“คุณมาที่นี่ในเวลาเช่นนี้ได้ไง”
หลังกนกอรเสิร์ฟของหวานให้กับลูกค้าแล้ว ก็ถามนฤเบศวร์ขึ้นหนึ่งประโยชน์
ซ้ำยังกดเสียงต่ำ：“ใส่ชุดราวกับจะไปนัดบอดอย่างนั้น ยังขับรถสปอร์ตสุดเท่ ดูไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าคุณอารมณ์ไม่ดี”
นฤเบศวร์ยืดหน้าอกตรง เห็นเธอหันหลังไป เขาก็เดินตามเธอแล้วกล่าว：“ผมไม่อยากทานอาหารที่บ้าน จึงออกมาชวนคุณไปทานข้าวด้วย มีคุณทานเป็นเพื่อน ฉันคงทานอาหารได้อร่อยขึ้น”
เธอทานข้าวไม่เหมือนกับสาวงามเหล่านั้นที่ทานอย่างอ้อยอิ่ง ทานนิดเดียวก็บอกว่าอิ่ม
เธอนั้นอยากทานสิ่งใดก็ทานสิ่งนั้น อยากทานมากแค่ไหนก็ทานมากแค่นั้น โดยไม่สนภาพลักษณ์ว่าจะน่าเกลียดหรือไม่
แน่นอน ภาพลักษณ์การทานข้าวของเธอไม่น่าเกลียด
นฤเบศวร์เห็นเธอทานข้าวแล้วรู้สึกเพลิดเพลินดี และก็สามารถทำให้เขาพลอยอยากทานไปด้วย ทำให้เขารู้สึกหิวไปด้วย จากนั้นก็ทานอย่างเต็มที่
“ฉันไม่ว่าง”
กนกอรกลับไปในเคาน์เตอร์คิดเงิน บังเอิญกับที่มีลูกค้าคนหนึ่งมาคิดเงินพอดี
นฤเบศวร์จึงจำใจต้องหลีกทางให้ รอเมื่อลูกค้าจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงกล่าวขึ้น：“กิจการของพวกคุณเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ”
“ใช่ ก็ดูสิว่าเจ้าของร้านเป็นใคร มีเจ้าของร้านอย่างฉันกับเทวิกา กิจการไม่รุ่งได้ไง”
นฤเบศวร์สำลัก
ก็จริง
ทั้งคู่อยู่ในเมืองแอคเซสซ์ กลายเป็นเจ้าของวัยรุ่นที่มีชื่อเสียง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเทวิกามีชื่อเสียงมาก เทียบกับดารายอดนิยมได้เลย
“อาหารกลางวันคุณสั่งไรเดอร์อีกแล้วเหรอ อย่าทานของจากการสั่งมากนักสิ มันไม่ดี”
นฤเบศวร์วางสองมือค้ำอยู่บนหน้าโต๊ะ ดวงตาสีดำลุกโชนจ้องมองเธอ จากนั้นกล่าว：“ตอนนี้คุณว่างแล้ว ผมเลี้ยงคุณ หากว่าคุณกลัวว่าจะไม่มีคนคอยช่วยคุณเฝ้าร้าน ผมจะโทรศัพท์เรียกคนมาช่วยคุณเฝ้า”
“เทวิกาล่ะ ทำไมทุกครั้งที่ผมมาก็ไม่เคยเห็นเธอเลย นี่เป็นร้านของพวกคุณสองคนนะ ทำไมถึงเป็นคุณจัดการคนเดียวอยู่เรื่อยเลย โดยที่เธอไม่สนใจอะไร คอยสั่งการอย่างเดียว เงินที่ได้มาก็ต้องแบ่งกับเธอคนละครึ่ง กนกอร คุณไม่รู้สึกว่าแบบนี้เสียเปรียบไปหน่อยเหรอ”
หลังจากเสียงเงียบลง กนกอรก็เริ่มคุ้ยกล่องและตู้ต่าง ๆ
นฤเบศวร์ยังคงถามเธอย่างโง่เขลา：“กนกอร คุณหาอะไร บอกผม เดี๋ยวผมช่วยคุณหา”
“เอาไม้ขนไก่มาให้ฉัน”
นฤเบศวร์หันหลังมองไปยังทิศทางที่กนกอรชี้ แล้วก็เดินไปหยิบมา จากนั้นยื่นให้กับเธอ แถมยังกล่าวอย่างเอาใจใส่ว่า：“จะทำความสะอาดเหรอ ผมช่วยคุณ——กนกอร คุณตีผมทำไม!”
