“คุณปู่ครับ คุณปู่จะบังคับผมแบบนี้จริงๆ เหรอครับ”
คุณปู่เร็นพูดเสียงเบา “ปู่ทำแบบนี้ก็เพื่อแก ให้แกกับเปรมาได้ตัดขาดกันสักที”
“คุณปู่ครับ ต่อให้คุณปู่บังคับให้ผมแต่งงาน ความรักที่ผมมีต่อเปรมา ถ้าผมไม่ปล่อยวาง มันก็ไม่หายไปไหน และผมก็ยังทำทุกอย่างที่เธอขอร้อง คุณปู่ทำแบบนี้ มันเป็นการทำร้ายผมกับกนกอรเท่านั้น ”
“แกเองก็รู้ว่ามันเป็นการทำร้ายทั้งแกและกนกอร ดังนั้นอย่าทำอะไรที่เป็นการทำร้ายทั้งตัวแกเองและกนกอร”
นฤเบศวร์ “…”
นี่คุณปู่จะทำแบบนี้จริงๆ เหรอ
สักพัก เขาก็ถามขึ้นมา “ทำไมคุณปู่ถึงพอใจกนกอรถึงขนาดนี้?”
“เธอไม่มีอำนาจ ถึงแม้จะถูกทอดทิ้ง ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อธุรกิจของครอบครัวเรา”
นฤเบศวร์จ้องหน้าปู่ของเขานิ่ง ในใจลึกๆ รู้สึกเห็นใจกนกอรมาก และรู้สึกผิดมาก
กนกอรตกเป็นเป้าหมายของคุณปู่ก็เพราะเขา
“คุณปู่ โหดร้ายมากครับ!”
คุณปู่เร็นพูดเสียงเรียบ “แกเป็นหลานชายของฉัน ฉันยังกล้าไล่แกออกจากบ้านได้อย่างไร้ความปรานี กนกอร ฉันพอใจเธอมาก แต่ก็แค่นั้น ฉันอะไรต้องเสียดายหรือไง”
นฤเบศวร์สีหน้าบึ้งตึง
“นฤเบศวร์ ที่ต้องพูดฉันพูดไปหมดแล้ว เธอเลือกเอง ว่าเลือกที่จะเป็นผู้สืบทอดตระกูลเดชอุปต่อจากฉัน เป็นประธานRA กรุ๊ปต่อไป หรือเลือกที่จะไม่มีอะไรเหลือ แล้วเริ่มต้นใหม่ด้วยตัวเอง?”
“ฉันไม่กลัวว่าแกจะเกลียดฉัน แต่ถ้าแกออกจากตระกูลเดชอุปไป ไม่ว่าแกจะทำอะไรในอนาคต ฉันจะขัดขวางและกดแกทุกทาง จนแม้แต่เก็บขยะขายก็ยังลำบาก”
นฤเบศวร์หัวเราะออกมา “คุณปู่ไม่อยากให้หลานชายของคุณปู่ได้ดีเลยสินะครับ?”
“แกคบกับเปรมาสิถึงไม่ดี อีกฝ่ายคือยศพัฒน์เลยนะ? เขายอมแต่งงานกับเทวิกาก็ไม่ยอมแต่งงานกับเปรมา ฐานะทางบ้านของเปรมาดีกว่าเทวิกาไม่ใช่หรือไง? เป็นเพราะเปรมานิสัยใจคอไม่ดีมาแต่กำเนิด”
“ถ้าเธอดีกับแกบ้าง ปู่คงไม่ต้องทำแบบนี้”
นฤเบศวร์พูดไม่ออก
เปรมาปฏิบัติกับเขายังไง เขารู้ดีกว่าใคร แม้แต่ยศพัฒน์ที่เป็นคู่แข่งของเขาก็ยังเตือนเขา
“ตาเบศวร์ ทะเบียนบ้านอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าแกคิดได้แล้ว ก็ออกไปซะ ถ้ายังคิดไม่ได้ ปู่จะออกไป ให้แกได้นั่งคิดเงียบๆ”
นฤเบศวร์นิ่งเงียบอยู่นาน
เขาอยากจะมีความกล้าที่จะไม่หยิบทะเบียนบ้านขึ้นมา แล้วออกจากตระกูลเดชอุป ไปจากเมืองแอคเซสซ์ ไปอยู่ในเมืองที่คุณปู่ยื่นมือไปไม่ถึง แล้วเริ่มต้นใหม่ด้วยความสามารถของตัวเอง
แต่สุดท้ายเขาก็หยิบทะเบียนบ้านขึ้นมา
“หลังจากที่ผมจดทะเบียนสมรสแล้ว คุณปู่ห้ามเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของผมอีก”
ดวงตาของคุณปู่เร็นเป็นประกาย และตอบตกลง “ขอแค่แกยอมจดทะเบียนสมรสกับกนกอร ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของแกอีก แต่ว่า ปู่จะบอกไว้ตรงนี้เลย ถ้าแกยังคิดจะทำอะไรเพื่อเปรมา มันก็เป็นสิทธิของแก แต่ห้ามส่งผลกระทบต่อRA กรุ๊ป ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉันโหดร้ายกับเปรมา”
