รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 050 บังคับจูบ
“ขอบคุณป้าสิรีครับ”
ตอนที่นฤเบศวร์บอกขอบคุณแม่บ้าน เดินตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ โดยไม่หยุด
ป้าสิรีตามหลังของนฤเบศวร์ เดินไปด้วยพูดไปด้วยว่า: “คุณหนูอยู่ในห้องหนังสือชั้นบน คุณชายเบศวร์ คุณตรงไปที่ชั้นสอง ฉันไปช่วยคุณเอาถุงน้ำแข็ง”
นฤเบศวร์อือคำหนึ่ง
ชั้นหนึ่งในห้องโถงไม่มีใคร
คนในตระกูลไชยรัตน์ก็อยู่ที่ต่างประเทศกันหมด มีแต่เปรมาที่กลับมาเพื่อยศพัฒน์
การรับรู้นี้ทำให้นฤเบศวร์เจ็บปวดในใจ
“คุณชายเบศวร์ จะกินมื้อดึกหรือเปล่าคะ?”
ป้าสิรีถามประโยคหนึ่ง
“ไม่ต้องครับ”
นฤเบศวร์ปฏิเสธความหวังดีของป้าสิรี และขึ้นไปชั้นบนด้วยตัวเอง
ตระกูลไชยรัตน์ เขามาบ่อยๆ คุ้นเคยเป็นอย่างดี
มาถึงหน้าห้องหนังของเปรมา นฤเบศวร์ก็เงียบไปสองนาที ก่อนที่จะยกมือขึ้นแล้วเคาะประตู
“ป้าสิรี หนูกำลังยุ่งอยู่ค่ะ”
เปรมาคิดว่าเป็นป้าสิรี
“เปรมา ฉันเอง”
นฤเบศวร์ตอบเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ
ในห้องไม่มีเสียงแล้ว ในไม่ช้า ประตูห้องหนังสือก็เปิดออก เปรมาที่ใส่ชุดนอนปรากฏตัวต่อหน้านฤเบศวร์
เนื่องจากอาบน้ำแล้ว ล้างเครื่องสำอาง ในเวลานี้เธอก็ไม่ได้แต่งหน้า
ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตา หรือปัญหาที่เกิดจากแสง นฤเบศวร์รู้สึกว่าเปรมาในตอนนี้แก่ไปหน่อยแล้ว
เปรมาอายุน้อยกว่าเขาและยศพัฒน์เพียงปีเดียว ปีนี้อายุยี่สิบแปด และถือว่าเป็นผู้หญิงมีอายุ
“เบศวร์นายมาได้ยังไง? หน้าของนายไปโดนอะไรมา?”
เปรมาพูดไปด้วยเดินออกจากห้องหนังสือไปด้วย ถามนฤเบศวร์ด้วยความเป็นห่วง และเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าที่บวมแดงของนฤเบศวร์อย่างอ่อนโยน “เจ็บมั้ย? ใครเป็นคนทำ? พัฒน์เหรอ?”
มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าลงไม้ลงมือกับนฤเบศวร์
คนแรกที่เปรมาคิดถึงก็คือยศพัฒน์
หลังจากที่เธอถูกเทวิกาตบไปหนึ่งฉาด แกล้งทำเป็นเจอนฤเบศวร์โดยบังเอิญ ถือโอกาสนี้ให้นฤเบศวร์รู้ว่าเธอถูกเทวิการังแก
นฤเบศวร์รักเธอมากขนาดนั้น คงจะไปหาเรื่องของเทวิกาอย่างแน่นอน
แต่เทวิกามียศพัฒน์ปกป้องอยู่ ทั้งสองคนเกิดความขัดแย้งกันได้ง่าย
สิ่งที่เปรมาคาดไม่ถึงก็คือ นฤเบศวร์จะถูกทำร้ายสาหัสได้ขนาดนี้ ใบหน้าไม่ได้หล่อเหมือนเดิมอีกต่อไป บวมแดง เหมือนกับซาลาเปานึ่ง
“ยศพัฒน์เป็นคนทำ ภรรยาของเขาตบเธอ ฉันไปคิดบัญชีกับผู้หญิงคนนั้น ยศพัฒน์อยู่ในเหตุการณ์พอดี พวกเราก็เกิดความขัดแย้ง ฝีมือของยศพัฒน์ เธอก็รู้ดี ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ก็ถูกทำร้ายจนกลายเป็นแบบนี้”
เดาได้ว่ายศพัฒน์จะต้องปกป้องเทวิกาตั้งนานแล้ว แต่เมื่อได้ยินนฤเบศวร์พูดแบบนี้ ในใจของเปรมาก็โศกเศร้าอีก
แม้ว่ายศพัฒน์จะเรียนมวยกังฟูมามากมาย แต่ไม่มีทางลงมือง่ายๆ
เปรมาเติบโตมาพร้อมกับเขา ก็ไม่เคยเห็นเขาต่อสู้เพื่อใครมาก่อน
ตอนนี้ เขาลงมือทำร้ายคนเพื่อเทวิกา เขาชอบเทวิกาขนาดนั้นเลยเหรอ?