กนกอรตีเขาอย่างไม่เกรงใจ
“ตั้งใจตีคุณนั่นแหละ ชอบว่าให้เทวิกาเสีย ๆ หาย ๆ ต่อหน้าฉันดีนัก อยากจะทำให้ความสัมพันธ์เพื่อนของพวกฉันสองคนแตกร้าว เลว ฉันจะบอกคุณให้นะ คำที่คุณพูด ฉันไม่ฟังเลยสักคำเดียว”
นฤเบศวร์ถูกตีไปสองสามที หลังได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็รู้สึกน้อยใจ แล้วก็ถอยหลังไปสองสามก้าว ทำให้เธอตีเขาไม่ถึง
เขาพลางถูจับตรงที่ถูกตีพลางกล่าวขึ้น：“ผมพูดไม่จริงหรือไง ทุกครั้งที่ผมมาก็เห็นเธอเฝ้าร้านคนเดียว คุณยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่ออกไปทานข้าวกับผม แต่เทวิกากับสามารถกะหนุงกะหนิงกับยศพัฒน์ได้ทุกวัน
เทวิกาเดินถือไม้ขนไก่เดินไปรอบ ๆ เคาน์เตอร์คิดเงิน พร้อมตีเข้าไปที่เขาอย่างจัง
นฤเบศวร์：“……กนกอร ถ้าคุณตีผมอีก ผมจะสู้คุณแล้วนะ!”
เขาไม่ได้หนี และก็ไม่หลบ ปล่อยให้ถูกตีไปสองสามที เขาเบ่งเสียงขู่สองสามที ก็ไม่เห็นกนกอรหยุด เขาจึงใช้แรงแย่งไม้ขนไก่มา
ลูกค้าต่างมองอย่าง……เมามัน
กันตภณมองแล้วแอบดีใจที่เขาทำงานเพื่อแลกกับเงินเท่านั้น ถ้าต้องอยู่กับผู้หญิงที่เอะอะก็ใช้ไม้ขนไก่ตีแบบนี้ เกรงว่าเขาจะต้องถูกตีตายแน่นอน
ดีที่เพื่อนชายคนสนิทของเขาดี ตามใจเขา ไม่เคยใช้เสียงดังคุยกับเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความรุนแรงเลย
“นฤเบศวร์ คุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”
ไม่มีของที่จะใช้ตีคนได้แล้ว กนกอรหน้าดำทะมึนชี้ไปที่หน้าประตู บอกให้นฤเบศวร์ออกไป
“ทุกครั้งที่คุณมาก็มีแต่ยุแยงตะแคงรั่ว ว่าวิกาไปไหนแล้ว คุณรู้ไหม ฉันอยากจะทานซีฟู้ด เธอไปซื้อให้ฉันแล้ว เดี๋ยวยังต้องทำให้ฉันทานอีก! ฉันจะบอกคุณให้นะ ต่อไปถ้ายังพูดเรื่องเสีย ๆ หาย ๆ ว่าให้กับวิกาอีกฉันจะเย็บปากคุณให้แน่นเลย”
นฤเบศวร์：“……ผม ผมเป็นห่วงคุณไง แค่รู้สึกไม่คุ้มแทนคุณเท่านั้น”
“ใครใช้ให้คุณมาเป็นห่วงฉัน ไปเป็นห่วงเทพธิดาของคุณเถอะ ฉันไม่กล้าให้คุณมาเป็นห่วงฉันหรอก ใครจะไปรู้ว่าถ้าเทพธิดาของคุณรู้เข้าจะมาทุบร้านของฉันอีกหรือไม่”
“กนกอร……”
“ฉันโกรธมาก คุณออกไป”
“ผมโอนอั่งเป่าให้คุณ”
“ใครอยากได้เงินเหม็น ๆ ของคุณ คิดว่าเงินของคุณทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ”
นฤเบศวร์กล่าวอย่างตรงไปตรงมา：“เมื่อกี้ผมโอนอั่งเปาให้คุณ คุณรับอย่างฉับไวเลยนะ”
กนกอรจ้องมองเขาด้วยสีหน้าดำทะมึน
นฤเบศวร์ขดตัวลง