นฤเบศวร์รับปากด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ผมสัญญาว่าจะไม่ส่งผลกระทบต่อตระกูลเดชอุป”
“หลังจากที่แกกับกนกอรจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ต้องจัดงานแต่งงาน เพื่อแจ้งให้ทุกคนทราบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของแกกับกนกอร”
“คุณปู่ อย่าทำเกินไปครับ”
เขาตั้งใจจะแค่จดทะเบียนสมรสกับกนกอรเท่านั้น
คุณปู่เร็นครุ่นคิดอยู่สักพัก และคิดว่าถ้าเขาเรียกร้องมากเกินไป จึงยอมถอยให้ แล้วพูดว่า “ได้ งานแต่งงานค่อยจัดขึ้นทีหลัง หลังจากจดทะเบียนสมรสแล้ว แกต้องเอาทะเบียนสมรสกลับมาให้ฉันดู อย่าคิดจะทำทะเบียนสมรสปลอมมาหลอกฉัน ฉันจะส่งคนไปจับตาดูพวกแกจดทะเบียนสมรสด้วย”
นฤเบศวร์ถือสมุดทะเบียนบ้านไว้แน่น และทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ “ผมหวังว่าคุณปู่จะไม่เสียใจทีหลังกับการบังคับผมในครั้งนี้”
หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบทะเบียนบ้านเดินจากห้องไป
ทันทีที่เขาออกไป สีหน้าเคร่งขรึมของคุณปู่เร็นหายไป
เขาพูดเสียงเบา “ตาเบศวร์ บางทีปู่ทำแบบนี้ ถึงสามารถช่วยหลานให้พ้นจากเปรมาคนนั้นได้สักที”
“กนกอรปู่ต้องขอโทษเราจริงๆ แต่ปู่เชื่อว่าเราจะสามารถจุดประกายให้ตาเบศวร์ได้”
ตอนนี้กนกอรยังไม่รู้เลยว่าชีวิตของเธอต้องเปลี่ยนไปเพราะปู่หลานสองคนนี้
คืนนี้พี่ชายของเธอว่าง จึงชวนเธอออกไปกินปิ้งย่าง สองพี่น้องนั่งดื่มเบียร์พร้อมกับกินปิ้งย่างไปด้วย ท่าทางอารมณ์ดีกันมาก
“กนกอร มีแค่ตอนออกมากับพี่เท่านั้นน้องถึงจะดื่มได้ ถ้าน้องออกไปกับผู้ชายคนอื่น ห้ามดื่มเด็ดขาด”
กอล์ฟเห็นน้องสาวดื่มติดต่อกัน ถึงจะเป็นแค่เบียร์ ถ้าดื่มมากไปก็เมาได้เหมือนกัน
เขาจึงรีบเตือนน้องสาว
กนกอรยกยิ้มแล้วพูดว่า “พี่คะ วางใจได้ พี่เห็นฉันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เธอรู้ว่าเธอดื่มได้แค่ไหน
“เบียร์ ฉันดื่มกี่ขวดก็ไม่เมา”
กนกอรวางแก้วเบียร์ลง แล้วหยิบปีกไก่ย่างขึ้นมาแทะกิน พร้อมกับพูดไปด้วย “ตอนนี้วิกาเป็นคุณนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุลฉันเลยไม่กล้าชวนเธอมาดื่มและกินปิ้งย่างด้วย”
หลังจากที่เทวิกาแต่งงาน มิตรภาพระหว่างทั้งสองก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลง
แต่มีบางเรื่อง กนกอรจะไม่เรียกให้เพื่อนมาทำด้วย
เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอเป็นคุณนายน้อยตระกูลใหญ่ไปแล้ว จะเรียกให้อีกฝ่ายมาทำอะไรที่ส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์คุณนายน้อยของเพื่อนไม่ได้อีก
พอพูดถึงเทวิกา พี่กอล์ฟดูท่าทางหดหู่ไปเล็กน้อย
พอเห็นแบบนี้ กนกอรก็ตกตะลึง แล้วถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “พี่คะ พี่คงไม่ได้แอบชอบวิกาใช่ไหม ผ่านมาตั้งหลายปี ทำไมพี่ไม่บอกอะไรฉันสักคำ?”