เปรมาเกลียดเทวิกาเข้ากระดูกดำ ในดวงตาประกายสะท้อนด้วยความโหดเหี้ยม
กล้าแบ่งผู้ชายของเปรมา ขวางทางของเธอ เธอจะทำให้เทวิกาตายทั้งเป็น!
“เบศวร์ทั้งที่นายรู้ว่ายศพัฒน์มีฝีมือมาก ตอนที่เขาอยู่ในเหตุการณ์ นายอย่าได้ใจร้อนสิ”
เปรมาท่าทางดูเป็นห่วงเป็นใย สัมผัสใบหน้าของนฤเบศวร์อีกครั้ง และปากก็พูดว่า: “พัฒน์ลงมือได้โหดเกินไป ไม่ให้เกียรติกันเลย เขาต่อยหน้าของนายจนกลายเป็นแบบนี้ ไป ลงไปข้างล่าง ฉันเอาถุงน้ำแข็งประคบให้กับนายหน่อย”
พูดไปด้วยดึงนฤเบศวร์ลงไปชั้นไปด้วย
นฤเบศวร์แอบพลิกมือจับมือของเธอไว้
ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งจะจับ เธอก็รีบดึงกลับไปแล้ว
นฤเบศวร์เจ็บปวดหัวใจ
เขาทุ่มเทเพื่อเธอมากมายขนาดนั้น รอมาหลายปีขนาดนี้ รอเธอลืมยศพัฒน์ และยอมรับความรู้สึกของเขา เขาจับมือของเธอ เธอก็จะหลีกเลี่ยง
แต่เพื่อยศพัฒน์ เธอก็เป็นคนเริ่มจูบเขาก่อนอีก
ยศพัฒน์บอกว่าเขาทำเพื่อเปรมามากมายขนาดนั้น ไม่คุ้มค่า…….
ความรู้สึกในใจของนฤเบศวร์ เปรมาไม่รู้เรื่อง เธอแกล้งทำเป็นพาเขาลงไปข้างล่างหน้าเฉยเหมือนไม่มีความรู้สึก
ป้าสิรีถือถุงน้ำแข็งกำลังจะขึ้นไปชั้นบน เห็นทั้งสองคนลงมา เธอก็หยุดฝีเท้าลง
“คุณหนู คุณชายเบศวร์”
“ป้าสิรี เอาถุงน้ำแข็งให้หนูเถอะค่ะ”
เปรมาเดินไปตรงหน้าของป้าสิรีไม่กี่ก้าว รับถุงน้ำแข็งมาจากมือของป้าสิรี“ป้าสิรี ป้าไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
ป้าสิรีเดินออกไปอย่างชาญฉลาด
“เบศวร์มานี่ นั่งลงที่นี่ ฉันช่วยนายประคบหน้า”
ดวงตาสิ้นหวังของนฤเบศวร์ก็มีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เปรมาพูดประโยคนี้ เดินไปนั่งลงที่โซฟาอย่างว่าง่าย ให้เปรมาใช้ถุงน้ำแข็งประคบหน้าให้เขา
“เบศวร์ตอนที่นายไปหาเทวิกา พัฒน์ยังพูดอะไรอีกมั้ย? โทษฉันด้วยหรือเปล่า?”