เขายื่นไม้ขนไก่แล้วมองเธอ จากนั้นกล่าวเสียงแผ่วเบา：“เป็นเพราะผมไม่รู้ไม่เข้าใจชัดเจนแล้วพูดเหลวไหล คุณอย่าโกรธเลยนะ ผู้หญิงโกรธแล้วจะแก่เร็ว คุณใช้ครีมบำรุงผิวของอะไร ผมจะมอบครีมบำรุงผิวให้กับคุณ จะได้บำรุงผิวดี ๆ”
“คุณชอบทานซีฟู้ดบอกกับผมสักคำสิ ผมเลี้ยงซีฟู้ดชุดใหญ่คุณ ไม่ต้องรบกวนเทวิกาหรอก”
กนกอรรับไม้ขนไก่มา แล้วแหย่ไปที่หน้ายกของเขา จากนั้นกล่าวด้วยอารมณ์โกรธเคือง：“คุณก็แค่พูดไปเท่านั้นแหละ ยังบอกอีกว่าสุดสัปดาห์นี้จะพาฉันไปทานซีฟู้ดที่วิลล่าริมทะเลของครอบครัวคุณ……”
“ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้ พวกเราจะไปกันตอนบ่ายนี้ สุดสัปดาห์พวกเราก็พักผ่อนกันที่นั่น”
กนกอร：“……”
ทำไมรู้สึกว่าเหมือนผู้ชายคนนี้กำลังรอให้เธอพูดถึงวันหยุดพักผ่อนล่ะ
รู้จักกันมาตั้งนานขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่กนกอรถูกนฤเบศวร์หลอก
แต่ว่าไม่ช้า กนกอรก็กล่าวขึ้น：“ไม่ต้องแล้ว วิกาบอกว่าจะพาฉันไปด้วย”
“คนเขาสามีภรรยาจะไปฮันนีมูน คุณตามไปด้วยมีแต่จะเป็นก้างขวางคอ”
นฤเบศวร์พยายามอย่างที่สุดเพื่อจะเกลี้ยกล่อมให้กนกอรไปพักผ่อนกับเขาที่ริมทะเล
“คุณพ่อคุณแม่ คุณปู่คุณย่า พี่ชายสองคนของวิกาก็ไปด้วย ก้างขวางคอไม่น้อยเลย เพิ่มฉันอีกคนคงไม่เป็นไรหลอก หน้าฉันหนา ไม่กลัวอายด้วย”
นฤเบศวร์ถึงกับพูดไม่ออก
หลังเอะอะกันจบแล้ว อารมณ์โกรธของเทวิกาก็บรรเทาลง และกลับไปนั่งลงที่เคาน์เตอร์คิดเงิน หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา แล้วพูดต่อนฤเบศวร์ว่า：“ไหนบอกว่าจะโอนอั่งเปาให้ฉัน อั่งเปาล่ะ ทำไมเงียบอย่างนี้”
“คุณบอกเองว่าเงินของผมมันเหม็น”
กนกอรหัวเราะคริ ๆ “ตอนนี้ฉันอยากได้แล้ว คุณโอนมาหน่อย เรื่องที่ฉันมีความสุขที่สุดก็คือเปลี่ยนเงินของคุณเป็นเงินของฉัน”
นฤเบศวร์ล้วงโทรศัพท์ออกมาโอนอั่งเปาให้เธอ หลังฝนอั่งเปาสิ้นสุดลง เงินสดในตัวก็ยังยกให้กนกอรไปหมด แล้วยังบอกอีกว่า：“เห็นเงินสดแล้วสดชื่นกว่า เงินในเอทีเอ็มเป็นเพียงตัวเลขอารบิกที่เรียงกัน”
“ฉันชอบตัวเลขที่เรียงกันในบัญชีธนาคารของฉันที่สุด ตัวเลขยิ่งมากยิ่งดี เงินสดมากเกินไปเห็นแล้วเหมือนกับกองเงิน แน่นอนว่าเงินแบบนี้มียิ่งมากฉันก็ยิ่งรู้สึกดีมากเช่นกัน”
นฤเบศวร์ชี้แตะที่หน้าผากของเธอย่างเอ็นดี “หน้าเงิน”
กนกอรผลักเขาออกไป
“จะพูดก็พูดดี ๆ ลงไม้ลงมืออยากจะโดนตีหรือไง”
“เป็นผู้หญิงอ่อนโยนหน่อย ระวังจะไม่มีใครเอานะ”
กนกอรยิ้มอย่างกระหยิ่มใจ ：“ฉันแต่งงานแล้ว”
นฤเบศวร์：……
