดาบจะมีหางงอกออกมา!
และสิ่งมีชีวิตลายดำสลับแดงที่อยู่บนก้นของนาง ที่จริงแล้วเป็นงูลายแดงตัวหนึ่งที่กัดอยู่ตรงตำแหน่งหนึ่งที่ไม่อาจบรรยายได้ของร่างกายนาง ดูแล้วเหมือนมีหางงอกออกมา
พอถูกงูกัด น้องดาบก็ยื่นมือคว้าตัวงูเอาไว้ หมายจะดึงมันให้พ้นตัวเอง แต่งูตัวนั้นออกแรงกัดเยอะเกินไป พอดึงออกมา ก็ไม่น่าเชื่อว่าจะดึงไม่ออก
พอเยี่ยเว่ยหมิงเห็นสถานการณ์ดังนั้น ก็ถลันตัวมาข้างหลังนางทันที แล้วดีดนิ้วใส่หัวใจของงูลายแดงตัวนั้นอย่างแม่นยำ
พอถูกเยี่ยเว่ยหมิงดีดแบบนี้ ร่างของงูลายแดงตัวนั้นก็อ่อนยวบลงทันที ในที่สุดก็คลายปากที่กัดแน่นอยู่บนสะโพกน้องดาบแล้ว
เยี่ยเว่ยหมิงถือโอกาสรับศพงูลายแดงไว้ก่อนที่มันจะตกลงพื้น จากนั้นนำมีดสั้น ‘กัวจิ้ง’ ออกมาผ่าท้อง นำดีงูออกมากิน จากนั้นยิ้มให้น้องดาบ “ดีงูของงูตัวนี้จะเพิ่มกำลังภายในถาวรห้าแต้ม ถือว่าดีกว่าไม่ได้อะไรเลย”
พอเขาพูดจบกลับเห็นน้องดาบกำลังมองตนด้วยท่าทางน่าสงสาร จึงอดขมวดคิ้วถามไม่ได้ว่า “เจ้ามองข้าตาปริบๆ แบบนี้ คงไม่ได้คิดจะให้ข้าดูดพิษให้เจ้าหรอกใช่ไหม ทำแบบนั้นจะถูกระบบลงทัณฑ์อัสนีบาตให้ตายได้เลยนะ!…
…เจ้าเองก็เป็นคนที่เจนจัดในยุทธภพแล้ว ควรจะเรียนรู้วิธีการกินยาแก้พิษ วิธีโคจรวิชาบีบพิษออกจากร่างกายได้แล้วสิ”
“เรื่องแบบนี้ข้าไม่ต้องให้เจ้าสอนอยู่แล้ว” ผู้โชคร้ายกล่าวอย่างกลัดกลุ้ม “ข้าแค่หวังให้เจ้ารีบทำปลาให้สุกเร็วๆ แล้วให้ข้ากินเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย ครั้งนี้ข้าจะกินเยอะๆ ตามที่เจ้าบอก จะได้ปัดเป่าพลังโชคร้ายให้หมดเกลี้ยง!…
….เวลาเพิ่งผ่านไปไม่เท่าไรเอง แต่ข้าถูกกัดไม่ซ้ำกันตั้งสามครั้ง…
…รังแกกันเกินไปแล้ว!”
[1] ปลาเหิงกง 横公鱼 ปลาปีศาจในคัมภีร์ขุนเขามหาสมุทรหรือคัมภีร์ซานไห่จิง
《山海经》ตัวสีแดงเหมือนปลาหลีฮื้อ ฟันแทงไม่เข้า กลางคืนแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้