เธอกังวลว่ายศพัฒน์จะเข้าใจผิดว่าเธอฟ้องนฤเบศวร์ ทำให้นฤเบศวร์มาหาเรื่อง
แม้ว่าเธอจะทำแบบนั้นจริงๆ ก็ให้ยศพัฒน์รู้ไม่ได้
“เขาบอกว่า เทวิกาเป็นภรรยาของเขา กล้าแตะต้องเทวิกาแม้แต่ปลายผมก็เป็นศัตรูของเขา ยังบอกว่า ตบเธอทำให้มือของเทวิกาเจ็บด้วย เขาเป็นห่วงมือของเทวิกา เปรมา ยศพัฒน์ไม่ใช่คนไร้หัวใจ เขาแค่ไม่มีใจให้เธอเท่านั้นเอง”
“สิบปีก่อน ยังไม่มีเทวิกาแทรกอยู่ตรงกลางของพวกเธอ เขาก็ไม่แยแสเธอ วันนี้ของสิบปีต่อมา เขามีภรรยาแล้ว ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมรับเธอ”
“เปรมา ปล่อยวางเถอะ อย่าไปยึดติดกับยศพัฒน์อีกเลย แบบนั้นมีแต่จะทำให้เธอเจ็บปวด เธอเจ็บปวด ฉันก็ทุกข์ใจไปด้วย”
นฤเบศวร์จับมือของเปรมา และมองเธอด้วยดวงตาสีดำสนิท“เปรมา ผู้ชายที่ดีไม่ได้มีเพียงยศพัฒน์คนเดียว เป็นแฟนของฉัน ได้แต่งงานก่อนอย่างแน่นอน โอเคมั้ย?”
เปรมาสบตาเขาครู่หนึ่ง ก็ดึงมือกลับมา และพูดว่า: “เบศวร์ฉันคิดว่านายเป็นเพื่อนมาตลอด เป็นเพื่อนที่ดี”
“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อน ฉันแค่อยากเป็นแฟนของเธอ!”
นฤเบศวร์ก็กอดเอวของเธอไว้อย่างฉับพลัน ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา จับมือทั้งสองข้างของเธอด้วยมือข้างหนึ่งแล้วรัดเอวไว้ด้วยกัน และกดท้ายทอยของเธอด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ฉกฉวยริมฝีปากของเธออย่างเผด็จการ
ตอนที่เปรมาเพื่อให้เขาสืบเรื่องของยศพัฒน์และเทวิกา ยอมจูบเขา แต่ตอนนั้นเขาไม่ทำ
ตอนนี้ เขาจะทวงคืน
“เบศวร์…….”
เปรมาขัดขืน ไม่สามารถหลุดพ้นจากการจูบของนฤเบศวร์ได้ ก็กัดริมฝีปากของนฤเบศวร์ ตอนที่เขาปล่อยเธอด้วยความเจ็บปวด เธอก็ผลักเขาออกไปอย่างแรง
ไม่คิดเลยด้วยซ้ำ ยกมือขึ้นตบหน้าของนฤเบศวร์หนึ่งฉาด
เพียะดังมา
เดิมทีใบหน้าบวมแดงของนฤเบศวร์ก็มีรอยนิ้วมือที่เด่นชัดอยู่ ก็ยิ่งแดง ยิ่งบวมขึ้นอีก
“เบศวร์ฉันบอกแล้วว่า นายเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เป็นเพื่อนที่ดีของฉัน เพื่อนที่ดี นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันกลับมา เพื่อพัฒน์ คนที่ฉันรักคือพัฒน์ แม้ว่าจะผ่านไปสิบปี ฉันก็ลืมเขาไม่ลง”
“เบศวร์ผู้ชายที่ฉันอยากแต่งงานด้วยคือพัฒน์ ตำแหน่งคุณนายของตระกูลอริยชัยกุล ฉันเป็นแน่! นายยอมที่จะช่วยเหลือฉัน ฉันก็จะขอบคุณนายมาก นายไม่ยอมช่วยเหลือฉัน นายก็อย่าขัดขวางฉัน”
นฤเบศวร์มองดูเธออย่างเงียบๆ
เป็นเวลานาน เขาก็หันหลังเดินไป
“เบศวร์”
เปรมาเห็นเขาจะกลับ ก็กังวลขึ้นมาอีก รีบไล่ตามไปข้างหน้า และพยายามรั้งเขาไว้
“เบศวร์ เรื่องเมื่อกี้นี้ ฉันก็จะถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น พวกเรายังเป็นเพื่อนสนิทกัน เพื่อนที่ดี นายอย่าโกรธ โอเคมั้ย?”
ครอบครัวของเธออยู่ต่างประเทศ และตระกูลไชยรัตน์อยู่ในเมืองแอคเซสซ์ไม่มีอำนาจอะไร
ทะเยอทะยานของเธอ แผนการของเธอ ยังคงต้องการความช่วยเหลือจากนฤเบศวร์ ถึงจะเป็นจริงได้