ถ้าเธอรู้ว่าพี่ชายของมีใจให้เทวิกา เธอจะต้องช่วยผูกด้ายแดงให้ทั้งสองคนอย่างแน่นอน
กอล์ฟกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนที่พี่เห็นวิกาครั้งแรก พี่หัวใจเต้นแรงมาก แต่ไม่นาน พี่ก็เข้าใจ ว่าเธอคิดกับพี่เหมือนเป็นพี่น้องกัน ดังนั้นพี่ไม่ได้ตกหลุมรักเธอจริงๆ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะโชคดีแบบนี้ ได้แต่งงานกับทายาทตระกูลที่รวยที่สุดในเมืองของเรา”
“พี่ขอให้เธอมีชีวิตแต่งงานที่มีความสุข”
“แน่นอนค่ะ พี่ไม่เคยเห็นว่าคุณชายพัฒน์คอยดูแลเธอดีมาก มากถึงมากที่สุด แววตาที่คุณชายพัฒน์มองเธอ มันเต็มไปด้วยความรัก ญาติผู้ใหญ่ในตระกูลอริยชัยกุลก็ได้เจอวิกาแล้ว วิกาบอกว่าทุกคนเป็นมิตรเข้าหาง่าย ไม่รังเกียจที่ครอบครัวของเธออยู่ในชนบทด้วย”
กอล์ฟยกยิ้มแล้วพูด “ดีแล้ว ขอแค่คุณชายพัฒน์รักเธอ และปกป้องเธอ เธอก็สามารถอยู่ในตระกูลอริยชัยกุลได้อย่างมีความสุข ตำแหน่งของผู้หญิงในครอบครัวของสามีจะดีหรือไม่ดี ก็ขึ้นอยู่กับท่าทีของสามีที่มีต่อเธอ”
“ถ้าในอนาคตน้องต้องแต่งงานกับใครสักคน น้องต้องหาผู้ชายดีๆ อย่ารีบร้อน ค่อยๆ ดูไปก่อน ถ้าน้องเจอคนที่ดี ถึงจะแต่งงานได้ แต่ถ้าน้องหาไม่เจอ พี่จะเลี้ยงดูน้องไปตลอดชีวิตเอง”
กนกอรหยิบขาไก่ย่างขึ้นมา แล้วยื่นให้พี่ชายของเธอ ก่อนจะพูดอย่างเอาใจ “พี่คะ กินขาไก่นี่สิ”
พี่กอล์ฟดีดหน้าผากของเธอด้วยรอยยิ้ม
“พี่คะ ที่พูดเมื่อตะกี้ อย่าให้พ่อแม่ได้ยินเด็ดขาดเลย ไม่อย่างนั้น พี่โดนแม่ถลอกผิวหนังแน่ ตอนนี้แม่เอาแต่จะให้ฉันไปนัดดูตัว”
ทั้งพ่อแม่และปู่ของเธอคิดว่าการที่เธออายุยี่สิบสี่ปีแล้วยังไม่มีแฟนเป็นเรื่องใหญ่ และพวกเขาก็กังวลเรื่องการแต่งงานของเธอมากด้วย
“ไม่ต้องห่วง การแต่งงานไม่ใช่การละเล่นของเด็ก มันจะการเลือกคู่ชีวิตที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ค่อยๆ ตามหา ถ้าเจอคนที่ใช่ ค่อยแต่งงาน”
กนกอรหัวเราะคิกคัก “มีคำพูดของพี่ประโยคนี้ ฉันก็ไม่กลัวว่าแม่จะเร่งรัดให้มีแฟนแล้ว”
มีเรื่องอะไร ก็โยนให้พี่ชายได้เลย
พ่อแม่ยังทำอะไรพี่ชายไม่ได้เลย
แม้แต่คุณปู่ก็เร่งเร้าให้พี่ชายมีแฟนไม่ได้
แค่เพราะว่าพี่ชายเป็นผู้ชาย มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!
